Suta uczta [Alfajiri, Chester, Ilanga, Mtego, Ndevu]

[Chester]

Chester zaprowadził ich na sawannę, gdzie powinno być dużo zwierząt. Była to bowiem ogromna równina, porośnięta bujną, soczystą, zieloną trawą, gdzie wypasały się całe stada rożnego rodzaju roślinożerców.
- To tutaj. Zawsze tu polowałem - oznajmił spoglądając z zadowoleniem na swoich kompanów. - Można tu spotkać zebry, żyrafy, gnu, bawoły - zaczął wyliczać. - Najbardziej lubię zebry. Mają takie soczyste, wyborne mięso - oblizał się na samą myśl o smakowitym udźcu pasiastego kopytnego.

[Mtego]

Mtego posłusznie podążał za Chesterem.
Skoro zna teren niech prowadzi, to rozsądne i logiczne.
Partner królowej zna się na rzeczy, zebry są na prawdę dobrym kąskiem.
- Nie porwał bym się na żyrafę, bawół i gnu to też duża zwierzyny, może lepiej zacząć od jakiegoś bawolca albo wspomnianej zebry? -

[Mistrz Gry]

► Pokaż Spoiler

Alfajiri (percepcja 20)

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
59, 91, 16

2 porażki

Ndevu (percepcja 30)

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
79, 50, 65

3 porażki

Ilanga (percepcja 68)

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
20, 32, 13

3 sukcesy

Tropieniem zajęły się trzy z pięciu hien - Alfa, Ndevu oraz Ilanga. Przywódczyni stada bacznie rozglądała się po sawannie w poszukiwaniu przyszłych ofiar, jednak póki co niczego nie dostrzegła, ani nie wywęszyła, ale nie poddawała się. Ndevu poszło zdecydowanie gorzej. Nie mógł znaleźć żadnych tropów, nie mógł zauważyć nic na horyzoncie, a także usłyszeć czegokolwiek w wysokiej trawie. To mocno osłabiło jego zapał i na pewien czas zrezygnował z poszukiwań, zawierzając dwóm pozostałym samicom. Jasna krokuta dobrze zrobiła odłączając się od szeregu i idąc własną drogą, nie gęsiego. Już po chwili spostrzegła odciski racic na ziemi. Wyraźne, głęboko odciśnięte, jednak nie podobne do odcisków gnu czy zebry. Ilanga widziała, że prowadzą jeszcze dalej wgłąb sawanny. Parę metrów od niej znajdowały się również ekskrementy tajemniczych zwierząt - tak, nie był to pojedynczy osobnik, lecz cała grupa.

[Ilanga]

Ślady racic i odchody... to ciekawe, zdecydowanie ciekawe. Wygląda na to, że w pobliżu jest grupa kopytnych, choć Ilanga nie była pewna, jakich.
Klan musi się dowiedzieć o tym odkryciu i przyjść tu, żeby podążyć za roślinożercami razem. Ilanga nie chciała jednak krzyczeć do nich, żeby nie ostrzec potencjalnej zdobyczy. Stanęła więc w miejscu, podniosła ogon tak, że dotykała nim grzbietu i nadstawiła uszu. Spojrzała na pozostałe hieny.
— Chodź-cie tu — powiedziała powoli, niemal szeptem, licząc że hieny wyczytają z jej ruchów pyska i gestów, o co chodzi. Wskazała nosem na ślady.

[Ndevu]

Tropienie nie do końca wychodziło Ndevu. Ale spodziewał się tego, dawno tego nie robił, a w poprzednim klanie miał inne obowiązki niż tropienie zwierzyny. Kręcił się, szukał, wąchał i nic, gdy Ilanga coś szepnęła, uszy mimowolnie skierowały się w jej kierunku, podszedł do niej powoli. Wskazywała coś nosem, to ślady! Uśmiechnął się w duchu, pokiwał do niej głową po czym spojrzał na Alfajiri.

[Chester]

Zaciekawiony zachowaniem Ilangi, zbliżył się do niej i pochyliwszy głowę nad świeżo odkrytym tropem, wciągnął w nozdrza jego zapach.
- Ciekawe. Nigdy dotąd nie widziałem takich śladów - oznajmił przyglądając im się uważnie i zastanawiając się do jakiego zwierzęcia mogą należeć.

[Alfajiri]

Nie udało jej się niczego wypatrzeć, co było nieco frustrujące. Całe szczęście tym razem nie była sama. Jakiś czas później usłyszała głos Ilangi, która najwyraźniej coś znalazła. Zastrzygła uchem, po czym spojrzała na jasnofutrą i zbliżyła się. Przyjrzała się odnalezionym śladom, niuchnęła kilka razy i uśmiechnęła się do samicy.
- Dobra robota - rzuciła półgłosem. - Chodźmy za nimi, tylko ostrożnie - dodała, po czym ruszyła dalej tropem tajemniczego śladu, starając się nie narobić przy tym za dużo hałasu, jak i nie stracić śladów z oczu.

[Mtego]

Mtego podniósł oczy, spojrzał na białą samice, znalazła ślady.
Dobrze.
Trzeba za nimi iść.
- Rozgladajcie się, bądźcie czujni - Dodał.

[Mistrz Gry]

Krokuty od razu podjęły trop i ruszyły za nim w głąb stepu. Wędrówka dłużyła im się niesłychanie, wydawać by się mogło, że ów ślady nie mają końca i pozostawiły je zwierzęta o ponadprzeciętnej umiejętności do długich wędrówek. Prowadziły do pojedynczego, niewielkiego drzewa maruli, pod którym spokojnie wylegiwały się... guźce. Ich stadko liczyło pięć osobników, z czego cztery guźce były samicami, a jeden - największy spośród nich - był samcem. Wiatr sprzyjał hienom i nie zdradzał ich obecności. Maskowała ich też dobrze wysoka trawa słoniowa. Jednak musieli się pospieszyć i zadecydować, czy obierają sobie za cel świniokształtne, czy szukają innych parzystokopytnych. I ewentualnie obrać dobrą strategię.

[Mtego]

Podążanie za tropem w końcu dało jakieś rezultaty.
Guźce... No przecież, samiec mógł się wcześniej zorientować.
Pięć osobników. Samiec z samicami, zajęte jedzeniem, a przynajmniej większość z nich klękała na przednich łapach.
Mało ich... No i zwierzęta te nie grzeszą wielkością. Choć nie można odmówić tym zwierzaką, że są jednymi z najsmaczniejszych jakie Mtego jadł, jeśli nie najsmaczbiejsze.
Mtego uniósł łeb i szepnął do królowej.
- Mogli byśmy się podzielić i skupić się na określonych osobnikach. Żeby nasycić klan, przydało by się upolować przynajmniej cztery... Nie wiem czy warto ryzykować. - Rzucił poradą do swojej królowej.