Wielki Meander

[Huzuni]

- Każde działanie ma swoją przyczynę - wyjaśniła.
Nie wykazywała większego zainteresowania rozmówczynią, przynajmniej nie wykraczającego poza standardy kultury osobistej.
- Jesteście idealistami? - spytała wprost.
Nie oceniała. Przynajmniej tak długo, jak miała możliwość zarobku. To kim byli i w co wierzyli, nie miało znaczenia. Nie przynależała do tych ziem, nie miała relacji z żadnymi stadami. Była jedynie najemnikiem, unikającym zbędnych relacji.
- Prowadź.
Nie skomentowała wcześniejszych słów Raisy, skupiła się głównie na celu. Przestała liczyć na zatrudnienie przez samicę, zaczęła za to postrzegać ją jako przewodnika. Dobre i to.

/zt x2

[Mistrz Gry]

Cnotą wielkiego wojownika jest cierpliwość i zarówno Eltaen jak i Mugamba doskonale to wiedzieli. Póki zostało przydzielone im zadanie, nie mieli szczęścia i nie znaleźli właściwie nikogo godnego śmierci w walce. By rozładować nagromadzone zdolności bitewne kilkukrotnie przeprowadzili małe masakry roślinożerców, ale to nie było to samo. Mimo tego nie poddawali się obaj mieli do siebie ogromny szacunek i byli wojownikami do szpiku kości, oraz obaj byli niezachwianie lojalni wobec Wodza i dlatego wiedzieli, że w końcu im się uda. Zwykle podróżowali w całkowitym milczeniu gdyż rozmowa mogła zagłuszyć dźwięki otoczenia. Na pogawędki będzie czas gdy wszyscy niegodni trafią tam gdzie ich miejsce, na cmentarz. Lew i lampart ramię w ramię dotarli do rzeki i zaczęli zaspokajać pragnienie. Kiedy jeden pił drugi obserwował okolicę i na odwrót. Nigdy nie wiadomo kiedy zjawi się pierwszy przeciwnik.

Po pewnym czasie ZT

[Ukatili]

Ukatili, po długiej wędrówce z Jasmin dotarł nad jakąś rzekę. Nawet nie wiedział jak się nazywa, ale wydawało się, że to przyjemne miejsce. Przez całą podróż szedł w ciszy, myśląc nad wszystkim co się teraz stało. Jeszcze ta akcja z tą feministką bardzo go zdenerwowała, ale już nic nie chciał na to mówić. Miał tylko nadzieje, że Berghi pohamuję się i nie wyjaśni tego co zrobił, bo wtedy pewnie ta informacja rozniesie się po tych terenach i będzie skończony, chociaż tak na prawdę wszyscy nie znaliby prawdy.
Podszedł do wody, pochylił się i zaczął pić. Po chwili, gdy zaspokoił pragnienie odwrócił się do młodej. - Chce ci się pić?

[Jasmin]

Przez całą drogę zerkała co chwila na Ukatiliego, licząc że ten powie jej coś, wytłumaczy co się stało i dlaczego znów muszą gdzieś wędrować. Wreszcie zatrzymali się nad rzeką i dobrze, bo zaczynała się już robić zmęczona drogą.
- Tak. - odpowiedziała tylko i stanęła obok czarnego, by napić się wody z rzeki. Była bardzo ostrożna, bo woda wydawała się bardzo głęboka i nie chciałaby do niej wpaść. Gdy już się napiła, odsunęła się kilka kroków od brzegu i usiadła na piasku.
- Dokąd idziemy? I co to znaczy, że nie ma już powrotu? - zapytała Ukatiliego. Miała nadzieję, że tym razem otrzyma więcej odpowiedzi niż wtedy gdy szli w nieznane z Berghi. - Spotkamy się jeszcze z Hakim, prawda? - zapytała pełnym smutku głosem.

[Ukatili]

Westchnął ciężko i popatrzył na Jasmin ze smutnym wyrazem twarzy. - Nie wiem gdzie mamy pójść. - Po chwili dodał. - To oznacza to, że nie będziemy mogli tam już wrócić. - Położył się smutny i zaczął lekko ruszać przednimi łapami w wodzie.
Wiedział, że teraz to dopiero Jasmin musi czuć się zagubiona. Gdy zapytała o Hakiego, nie chciał też nic kryć, więc powiedział co myśli. - Moim zdaniem, tak jak go przez ten czas poznałem, to nie wytrzyma tam i kiedyś na pewno odejdzie, jeśli najpierw sama Berghi tego stada nie zniszczy. Myślę, że i tak go kiedyś spotkamy.

[Jasmin]

Zwiesiła głowę i zacisnęła mocno powieki powstrzymując łzy. Po raz kolejny nie miała domu i nie wiedziała dokąd iść. Czy to kiedykolwiek się skończy?
- I tak bym nie chciała. Wszyscy się tam kłócili i nikt mi nic nie mówił. - powiedziała przekornie, wycierając nos.
- Przecież Haki kocha Narie, więc nie zostawi jej. Rycerz nigdy nie opuszcza swojej księżniczki. - podzieliła się mądrością, którą znała z bajek na dobranoc. Myśl, że spotkają się jeszcze poprawiła jej trochę humor, przynajmniej na tyle by łzy nie kapały już na piasek pod jej łapami. Podniosła się z ziemi i podeszła do Ukatiliego, siadając u jego boku.
- Chodźmy znaleźć nowy dom. Nasz własny. - zaproponowała z nadzieją, której jednak z każdym dniem miała coraz mniej. Tak jak nie wierzyła już że wróci do rodziców, tak samo coraz mniej prawdopodobne wydawało się znalezienie nareszcie spokojnego miejsca, gdzie mogłaby zostać na dłużej.

[Ukatili]

Wiem o tym, że ja kocha, ale to nie bezmyślna miłość. Haki jest ogarnięty i jeśli musiałby przekroczyć jakaś granice moralną to na pewno by zerwał z Narie.
Popatrzył na nią nadal bawiąc się łapami w wodzie. - Mała uwierz mi. Ja też już długo szukam domu i też miałem nadzieje, że już go znalazłem.

[Jasmin]

Zaskoczyło ją, że Haki mógłby zrobić coś takiego. Przecież wydawał się być miły, więc jak mógłby zostawić swoja ukochaną, tak się nie robi.
- Na pewno tak się nie stanie. Będą żyć długo i szczęśliwe, tak jak powinno być. - rzekła z pełnym przekonaniem, tak bardzo chcąc wierzyć, że istnieją jeszcze szczęśliwe zakończenia.
- To przeze mnie. Gdyby nie ja, to nie pokłóciłbyś się z Berghi i nie musiałbyś odejść. Miałbyś swój dom... - głos się jej załamał. Czuła wyrzuty sumienia, że była ciężarem dla Ukatiliego. Przez to że się nią opiekował musiał opuścić swoją królową. A wszystko dlatego, że była takim głupim dzieciakiem i uciekła z domu.

[Ukatili]

Zaśmiał się w przyjazny sposób i pokręcił głową. - Jak dorośniesz to zrozumiesz, że życie nie jest takie piękne i nie zawsze jest fair.
Gdy usłyszał to co powiedziała zerwał się na nogi i odwrócił do niej. Dotknął ją mokrymi łapami. - Nawet tak nie myśl, to nie była twoja wina. To ich wina. Tego, że są tak agresywni. I jeszcze ta wstrętna lwica. - Ukatiliego, aż na jej myśl przeszedł dreszcz. Po czym zorientował się, że sierść Nilimy już jest mokra pod jego łapami. - Ojć, przepraszam. - Zaśmiał się. Chciał trochę rozbawić małą.
No dobrze, przejdźmy może przez tą rzekę. Co ty na to?

[Jasmin]

Słysząc takie słowa od starszych odnosiła wrażenie, że jednak nie warto dorastać. Kiedyś tak bardzo chciała udowodnić, że nie jest już małym dzieckiem. Teraz jednak coraz bardziej skłaniała się ku myśli, że w byciu dorosłym nie ma jednak nic przyjemnego.
- Ajć! - pisnęła kiedy Ukatili upaćkał ją całą błotem i odskoczyła do tyłu. Niefortunnie jednak wywaliła się na ziemię, tak że już nie pozostał jej już ani kawałeczek suchej sierści. Wybuchnęła śmiechem i prysnęła czarnemu wodą na pysk.
- A masz! Też będziesz mokry! - zawołała wesoło, zapominając na chwilę o smutkach.
- Ale jak przejdziemy? Tutaj jest bardzo głęboko. - odpowiedziała poważniejąc. Gdyby spróbowali przepłynąć nurt mógłby ich porwać, albo by się potopili. - Nie możemy znaleźć miejsca gdzie jest bardziej płytko?