Czarodziejka z Lwiej Ziemi [Jojo i Silver]

[Jojo]

Buzia małej wygięła się w podkówkę. Bała się bardzo i tęskniła cały czas za domem.
- A gdzie jest bezpiecznie? - spytała idąc posłusznie za gepardem. Zaraz jednak zatrzymała się. Chyba jednak nie powinna iść z kimś obcym. Przecież pan Mane też na początku był miły i mówił, że pokaże jej ładne rzeczy. A mama powtarzała przecież, że nie można wierzyć obcym.
- Nie powinnam z panem nigdzie iść. Nie znam pana. - rzekła roztropnie, choć zwykle zdarzało jej się łamać tę zasadę.
- Wolę zostać tutaj. - cofnęła się o kroczek. W tym momencie wpadła jednak na genialny pomysł.
- Chyba że... powie mi pan coś o sobie. Wtedy już pan nie będzie obcy. - zaproponowała.

[Silver Hunter]

Uniósł brwi rozbawiony jej dziecięcym sposobem rozumowania.
- No dobrze. A zatem nazywam się Silver Hunter i pochodzę z odległej krainy. Zajmuję się poszukiwaniami swojej zaginionej siostry i szukam stada do którego mógłbym się przyłączyć. A czy Ty i Twoi rodzice należycie do jakiegoś? - zakończył swą wypowiedź tym pytaniem.

[Jojo]

Chyba tyle informacji jej wystarczyło, żeby móc powiedzieć, że Silver już nie jest nieznajomy. Na wzmiankę o siostrze otworzyła szeroko oczy. Może chodziło o Tunu? Chyba byli z tego samego gatunku chociaż nie była pewna.
- O, a czy pana siostra jest w moim wieku? Bo moja przybrana siostra jest przyblędą. - zakryła pyszczek, słysząc że powiedziała słowo, za które mama by ją zganiła. - To znaczy mama ją znalazła i została moją siostrzyczką. - wyjaśniła. W jej oczach było bardzo możliwe, żeby byli ze sobą spokrwenieni. W końcu ile może być na świecie zaginionych sióstr?
- Należymy do Lwiej Ziemi. Mój wujek jest przywódcą. To znaczy, że wszystkim rządzi. A tata jest wojownikiem. - mówiła z dumą.

[Silver Hunter]

- Nie, jest w moim wieku - uśmiechnął się, rozbrojony jej dziecięcym urokiem i niewinnością. Mała była naprawdę urocza. Aż trudno uwierzyć, że ktoś mógł ją pozostawić całkiem samą. - Lwia Ziemia? - spytał bowiem pierwszy raz słyszał tę nazwę. Ale skoro wuj tej małej był przywódcą oznaczało to, że ziemia ta musiała należeć do stada z prawdziwego zdarzenia. - Dobrze, mała. Chodź, poszukamy jakiegoś zacisznego miejsca, a jutro rozpoczniemy poszukiwania - oznajmił zapragnąwszy odnaleźć członków jej stada nie tylko po to, aby ją zwrócić, ale być może by sam się do niego przyłączyć.

[Jojo]

- Nie widziałam nigdy dużej lampartki. Jak Tunu dorośnie to będzie miała prążki takie jak pan? - spytała naiwnie, nie znając jeszcze różnicy pomiędzy gatunkami. Do tej pory nie spotkała jeszcze przecież ani jednego geparda.
- Myślałam, że dorośli się nie gubią. Zawsze znają drogę do domu. Inaczej by nie mogli chodzić na polowania ani na patrole jak tata. - stwierdziła coś, co dotąd było dla niej oczywiste.
- Tak, Lwia Ziemia. I mieszkam na Lwiej Skale. Jest baaardzo wysoka, więc musiał pan o niej słyszeć. - rzekła z nadzieją. Jak to możliwe, że wszyscy których spotykała nie słyszeli o jej domu?
- A proszę pana... - zaczęła nieśmiało, wiercąc łapką w ziemi. - Bo ja jestem głodna. - spojrzała proszącym wzrokiem na Silvera. Dorośli wiedzą skąd brać jedzenie.

[Silver Hunter]

- Lampartki? - zdziwił się. - No cóż, one posiadają cętki, ale nie takie jak ja, bo ja jestem lwem, tylko że w przeciwieństwie do innych lwów posiadam cętki - wyjaśnił. Cóż, nie brzmiało to zbyt mądrze, ale on był przekonany o byciu lwem i nie przyjmował do wiadomości tego, że mógł być kimś innym. - Tak, dorośli się nie gubią. Zazwyczaj - westchnął, ponieważ wciąż zachodził w głowę, co też mogło się stać z jego nieszczęsną siostrą. - Wysoka skała? Hmm... Prawdę mówiąc jestem tu od niedawna, ale widziałem ją raz z oddali. Chyba wiem, w którą stronę iść - oznajmił z zadowoleniem. W końcu jakiś punkt zaczepienia. - Chodźmy. Po drodze na coś zapolujemy - obiecał ruszając przed siebie raźnym krokiem.

[Jojo]

Przechyliła główkę, przyglądając się uważnie Silverowi. Nie wyglądał na lwa. Był za mały i nie miał grzywy. Chociaż... wujek też był chudy, a grzywę miał dość skąpą.
- Dziwnie pan wygląda jak na lwa. - powiedziała z dziecięcą szczerością. - Wygląda pan jak lampart. - upierała się przy swoim zdaniu.
- O! To chodźmy tam od razu! - podskoczyła radośnie. Nareszcie. Już zaczynała mieć wrażenie, że nikt w całej krainie nie wie gdzie jest Lwia Skała.
- A pokaże mi pan jak się poluje? Bo tata nie pozwalał mi jeszcze nigdy iść na polowanie. Co złapiemy? Antylopę? Zebrę? Będziemy tropić? - dopytywała, truchtając u boku Silvera.

[Silver Hunter]

- Może i dziwnie, ale ja po prostu jestem wyjątkowym lwem - wyjaśnił jej cierpliwie. - Czy oby na pewno nie jesteś zmęczona? - spytał przyglądając jej się sceptycznie. Mała wyglądała tak, jakby cały dzień była na nogach, a w pobliżu znajdowała się niewielka, opuszczona jama - w sam raz dla niej. - Może powinnaś tu zostać? Wrócę niebawem - zapewnił ją.

[Jojo]

Była skłonna uwierzyć w wyjątkowość Silvera. W końcu chyba sam najlepiej wiedział z jakiego jest gatunku.
- O, a ma pan jakieś niezwykłe zdolności? - zapytała z ożywieniem, zakładając że ten lew może być niezwykły też pod innymi względami. Skoro już ma cętki i nie ma grzywy to kto wie co też może potrafić.
- No jestem. Tak troszkę. - przyznała z ociąganiem. Zerknęła na wskazane przez lwa miejsce, w którym miała zostać. Jamka wyglądała na całkiem wygodną, więc mogłaby się tam zdrzemnąć. Miała tylko jeden warunek.
- Dobrze. Ale jeśli nie będzie pan zastawiał niczym wyjścia. - rzekła zdecydowanie, nie chcąc powtórki z wizyty u pana Mane.

[Silver Hunter]

- A pewnie, że mam. Potrafię bardzo szybko biegać i upolować każe zwierzę. No może z wyjątkiem słoni i nosorożców - zaśmiał się, zatrzymując się przed jamą. - Dlaczego miałbym zastawiać wyjście? - zapytał zaskoczony jej warunkiem. - Zostań tu, a ja zapoluję. Chyba wyczuwam w pobliżu antylopę - oznajmił węsząc w powietrzu, po czym oddalił się pozostawiając ją samą w nadziei, że pozostanie w umówionym miejscu.