Obrzeża

[Ukatili]

Ukatili po długiej wędrówce wraz z Jasmin dotarł na jakąś pustynie. Tereny te chyba kojarzył. Zwrócił łeb do Jasmin. - Jakiś długi czas temu o tam niedaleko poznałem Berghi. Inaczej się to zapowiadało. - Powiedział wskazując łapą, po czym ciężko westchnął.
Podziewał jednak szybko. - Ale nie myślmy o tym.
Chciał pójść kolejny krok do przodu upadł. Zaklną cicho i chwiejąc się wstał. Popatrzył na łapy, miał na nich odparzenia. - Ten cholerny piasek... - podsumował.

[Jasmin]

Szli całkiem długo, a wokół robiło się coraz bardziej sucho i piaszczyście. Nie tak sobie wyobrażała miejsce, do którego mieli dojść, ale może po prostu jeszcze nie trafili na miejsce.
- Berghi stąd pochodzi? - zapytała rozglądając się po pustynnym krajobrazie.
- Dobrze, nieważne. - odpowiedziała. Skoro Ukatili nie chciał mówić o niej, to nie będzie go ciągnąć za język. To mogły być dla niego niemiłe wspomnienia.
Nagle wystrzeliła do przodu, widząc że Ukatili upadł na ziemię.
- Co się stało? Źle się czujesz? Łapy cię bolą? Może chcesz odpocząć? - w panice zasypywała opiekuna pytaniami, próbując mu w jakiś sposób pomóc.
- Piasek? Potknąłeś się na piasku? - nie rozumiała co się stało. Zerknęła szybko w dół, by sprawdzić czy z piaskiem jest coś nie w porządku. Na pierwszy rzut oka nie wyglądał niebezpiecznie.

[Ukatili]

Nie z piaskiem wszystko ok. Chodzi tylko o to, że włazi mi w rany. Musimy znaleźć jakieś miejsce do odpoczynku, bo ten piasek tak parzy, że nie wytrzymam już. - Przysłonił łapą oczy, by tak go słońce nie raziło i zaczął się rozglądać. Dobrze, że byli akurat na lekkim pagórku, to mieli przez to dobry widok. Lew rozglądał się przez chwilę, aż zobaczył w niedalekiej okolicy jakąś oazę. - Widzisz tą oazę niedaleko? Tam się musimy udać. Mam nadzieję, że to nie fatamorgana. - Powiedział kończąc uśmiechając się do młodej.

[Mistrz Gry]

Rozżarzone powietrze wydawało się falować nad piaszczystym horyzontem. Lecz oprócz bezkresnych połaci piasku lwy mogły dostrzec coś jeszcze... blask słońca odbijał się od podłoża, zupełnie jakby mieli przez oczami zbiornik wody. Miraż był na tyle przekonujący, że Ukatili uznał go za oazę. Pewnie wielu wędrowców przed nim zdarzyło się uwierzyć czarowi fatamorgany i podążyć za jej złudnym obrazem.

---> fatamorgana

[Jasmin]

No tak, jej też było gorąco w łapy, ale w połączeniu z ranami Ukatiliego to musiało być bardzo bolesne. Skrzywiła się na samą myśl o tym.
- Coś tam błyszczy, jakby woda. - potwierdziła, wytężając wzrok. Nie była do końca pewna co to jest oaza, ale domyślała się, że to jakieś przyjemniejsze miejsce niż ten okropny piasek, który wszędzie właził. Z kolei fatamorgana mimo zabawnej nazwy nie wydawała się ani trochę przyjemna i też miała nadzieję, że na nią nie trafią.
- Możemy iść jeśli dasz radę. - powiedziała z troską patrząc na opiekuna.

[Ukatili]

Miał tylko nadzieję, że to naprawdę nie była fatamorgana. Dopiero co weszli na pustynię, ale on już jej miał dość. - Nie spokojnie, mam nadzieję, że dam jakoś radę. Idźmy bo mi to się chce już pić.
Popatrzył na swoje łapy na które były od spodu już lekko spuchnięte.
Ruszył jednak powoli. - Dobra, ruszajmy.
/zt

[Jasmin]

Ona także z chęcią napiłaby się wody w takim upale. Najlepiej chłodnej, takiej prosto ze strumyka. Woda, którą widzieli przed sobą wyglądała bardziej jak jezioro, ale to tylko lepiej. Może jeśli nie będzie głębokie, popływa trochę dla ochłody.
- Wydaje się całkiem blisko. Aż dziwne że tak tu sucho skoro tam jest wielkie jezioro. - zastanawiała się na głos. Niewiele jeszcze wiedziała o świecie i morze piasku nie dziwiło jej wcale bardziej niż Wielka Woda, którą widziała na południu. Przestała więc zaprzątać sobie głowę takimi pytaniami i ruszyła razem z Ukatilim, ostrożnie stawiając łapki na rozżarzonym piasku.

ZT?

[Mistrz Gry]

Kron leciał powoli, żeby koty nie miały problemu z nadążaniem. Dotarli już do pustyni, a przynajmniej do jej obrzeży, gdzie można było jeszcze znaleźć resztki roślinności. Zatoczył koło w powietrzu, czując się odrobinę niepewnie by ruszyć dalej. Nigdy nie był aż tak daleko na pustyni, a słyszał dość nieprzyjemne opowieści o morderczym morzu piasku. Pomyślał chwilę i mamrocząc pod nosem, czy też raczej dziobem, wylądował na ziemi zastępując drogę towarzyszom.
- To już niedaleko. - oznajmił, siląc się na entuzjastyczną minę. Skarby i przygody śniły mu się po nocach, lecz niestety miały one to do siebie, że często mogły im towarzyszyć efekty uboczne.
- Może jeszcze kilka słów zanim ruszymy dalej. Czy ktoś z was był już kiedyś na pustyni? - zapytał spoglądając to na Kisuli, to na Fatuma.

@Kisulisuli @Fatum

[Kisulisuli]

Kisulisuli spojrzała się na ptaka i odrzekła:Nie... ale...-zaciekawił ją bardzo piasek, jeszcze nigdy nie miała do czynienia z taką ilością piasku i to w dodatku tak drobnego, a skoro się zatrzymali, to bardziej zwracała na niego uwagę-ale gdybym wiedziała, że jest na pustyni tak fajnie, to codziennie bym się tu bawiła! Spójrzcie na ten piasek jaki drobny i fajny.-po czym zaczęła tarzać się w nim i kopać dołki. Jeszcze nic tak jej nie zaciekawiło w miejscu, w którym wydawałoby się być nudno jak dla kogoś takiego jak ona.
-Gdyby nie to, że szukamy skarbu zostałabym tu o wiele dłużej.-Powiedziała z miną jak podkówka.

[Fatum]

Na początku Fatum nie zdobył się nawet na jakiekolwiek słowa. Otwarta przestrzeń pokryta dziwnym surowcem wyzwoliła w nim tyle energii, że od razu wystrzelił jak z procy, zgrabnie wyminął Krona i począł zataczać koła na fragmencie piasku. Rozbryzgiwał go łapami na wszystkie strony, śmiejąc się.
- Nigdy nie byłem na pustyni, ale gdybym wcześniej wiedział, co to jest, na pewno znalazłbyś mnie tu, a nie obok rzeki! - krzyknął w odpowiedzi.
Podbiegł do Kisulisuli. Mową ciała chciał zachęcić ją do pogoni.