Podnóża Baobabu

[Davu]

Tak jak się spodziewał, na szczęście obca lwica też nie miała złych zamiarów.
- Witaj na terenie stada Lwiej Ziemi, jestem Davu. - Powitał ją i przedstawił się - Co cię tu sprowadza?

[Mistrz Gry]

Mimo że wyrażanie mimiki przy pomocy dzioba nie należało do łatwości, w tym momencie wyraz powątpiewania na twarzy Krona był doskonale widoczny nawet z daleka. Zanotował w myślach kolejną uwagę o kotach - były strachliwe jeśli chodzi o obcych. Przynajmniej mógł to wywnioskować na podstawie zachować Sherii a następnie Kisuli, która bezbłędnie schowała się za drzewo gdy tylko ktoś się zbliżył. Orzeł przeszedł na drugi koniec gałęzi, by widzieć ją pod sobą.
- To tylko lwica z dzieckiem. - stwierdził. Nie słyszał rozmowy między tamtą dwójką, więc nie wiedział, że się nie znają.
- Możesz wyjść, nie zje cię. - przekonywał lamparcicę, powstrzymując się od śmiechu nad jej zachowaniem.

[Silver Hunter]

Smukły, srebrzysty gepard patrolował tereny swego stada. Idąc przez skąpo porośnięty trawą obszar sawanny zbliżył się do olbrzymiego baobabu o bardzo grubym konarze, którego ogromne, rozłożyste gałęzie rzucały wokół przyjemny cień. Tam właśnie zastał obcą lwicę, której towarzyszył młody lew z jego stada. Gepard podszedł do nich marszcząc brwi.
- Witajcie. Czy to Twoja znajoma? - zapytał spoglądając na młodocianego lwioziemca z podejrzliwym wyrazem pyska.

[Kisulisuli]

Lamparcica, mimo iż Kron powiedział, że nie ma czego się bać, nie wyszła zza baobabu, ponieważ sparaliżował ją strach. Pojawiło się dla niej zbyt wiele zapachów znienacka, na obcej dla niej ziemi.

[Invicta]

Nie wiedziała, czego powinna się spodziewać po tym stadzie, dlatego cały czas była przygotowana do ucieczki. Przecież ktoś mógł uznać, że przyszła tutaj na przeszpiegi, chociaż byłoby to bardzo głupie posunięcie. Zawsze jednak istniało ryzyko, że zostanie wyproszona. Mało kto toleruje obcych na swoim terenie.
- Właściwie to nie spotkałam jeszcze stada... zastanawiam się, czy to jest coś dla mnie - powiedziała, ponieważ rzeczywiście zastanawiała się nad dołączeniem, ale oczywiście najpierw chciała dowiedzieć się czegoś więcej.
Pojawienie się geparda mogło oznaczać początek jej kłopotów. Dostrzegła jego spojrzenie i uśmiechnęła się lekko. Nie chciała zrobić złego wrażenia.

[Davu]

- Nie, właśnie witam przybyszy na naszym terenie. - Odpowiedział gepardowi lekko wychylając się by spojrzeć za baobab. Widocznie ktoś jeszcze się tam ukrywał.
- Słyszałem wiele o złych stadach i ich chciwych przywódcach - Zaczął opowiadać lwicy - ale Lwia Ziemia dba o wszystkich. Są dla mnie nową rodziną. - Powiedział z mieszanką radości i dumy. Rzeczywiście coraz rzadziej myślał o swojej biologicznej rodzinie, chociaż czasem zastanawiał się gdzie się podziewają, przynajmniej teraz miał gdzie żyć i do kogo wracać.

[Silver Hunter]

- To zupełnie tak jak dla mnie. W tym stadzie czuję się wyjątkowo dobrze - stwierdził, a następnie przyjrzał się nieznajomej lwicy. - Czy Ty też należysz do jakiegoś stada? - spytał z nutą podejrzliwości w tonie głosu.

[Mistrz Gry]

Kron odwrócił się tak szybko, że aż kłaczek pierza wystrzelił w powietrze. O nie, nie, nie. Jeśli Kisuli słyszała co tamci mówią o Lwiej Ziemi, to nic z jego blefu. Nici z przygody. Obejrzał się nerwowo na lamparcicę, potem znów na zebranych. Przy takiej przewadze liczebnej Lwioziemców trudno było dłużej ukrywać, że znajdują się na ich terenie. Opuścił skrzydła i zwiesił głowę. Sprawa została przegrana zanim na dobre się zaczęła, jak widać nie nadawał się na kłamcę. Sfrunął pod drzewo, gdzie siedziała ukryta Kisuli.
- No i proszę. Twoja Lwia Ziemia jest tutaj. Życzymy miłego pobytu. - wymamrotał, wyraźnie zawiedziony rozwojem wydarzeń. Nie miał wątpliwości, że skoro lamparcica znalazła miejsce którego szukała, na pewno pozostawi go na pastwę losu i wszechobecnej nudy.

[Kisulisuli]

Mimo tego, że Kron wylądował obok niej i odezwał się do niej nie zareagowała. Paraliż jej był tak silny, że nawet nie słyszała tego, co się dookoła dzieje.

[Mistrz Gry]

Mógł spodziewać się wielu reakcji ze strony Kisuli: radości z odnalezienia miejsca, którego szukała, złości gdy dowie się że ją okłamał, może jakiegoś szoku, ale tego się nie spodziewał. Chyba kompletnie ją zamurowało. Machnął skrzydłem przed nosem lamparcicy, a kiedy nie zareagowała potrząsnął ją lekko. W tym momencie zaczął się poważnie niepokoić.
- Dobrze się czujesz? Co się stało? - w głosie orła pojawiła się nutka strachu. Może jest chora, albo dostała udaru słonecznego. Co miał niby teraz zrobić z kotem, którego zatkało?
- Medyka! Trzeba jej pomóc! - zawołał, machając panicznie skrzydłami.