Pagórek przyjaźni

[Jasmin]

Gdy Maelvius kazał Ui uważać, ona także odsunęła się na wszelki wypadek nieco dalej. Nie wiedziała przed czym ostrzega szaman, więc tym bardziej lepiej nie znajdować się w pobliżu. Kompletnie się pogubiła słuchając pytań białej lwicy. Czyżby nie rozpoznała ukochanego? Nie, to niemożliwe. Nawet w postaci ducha nie mógł się chyba zmienić aż tak bardzo. Kiedy Ua zaczęła się rozglądać, Jasmin odsunęła się jeszcze bardziej. Może wokół Ui jest więcej duchów? Coraz bardziej niepokoiła się tym, co się dzieje, nawet jeśli nic nie widziała. Słyszała, że przy rytuale duchy potrafią kogoś opętać. Przeraziła się myślą, że mogłoby to spotkać Uę.

[Maelvius]

Robiło się coraz dziwniej. Maelvius przerwał na chwilę swe rozmyślania na temat przepędzania duchów, kiedy wciąż niewidoczna zjawa znów się odezwała. Z jednej strony zasłyszane zaraz słowa nieco go uspokoiły, z drugiej jednakże zaskoczyły go jeszcze bardziej. Skoro tajemniczy duch nie podawał się za tego, którego poszukiwała, nie próbował w żaden sposób kłamać, kusić i wodzić na manowce, to być może nie musiał obawiać się próby opętania. Z drugiej jednak strony... Kim właściwie był? Dlaczego pojawił się on, nie Moyo? Niewiele wiedział o tę dwójce lwic, nie miał więc pojęcia kim mógł być dla niej przybysz. Nieco go to frustrowało. Nie lubił zagadek nie do rozwiązania.
Zmarszczył brwi i przeniósł wzrok na jasnofutrą.
- Nie posiada może panna innych zmarłych bliskich? Krewnych? Przyjaciół? Być może przypadkowo wezwałem któregoś z nich... - spytał, licząc na to, że @Ua rzuci nieco światła na tę sprawę. Dlaczego jednak Moyo się nie pojawił? Może odszedł już do krainy przodków i nic nie wiązało go już ze światem śmiertelników? A może ona i @Jasmin po prostu się myliły, i jej kochanek nadal żył...?
Dalsze słowa ducha, będące jednocześnie jego ostatnimi, wydawały się to potwierdzić. Szaman odwrócił głowę, nie kryjąc zaskoczenia przebiegiem tej całej sprawy, w stronę, z której rozlegał się głos. Jednakże za późno. Ciemna chmura się rozwiała, wszystko w okolicy wróciło do normy. Wyglądało na to, że duch zniknął.
- Odszedł - stwierdził krótko, wciąż zadzierając łeb i patrząc w kierunku, z którego niedawno napływał głos. Następnie przeniósł powoli spojrzenie na Uę. - Myślę, że miał na myśli panny ukochanego. Nie ma go, tak więc albo jego dusza na dobre przeniosła się już w zaświaty i nic jej tu już nie trzyma... Albo po prostu nadal żyje - podzielił się swoimi domysłami. Mógł się mylić, ale na chwilę obecną nie był niczego pewien. Cała ta sprawa wydawała się okropnie zagmatwana.
Maelvius odczuł budzące się w nim zaciekawienie. Tajemniczy duch zdecydowanie go zainteresował. Na tyle, że był gotów przeprowadzić własne, prywatne śledztwo i dowiedzieć się, kim jest. Nieważne, iż być może wtrącał się właśnie w nieswoje sprawy. Przeszło mu przez myśl, że być może za jakiś czas spróbuje ponownie go przywołać, po to, by z nim porozmawiać i wyjaśnić tę całą sprawę. O ile zawarta z lwicami nad jeziorem umowa nadal obowiązywała, będzie miał miesiąc, by przeprowadzić rytuał z prawdziwego zdarzenia, zdobyć nieco informacji o duchu i podzielić się nimi z samicą, którą najwyraźniej skądś znał.

[Ua]

Zaskoczona i zagubiona zwróciłam wzrok na Maelviusa.
- Nie przypominam sobie, abym kogoś takiego znała - odparła z lekkim smutkiem. Znaczy oczywiście powinnam się cieszyć, że nie mam zbyt wielu znajomych nieboszczyków (jeszcze by mnie nawiedzali w nocy, brrr), ale jednocześnie żałowałam, że nie mogę rozwikłać tej zagadki.
"Odszedł". To jedno słowo kazało mi się zerwać na równe łapy.
- Gdzie znikasz, gdzie mój... em, Panie Duchu? Jeszcze wcześnie, jeszcze wcześnie! Gdzie znikłeś! ach! stój Panie Duchu! Ja nieszczęśliwa! - wołałam z pasją, odwracając co rusz głowę, w nadziei, że jeszcze dostrzegę gdzieś zjawę. Doprawdy, gdyby się pokazała, byłoby dużo prościej, ciężko tak lwa po głosie poznać. A skoro już zdobyłam się na ten wielki krok, którym był rytuał, to spodziewałam się pełnego pakietu...
Jednak wszystkie moje wysiłki zdawały się spełznąć na niczym. Usiadłam z powrotem, wyraźnie rozczarowana.
- Czyż mam prawo karmić mą duszę złudnymi nadziejami? - Westchnęłam ciężko. Przecież byłam pewna, że mój ukochany zginął, w końcu sam mi to powiedzieć. Zresztą, skoro mnie nie odszukał, to nie mogło być innego wytłumaczenia.
A więc odszedł już na zawsze. W moich oczach wezbrały łzy. Dlaczego nawet nie poczekał, aż znajdę jego mogiłę, skoro jemu samemu tak na tym zależało? A może to ja się spóźniłam? Może nie mógł dłużej czekać i opuścił ten świat myśląc, że skoro jeszcze się nie pojawiłam, to znaczy, że go opuściłam? O, ja nieszczęśliwa!

[Jasmin]

Spokój szamana oznaczał zapewne, że rytuał nie poszedł aż tak źle, jak Jasmin mogłaby się obawiać. Widocznie coś jednak było nie tak jak powinno. Patrzyła to na Maelviusa, to na Uę, śledząc ich wymianę zdań i próbując zorientować się w sytuacji. Czyli duch, który się pojawił, nie był ukochanym Ui. Co więcej, był jej całkowicie nieznajomy. Ale wciąż istniała szansa, że Moyo żyje. Spodziewałaby się, że taka informacja podniesie Uę na duchu, ta jednak wydawała się jeszcze bardziej przygnębiona. Jasmin uznała, że może już podejść skoro rytuał się zakończył.
- Ua... - powiedziała niepewnie, przybliżając się. Nie wiedziała, co powinna w tym momencie powiedzieć. Sytuacja, w której przyjaciółka przywołuje ducha ukochanego, a on się nie pojawia nie należała do zwyczajnych. Wiedziała tylko, że chce być obok Ui, żeby ta poczuła jej wsparcie.

[Maelvius]

Zmarszczył brwi jeszcze bardziej, usłyszawszy odpowiedź jasnofutrej. Fakt, że @Ua żadnego innego zmarłego nie kojarzyła czyniła tę całą sprawę jeszcze bardziej intrygującą, jak również i tajemniczą. Wydawało się, że ów duch skądś znał samicę, chyba nawet się ucieszył z jej obecności. Może to jednak ktoś z jej bliskich, o którego śmierci nie miała pojęcia? Spojrzał na lwicę i już miał to zasugerować, ale zrezygnował, widząc jej minę. A reakcja na jego wyjaśnienia sprawiła, że aż skulił uszy, czując się ot po prostu, okropnie nieswojo.
Rzucił krótkie spojrzenie @Jasmin, a wyraz jego pyska ewidentnie wskazywał na to, iż nie ma pojęcia co robić. Nie potrafiłby samicy nijak pocieszyć, nawet, jeśli postanowiłby spróbować nie wiedziałby nawet, jak się do tego zabrać. Nigdy nie był w tym dobry, a lata spędzone w osamotnieniu dodatkowo zrobiły swoje. Zresztą, był dla niej obcy, może lepiej, żeby się nie wtrącał. Powinien pozwolić, by zajęła się nią jej przyjaciółka, która i tak zapewne zrobi to lepiej. Na dobrą sprawę jego rola już się zakończyła.
Cofnął się nawet o krok, po czym, nie wiedząc co czynić, zaczął pozbywać się śladów po rytuale. Nie powinien pozostawiać tu tego kręgu, ot na wszelki wypadek, gdyby co niektóre symbole przyciągnęły uwagę czegoś naprawdę nieprzyjemnego. Zamazał więc większość z nich łapą, mamrocząc jeszcze pod nosem dziękczynną modlitwę do przodków, jednocześnie dając tamtej dwójce chwilę czasu dla siebie. Nadal czuł się okropnie niezręcznie, ale nie wiedział, co robić.
Kiedy skończył, usiadł nieopodal i chrząknął.
- Cóż, na mnie już chyba pora. Chociaż... Jeśli sobie panny życzą, mogę spróbować dowiedzieć się kim był ten duch. Mogę spróbować go wezwać i z nim porozmawiać - cóż, zdecydowanie byłoby to dużo łatwiejsze, gdyby wiedział o nim cokolwiek. Chociażby znał jego imię. Lecz nie niewykonalne. Choć może być ryzykowne - musi uważać, by zjawy przypadkowo nie urazić. Dlaczego powinien chyba nieco odczekać, nim spróbuje po raz kolejny zakłócić jej spokój. - Gdy ponownie spotkamy się przy następnej pełni, przekażę, co się dowiedziałem - zaproponował, przypominając o uprzedniej umowie.

[Silver Hunter]

Pagórek Przyjaźni - Silver słyszał historie o tym charakterystycznym pagórku i był ciekaw tego miejsca, dlatego pewnego pięknego dnia postanowił się tam wybrać na samotną wycieczkę. Był ciekaw, czy podczas tej wyprawy uda mu się poznać kogoś nowego, gdyż bardzo lubił nawiązywać nowe znajomości. I tak późnym popołudniem dotarł do celu. Już z daleka wyczuł wonie obcych lwów. Chociaż nie, jedna chyba wydawała mu się znajoma. Zaintrygowany przyspieszył kroku. Dotarłszy do podnóża pagórka usiadł i uniósł głowę, ujrzawszy trzy sylwetki, stojące pod dwiema rozłożystymi akacjami, których gałęzie splatały się ze sobą, tworząc baldachim z gęstego, zielonego listowia.
- Hej, tam na górze! Czy to jest pagórek przyjaźni? - zawołał ku nim, chcąc się upewnić, że trafił we właściwe miejsce.

[Ua]

Wszystkie moje wysiłki nie przynosiły rezultatu - widocznie Duch na dobre sobie poszedł. Zwróciłam zrozpaczony wzrok na zbliżającą się przyjaciółkę.
- Nie wiem, czy dalsze poszukiwania drzewa i jeziora mają sens - przyznałam z trudem. Czy Moyo miał prawo wymagać ode mnie bym dalej podejmowała wysiłek ponad moje siły i włóczyła się po krainie nawet nie wiedząc, dokąd dokładnie zmierzam, skoro sam nie raczył się pojawić, gdy go wzywałam? A może to przez Maelviusa? Może zmarłemu nie spodobało się, że korzystam z pomocy innego męża, więc się obraził i odszedł? Jeśli tak to miał we mnie doprawdy bardzo mało wiary!
- Mógłby pan? - ożywiłam się wyraźnie. - Och, jakże to szlachetnie z pana strony! Zaskarbi pan sobie moją dozgonną wdzięczność - mówiąc to, uśmiechnęłam się słodko. Skoro Moyo się na mnie obraził to proszę bardzo! Niech zobaczy, że wcale się tym nie przejęłam. I niech sam sobie swojego grobu szuka, o! A może jak stanie się wystarczająco zazdrosny to jednak wróci?
Moje rozmyślania przerwał czyiś głos. Omal nie podskoczyłam zaskoczona, myśląc, że to kolejny duch. Ale nie, mój wzrok szybko padł na kota, który wydawał się być w pełni materialny, choć nieco blady. Chociaż kto go tam wie?
- Dzień dobry! Czyli to takie miano nosi owo urocze miejsce? - przywitałam się grzecznie. Duch czy nie duch, nie chciałam spłoszyć kolejnej osoby. Wtem przypomniałam sobie o jeszcze jednej ważnej kwestii.
- Jaką więc lokację obieramy za miejsce naszego przyszłego spotkania? - zwróciłam się jeszcze do szamana i przyjaciółki. Bo przecież Maelvius nie był przy tym, jak obaliłyśmy pomysł wędrówki to wulkanu.

[Jasmin]

Na słowa Maelviusa skinęła tylko głową. Na pewno nie zaszkodzi, jeśli dowiedzą się kim był inny duch.
- Może to był twój daleki przodek? - zasugerowała Ui. Gdyby to był pradziadek, albo ktoś jeszcze starszy, to lwica na pewno by go nie znała, a on ją już tak. Podobno przodkowie obserwują swoich potomnych.
Odwróciła się słysząc nowy głos. Tym razem na pewno nie był to duch, bo i ona widziała go wyraźnie. Spojrzała po swoich towarzyszach, zastanawiając się czy znają tego lamparta. Miał bardzo charakterystyczne umaszczenie i Jasmin wydawało się, że kiedyś go już widziała.
- To piękna nazwa dla pagórka. - powiedziała i spojrzała na akacje tulące się jak dwójka przyjaciół. A może duch, który się pojawił był dawnym przyjacielem Ui, o którym zapomniała przez minione lata? Na pewno będzie się długo zastanawiać nad tą zagadką.

[Maelvius]

W duchu bardzo się ucieszył, że @Ua dość szybko się pozbierała. Zaczął się obawiać, iż zaraz się tu rozpłacze, czyniąc tę całą sytuację jeszcze bardziej niezręczną. Na szczęście jednak wysiłki @Jasmin, by ją pocieszyć poskutkowały, przynajmniej częściowo. I bardzo dobrze.
Chrząknął krótko, by jakoś zamaskować swe uprzednie zakłopotanie.
Ucieszył się też, że jasnofutra zgodziła się, by zająć się głębiej sprawą tajemniczego ducha. Intrygowało go to, dlaczego się pojawił i kim właściwie był i chętnie uzyskałby jakąkolwiek odpowiedź. Wolał jednakże się najpierw upewnić, że lwice nie będą miały mu tego za złe. Nie potrzebował teraz wrogów.
Skinął głową na potwierdzenie jej słów.
- Mogę spróbować go przywołać i zadać mu parę pytań. Choć oczywiście wiele zależy od samego ducha i tego, czy zechce udzielić mu odpowiedzi - cóż, Maelvius zdecydowanie wolał nie rozgniewać zjawy, wiedział bowiem, że mogło się to skończyć nie najlepiej dla niego samego.
W chwilę później do jego uszu dotarło jakieś wołanie. Odwrócił szybko głowę w jego stronę, marszcząc lekko brwi, po czym zaraz potem dla odmiany lekko je uniósł. Zbliżał się ku nim gepard, choć znacznie odbiegał wyglądem od typowego przedstawiciela tego gatunku. Przez chwilę zastanawiał się nawet, czy @Silver Hunter nie jest kolejną zjawą. Gdy jednak się zbliżył zdał sobie sprawę z tego, że patrzy na osobnika jak najbardziej żywego.
- Być może. Niestety nie bardzo orientuję się jeszcze w tutejszym nazewnictwie - odpowiedział krótko. Mimo, że był tu jakiś czas, o krainie tak naprawdę wiedział naprawdę niewiele. Zerknął krótko na rosnące za nimi splecione drzewa pokryte symbolami. Ewidentnie to miejsce posiadało jakąś historię. Może ten gepard coś wiedział?
Po chwili przeniósł wzrok z powrotem na Uę, gdy ta spytała o miejsce kolejnego spotkania.
- Proponuję spotkać się tutaj. Myślę, że od tamtych pustkowi lepiej trzymać się z daleka - powiedział krótko.

Edit:

Zamilkł na chwilę, odwracając wzrok od pozostałych i kierując go z powrotem na horyzont. Tkwił tak przez moment, nim spojrzał z powrotem na pozostałych.
- Na mnie już czas. Widzimy się tutaj przy kolejnej pełni - zwrócił się do samic. - Niech was strzegą dobre duchy - spojrzał na geparda. - I pana również - rzucił jeszcze, dla czystej uprzejmości, po czym zabrał werbenę i ruszył w swoją stronę.

/zt
/Wybaczcie, Mael jest potrzebny gdzie indziej

[Ua]

- Och, oczywiście, doskonały pomysł - przytaknęłam szamanowi z wyraźną ulgą. Pomimo nieco przerażającej, choć też ekscytującej historii z duchem, to miejsce było o niebo sympatyczniejsze niż wulkan z jego ognistymi demonami.
- Pana również. Będę żywić nadzieję, iż zamysł powiedzie się bez przeszkód, i z nadzieją w sercu wyczekiwać kolejnego spotkania. - Po tych słowach odwróciłam wzrok z lekkim, w moim mniemaniu bardzo uroczym zawstydzeniem. Gdy lew odchodził, jeszcze chwilę odprowadzałam go spojrzeniem o rozmarzonym tonie.
- Tak myślisz? - Powróciłam myślami do przyjaciółki, gdy Maelvius zniknął już z pola widzenia. - Może masz rację! Tylko ciekawe, co chciał mi przekazać... Być może chodzi o starą tajemnicę rodzinną, przez wieki skrywaną przed światem? Albo może ów przodek od zawsze mnie strzeże, i tylko czekał, bym osiągnęła odpowiedni wiek, by wyznać mi zaskakującą prawdę o mnie samej? Może jestem zaginioną księżniczką, ostatnią, jaka pozostała z rodu i teraz będę musiała wyruszyć w długą i wymagającą wielkiej odwagi podróż, by odnaleźć swoje królestwo? A wtedy okaże się, że obecnie włada tam przystojny młodzieniec o złotym sercu. Będzie chciał oddać mi koronę jako prawowitej władczyni, lecz mnie wzruszy miłość, jaką zdążyli zapałać do niego poddani, więc zamiast odbierać mu tron, poślubię go, i od tego czasu wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. - Im bardziej rozwijałam swoją opowieść, tym mówiłam ciszej i z coraz większą ekscytacją. Na koniec tak się wzruszyłam własną wizją, że aż łzy zakręciły mi się w oczach. Westchnęłam głęboko, już wyobrażając sobie, jakie imiona mogłabym nadać naszym przyszłym dzieciom.