Znajomy z dzieciństwa [Jasmin i Mane]

[Jasmin]

Obrzeża pustyni, kilka miesięcy temu

Jasmin przechadzała się po obrzeżach pustyni. Piasek był tu mniej gorący, a miejscami nawet przebijały się przez niego drobne roślinki. Daleko przed sobą widziała linię zieleni w miejscu gdzie zaczynała się dżungla. Tam nie odważyłaby się pójść. Pustynia była bezpiecznym miejscem, choć samotnym. Liczyła na to, że stado powróci i cierpliwie czekała na tą chwilę. Nie brała pod uwagę możliwości, że wszyscy mogli zginąć albo że mogli odejść na zawsze poza krainę. Przecież poza nimi nie miała nikogo.
Usiadła z pyskiem zwróconym w stronę dżungli. Zastanawiała się jak tam jest. Na pewno przerażająco. Tyle drzew, za którymi ktoś może się ukryć, tyle ciemnych zakątków. Nie to co na pustyni. Jasmin siedziała tak sobie i rozmyślała.

@Mane

[Mane]

W zasadzie nie miałem ostatnio zbyt wiele ciekawego do roboty. Te wszyscy dziwni przybyszy zniknęli, a przynajmniej od dawna nie natrafiłem na nikogo, kto by ich widział. Moja wyprawa w dalsze rejony skończyła się w zasadzie sukcesem, jako że się wzbogaciłem w pewnego masywnego lwa a i spotkałem kilku znajomych. W zasadzie więc kontynuowałem swój plan, chodzenia pomiędzy różnymi miejscami i zdobywania informacji, które wcześniej czy później mogły się okazać przydatne. I właśnie w trakcie jednej ze swoich wędrówek przemierzałem obrzeża pustyni i prawdę mówiąc zaczynałem myśleć, że to był błąd. Było tu pusto, a gorący piasek złośliwie parzył moje lwie łapki, a bardzo tego nie lubiłem! Piasek nie powinien parzyć łapek! Jakbym ponownie został władcą, to bym na pewno tego zakazał! A póki co… cóż, władcą nie byłem, więc musiałem się irytować tym gorącym piaskiem, odbijając właśnie trochę bardziej na obrzeża, gdzie piasek powoli znikał, zastępowany roślinami. Wahałem się, czy nie wejść w dżunglę bardziej, gdy natrafiłem na ślady łap, ewidentnie lwich. Niezbyt dużych, więc zapewne należących do lwicy. Ale co tutaj samotna lwica robiła? Uznałem, że dobrze byłoby to sprawdzić. Zacząłem podążać śladami, który zapach z każdą chwilą wydawał mi się znajomy. Miałem dobrą pamięć do zapachów, więc ewidentnie musiałem właścicielkę znać. Ale raczej nie była nikim ważnym, skoro jej nie mogłem przywołać z pamięci. A może tylko mi się wydawało? Mimo wszystko szedłem śladami zamierzając to sprawdzić. W miarę gdy piasku było mniej, to musiałem bardziej bazować na zapachu niż na śladach, co spowalniało śledzenie, ale nie zatrzymywałem się. W końcu… dostrzegłem kogoś z daleka, ale to też nie pozwoliło na identyfikację. Nie byłem pewien, ale zdawał się być dość młody. Zacząłem się skradać w stronę nieznajomej, ale czy mnie dostrzegła? Jeśli tak, to oczywiście wyprostowałem się i szedłem w jej stronę udając, że wcale, ale to wcale się nie skradałem. A jeśli mnie nie dostrzegła, to próbowałem podejść możliwie blisko, najlepiej w zasięg skoku.

@Jasmin

[Jasmin]

Skupiona na własnych rozmyślaniach Jasmin nie widziała nadchodzącego lwa. Nawet gdyby zauważyła go kątem oka, uznałaby to tylko za fatamorganę. Niemożliwe przecież, żeby spotkać tutaj jakąkolwiek żywą duszę. Wcześniej można było napotkać najeźdźców, a i tak nielicznych, bo tutejsze ziemie nie były ich zdaniem warte podboju. Wtedy trzymała się w ukryciu i opuszczała kryjówkę tylko pod osłoną mroku. Teraz już nie było takiej potrzeby. Z tego co zauważyła, była jedynym lwem na pustyni. Wszyscy inni zniknęli...

@Mane

[Mane]

Szczęście mi chyba dopisywało. Powoli zbliżałem się do lwicy, chyba wciąż nie będąc przez nią zauważonym. Owszem, istniała szansa, że lwica tylko udaje, że czeka na dobry moment by rzucić się do ucieczki lub by mnie uprzedzić i pierwszej zaatakować, ale było to mało prawdopodobne. Podchodziłem więc dalej, a z każdym krokiem coraz mocniej miałem wrażenie, że ją kojarzę, tak po zapachu, jak i wyglądzie. Powinienem więc do niej zagadać? Nie, raczej nie, efekt zaskoczenia miało się tylko raz, a ja byłem na dobrej ścieżce, by ją złapać. Więc gdy byłem w odległości skoku, spróbowałem się wybić z tylnych łap i doskoczyć do niej jednym susem, w razie sukcesu próbując chwycić leżącą lwicę za kark i ją docisnąć swoją masą do ziemi, by nawet nie próbowała wstawać.
- Leżeć! – warknąłem nisko, w razie sukcesu.

@Jasmin

[Jasmin]

Czy to jednak nie była fatamorgana? W ostatniej chwili Jasmin odwróciła się, widząc skradającego się do niej lwa. Samotne polowania poprawiły jej refleks. Momentalnie przewróciła się na bok, tak że lew nie trafił w jej kark, a tylko drasnął łapę. Zerwała się na cztery łapy i nastroszyła.
- Kim jesteś? - zapytała, próbując opanować drżenie głosu. Od razu pomyślała o tym, że to jeden z lwów, którzy najechali krainę. Wydawał się jej znajomy, więc musiała kiedyś już go widzieć.

@Mane

[Mane]

Skradałem się powoli, łapa za łapą, nawet już się rzuciłem w jej stronę, a ona akurat w tym momencie musiała się zorientować co się dzieje! Niech to! Nim do niej doleciałem ta się odwróciła, zerwała i odskoczyła, unikając złapania. Oczywiście ponowiłem atak, próbując ją mimo wszystko dorwać, ale znowu minimalnie za późno, bo nieznajoma znalazła się poza moim zasięgiem. No co za pech! Nie chciałem rzucić się ponownie na nią, by jej nie spłoszyć. Nawet jeśli miała uciec, chciałem się zorientować z kim mam do czynienia i może zebrać parę informacji, więc nie ponawiałem ataku a nawet cofnąłem się o krok, by jej nie przestraszyć.
- Ja? Kim jestem? – powtórzyłem jej pytanie, tak tylko by mieć chwilkę na zastanowienie się nad odpowiedzią , przede wszystkim na przyglądnięcie się jej i zastanowienie się, z kim miałem tutaj w ogóle do czynienia.
- Czy my się znamy? – próbowałem zmienić temat, bo jednak wydawała mi się znajoma. Teraz, gdy widziałem ją od przodu, w całej okazałości, gdy wyraźnie zobaczyłem wyraz jej pyska, oczy, spojrzenie, usłyszałem ton głosu, to po chwili… przypomniałem ją sobie.
- Oj, przepraszam, nie poznałem Cię. A ty co? Wujka nie poznałeś? – stwierdziłem miłym tonem, gdy sobie uzmysłowiłem, z kim miałem do czynienia. Ona przeżyła tamto spotkanie? Prawdę mówiąc się tego nie spodziewałem. A miała świadomość, że ją wtedy oszukałem i przekazałem komuś, kto raczej miał wobec niej bardzo złe zamiary? Miałem nadzieję, że nie. Próbowałem coś wyczytać z mimiki jej pyska, z głosu, z zachowania. I byłem gotów rzucić się za nią w pogoń, gdyby zaczęła uciekać.

[Jasmin]

Zaskoczyło ją, że samiec zaniechał ataku i zachowywał się jakby spotkali się na spacerze. Pozostała bez ruchu, wciąż groźnie strosząc grzbiet.
- Nie wiem, być może. - odpowiedziała niepewnie. Może ten lew należał kiedyś do jednego ze stad, w którym była? Przyjrzała mu się uważnie, próbując jednocześnie przypomnieć sobie kogo poznała na Lwiej Ziemi i w Końcu Burzy. Bo na pewno nie był nikim z Oazy.
- Wujka? - powtórzyła pytanie. Jej jedynym wujkiem był Athastan, a ten lew wyglądał jak jego całkowite przeciwieństwo. Wreszcie w jej głowie zapaliło się światełko i cofnęła się o krok.
- To ty. - powiedziała, kładąc po sobie uszy. Rozpoznała lwa, przez którego zaczęła się jej tułaczka po świecie. Gdyby nie zabrał jej z cmentarza, po dziś dzień mieszkałaby na Lwiej Ziemi z rodziną.

@Mane

[Mane]

Zaniechałem ataku, by nie spłoszyć lwicy. Gdybym się na nią w tym momencie rzucił, to prawdopodobnie by mi po prostu zwiała. Sprawiała wrażenie raczej zwinnej i szybkiej. A tak liczyłem, że przynajmniej jakieś informację od niej zbiorę. A może też przekonam ją, że wcale nie chciałem jej zaatakować? - wolałem by nie ostrzegała innych, lub by tym bardziej nie ściągnęła na mnie jakichś lwów, którzy chcieliby "rozwiązać problem" kogoś napadającego na obce lwice. No i wciąż miałem szansę... jakąś ją dorwać, gdyby nie była ostrożna. W końcu ją rozpoznałem... ale ona mnie chyba nie?
- No tak, tak, nie pamiętasz? - spytałem się jej. Chciałem jeszcze dodać, że przecież jej pomogłem... ale ona w tym momencie mnie rozpoznała. I chyba miała trochę inną opinię o mnie, niż się spodziewałem?
- No tak, to ja, przecież Ci pomogłem! Nie pamiętasz? - próbowałem inaczej określić naszą tamtejszą przygodę - Bo tamten odprowadził Cię na miejsce? Prawda? - spytałem, próbując zrzucić winę na tamtego nieznajomego. Widziałem, że lwica była... trochę spięta, podminowana. Czyżby jednak domyślała się, że nie miałem wtedy dobrych zamiarów? No ale była młoda, więc liczyłem, że nie pamięta tamtego zdarzenia być dobrze. Więc może wystarczyło trochę pogadać by zmienić jej podejście? Przynajmniej na tyle, by być w stanie ją chwycić zębami za kark?
- Coś się stało? - spytałem niewinnym tonem, widząc jej reakcję, jednocześnie robiąc niewielki, dyskretny krok w jej stronę, tak by zmniejszyć dzielącą nas odległość.

@Jasmin

[Jasmin]

W oczach Jasmin zaszkliły się łzy. Unikała wspomnień o tamtych czasach, za każdym razem wprawiały ją w smutek.
- Nie odprowadził mnie, zgubił mnie. - powiedziała, opuszczając wzrok. Może i sama odeszła od niego, próbując znaleźć drogę. Ale przecież od ego są dorośli by pilnowali dzieci i by nie pozwalali im tak po prostu się oddalać. Zresztą gdyby chciał, to by ją odszukał. Ale nikt nie chciał jej znaleźć.
- Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego zabrałeś mnie wtedy ze sobą? - zapytała, patrząc mu prosto w oczy. Nie wiedziała kogo powinna winić. Jego za to, że zabrał ją z domu? Siebie, za to że była głupiutkim lwiątkiem i nie posłuchała rodziców? Ojca i matkę za to, że jej nie szukali? Czy czarodzieja, który zabrał ją z jaskini Mane, tylko po to, by zgubić ją na sawannie? Patrzyła na Mane i czekała na odpowiedź. Może jego słowa rozwieją jej wątpliwości.

@Mane

[Mane]

Lwica była smutna, może załamana? To świetnie, bo takie lwy są zwykle łatwiejsze do zmanipulowania!
- Nie odprowadził? Naprawdę? - udałem przejętego. Pokazanie współczucia zwykle było najłatwiejszym sposobem zyskania czyjejś sympatii, co oczywiście mogłem wykorzystać.
- Jak to dlaczego? Chciałem Ci pomóc! Nie mogłem pozwolić, by młoda lwica się błąkała sama. To niebezpieczne! - odpowiedziałem udając przejęcie, zaangażowanie, zmartwienie i trochę smutek z powodu jej zarzutu - Wiesz, byłem przekonany, że on Ci pomoże! Przepraszam, nigdy nie pomyślałbym, że postąpi inaczej! No kto mógł to przewidzieć? To po prostu... oburzające, że on tak postąpił! - udawałem oburzenie zachowanie tamtego kotowatego.
- Ale wszystko się dobrze wtedy skończyło? - dopytywałem, bo skoro przeżyła, to pewnie musiała kogoś odnaleźć. No i przy okazji próbowałem zdobyć parę informacji, bo liczyłem, że mi coś więcej o sobie powie. Zrobiłem kolejny niewielki krok w jej stronę. Oh, gdybym ją złapał za kark to nie musiałbym prowadzić tych głupich podchodów!

@Jasmin