Dno wąwozu

[Jasmin]

Nie wiedziała, czy może mu zaufać. Niby miał miły głos i mówił jakby chciał jej pomóc, ale jego oczy były czerwone jak krew i bała się długo w nie patrzeć.
- Mieszkam na Lwiej Skale proszę pana. - odpowiedziała siorbiąc nosem.
- Może mi pan powiedzieć w którą to stronę? Chyba troszkę się zgubiłam. - przyznała smutnym głosikiem. Mogłaby po prostu poczekać znów do wieczora i iść za gwiazdami, ale czy pamięta które dokładnie to były?

[Ukatili]

Lwia skała? Co to to do cholery mogło być? Nie miał bladego pojęcia.
Wiesz, co ja jestem nowych na tych terenach i nawet nie wiem co to jest. - Powiedział z ciepłym uśmiechem.
Odsunął się na dwa kroki. - Chodź nie bój się. Wyjdź z tych krzaków. Nie zjem cię przecież. - Po czym miło się zaśmiał.
Jesteś może głodna, albo chce ci się pić? - Powiedział do młodej.

[Jasmin]

Tylko nie to! Jak ktoś mógł nie znać Lwiej Skały.
- Przecież każdy wie co to jest Lwia Skała. Jest ogromna! I tam na niej mieszkają królowie. - próbowała wyjaśnić. Na pewno ten pan tylko się pomylił.
Jego uśmiech trochę ją przekonał. Tak troszeczkę. Wyszła więc nieśmiało zza krzaka, wciąż lekko rozdygotana.
- Pan wygląda strasznie. - powiedziała szczerze.
- Tak. - odpowiedziała na dwa pytania jednocześnie. Dawno już nic nie jadła.
- Ale tu jest niebezpiecznie. Tutaj mieszka pan Mane, który krzywdzi dzieci. - wyszeptała rozglądając się nerwowo dookoła.

[Ukatili]

Ogromna skala? A może to było to miejsce o którym mówiła Berghi. Terazny które chciała uwolnić. Ta mała była z tamtad?
No widzisz. Ja nie wiem. - Odparł do młodej.
Zauważył że młoda ciągle się trzęsie. - Ej spokojnie. Nie zjem ciebie przecież. - Powiedział i puścił do niej okiem.

Aż tak strasznie wyglądam? - Zaśmiał się. - Wiem że mam czerwone oczy i to bardzo widać jak mam taką ciemna sierść. Ale nie spodziewałem się, że można się tego bać. - Powiedział i posłał ciepły uśmiech do młodej.
Dobrze w takim razie chodź ze mną. Jest tam taka duża kałuża. Wiem że to nie szczyt marzeń, ale lepsze to niż nic.

Jakiś Mane? Kto to w ogóle był. I z krzywdził dzieci. No Ukatili to samo zrobił z 10 dni temu. Chociaż można było powiedzieć, że to była inna sytuacja.
Nie znam go, ale spokojnie tutaj nikogo nie widziałem już od wielu dni. Może czuć się bezpiecznie.

[Jasmin]

Nie wiedziała już co robić. Myślała, że tak łatwo będzie wrócić, a okazuje się że nawet nie wie, w którą stronę trzeba iść. Gha'al musiał ją oszukać. Mówił, że do domu jest już blisko, a ten lew nawet nie wie gdzie to jest. Musiał ją zaprowadzić w inną stronę.
Przytaknęła na jego słowa. Pewnie to było niemiłe, tak powiedzieć komuś że wygląda strasznie, no ale on przecież i tak na pewno o tym wiedział. Poszła posłusznie za nim na napiła się z kałuży. Wody była ciepła i trochę mętna, ale w tej chwili nie zwracała na to w ogóle uwagi. Gdy ugasiła pragnienie, przełamała strach i spojrzała prosto na nieznajomego.
- Ale mojego wujka na pewno musi pan znać. On jest przywódcą stada i wielkim szamanem. - spróbowała jeszcze raz. Bo jeśli nawet lew nie słyszał o skale, to musiał słyszeć o wujku Atciu.

[Ukatili]

Lew wzruszył ramionami. - Nie kojarzę. Słuchaj ja na prawdę nie jestem stąd i nie wiem nic o tutejszych znanych zwierzętach i miejscach. Dobrze chcesz może coś może coś zjeść?

[Jasmin]

Była całkowicie bezradna. Jak miała wrócić do domu kiedy był tak daleko i nikt nie wiedział gdzie go szukać. Nie miała już ochoty na jedzenie ani na nic innego. Położyła się więc na ziemi i zwinęła w kulkę, a z jej oczu znów zaczęły kapać łzy.
- Ale ja muszę wrócić do domu. - otarła oczy łapkami.
- Mama na mnie czeka i na pewno strasznie się martwi. A tata pójdzie mnie szukać i może mu się coś stać. - mówiła załamującym się głosikiem.

[Ukatili]

Nie wiedział co ma zrobić. Z jednej strony chciał młodej pomóc, ale z drugiej ona należała do stada na lwiej ziemi. Więc gdyby ją tam odprowadził mógłby zostać przez nich zatrzymany. Lew bardzo chciał pomóc, ale nie miał jak tego dokonać.

Podeszedl do niej bliżej i popatrzył na nią. Mówił delikatnym głosem. - Posłuchaj mnie. Przed wszystkim uspokój się. Ba taka panika nie pomoże. Oddychaj i się nie denerwuj. Najpierw się może przedstawię. Jestem Ukatili. - Wyciągnął łapę do młodej.


Powiedz mi jeszcze jak ty w ogóle oddaliła się od rodziców?

[Jasmin]

Podniosła łepek, patrząc nad podchodzącego bliżej Ukatiliego. Chociaż wyglądał strasznie, odczuwała do niego zaufanie. Może to przez ten łagodny głos albo ciepły uśmiech. W każdym razie, nie sądziła żeby mógł robić takie rzeczy jak pan Mane. Posłusznie wzięła kilka głębokich oddechów wierząc, że jej to pomoże poczuć się lepiej.
- Mam na imię Jasmin. Moja mama nazywa się Shani. Mieszkam na Lwiej Skale. - wyrecytowała znaną na pamięć formułkę. Wzdrygnęła się, gdy lew wyciągnął w jej stronę łapę, sądząc że chce ją uderzyć. Skuliła się mocniej w kłębek i rzuciła Ukatiliemu przerażone spojrzenie. Na szczęście nic jej nie zrobił.
- Chciałam pokazać mamie, że jestem już duża i mogę chodzić już sama. Poszłam na cmentarz tak jak król Simba z opowieści mamy. A tam był pan Mane. Powiedział, że oprowadzi mnie po okolicy i opowie bajkę a później wrócę do domu. Ale zabrał mnie do swojej jaskini. I wtedy przyszedł pan Gha'al i zaczarował pana Mane, a mnie wziął ze sobą. Mówił, że mnie zaprowadzi do domu, ale tylko siedzieliśmy całą noc na łące to spytałam, w którą stronę mam iść i sama poszłam. Ale przodkowie nie pokazali mi drogi. - wyjaśniła, mając nadzieję, że znając jej historię Ukatili jej pomoże.

[Ukatili]

Zważył, że się skuliła. - Spokojnie chciałem tylko podać łapę na powitanie. Czy ten Mane coś ci zrobił?
Nie wiedział co może zrobić, bo nigdy nie opiekował się dziećmi, ale wpadł na jeden pomysł. - A może chcesz się przytulić? - Rozłożył łapy i miał nadzieje, że nie będzie to źle przez małą odebrane.
Co za bydle z niego. - Podsumował Manego.
Dlaczego się od niego oddaliłaś? Przecież mógł doprowadzić cię do domu?
Przodkowie...czyli? - Czyżby były to bzdurne bóstw, które pewnie i tak nie istnieją?