Resocjalizacja [Trening percepcji(+2/4), Danusia i Lyarra] zakończone, udane

[Danuta]

Podobała się jej odpowiedź lwiczki. Jak widać nie wyrośnie tępą wojowniczkę, która docenia tylko fizyczną siłę. To dobrze, inteligencja też jest bardzo przydatna na wojnie.
- Naprawdę dobry plan. - pochwaliła uczennicę - Nie ma to jak stary, dobry atak z zaskoczenia. Pamiętaj jednak, że ty też możesz być ofiarą takiej zasadzki. Dlatego też musisz mieć zawsze oczy dookoła głowy i nie dać się tak podejść. - szamanka przeszła kawałek, rozglądając się po otoczeniu.
- Może to przećwiczymy. Wersja bojowa gry w chowanego. - uśmiechnęła się.
- To znaczy, ty zamykasz oczy i liczysz do dwudziestu. Potem starasz się, żebym nie napadła cię z zaskoczenia.

[Lyarra]

Również i lwiczka była z siebie zadowolona. Skinęła głową i posłusznie zamknęła oczy.
- Jeden, dwa, trzy... - i tak dalej, aż do dwudziestu. Nie ośmieliła się podglądać. Danusia napewno by to zauważyła. Więc gdy już skończyła, otworzyła oczy i rozejrzała się uważnie. Oczywiście małe było prawdopodobieństwo, by w ten sposób mentorkę znalazła, ale spróbować zawsze warto. Nasłuchując i węsząc uważnie zaczęła kroczyć w stronę kamienia, na którym złota wcześniej leżała. Zamierzała na niego wskoczyć i stamtąd obserwować okolicę.

[Danuta]

Odczekała gdy Jasiri przestanie się rozglądać i wtedy wynurzyła się ze swojej kryjówki. Niemal leżąc na ziemi na skulonych łapach zaczęła skradać się od tyłu do lwiczki. Zamierzała dopaść ją w czasie, gdy ta skupi się na szukaniu tropów pod nogami. Szła bezszelestnie, ale być może Jasiri uda się wyczuć jej zapach?

[Lyarra]

Lyarra wyrzuca 3d100:
1, 77, 1

2 sukcesy

Rzeczywiście, lwica przestała się rozglądać i skupiła na śladach, jednocześnie cały czas zbliżając się do kamienia. Pewnie Danusia nie miałaby większych trudności z dotrwaniem jej, gdyby nie to, że, na nieszczęście złotej a szczęście brązowej, nagle zawiał wiatr, kierując zapach mentorki w stronę Jasiri. Lwiczka podskoczyła i obróciła się szybko, napinając mięśnie i uważnie wypatrując lwicy.

[Danuta]

Była już tuż, tuż, jeszcze kilka kroków i dopadła by Jasiri z zaskoczenia, kiedy ta nagle się odwróciła. Danusia wiedząc, że zostanie już za chwilę odkryta musiała improwizować. Wyskoczyła w jednej chwili ze swojej kryjówki, prosto ku lwiczce, mając nadzieję że ta nie zdąży zrobić uniku. Nie zamierzała oczywiście zrobić jej krzywdy, więc nie użyła pazurów. Chciała ją tylko przewrócić na ziemię.

[Lyarra]

Już odwracając się, Jasiri spięła mięśnie, oczekując walki. Nie myliła się. Gdy tylko oczom jej ukazała się jasna smuga, lwiczka rzuciła się do przodu, tak, by Danusia przeleciała nad nią. Taki był przynajmniej plan. Czy się powiódł to już zupełnie inna sprawa.

[Danuta]

Mała lwiczka okazała się bardziej zwinna niż można by przypuszczać. Łapy Datury minęły ją dosłownie o włos i wylądowała tuż za nią.
- Nieźle. - rzekła, podnosząc się z ziemi na cztery łapy.
- Nie dałaś się zaskoczyć. Podsumujmy więc. Jak udało ci się uniknąć mojego ataku? I co mogłabyś zrobić gdyby wiatr ci nie sprzyjał i nie mogłabyś polegać na węchu? - spytała uczennicy, by na chwilę odpocząć od ćwiczeń.

[Lyarra]

- Powinnam częściej się rozglądać i bardziej zwrócić uwagę na dźwięki - odpowiedziała od razu. Niby miała świadomość, że gdyby nie węch nie byłoby aż tak kolorowo, ale i tak duma rozpierała ją niczym po upolowaniu pierwszej zwierzyny. No bo w końcu wygrała, to jakie ma znaczenie, w jaki sposób, nie?

[Danuta]

Przytaknęła na odpowiedź lwicy. Dobrze, że zapamiętała coś z lekcji, bo nie zawsze uczniowie są na tyle uważni.
- Racja. Choć częściej nie zawsze równa się lepiej. Kwestia jest, by nie machać bezmyślnie łbem na lewo i prawo, ale żeby uważnie obserwować otoczenie. Dźwięki też są niezwykle ważne. Jednak, żeby usłyszeć najcichsze skradanie, sama musisz zachowywać się bezszelestnie. Ale to już materiał na inną lekcję. - uśmiechnęła się z aprobatą do Jasiri.
- Myślę, że na dziś możemy już skończyć. Chyba, że miałabyś jeszcze jakieś pytania? - spytała zachęcająco.

[Lyarra]

Uważnie wysłuchała słów lwicy i przytaknęła łbem.
- Nie, wszystko jasne. Do zobaczenia! - Wykrzywiła usta w uśmiechu, machnęła ogonem i truchtem oddaliła się.

Z.t.