Zachodnie zakole oazy

[Jasmin]

Opuściła głowę, nie chcąc w tej chwili patrzeć w oczy Ui. Nie uważała, że ktoś powinien o nią dbać, nie zasługiwała na to. Musiała jednak docenić starania koleżanki, więc nie wypowiedziała swoich myśli na głos.
- Dziękuję. To co mówisz jest bardzo miłe. - spróbowała się rozchmurzyć, żeby Ua nie pomyślała, że nie dość się postarała w pocieszaniu. To nie była jej wina.
- Tak. Rzeczywiście jest tu samotnie. Ale gdzie indziej byłabym samotna w takim samym stopniu. - nie znała nikogo spoza Oazy. Skoro dowiedziała się od wędrowca, że na Lwiej Ziemi nie ma już jej rodziny, nie miała czego szukać poza pustynią.
- A ty, jaki masz teraz plan? Dokąd wyruszasz dalej? - zapytała, by odwrócić uwagę od swojej osoby.

[Ua]

Hm, lwica coś nie wyglądała na do końca pocieszoną. Zupełnie nie rozumiałam dlaczego, przecież nie od dziś słynęłam z mojego taktu i wysoko rozwiniętych umiejętności społecznych. Właściwie sama moja obecność powinna jej pomóc.
- Skąd wiesz? Jeśli wyjdziesz naprzeciw nowym znajomościom, na pewno znajdziesz bratnią duszę, a może nawet nie jedną? Pomyśl, jak to by było pięknie! A tutaj raczej niewiele lwów przychodzi, jak żyjesz bez towarzystwa, to nic dziwnego, że czujesz samotność - doradzałam dalej z troską. Jeśli przemówię Jasmin do rozsądku, to może zechce pójść ze mną? Może... może zostałybyśmy przyjaciółkami? Takimi na dobre i złe, na śmierć i życie? A jak już o tym mowa...
Posmutniałam wyraźnie i jeszcze raz westchnęłam ciężko.
- Ja... Wiem, że na południe stąd miały miejsce najbardziej zaciekłe walki z najeźdźcami, i... Mój ukochany zawsze był bardzo dzielny i waleczny, robił wszystko, by obronić słabszych. Muszę odnaleźć miejsce, gdzie... - nie dałam rady dokończyć, w oczach wezbrały mi łzy szczerej rozpaczy. Oparłam się o palmę, by nagła słabość, spowodowana zdecydowanie zbyt dużą jak dla damy dawką emocji, nie pozbawiła mnie równowagi.

[Jasmin]

Bratnia dusza. Same te słowa brzmiały jak coś fantastycznego, jak wyjęte prosto z baśni. Jednak baśnie miały tę cechę, że nie lubiły się spełniać w rzeczywistości.
- Nie wiem, nie sądzę, żebyś komuś zależało na poznaniu mnie. Lepiej jak jestem tutaj i nikomu nie przeszkadzam. - odpowiedziała, wpatrując się w piasek pod swoimi łapami. Przyzwyczaiła się do bycia samej. Nikt nigdy nie chciał zostać z nią na dłużej. Na pewno mieli powody, nawet lew, którego ostatnio spotkała potwierdził, że jest nieciekawą osobą.
- Och! - oderwała się od swoich myśli, by rzucić się na pomoc Ui. Przytrzymała ją, żeby nie opadła na ziemię.
- Czy on...? Czy jesteś pewna? - zapytała szeptem, bojąc się nawet wypowiadać tak straszne słowa.

[Ua]

Oparłam się o kremową, która pospieszyła mi na pomoc. Spróbowałam posłać jej wdzięczne spojrzenie, ale troszkę nie komponowało się ono z moim ogólnym załamanym stanem. W odpowiedzi na pytanie chciałam pokiwać głową, lecz w tym momencie nie wytrzymałam. Łzy polały się po moich policzkach wartkim strumieniem, a piersiami wstrząsnął szloch. Niewiele myśląc, objęłam Jasmin łapami i wtuliłam twarz w jej futro. Nie mogło to ukoić mojego cierpienia, ale mimo wszystko trochę raźniej mi było gdy czułam, że ktoś jest przy mnie. Tak bardzo mi tego brakowało...
- Nie wiem, jak dam radę, ale... jestem mu to winna... - odezwałam się drżącym, urywanym głosem, gdy nieco się uspokoiłam po dłuższej chwili. Gdyby tylko ktoś mógł mi towarzyszyć w tej przepełnionej żałobą podróży...

[Jasmin]

Odruchowo drgnęła kiedy Ua ją objęła. Dotyk innej osoby był czymś czego nie czuła od dawna i nie była pewna jak na to zareagować. Położyła łapę na ramieniu Ui. Wyglądało na to, że jest pewna śmierci swojego ukochanego.
- Pomogę ci, pójdę z tobą. - powiedziała łagodnie. Jej własny strach był niczym przy rozpaczy Ui, a nie mogła jej opuścić w takim stanie.
- Czy wiesz gdzie on... Gdzie ostatnio się z nim widziałaś? - przeszedł ją dreszcz na myśl o poszukiwaniu zmarłego. Po takim czasie zapewne widok byłby przerażający. Ua wydawała się jednak zdecydowana na te poszukiwania.

[Ua]

Popatrzyłam na lwicę (prawie) zaskoczona.
- Och, naprawdę? Zrobisz to dla mnie? - Jeszcze raz uścisnęłam Jasmin, by pokazać, jak ważne były dla mnie jej słowa. Nie mocno, oczywiście, lecz miękko i delikatnie, tak jak dama powinna. Czyżby w końcu wszystko zaczynało być tak, jak być powinno?
- Nie widzieliśmy się od bardzo dawna - wróciłam do smutnego tonu. Odstawiłam łapy na ziemię, bo w zasadzie zaczynało mi być trochę niewygodnie w tej pozycji.
- Ale wiem, gdzie powinnam szukać. Znaczy... bardziej czego. - Dość skomplikowana sytuacja, sama nie wiedziałam, jak to dokładnie wytłumaczyć. - Musimy znaleźć samotne drzewo o dużych, białych kwiatach, rosnące nad niewielkim jeziorem.

[Jasmin]

Poszukiwania zapowiadały się niełatwo, biorąc pod uwagę jak niewiele informacji miała Ua. Zamyśliła się. Nie znała krainy zbyt dobrze, więc nie wiedziała, gdzie może rosnąć takie drzewo. Podejrzewała też, że drzew o białych kwiatach może być wiele.
- Znam jedno jezioro nad Wielką Wodą, ale ono jest dość duże. Pewnie nie chodzi o nie. Myślę, że Oaza też odpada, bo nie rośnie przy niej takie drzewo. - dołączyła do smutnego nastroju Ui.
- A ty znasz inne jeziora? Pewnie tak, skoro tyle podróżujesz. - powiedziała z nadzieją w głosie. Przeszukiwanie całej krainy kawałek po kawałku zajęłoby im bardzo długo. Nie wiedziała nawet ile jezior może się w niej znajdować. Nie mówiąc już ile jest takich drzew.

[Ua]

- Wielka Woda to bardzo daleko stąd, prawda? - Aż poczułam jak mi łapy cierpną na myśl o tak odległej podróży. Ale cóż, w imię idei i wyższego dobra musiałam być gotowa na to poświęcenie.
Na pytanie o moje podróże nieco się zmieszałam. Czy aż tak bardzo dałam do zrozumienia że mam wybitne rozeznanie w tym temacie? Chociaż, jak o tym dłużej pomyśleć, rzeczywiście dużo miejsc w życiu zwiedziłam, choć raczej niekoniecznie z własnej woli.
- Tak... wiele ich w podczas mej drogi widziałam. - Fantastycznie, szkoda tylko, że nie miałam najmniejszego pojęcia, jak do nich dotrzeć. - Niestety, tego konkretnego położenia nie znam. Ale jestem pewna, że mieszkańcy krainy będą wiedzieli, o jakim miejscu mówię, jest bardzo charakterystyczne. - Taką przynajmniej miałam nadzieję, w końcu ile może na tym świecie rosnąć drzew nad jeziorem?

[Jasmin]

- Niestety tak, to na drugim końcu krainy - odpowiedziała i westchnęła ze smutkiem. Miały przed sobą tak daleką drogę, a nawet nie wiedziały dokąd powinny iść. Wiedziała tylko, gdzie iść nie powinny.
- Myślę, że powinnyśmy wyruszyć na północ, przez dżunglę. Jesteś jeszcze słaba i nie powinnaś przedzierać się znów przez pustynię. Niestety droga będzie dłuższa, ale bezpieczniejsza. - Jasmin zaskoczyła samą siebie taką zdecydowaną wypowiedzią. Rzadko zdarzało jej się podejmować decyzje, ale martwiła się na tyle o zdrowie Ui, że czuła za nią odpowiedzialność.
- Myślisz, że to rozsądne rozmawiać z obcymi? Nie mam dobrych doświadczeń pod tym względem. - nie chciała przy lwicy wdawać się w szczegóły, ale obawiała się spotkań z nieznajomymi. Wiedziała przecież, że bardzo często są niebezpieczni. Szczególnie dla podróżujących samotnie samic.
- Szkoda, że nie mamy nikogo kto by nam towarzyszył w podróży i bronił przed niebezpieczeństwem.

[Ua]

Pokiwałam ochoczo głową.
- Tak, rzeczywiście, sił mi jeszcze zbywa, więc powinnyśmy wybrać trasę, która będzie dla nas najwygodniejsza. - Przecież to, że wybieramy się na tak trudną i szlachetną misję, nie znaczy jeszcze, że powinnyśmy się nazbyt wysilać. Mimo wszystko byłyśmy damami, musimy dbać, by w każdych okolicznościach zachować odpowiedni poziom życia. - Mieszkasz tu dłużej niż ja, jeśli uważasz tę trasę za odpowiednią, to w pełni ci ufam. - Jeszcze raz dotknęłam łapy lwicy swoją, by okazać jej swoje wsparcie
- Och, myślisz, że ktoś mógłby chcieć nas skrzywdzić? - spytałam zaskoczona. Być może ostatnie wydarzenia mogłyby dać mi w tym temacie trochę do myślenia, ale jakoś najeźdźcy nie mieścili się w mojej definicji nieznajomych. Przecież trzeba nie mieć honoru, by niepokoić dwie urocze lwice.
- Jestem pewna, że nic przykrego nas nie spotka - wyraziłam swe nadzieje z przekonaniem. - On... nasza misja jest chwalebnym przedsięwzięciem, wiem, że to dla niego ważne, więc będzie nas strzegł przed wszelkim niebezpieczeństwem. - Oczy znów mi się zaszkliły, co tylko dodało mocy moim słowom. Sama byłam pewna swych słów. Mój ukochany nigdy by mnie nie naraził na niebezpieczeństwo, a skoro chciał, bym odnalazła miejsce jego spoczynku, to już jego w tym głowa, by doprowadzić mnie tam w sposób stosowny do mojego statutu. Choć, gdy dłużej o tym pomyślałam, musiałam przyznać, że miło by było znaleźć nieco bardziej materialnego obrońcę.