Zbocze

[Shamar]

-Ej, bo mnie takimi atakami zabijesz- zaśmiałem się i przytaknąłem jej.
-Ano pomogę ale nie będą to łowy an grubego zwierza, rozumiemy się księżniczko-Uniosłem brew w oczekiwaniu na jej odpowiedz. Takie polowanko to dobra sprawa, kości się rozprostują no i będzie jakieś żarcie, a to już coś.

[Laishia]

- Taaaa... na pewno. Nawet nie zauważę, a już padniesz martwy. - Przeskoczyła nad nim, musiała się co prawda odbić delikatnie od jego grzbietu, bo do małych nie należał, ale brat nie powinien tego prawie poczuć.
- Oczywiście książę. - Wyszczerzyła się zadowolona z rezultatu. To będzie właściwie jej pierwsze polowanie. Już nie mogła się doczekać. Widać to było po całej postawie młódki. Szła, a raczej podskakiwała po drodze, zastanawiając się na co będą polować i gdzie.

[Shamar]

-Tak tak, a pamiętasz to czego cię uczyłem?- Uniosłem lekko jedną brew ruszając do przodu. Ciekawiło mnie ile z teorii wyciągnęła młoda a ile wyleciało już jej i poleciało daleko. W końcu bez teorii nie będzie żadnej praktyki czy czegokolwiek.

[Laishia]

Zatrzymała się na to pytanie i przechyliła łebek. Teoria, teoria, teoria. No pamiętała przecież.Ileż razy można to powtarzać.
- No pamiętam. - Niby głos miała pewny i nikt by się nie kapnął, nikt prócz Shamara, który zdążył już poznać Laikę, a właściwie ją wychować. Niby nie słychać, niby nie widać, ale on n a pewno wyczuł te nutę dystansu, jakby sama przed sobą nie była do końca w stanie przyznać, że na sto procent wie wszystko i nie zawaha się z odpowiedzią. Właściwie to potrafiła wszystko, ale jakby ja tak obudzić w środku nocy i zadać pytanie, to nie była pewna czy odpowie bez zastanowienia.
- Umiem się już nawet skradać. - Świadoma radaru w jaki sama wyposażyła Shamara, spędzając z nim każdą wolną chwilę, szybko zmieniła temat. Nie chciała kolejnego sprawdzianu po drodze.

[Shamar]

-No dobra niech ci będzie- Nie miałem zamiaru jej prowokować. wiedziałem, że nie jest już malutka i cos tam umie. Nie zmieniało to faktu, że jednak się martwiłem i będę się martwił.
-No więc moja droga powiedz czujesz jakąś woń? Czy też widzisz coś co mogłoby być nasza ofiarą?- Zapytałem unosząc lekko jedną brew. W końcu to ona jako lwica musi sie bardziej wysilić to przyda jej się w przyszłości.

[Nejlos]

Z wąwozu do kanionu, mała różnorodność. Szlajał się ale wciąż pozostawał stosunkowo blisko Lwiej Ziemi. Na wszelki wypadek, jakby trzeba było zwiewać. I zabawne, bo pojawił się w polu widzenia Shamara i towarzyszącej mu lwicy praktycznie w chwili, kiedy lew zapytał o potencjalną ofiarę. Oby nie wróżyło to źle Nejlosowi!
Szedł powoli, wlekąc się łapa za łapą. Przypominał siedem nieszczęść, kłębek smutku któremu na niczym nie zależy. I trochę tak było. Na zauważył jeszcze obecnych tu lwów, wybierał w końcu miejsca raczej uchodzące za mało atrakcyjne. Wolał być sam. Pozwolić sobie na chwilę słabości. Był młody i czuł, że świat wymyka mu się z łap. Najchętniej odwiedził by teraz Yakutiego i zamienił z nim kilka słów, ale jakoś nie odważył się. Ich ostatnie spotkanie w końcu nie było przyjacielską pogawędką. Nic nie zapowiadało, że kolejne było by inne...

[Davu]

Nie poszedł pod lwią skałę jak powiedział Ushindiemu... nie mógł. Nie miał do kogo wracać, znał tam tyle osób, ale ci, których uważał za rodzinę wyparowali. Możliwe, że kiedyś tam wróci... ale na razie wolał być sam. Postanowił wyruszyć w dłuższą podróż, nie wiedział ile będzie trwać. Może tydzień... może miesiąc... a może nigdy nie wróci na lwią ziemię i tylko siebie okłamuje. Albo nie wróci tam do póki nie znajdzie Mjuviego i Jasiri. Nie ma co tam się pokazywać. Nie wiedział, ile już idzie. Starał się liczyć kroki, ale było ich już trochę dużo, więc liczył ich co dziesięć... aż w końcu w ogóle mu to wyleciało z głowy, a orientacje w terenie ma taką, że już nawet nie wie skąd przyszedł. W pewnym momencie dostrzegł parę postaci z daleka. Jedna oddalona trochę od pozostałych. Samotny wydawał się młodszy... mniejsze zagrożenie. Postanowił zboczyć trochę ze szlaku z nadzieją, że pozostała dwójka go nie zauważy (a jeśli zauważyła to trudno) i skierował się w stronę brązowego, nie starając się o kryjówkę. Szedł swobodnie, nie chciał go przestraszyć. Miał tylko nadzieję, że nie ucieknie w popłochu. Davu był zmęczony, jeśli okażę się tu bezpiecznie, może tu przenocuje. Niedługo może nastać ich mrok.

[Nejlos]

Na szczęście podniósł właśnie głowę, dzięki czemu dostrzegł w porę lwa. Szybko pozbył się wszystkich oznak smutku i uśmiechnął się do niego przyjaźnie. Zatrzymał się i w sumie na tym się skończyło, bo nie zamierzał podchodzić bliżej burego. Uznał, że jeśli będzie chciał nawiązać z nim kontakt to to zrobi niezależnie od tego, czy sam będzie się do tego pchał. Z resztą może nawet liczył na to, że tamten go minie i na pozdrowieniu się skończy, a Nejlos znowu będzie mógł się w spokoju i samotności poużalać nad sobą.
- Dzień dobry - rzucił jednak, bo jakoś tak głupio w ogóle się nie przywitać i udawać, że wcale nie widzi tego drugiego.

[Davu]

Zauważył szybką zmianę nastroju młodego. Coś tu nie grało. W ogóle co on robił tu sam? Może nie był już lwiątkiem, ale podejrzane było to, że nie należy do stada. W tym wieku chyba jeszcze nie oddziela się od matki? W sumie Davu sam o tym za wiele nie wiedział. Gdy ten się przywitał, bezgrzywy lekko się zakłopotał. Nie sądził, że jest tak stary, żeby mówić mu dzień dobry, nawet nie miał dwóch lat... poza tym brak grzywy mógł łatwo zmylić.
-Cześć.-Odpowiedział po chwili zastanowienia. Lepiej rozmawiać jak równy z równym.
-Chyba nie powinienem pytać... ale dlaczego jesteś tu sam? Wyglądasz na takiego, co poradzi sobie bez niczyjej pomocy, ale chyba masz jakąś rodzinę czy coś?-Powiedział niepewnie. A jeśli to jakaś zasadzka? Przemknęło mu przez myśl. Chyba już go dopada paranoja. Co jakiś czas zerkał na dwójkę pozostałych dalej. Miał nadzieję, że jego rozmówca się nie zgubił lub uciekł... rodziny się nie docenia, do póki się jej nie straci, miał doświadczenie w traceniu bliskich.

[Nejlos]

Nejlos przywitał sie z Davu w sposób, w jaki zazwyczaj wita nowych i nieznajomych. Może z racji na grzeczność, bo w końcu nawet komuś w swoim wieku można powiedzieć "dzień dobry" i samiec nie widział w tym niczego złego. Nie zamierzał urazić nikogo w ten sposób. Starał się być grzeczny i nie pomyślał nawet, że Davu mógłby poczuć się z jego powodu... staro?
- Mam. Ale czasami nawet od najwspanialszej rodziny potrzebuję odetchnąć - powiedział spokojnie, uśmiechając się uprzejmie do rozmówcy.
Nie widział powodu dla którego miałby się bardziej tłumaczyć. Ale sam fakt, że ktoś się zatroszczył o jego los był miłą odmianą. Nawet ojciec ostatnio go zlał. Fajnie, że nie całe dobro tego świata zgniło. Przysiadł, bo jakoś głupio tak stać. Rozluźnił nieco mięśnie, chociaż wciąż pozostawał czujny na wszelki wypadek, jakby zaszła potrzeba szybkiej ucieczki. Nigdy nic nie wiadomo.
- Jestem Nejlos, syn Narie i Hakiego - przedstawił się, bo wcześniej jakoś żaden o tym nie pamiętał.

/ w ogóle masz chyba niekompletne dla dorosłego statystyki ; )