Wiekowa akacja

[Chester]

- Pięknisie? One są po prostu odrażające! - prychnął z nienawiścią w głosie, unosząc brwi ze zdumienia nad jego słowami. - A najgorsze jest to, że wkrótce mogą zająć i te tereny, a nie wiem, gdzie się wtedy podziejemy. Ziemie za rzeką należą do nich. Byliśmy tam z Alfaijri. Nie radzę się tam zapuszczać. Te parszywe kocie wywłoki nie znają żadnej litości - stwierdził podążając za nim wzrokiem. - Mówisz o Nanie? Ona jest zielarką. Przybyła tu wraz z Alfaijri, a potem ja do nich dołączyłem. Z tego, co mi wiadomo, nie jest zainteresowana związkiem ze mną, ani tym bardziej ja z nią, więc możesz spróbować szczęścia - uśmiechnął się do niego szeroko.

[Ndevu]

— Mówiąc pięknisie, miałem na myśli, że robią wszystko by się upiększyć, osobiście nie uważam ich za pięknych — rozumiał jego agresywne podejście do lwów... w końcu zabiły mu rodzinę... Gdy Chester kontynuował, Ndevu zadumał się
— Niedobrze... miejmy nadzieję, że nie zechcą się tu zapuszczać... — Gdy mniejszy samiec opowiedział mu o Nanie, ten uśmiechnął się — A może i spróbuję... wydaje się fajniutka — spojrzał w stronę, w którą samica odeszła.

[Roho]

Ilanga była... piękna. Piękna niemal tą samą urodą, która niegdyś pociągnęła Roho na samo dno szaleńczego, ognistego romansu - i która, w szerszej perspektywie, uczyniła ją tak odrętwiałą i obojętną, jak była dzisiaj. Piękna, ale nie była tą hieną, w której legowisku uzdrowicielka zasiała zapach ziół i której podarunek obciążał jej szyję.
- Przez chwilę miałam wrażenie, że... - odezwała się cicho, gdy albinoska doń przemówiła, podczas gdy jedna z łap odruchowo powędrowała do kościanego wisiorka. - ... że jesteś moją kochanką. Zmarłą kochanką - dokończyła niemal niesłyszalnie.

[Ilanga]

Ilanga była zaskoczona. Pierwszy raz w życiu ktoś, widząc ją, pomylił ją z kimś innym! Dużo pytań cisnęło jej się na usta, ale jej zapał został nieco ostudzony, gdy dosłyszała, że chodzi o zmarłą.
— Och... przykro mi — zwiesiła uszy. To była smutna sytuacja, nawet jeśli nie była jej całkiem znana. Ilanga nigdy nie była w związku. W sumie nie była pewna, co powinna powiedzieć w takiej okoliczności.
— Ona... była podobna do mnie? — zapytała jednak nieśmiało, chcąc zaspokoić swą ciekawość. Skoro została z nią pomylona, to czy też miała taką sierść? Ilanga nie widziała nigdy żadnej innych białych hien ani nawet o nich nie słyszała. Ekscytowało ją to: jeśli gdzieś żyli lub żyją inni bieli przedstawiciele jej rodzaju, to może udałoby się ustalić, co spowodowało, że taka się urodziła? To było odwieczne pytanie jej życia, na pewno nie najważniejsze, ale takie, która siedzi zawsze z tyłu głowy. W swoim klanie słyszała wiele tez, a każda kolejna była głupsza od poprzedniej.

Mtego zadał jej pytanie, więc uznała, że niegrzecznie byłoby nie odpowiedzieć.
— Miło cię poznać, Mtego. Tak, byłam doradczynią królowej. Najlepszy czas w moim życiu. Niestety wszystko się skończyło, gdy zginęła. Martwą moje rady jakoś przestały obchodzić — ostatnie zdanie wypowiedziała z gorzkim sarkazmem słyszalnym w głosie.
— Zresztą już wcześniej mnie nie posłuchała. Tego dnia mówiłam jej, że to polowanie to zły pomysł, ale wszyscy byli głodni, tak bardzo głodni... Potem było tylko gorzej. — zamilkła na chwilę. Chyba powiedziała wystarczająco.
— Cóż, to już przeszłość. Tutaj zaczynamy od nowa... wszyscy jesteśmy imigrantami. — A przynajmniej tyle zrozumiała z wcześniejszych rozmów, bo nikt nie przedstawił się jej jako stały mieszkaniec tego miejsca.

[Mtego]

Mtego przełknął ostatni kęs, kiedy Ilanga odpowiedziała na jego wścibskość.
Uniósł uszy gdy usłyszał sarkaztyczny głos, przy czym uśmiechnął się i spojrzał wtedy na białą. Sarkazm był jego naturą dlatego zawsze go docenił, nawet jeśli nie ma pozytywnego charakteru.
Na jej słowa potakiwał głową, dopiero gdy jak mu się zdawało samica skończyła mówić, postanowił się odezwać.
- Rozumiem. A więc jesteśmy do siebie podobni. - Mówił ze szczerą sympatią, a może nie? Na pewno tak to brzmiało.
- Możemy się od siebie wiele nauczyć - Kontynuował tym samym tonem głosu.
Jednocześnie spojrzał na swojego brata, który kokietował Chestera, sprawiając, że ten zmierzył mniejszego samca wzrokiem. Jego wyraz twarzy nie mówił nic konkretnego, jednak było w nim coś dziwnego, gdy jego spojrzenie dotarło na brata, kiwnął głową.

[Alfajiri]

Alfajiri przez jakiś czas siedziała w milczeniu, przysłuchując się jedynie prowadzonym wokół rozmowom. Atmosfera wyraźnie już się rozluźniła. Jeden z samców dyskutował właśnie o lwach z Chesterem, drugi zagadywał Ilangę, Nana zabrała się za kopanie nory. Fiołkowooka obrzuciła tą ostatnią krótkim spojrzeniem, dostrzegając przy tym, że minę ma nieco nietęgą. Co prawda nie powiązała tego w jakikolwiek sposób z Chesterem, nie podejrzewała, iż samica zwyczajnie jest zazdrosna, niemniej poczuła jakieś nieprzyjemne ukłucie w sercu. Czuła, że musi jak najszybciej znaleźć chwilę czasu, by porozmawiać z brązową na osobności. Miała sporo do opowiadania, miała też wiele pomysłów na przyszłość, a szamanka zdecydowanie zasługiwała, by zostać poinformowaną o nich w pierwszej kolejności. W końcu tyle razem przeszły.
Ogólnie jednak szarofutra czuła satysfakcję. W większej grupie będzie znacznie bezpieczniej, łatwiej będzie utrzymać ich tereny i poradzić sobie ze zwyczajnymi obowiązkami, jak patrole i polowanie. Wreszcie, po raz pierwszy w swoim życiu samica mogła powiedzieć, że miała własny kąt. I po raz pierwszy od długiego czasu nie tylko nie była sama, lecz również otaczał ją klan. No, namiastka klanu, lecz byli na dobrej drodze. Była z tego powodu szczęśliwa. Choć nie można ukryć, że byłaby szczęśliwsza, gdyby towarzyszyły im teraz siostry Nany, Nox i jego krucza przyjaciółka. Wciąż żałowała ich straty, jak i tego, iż nie miała okazji ich bliżej poznać.
Słysząc słowa wypowiadane przez Roho... No cóż, poczuła się nieswojo. Może i fiołkowooka nie straciła nigdy osoby, którą kochała, niemniej zdecydowanie mogła sobie wyobrazić, jak wielkim ciosem musiało to być dla brunatnej. Śmierć ukochanej mogła wyjaśniać jej dziwną obojętność. Alfajiri poczuła falę sympatii i współczucia wobec samicy, z drugiej jednak strony zrobiło jej się strasznie głupio.
- Och... Przykro mi - wymamrotała więc tylko, posyłając jej pełne współczucia spojrzenie i ciepły uśmiech, po czym oddaliła się, przysiadając bliżej samców. Czuła, że powinna dać Roho nieco przestrzeni i pozwolić na spokojną rozmowę z Ilangą, choć ta zapewne mogła być dla niej równie trudna. Zamiast tego skupiła się na słowach o lwach.
- No niestety, lwy na pewno mogą stanowić problem. Tamci za rzeką... - wskazała kierunek gestem pyska. - ...są na skraju wojny i choć liczę na to, że nas tutaj ona nie dosięgnie, nie można tego zagwarantować. Dlatego też myślę, że musimy działać jak najszybciej. Uczynić to miejsce naszym domem, przejąć okoliczne tereny... - wzięła głębszy wdech i zamilkła na chwilę, próbując znaleźć odpowiednie słowa. - Chcę, żeby ta niewielka grupka stała się początkiem nowego, silnego klanu - zakończyła po chwili.

[Chester]

- Bardzo bym chciał żeby nam się udało - Chester skwitował słowa Alfaijri. - Lwy to głupie i bezmyślne stworzenia. Wiecznie tylko prowadzą wojny między sobą, a potem nam się przez to obrywa. A niech by się wszystkie wybiły i w końcu zapanowałby święty spokój! - pomstował. Zainteresowały go słowa Ilangi, kiedy wspomniała o śmierci swej przywódczyni.
- Czyli Twoja przywódczyni zginęła podczas tego polowania? - spytał chcąc dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat.

[Ndevu]

Ndevu uśmiechnął się i kiwnął głową do Alfajiri, gdy ta przysiadła do nich, wysłuchał jej oraz Chestera i dodał:
— Skoro są na skraju wojny... miejmy nadzieję, że się wytłuką! — Ukłonił się królowej i kontynuował: — Wykonam każdy rozkaz pięknej królowej! — Wyprostował się i spojrzał w stronę brata, ten jak widać wciąż, rozmawiał z białą, to ciekawe... spodziewał się, że już dawno będzie skakał przy Alfajiri... no cóż. Z powrotem skierował wzrok na nową królową
— Będzie dużo do zrobienia, jeśli mamy się stać silnym klanem... ale damy radę! W końcu każdy klan zaczynał od zera, czyż nie? — Uśmiechnął się szeroko i rzucił spojrzeniem po rozmówcach.

[Nana]

Kopiąc sobie legowisko nie słyszała już o czym toczą się rozmowy na powierzchni. Czasami tylko wychynęła na zewnątrz wygarniając ziemię. Z upływem czasu kupka piachu powoli narastała symbolizując posuwające się do przodu prace. harując fizycznie nie musiała zaprzątać sobie głowy zbędnymi myślami. Skupiała się na pracy przez co czuła się odrobinę lepiej.

[Ilanga]

— Zgadzam się, wymiana doświadczeń jest ważna — powiedziała do Mtego pogodnym tonem. Klan imigrantów... czyli tyle wieści z miejsc, o których nie miała pojęcia!
— Tak. Polowanie na dorosłą żyrafę nie jest mądrym pomysłem. Nigdy — odpowiedziała szaremu samcowi. Wzdrygnęła się, przypominając sobie, co zobaczyła po tym, jak królowa została kopnięta przez żyrafę. Obrażenia na ciele hieny były makabrycznym widokiem.
Alfajiri mówiła coś przed chwilą o lwach szykujących się do wojny... Pramatko, nie. Opuścić klan szykujący się do wojny po to, by dołączyć do klanu w wojnie... to byłaby najgorsza ironia losu. Nie mogła się jednak skupić na tym, co mówiła przywódczyni i prawie natychmiast porzuciła tę myśl na rzecz innych spraw.
No właśnie. W klanie działo się — a raczej mówiło się — dużo. Uszy Ilangi zdążyły już przywyknąć do ciszy samotnej wędrówki, a teraz znowu musiały się przyzwyczaić do klanowego gwaru. Wyłapanie sensu wszystkich rozmów było niemożliwe, a skupienie się na jednej było utrudnione, gdy jej uwaga cały czas była odwracana. Najważniejsza była sprawa z brunatną i Ilanga zaczęła się zastanawiać, czy nie powinna z nią pójść w jakieś inne miejsce, by w spokoju dokończyć tę rozmowę. Jak na razie podeszła do niej blisko, by w ogóle słyszeć, co mówi tym swoim cichym głosem.