Popielny step

[Gvalch'ca]

Jak dobrze, że nie posiadała umiejętności czytania w myślach, bo gdyby dowiedziała się jakie farmazony przemykają przez jego łeb, najpewniej by go w niego zdzieliła. Iść stąd, teraz? Nie zależało jej? Jego niedoczekanie. Jakby podświadomie wtuliła się w jego włosy jeszcze głębiej, opatulając przy okazji całą jego sylwetkę własnymi czarnymi ramionami. Splotła je na samym grzbiecie, a po chwili z jej gardzieli wydobyło się intensywne mruczenie. Lapis mógł je zarówno usłyszeć, jak i poczuć poprzez wibracje, które rozchodziły się po całym jego ciele. Niczym przyjemny dreszcz. Nie przejmowała się teraz absolutnie niczym. Na moment mogła zapomnieć o trudach dnia codziennego. Nagle ten jakby przygasł, już się o nią nie ocierał. Wychyliła się "zza węgła" i spojrzała na niego spode łba, chcąc zbadać sytuację. I faktycznie, był przygaszony.
- Coś nie tak? - zapytała, opuszczając łapy z powrotem na ziemię.

[Lapis]

//łap ten kiepskiej jakości post bo innego nie umiem a i tak czekasz zdecydowanie za długo



Chwile się zamyślił nad tym wszystkim, ale po co martwić się tym co będzie później? Póki co jeszcze nie musi nigdzie wracać, oni nie są dziećmi którymi trzeba się zajmować. Poza tym jeśli Taimi jest na terenach to nie ma co się martwić, ona ich ogarnie. W tej chwili liczyła się tylko jedna osoba i o dziwo tym razem to nie był on sam. Spojrzał w jej stronę, a na pytanie pokręcił przecząco głową i odwzajemnił pieszczoty. Również otarł się o nią, pozwalając jej się wtulić w jego grzywę. Jego ogon delikatnie poruszał się w te i we wte z zadowolenia. Trzeba rozluźnić atmosferę. Delikatnie złapał ją za ucho i pociągnął psotnie, niczym lwiątko bawiące się w najlepsze, nie myśląc o całym świecie. Przejechał jęzorem po jej policzku, wykorzystując to, że najpewniej teraz skupiała się na czymś innym, przewrócił ją na ziemie tak, że ponownie znaleźli się obok siebie.

[Gvalch'ca]

Minęły 2 miesiące od ostatniego posta, więc można uznać, że obydwoje opuścili popielny step, by kontynuować zbieraninę.
ztx2

[Ragir]

Po tym co zrobiłem w końcu zawędrowałem tutaj. Nie wyczułem nikogo w pobliżu ani niczego. Przeciągnąłem swoje kości i nabrałem dość sporą porcje popiołu do swojej sakwy. Pozwoliłem sobie pierwszą porcję wybrać ten jasny. Robiłem to z uwaga i ostrożnością. W końcu zależało mi aby był jak najbardziej "czysty". Nie było to proste tym bardziej, że było tutaj go bardzo dużo, a ja jestem dość wybredny. chciałem zrobić coś z niego ale musi być dobry. Po zebraniu tego pięknego białego, zabrałem się za zbieranie mniej czystego i mniej przyjemnego ciemnego. Tego schowałem starannie do torby. Nie chciałem aby mi sie zmieszały i zepsuło wszystko to co chciałem zrobić.
W końcu poszedłem do siebie.
zt.

[Tabiri]

Snuła się za swoim mordercą, przytrzymywana więzią, z której istnienia dopiero oboje mieli zdać sobie sprawę, a która z każdą chwilą przybierała na sile. Pozbawiona powłoki cielesnej i większości tak dotąd oczywistych doznań zmysłowych - Tabiri, albo to, co z niej pozostało, była w tej chwili kłebkiem emocji i pourywanych wspomnień. Oszołomiona, nawet nie do końca była pewna, co było prawdą, co tylko wytworem wyobraźni...
Dryfowała, ciągnięta przez ciemnogrzywego w kierunku, którego nie była w stanie określić - wszystko dookoła nadal było zbyt zamglone, zbyt nierzeczywiste, żeby była w stanie się zorientować, gdzie się znajdują. Może oboje zginęli, i właśnie zmierzają na sąd? Może trzeba było przebyć tę drogę, żeby u jej końca spotkać boga z wagą i położonym na niej piórem, który zdecyduje o jej dalszym losie?
Potrząsnęła głową.
Nie, to nie tak. Wierzyła, że tak bedzie. Łudziła się, ze tak będzie. Bóg się nie pojawiał, a jedyną obecną i widoczną istotą był ciemnogrzywy lew.
To on ściągnął na nią wieczną klątwę. To przez niego odwrócili się od niej bogowie.
Z resztą on sam chyba też nieszczególnie zauważał jej obecność.
Skupiła się nieco bardziej i przez moment miała wrażenie, że dostrzega fragment podłoża, po którym porusza się samiec. Coś jakby... ciemny, prawie czarny piasek. Nabierał go do swoich sakw. To już zupełnie było dla niej niezrozumiałe.
Od jak dawna już tak szli? Czy na tym świecie było coś, poza mgłą? Czy kiedykolwiek istniało coś poza morzem bieli?
Czy ona sama była jej częścią, wyłoniła się z niej, i za chwilę zniknie, wchłonięta przez nią z powrotem?
Skoro nie ma bogów... może ona sama, Tabiri, nigdy nie istniała?
Ale istniał On. To jedno nie ulegało żadnej wątpliwości.
Podążała wciąż za nim, dopóki nie odczuła czegoś w rodzaju szarpnięcia. Coś jak pociągnięcie za ogon - ale przecież jej ogon był teraz tylko kawałkiem mgły...
Rozejrzała się niespokojnie, ale nic nie była w stanie dojrzeć. Nawet On jakby trochę przybladł.
Szarpnięcie.


Z.T.

[Lokatt]

Wydostawszy się z dżungli, bursztynowooka samica ruszyła przed siebie, próbując jednocześnie ominąć wspomnianą przez głuchoniemą lamparcicę pustynię. Nie miała tam w końcu czego szukać. Niemniej, dość szybko okazało się, że obrana przez nią ścieżka prowadziła przez tereny niewiele przyjaźniejsze, niż rozżarzone słońcem piaski. Gdzie nie sięgnąć tam rozciągało się nieprzyjemne dla oka pustkowie, pokryte jałową ziemią, gdzieniegdzie tylko wznosiły się pojedyncze, pożółkłe rośliny. Krzywiła się ta ten widok w duchu, czasami pozwalając sobie, by ten grymas wpełzł również na jej fizyczne oblicze. W końcu była tu sama, więc mogła sobie pozwolić na porzucenie na chwilę maski gracji, zmysłowości i intrygującej tajemniczości, jaką nosiła na co dzień. Doskonale wiedziała, że wzbudza ona zainteresowanie innych zwierząt, sprawia, iż w ich oczach staje się ciekawszą i bardziej godną ich uwagi postacią, przez co na dłużej mogła cieszyć się ich uwagą, być może wystarczająco długo, by dowiedzieć się, jak ich zmanipulować i sprawić, by robili, co chciała. Teraz jednak była sama, więc choć przez chwilę nie musiała tak naprawdę udawać. Oczywiście, niektóre z jej gestów były na tyle wyuczone. Lecz uważny obserwator zauważyłby różnicę.
Mijała ponure wzgórza i cierniste zarośla. W pewnym momencie zbliżyła się nawet i do złowrogo wyglądającej, dymiącej góry, którą starała się ominąć szerokim łukiem. Zapewne w jej rodzimym stadzie uznano by ją za oznak gniewu bóstw opiekuńczych i liczna grupa szamanów niezwłocznie popędziłaby odprawiać rytuały i składać ofiary, byleby wybłagać ich przychylność. Dla Lokatt takowe wierzenia były jednak tylko zbiorem przesądów i bajeczek, tak samo fałszywych i bezużytecznych w codziennym życiu, jak wszystkie te piękne opowieści o przyjaźni i miłości, jakimi karmiła ją ciotka. To wszystko brzmiało cudownie, lecz było jedynie stekiem kłamstw.
Prychnęła pod nosem pogardliwie.
Wreszcie znalazła się u podnóża dymiącej góry, stąpając w czymś, co przypominało popiół. Okoliczne tereny były takowym pokryte, co utrudniało nieco dalszy marsz. W pewnym momencie przystanęła, rozglądając się dookoła. Jak okiem sięgnąć pustkowia. Czy cała ta okolica wyglądała podobnie? Może powinna wejść gdzieś wyżej i się rozejrzeć?

[Giza]

Przez step wędrował ciemny kształt, powoli, lecz niewzruszenie zbliżając się do Lokatt. Giza od wielu dni kroczyła przed siebie. Już dawno opuściła znajome tereny, więc teraz szła bez większego celu. Ot, miała ochotę zobaczyć nowe miejsca.
Wulkan, który właśnie mijała, był niczego sobie, ale popiół pod łapami już mniej. Żółtooka prychnęła z niezadowoleniem, widząc, że jej jej piękne, czarne futro zrobiło się niespodziewanie szare. Zapowiadało się długie i kłopotliwe mycie.
Machnęła z ogonem irytacją na cały ten dzisiejszy dzień. Słońce złośliwie przygrzewało, a że jej czarne futro szybciej się nagrzewało, już teraz pociły jej się opuszki łap. Humor Gizy pogarszał się coraz bardziej.
Utkwiła spojrzenie żółtych tęczówek w szarej sylwetce majaczącej gdzieś przed nią. Na tle popielatego krajobrazu nie bardzo się wyróżniała, ale Giza nie na darmo miała dobry wzrok.

[Lokatt]

Chociaż ona sama do wybitnie spostrzegawczych nie należała, po chwili również dostrzegła, że nie jest sama. Co zapewne w dużej mierze było zasługą ciemnego umaszczenia nadchodzącej samicy, które nawet i takie przykurzone odróżniało się bardziej na tle wszechobecnej szarości, jak i jej rozmiarów. Oraz samego faktu, że nieznajoma się poruszała.
Odruchowo zmieniła nieco pozycję, stając odrobinę bardziej prosto i pewnie. Niewielka zmiana, aż trudno uwierzyć, jak wiele mogła zmienić w sposobie, w jaki postrzegali ją inni. Odwróciła się również, ustawiając frontem do nadchodzącej. Na wszelki wypadek, w końcu nie wiadomo w jakim celu podążała w jej stronę, dlatego przydałoby się dać jej do zrozumienia, że się nie boi, jak również i zwyczajnie chronić tyły. Ostrożności nigdy za wiele.
Zazwyczaj oceniała napotkane zwierzęta już na wstępie pod kątem ich użyteczności, z tego też powodu zwykle nie wdawała się w dyskusje z dziećmi, czy drobną zwierzyną. Nieprzydatnych wolała szybko spławić, by nie marnować czasu. Trudno było jednakże na pierwszy rzut oka orzec, czy pogawędka z tą tutaj może przynieść jakieś korzyści, tak samo, jak nie była pewna, czy więcej zyskałaby z bitki, niż z rozmowy, dlatego też... No cóż, przyjdzie jej zacząć uprzejmie. Dlatego też, kiedy czarnofutra znalazła się wystarczająco blisko, uśmiechnęła się do niej lekko i skinęła głową na powitanie.
- Witam - rzuciła tym szczególnym, doskonale wyćwiczonym melodyjnym tonem. Maska właśnie wróciła na swoje miejsce.

[Giza]

Giza niewzruszenie szła w kierunku tajemniczej sylwetki, coraz bardziej się do niej zbliżając. W końcu dostrzegła, że ma do czynienia z lwicą o szarym futrze, chociaż nie była pewna, na ile jego kolor wynika z urodzenia, a na ile z popiołu wzbijającego się w powietrze przy każdym gwałtowniejszym ruchu. Jak większość samic, była mniejsza od żółtookiej, chociaż nie wyglądała na ułomka. Nie wydawała się jednak agresywnie nastawiona, co najwyżej czujna i gotowa do działania w razie potrzeby.
Szamanka odwzajemniła uśmiech, który jednak nie sięgał jej oczu. Nadal była naburmuszona od brudu i upału i jeden przyjazny pysk nie mógł tego zmienić.
- Dzień dobry - odpowiedziała tonem, który bardzie przypominał mruknięcie, niż powitanie. Machnęła ze świstem ogonem i przyjrzała się uważnie nieznajomej w poszukiwaniu jakiś znaków szczególnych, które zdradziłyby jej, z kim ma do czynienia. Nie zauważyła żadnej biżuterii, ani malunków, czy ekwipunku, które wskazywałyby, że samica była medyczką, rzemieślniczką lub szamanką. Natomiast wyraźnie rozwinięte mięśnie sugerowały wojowniczkę.
- Odeszłaś daleko od swego stada. - Zgadywała. Przez cały czas kiedy wędrowała przez to pustkowie ani razu nie wyczuła zapachu lwa czy innego drapieżnika. Prawdopodobnie więc te tereny nie miały władcy. Szarofutra musiała być samotniczką, albo mieszkać poza tymi ziemiami.

[Sarranid]

Szedł kilka kroków za Zhinem aż się rozstali. On z Zao poszedł w swoją stronę a Sarranid z Hatimem w swoją. Oba karakale dotarły na pustkowie. Okropne miejsce.
- Całkiem tu znośnie nie to co po drodze gdzie tylko piasek i wydmy.
Powiedział optymistyczne przypominając sobie podróż przez pustynię.
- Ale bym teraz...
Przeciągnął i naszła go myśl zabawy. Co za fart, że w pobliżu akurat zauważył dwie lwice. Jedna jest trochę duża. Dwie są duże. Czarna wygląda na łamagę albo to tylko pozory.
- Hatim, co o nich myślisz? Nie wyglądają przyjaźnie.
Zapytał brata i z bezpiecznej odległości (ok 100 metrów) przyglądając się dwójce obcych. Ta pierwsza wygląda jak szczur.

@Hatim