Turkusowe oczko

[Anubis]

Miał się już w zasadzie rozmówić z faraonem, ale burza, jak to miała w swoim żywiole, nagle się rozbujała, przykrywając piachem słońce. Tutaj między skałami jeszcze nie było tak źle, ale już wiedział, że nie minie chwila z byliby przysypani piachem. Eh, potem będzie jeszcze musiał w jaskini sprzątać, znowu. Sytuacja jednak wymagała szybkiej reakcji, nie jego marudzenia, toteż jak już wszyscy zasłonili lwiątka, czas był na ich przenoszenie. Co prawda mogły same pobiec, ale raz, że zajęłoby to długo, dwa jeszcze by się potknął po drodze i znowu spowolnił przemarsz, a Anubis wolał załatwić sprawę szybko, niż potem posądzony o opieszałość.
Chwycił jedno z brązowych lwiątek za skórę na karku zębami. Fuknął z raz czy dwa, bo piach nalatywał już mu do nosa, po czym robiąc krótkie skinięcie przeszedł szybko z dzieciakiem do jaskini rodzicieli.

zt. x2

[Nefthis]

Nie potrafiła ukrywać tego, że burza ją przeraża. Pomimo tak długiego życia w oazie otoczonej pustynią nie umiała sobie poradzić z traumą jaką niegdyś przeżyła. Dopiero pojawienie się Setha u jej boku nieco ją otrzeźwiło. No i jeszcze Hathor, która przytuliła się do jej łapy.
Zauważyła, że trójka lwiątek jest już zabezpieczona przez pozostałe dorosłe lwy i z ulgą przyjęła pojawienie się Nut, która istotnie poprawiła bezpieczeństwo lwiątek. Odetchnęła i zaraz odkaszlnęła piach, który naleciał jej do nosa i pyska a chwilę później schyliła się i chwyciła Hathor. Drżąc spoglądała teraz na Setha. Nie zamierzała ruszyć się do póki Seker nie zostanie bezpiecznie wzięty przez swojego ojca. Czekała więc nie ukrywając zniecierpliwienia.

Tymczasem Nut skinęła Sethowi i przejęła od niego Tabiri by chwilę później podążyć w ślad zaraz za Anubisem w stronę jaskini królewskiej.
Nut + Tabiri zt

[Jasmin]

Posłuchała rozkazu faraona i z lwiątkiem w pysku ruszyła za nim do jaskini. Wiatr ciął po oczach, a piach wdzierał się do nosa, ale wiedziała że jaskinia blisko i musi dotrzeć do bezpiecznego schronienia. Na szczęście idący obok zapewniali częściową osłonę przed wichurą. Jeszcze nigdy nie widziała takiej burzy. Owszem, nieraz zmokła w deszczu i słuchała piorunów rozbijających się o wierzchołki drzew, ale chmury piasku były czymś nieznanym i przerażającym. Najgorsze było to, że wciąż nie wiedziała gdzie jest Ukatili. Jeśli jest gdzieś na pustyni, może nie znaleźć w porę schronienia. Wolała na razie o tym nie myśleć, bo czuła że oczy łzawią jej nie tylko od wpadającego do nich piasku. Skupiła się na tym, by zanieść Mertseger bezpiecznie do jaskini.

ZT x2

[Seth]

Rozejrzał się jeszcze raz dla pewności czy wszystkie maluchy są bezpieczne i chwyciwszy Sekera za kark zrobił krok w strone schronienia, czekając na to by Nefthis ruszyła u jego boku. W ten sposób szli ostatni i mogli mieć pewność że nikt nie zostanie z tyłu, sam zaś dodawał otuchy i częściowo zasłaniał lwice z Hathor przed hulającym coraz mocniej wiatrem.

ZT x 4 (Nefka, Hathor, Ja i Seker) + uznajcie w razie czego że już dotarli do Jaskini i nie czekajcie na mój odpis tam. Postaram się odpisać zaraz jak znajdę czas.

[Nefthis]

Nie chciała się jakoś szczególnie oddalać od jaskini ale przynajmniej na tyle, żeby rozmowa jej i Jaśmin będzie komfortowa, bez zbędnych podsłuchiwaczy. Z chęcią udała się z powrotem nad turkusowe oczko chcąc zobaczyć jak wygląda teraz po burzy. Jeszcze dużo zasp lotnego piasku zalegało między drzewami i wiele połaci traw zostało przesłonięte ale królowa dobrze wiedziała, że nie na długo. Miała tylko nadzieję, że długo nie nawiedzi ich kolejna. Pomijając wszelką nudę związaną z siedzeniem bezczynnym w bezpiecznym schronieniu, te zjawiska po prostu były niebezpieczne i Nefthis wciąż bardzo się ich bała.
Dała Jaśmin trochę czasu a sama poszła do przodu chcąc odetchnąć świeżym powietrzem. Podeszła do brzegu i schyliła się żeby upić kilka łyków niezanieczyszczonej piachem wody a potem przysiadła na kępce trawy w cieniu jednej z palm i czekała aż Jaśmin do niej przyjdzie.

@Jasmin

[Jasmin]

Podążała w milczeniu za Nefthis, rozważając w duchu o czym też może chcieć z nią rozmawiać. Dotarły nad sadzawkę, która zdawała się niemal nienaturalnie spokojna po minionej burzy. Widoczne były jej ślady w postaci hałd piasku, ale niebo było jasne i pogodne. Zatrzymała się na moment by nie przeszkodzić królowej zaspokajającej pragnienie, po czym skierowała ku niej swe kroki. Nie mogła opanować zdenerwowania spowodowanego tym spotkaniem. Usiadła naprzeciw Nefthis i nieśmiało utkwiła wzrok we własnych łapach.
- O czym chciałaby pani ze mną rozmawiać?

[Nefthis]

Nie śpieszyła się, dawała Jasmin czas. Kiedy już lwica siedziała naprzeciw niej bez skrępowania przyjrzała jej się dostrzegając zdenerwowanie na pyszczku młodej lwicy. Może i była dość bezpośrednia ale starała się przyjąć łagodne oblicze i nie chciała dodawać Jasmin jeszcze więcej stresu surowością.
- Po pierwsze chciałabym wiedzieć jak znajdujesz życie w naszej oazie? - Posłała młódce ciepły uśmiech. - To była zapewne pierwsza burza piaskowa w twoim życiu, prawda?
Chciała zacząć tę rozmowę na tyle swobodnie na ile potrafiła, zresztą uważała, że to o co zapytała ma zapewne całkiem spore znaczenie w kwestii tego o czym chciała rozmawiać. Prawdę mówiąc miała nadzieję, że skoro Anubis pozostał z Sethem to ten rozmówi się z nim.

[Jasmin]

Pytanie Nefthis uspokoiło ją nieco. Nie zapowiadało się na to, że królowa miałaby z jakiegoś powodu udzielić jej nagany, a przynajmniej taką miała nadzieję.
- Jest tu bardzo spokojnie, w pozytywnym sensie. Większość dotychczasowego życia spędziłam w drodze, więc cieszę się, że wreszcie mam gdzie się odnaleźć. Naprawdę dziękuję za gościnność. - odpowiedziała zgodnie z prawdą. W Oazie czuła się jak w domu i nie chciałaby znaleźć się nigdzie indziej. Szczególnie że wymagałoby to ponownej wędrówki przez pustynię.
- Tak. Kiedy na sawannie rozpęta się burza, z nieba spada woda, nie piasek. To niezwykłe... i dość przerażające. Czy takie burze zdarzają się często? - zapytała z niepokojem. Teraz wiedziała już jak się zachować w trakcie nawałnicy, ale gorzej gdyby zaskoczyła ją kiedyś poza jaskinią.

[Nefthis]

Z przyjemnością skinęła młódce głową słysząc pochwałę życia w oazie. Każde takie słowa tylko utwierdzały ją w przekonaniu, że ich droga jest słuszna i, że przynosi wiele pozytywów. Nie musieli się nikomu naprzykrzać, mogli żyć z boku i do niczego się nie wtrącać a jednocześnie dawać dobry przykład w sytuacjach, w których było to potrzebne. Wierzyła, że dobre uczynki wracają czy to przez bogów czy inne zwierzęta.
- Miło mi to słyszeć ale mam też nadzieję, że uważasz Oazę za swój dom.
Nie umiała bardziej dać jej do zrozumienia, że nie jest już dawno uważana za gościa a za członka ich rosnącej w siłę społeczności. Było to dość ważne w perspektywie tego jak miała potoczyć się dalej ta rozmowa.
- Oh. Rzeczywiście chyba te na sawannie nie są tak przerażające - przyznała. Widziała oczywiście takie normalne parę razy w życiu i również robiły wrażenie ale... zdecydowanie się różniły. W jej odczuciu przynosiły ulgę. Niosły deszcz i lżejsze powietrze, te piaskowe niosły tylko pył. - Zdarzają się częściej niż się można spodziewać. Do tej pory mieliśmy szczęście do sezonu bez nich ale dobrze, że przyszła. Młode muszą się nauczyć na przyszłość, że to bardzo niebezpieczne zjawisko.

[Jasmin]

- Oczywiście że tak. - zgodziła się gorliwie z Nefthis. - Czuję się tutaj jak u siebie, wiem że mogę ufać mieszkańcom Oazy. Tylko że martwię się o Ukatiliego. Nie widziałam go już od dawna, a jeśli był na zewnątrz w czasie burzy... - zamilkła na moment, a w jej oczach pojawił się strach. - Przecież nie odszedłby tak bez słowa. Jest dla mnie jak ojciec. - fakt że nikt go nie widział w Oazie, ani nie wiedział gdzie mógł pójść nie napawał nadzieją. Dlaczego zadawałby sobie tyle trudu i zaprowadził ją na pustynię na drugim końcu krainy po to tylko by zaraz odejść w dalszą drogę.
- Pewnie przywyknę z czasem i do piaskowych burz. Ja także wiele się nauczyłam. W wielu kwestiach dotyczących życia na pustyni, wciąż mam wiedzę nie większą niż dziecko. Staram się jednak słuchać i obserwować z uwagą, by dowiedzieć się jak najwięcej. Książę Anubis wiele mi opowiadał o tutejszych zwyczajach i mam nadzieję, że wywiązuję się z nich odpowiednio.