Korzenna Pajęczyna

[Silver Hunter]

Wyruszywszy na swą wyprawę celem zdobycia informacji na temat terenów znajdujących się na południe od Lwiej Ziemi, pod wieczór o zachodzie słońca, srebrzysty gepard dotarł w okolicę, w której rosły drzewa o grubych, rozłożystych korzeniach, które były tak bardzo splątane, że przypominały sieć. Tam właśnie natknął się na czarnogrzywego lwa oraz lwicę. Podszedł do nich raźnym krokiem.
- Witam was, drodzy nieznajomi. Jestem Silver Hunter, zbłąkany wędrowiec. Powiedzcie mi proszę, czy wiecie może, jak dotrzeć do góry Kilimandżaro? - zagaił beztroskim tonem swobodnej konwersacji, zatrzymując się w niedalekiej odległości od nich.

[Lapis]

-Witaj, znalazłeś się na Terenach naszego stada, ale jeśli nie masz złych zamiarów to możesz tu być. Jak kojarzę Góry Klimandżaro są w tamtą.-Powiedział i podszedł w stronę, w którą były góry i wskazał głową po czym usiadł.
-Ja nazywam się Lapis, a to Czarne Ucho, ale ona niestety nie może cie przywitać.-Nie chciało mu się tłumaczyć, więc po prostu tylko uprzedził. Dziwny Gepard. Taki.. szary. Niespotykane.
I miał też trochę pasków. Widocznie natura miała przy sobie marule gdy go tworzyła.

[Silver Hunter]

- To miło z waszej strony. Nie mam złych zamiarów. Po prostu chcę dotrzeć do tej góry - wyjaśnił.- A jak się zwie wasze stado? Nigdy nie byłem w tych stronach, a macie tu naprawdę ładne tereny - uśmiechnął się, po czym przeniósł wzrok na lwicę. - Czyżby była niema? - zapytał zdziwiony słowami lwa. Zaskoczył go także kolor jej oczu, ponieważ miały one krwistoczerwoną barwę. Nigdy nie widział oczu o takim kolorze.

[Lapis]

Królestwo Końca Burzy.-Powiedział bez emocji i słuchał uważnie co mówi gepard.
Niestety Lapis nie chciał wprowadzić geparda w błąd, więc musiał wytłumaczyć.
-Nie do końca.-Odpowiedział i spojrzał również na Czarne Ucho.
-Ma głos, ale chyba.. nie nauczyli ją mówić.-Popatrzył nadal zdziwiony tą sprawą. Kiedy tylko znajdzie wolną chwilę, pouczą się. Nigdy nie uczył niczego... ciekawe czy mu się to uda. W ogóle Lapis zauważył, że spotyka same dziwne przypadki.. Szary gepard, niema lwica, Czarny lew któremu coś nie tak pod grzywą... same dziwactwa.
Ale te dziwactwa są fajne. Lubi takie osoby. Są nietypowe.
Jak Czarne Ucho. Ciekawe czy Szary będzie chciał dołączyć do stada..

[Silver Hunter]

- Poważnie? - gepard wybałuszył oczy, zaskoczony wyjaśnieniem powodu, dla którego lwica nie mogła go powitać. - Jak można nie umieć mówić? - spytał przenosząc na nią pełen zaskoczenia wzrok. - A słuchaj, nie wiesz może czy tereny znajdujące się dalej na południe do kogoś należą? Chciałbym dotrzeć do wielkiej wody, a potem odbić na wschód w okolice jezior. Jestem bardzo ciekaw tych okolic, ale wolałbym wiedzieć, kto je zamieszkuje, żeby nie wpaść w tarapaty, bo wiem że nie wszystkie lwy są tak gościnne jak wy - wyrzekł spoglądając na lwa.

[Lapis]

Wolał nie skomentować zdziwienia geparda.
-O tym kto zamieszkuję Klimandżaro nic nie wiem, a jeśli chodzi o jeziora i wielką wodę to właśnie to są nasze tereny. Na bagnach nikogo nie ma, przynajmniej tak myślę.-Mówił zastanawiając się.
Chyba tam nikogo nie ma... a czy przypadkiem na Klimandżaro nie jest ten Gha'al czy jak on tam miał o którym mówiła Jasmin?
Hmm... Chyba już pójdą w stronę stada, bo jeszcze im uciekną.
-Tak czy siak, my już musimy wracać. Trzymaj się.-Kończąc wypowiedź podszedł w stronę Czarne Ucho i spojrzał na nią.
-Wiem, że nie chcesz iść, ale musimy dołączyć do reszty.-Popatrzył na nią chwile i zaczął iść w stronę miejsca gdzie poszli, mając nadzieję, że ona pójdzie za nim.

[Silver Hunter]

- Więc wasze tereny sięgają aż do wielkiej wody i dalej na wschód do jezior? I mogę spokojnie dotrzeć do tych miejsc? Bo wiesz, zawsze marzyłem, żeby zobaczyć wielką wodę. Podobno robi wrażenie. A od jezior odbiję prosto w stronę Kilimandżaro. Wielkie dzięki za informacje - uśmiechnął się do lwa. - Miłego wieczoru - rzucił na odchodne podążając w swoją stronę.

z/t

[Czarne Ucho]

Lwica wciąż zajęta była odpoczynkiem i ani jej w głowie było gdzieś się ruszać. Ale gdy zobaczyła, że Czarna Grzywa tak po prostu sobie idzie... Wydała z siebie coś pomiędzy warkotem a piskiem, a widząc, że jej zawołanie nie przyniosło efektu, zerwała się i podbiegła do samca. Żeby tak ją zostawiać! Kto to widział!

Z.t.?

[Kisasi]

Szukała jej nad jeziorem, szukała nad drugim jeziorem, przy okazji zrobiła Taharakiemu piękną kompleksową wycieczkę po stadnych terenach, ale po królowej, a nawet po księżniczce, nie było ani śladu.
Westchnęła ciężko z rezygnacją kiedy dotarli do głównego legowiska, w którym, a jakże, tez nie było przywódców ani nawet żadnej zbierającej się narady wojennej którą pewnie mogła przegapić.
- Nie wiem gdzie jest królowa. - Oznajmiła samcowi. Czuła się trochę winna za złożone obietnice, których nie mogła spełnić i opowieści o wspaniałym stadzie, po którym nie było już śladu.
- Jeśli chcesz to zostań, i tak chyba nikogo już tu nie ma by cie przepędzić. - Mruknęła smętnie. Ogarnęła ją straszna rezygnacja. Liczyła na bycie częścią nowego stada, w którym w końcu zacznie własne życie, tymczasem na każdym kroku zdawały się ją prześladować demony przeszłości w postaci jej siostry i tajemniczej królowej powiązanej z Lwią Ziemią. Choć teraz, gdy "demony" zniknęły, zdawała się ja ogarnąć jeszcze większa pustka. Znowu coś się dzieje bez niej? A może po prostu położyła swoje zaufanie w bardzo niekompetentnych łapach i ich władcy po prostu znudzili się stadem i postanowili ich opuścić?

@Taharaki

[Taharaki]

Taharaki nie miał absolutnie nic przeciwko zwiedzeniu nieco świata, nieznanego mu dotąd. Ba, odnajdywał coraz to kolejne miejsca, o których napomknął mu dziadek, co tylko nasiliło jego przekonanie o tym, że znalazł właściwą krainę - dokładnie tą, której szukał. Żałował tylko, iż nie był w stanie pokazać jej maleńkiej Imani... Obiecał, że ją tutaj zabierze - jednak los postanowił zagrać mu na nosie i nie pozostawić z tych planów nic, poza żalem i tęsknotą.
Nie wydawał się być w najmniejszej mierze zniecierpliwionym, chociaż na dnie duszy liczył na odszukanie Królowej i wypełnienie choć jednej misji na wyznaczonej sobie drodze. Miał również nadzieję na odpoczynek, bo tego zaczynało mu wyjątkowo dotkliwie brakować. Nie miał jednak niczego za złe Kisasi, wręcz przeciwnie - był jej wdzięcznym za to, że zabawiła go swoją obecnością, zaspokoiła ciekawość dotycząca stada, zwyczajnie: była przy nim. Udawał, że dobrze czuje się sam. Jednak nikt nie lubi przeciągającej się samotności...
- Nie szkodzi - zapewnił. - Pewnie pochłonęły ją obowiązki. W końcu dzierży bardzo odpowiedzialne i wymagające stanowisko - rzekł spokojnie, skinąwszy płytko łbem, jakoby w ramach pokazania, iż faktycznie wierzy w swoje zapewnienia. Dalsze słowa samicy jednak nieco go zaniepokoiły, więc - chociaż faktycznie rozsiadł się nieco wygodniej - spojrzał na jej lico poważnie. - Dziękuję, jednak nie wybaczyłbym sobie, gdybyś z mojej winy miały spotkać cię jakieś nieprzyjemności. Czy stado przeżywa jakiś kryzys? Wybacz śmiałość, jednak twoje słowa zabrzmiały tak, jakbyś nie liczyła, iż ktokolwiek się tutaj zjawi...

@Kisasi