Królewska Jaskinia

[Maru]

Na szczęście przybył tu Tib i przejął pałeczkę. Nie musiał już tu dłużej siedzieć w tym towarzystwie z niewiedzą co ma dalej zrobić. Nie było zbyt miło, bo złoty takich sytuacji nienawidzi, ale przetrwał to jakoś i mógł czuć jakiś powód do zadowolenia z owego faktu. Przy okazji dowiedział się, że jakaś kolejna ceremonia się szykuje. Ciekawe co tym razem, bo ostatnio te okazje jakieś aż nazbyt częste.
Tymczasem wyruszył w milczeniu razem z resztą tutejszej grupy.

/zt

[Sheila]

Shae bardzo dumna z siebie wprowadziła towarzyszki do jaskini.
- To jest Królewska Jaskinia. Kiedyś mieszkali tu Kiara i Kovu, wcześniej Simba i Nala, a jeszcze wcześniej Mufasa i Sarabi. Myślę, że to najlepsze miejsce do opowieści o Lwiej Ziemi i nauki stadnych pieśni. Co prawda teraz to mieszkanie Raisy, ale ona jest bardzo miła i napewno się nie obrazi. Poza tym chyba jeszcze się nie wprowadziła - objaśniła Ventrumie i Viserii.
- To... co chciałybyście najpierw robić? - Sama lwiczka nie mogła się zdecydować, czy bardziej pociąga ją perspektywa śpiewu czy opowieści.

@Ventruma @Viseria

[Viseria]

Weszła czując chłód gdy weszły do zacienionej jaskini. Sheila była taka pogodna ale Vis nie widziała co odpowiedzieć. Najchętniej poszłaby spać.
- Może opowieść?- zasugerowała cicho po usiadła niepewna co tak właściwie tu robią. To było dziwne uczucie. Była teraz w stadzie. I to tak nagle. Ale podobało jej się tutaj. Wszyscy byli mili. Za milli. Po co im ślepa lwica?

[Ventruma]

Skocznym krokiem wbiegła do jaskini robiąc przy tym parę kółek w okół siebie. Uśmiechnięta usiadła i drapała w podłoże.
Słuchała Sheili, z uszami skierowanymi w jej stronę. Uśmiechnęła się do siebie słysząc te cudowną historię o tej jaskini. Miała tyle lat, a jeszcze tu jest. Właśnie chodzą po podłożu gdzie stąpali królowie! Może nie wie jacy i nigdy o nich nie słyszała ale... to nie ważne. Na koniec dodała pytanie.
Dla Ventrumy piosenki byłyby tą fajniejszą opcją, ale historię były prawie równie fajne, więc postanowiła tylko kiwnąć głową, kiedy Viseria odpowiedziała i usiadła obok, patrząc się na Sheilę.

[Datura]

Po drodze nigdzie nie natknęła się na ślad Viserii, więc w następnej kolejności skierowała swoje kroki ku Królewksiej Jaskini. Ze względu na jej wielkość i położenie możliwe było, że Viseria zawędrowała właśnie tutaj. Już będąc na zewnątrz usłyszała głosy i weszło, by zobaczyć kto jest w środku. Kamień spadł jej z serca gdy zobaczyła białą w jednym kawałku.
- Viseria, dobrze że tu jesteś. Już się bałam, że skręciłaś sobie kark spadając z Lwiej Skały. - powiedziała podchodząc bliżej. Uznała, że lwica wygląda nieco lepiej niż przy ich pierwszym spotkaniu. Zwróciła uwagę na towarzyszące jej lwiczki, o którym czasem miała wrażenie, że potrafią się dwoić bo wszędzie ich było pełno.
- A wy, dlaczego nie jesteście u Mjuviego? Na pewno na was czeka z jakimś zadaniem. - miała lekkie wątpliwości, czy powierzenie opieki nad młodocianymi samcowi, który uwiódł nieletnią Nilimę jest najlepszym pomysłem, ale skoro Tib mu ufał, to nie mogła nic z tym zrobić.

[Ventruma]

-Nie, czemu miałybyśmy tam być?-Zapytała zdziwiona.
-Opowiadamy historię, nic mi nie wiadomo, że Mjuvi miał z nami być, ale jak chce słuchać to też może.-Powiedziała entuzjastycznie i znów spojrzała na Sheile czekając na jakąś ciekawą historię.... Skręcić kark? To brzmi strasznie.
Czemu Datura mówi takie rzeczy? Hmm... Chyba nie chciała nikogo urazić. Ven zamknęła oczy i zajęła się myślą o piosence którą śpiewała lwiczka.
Znów zaczęła machać głową na boki, gdy piosenka leciała jej w głowie. Szybko znów się ocknęła i spojrzała na Viserię.

[Datura]

Niby Ven była wszędzie na raz i wszystko słyszała, a jednak okazało się, że omijają ją najważniejsze informacje.
- Mjuvi organizuje szkolenie dla wszystkich młodzików, więc wasza dwójka też powinna tam być. Szczegółów dowiecie się najpewniej na miejscu. - wyjaśniła lwiczce. - Wasza historia może poczekać, albo opowiecie ją sobie po drodze. Lećcie, bo ominie was najciekawsza część. Ja zostanę z Viserią. - powiedziała podchodząc do białej. Pewnie miała ona już dość towarzystwa dzieci.
- Widzę, że chyba ci się u nas spodobało. - stwierdziła, siadając naprzeciw Viserii i nie poświęcając więcej uwagi dzieciakom. Wystarczająco już zapewne zdążyły się naprzykrzyć samicy, więc czas by zajęły się czymś pożytecznym i nie plątały pod nogami.

[Viseria]

Słysząc swoje imię lwica wstała gwałtownie i rozejrzała się, próbując zorientować się skąd dochodzi
-Datura?- zapytała węsząc. Tak to jej zapach.- Nic mi nie jest.- powiedziała siadając koło niej.Trochę jej ulżyło że zostaną same. Nie za bardzo lubiła gwar i uwagę.
-Tak. Pan Athastan mnie przyjął.Tylko.. -Nachyliła się do ( jak miała nadzieję) ucha Datury, tak by dzieci jej nie usłyszały.- Wszyscy mnie tak dobrze traktują, a ja nie mogę pomóc w niczym stadu. Nie jestem wartościowym członkiem- powiedziała cichym drżącym głosem a z oczu pociekły jej łzy. Nie wiedziała dlaczego, ale Datura wzbudziła jej zaufanie, choć po spotkaniu z Nathinem wiedziała że już nikomu nie może ufać. Jednak Datura była szczera. Bezpośrednia. Chciała znać opinie lwicy o całej sytuacji. Może ona wiedziała jak Vis może przysłużyć się stadu.

[Datura]

Oceniła szybko wzrokiem stan Viserii i stwierdziła, że istotnie nie wygląda ona jakby po drodze przytrafiło się jej coś złego.
- Świetnie. Sama w ciemności muszę uważać schodząc po stromym zboczu Lwiej Skały, więc widząc że nie ma cię w jaskini już miałam złe przeczucia. A tu popatrzcie, nawet udało ci się znaleźć Athastana a później zagrzać sobie miejsce w najwygodniejszej jaskini na skale. - rzekła z rozbawieniem. Słowa i łzy białej sprawiły szybko, że uśmiech zniknął z pyska Datury a zastąpiło go zacięte spojrzenie.
- Członkostwo w stadzie nie ogranicza się tylko do polowania. Mamy wielu zręcznych łowców i pożywienia nikomu nie zabraknie. Jest wiele umiejętności, które można wykorzystać w tym ta najważniejsza i często zapominana przez skupionych na własnych muskułach samców - czyli zdolność myślenia. Bystry umysł jest więcej wart niż silne łapy. Oczy też nie są niezbędne jeśli opanujesz pozostałe zmysły. I jeśli ktoś powie, że jesteś bezwartościowa to podaj mi jego imię a przekona się na własnej skórze jak to jest mieć wydrapane ślepia. - mówiła z przekonaniem. Temu stadu przydałby się wreszcie ktoś zajmujący się myśleniem, bo dotąd widziała w tej kwestii ogromne braki.

[Viseria]

Zaśmiała się na słowa Datury rozpogadzając się trochę.
-Przepraszam nie chciałam Cię wystraszyć. Sheila mnie prowadziła. Swoją drogą sprytna jest. Prowadziła mnie nucąc. - lwiczka miała fajny pomysł, więc może jedna inteligentna osoba w stadzie już jest. Jednak słowa Datury i tak ją trochę uspokoiły. Będzie się starać jak tylko potrafi.
- Dziękuję- powiedziała miękko z wdzięcznością. Pomoc i wsparcie Datury były dla niej nieocenione i lwica w końcu przyjęła do wiadomości, że być może naprawdę znalazła swój dom