Formacja skalna

[Mistrz Gry]

Nie podobał mu się pomysł samotnej wędrówki jego nowej królowej, ale nie mógł się sprzeciwić. Skoro nie potrzebowała go do ochrony życia, uda się by namówić inne zwierzęta do poparcia jej sprawy i postara się odnaleźć przedstawiciela najpotężniejszej kompanii najemników.- Ależ oczywiście Wasza Miłość, moim obowiązkiem jest służba. Przystąpię niezwłocznie do działania, ale błagam obiecaj mi, że jeśli napotkasz podczas swej wędrówki jakieś zwierzę przedstawiające się mianem Herolda, uciekaj. Z wysłannikami Wodza, nie masz Wasz Miłość szans, a teraz jeśli pozwolisz ruszę wypełniać twe rozkazy, czy mogę odejść? - skoro miał już cel, nie widział sensu w czekaniu. Zawsze był nieco niecierpliwy jeśli chodziło o działanie w terenie. Poza tym musiał jeszcze poznać jak prezentuje się kraina z punktu geograficznego. Odnaleźć zamieszkujące ją stada, poznać sytuację polityczną i przede dowiedzieć się gdzie swoją kryjówkę uwił Wódz oraz na jakim etapie jest jego plan. Oczywiście niechętnie zostawiał Berghi samą, ale skoro tego chciała. Schylił przed nią łeb czekając na pozwolenie.

[Berghi]

Wysłuchała jego wskazówek i utrwaliła je w pamięci. Ucieszyła ja jego troska i dobre rady, które już mogła za takie uznać.
- Ruszaj więc i działaj w moim imieniu, będę dobrej myśli, zawsze u twojego boku duszą. - powiedziała i zezwoliła mu ruszyć w drogę, by spełnił swoją misję.
Gdy nowy przyjaciel już zniknął jej z oczu ona zerknęła na kompanów i posłała każdemu miły uśmiech. Nie miała czasu czekać na ich decyzje.
- Przepraszam. - powiedziała bardziej pod nosem do samej siebie, a do jej oczu napłynęły łzy, jednak liczył się czas jeśli chciała mieć jakiekolwiek szanse i cokolwiek osiągnąć w tym wielkim wyścigu szczurów.


z/t


//wątek tak bardzo się dłużył, że należy go w końcu przyśpieszyć, jeśli Shamir wydobrzeje może dołączyć do mnie na fabule, Dhoruba dostał misję, ale równie dobrze może iść z Berghi

[Dhoruba]

Przez krótką chwilę gepard już sądził, że tego dnia nic ekscytującego już się nie stanie, jednak się mylił. Niebawem w okolicy pojawił się kolejny obcy lew. Dhoruba, który złaził właśnie na powrót nad sadzawkę znieruchomiał w połowie drogi, marszcząc czoło i wpatrując się w nieznajomego podejrzliwie. Jak na jego gust stanowczo zbyt wielu było tu obcych. Może i miał teraz wsparcie w postaci dwójki większych kotowatych, nie znaczyło to jednak, że obce lwy nie budziły w nim niepokoju.
Stał tak przez dłuższy czas, podczas, gdy tamci na dole wdali się w rozmowę. Do uszu geparda dobiegały jakieś urywki słów, które pozwoliły mu na dojście do jednego wniosku - nieznajomy właśnie stał się ich nowym sprzymierzeńcem. Słysząc słowa Berghi, skinął krótko głową.
- Rozumiem. Wyruszę więc niebawem - rzucił krótko. Szczerze powiedziawszy wręcz marzył, by ruszyć się z tej cuchnącej oazy. Przedłużająca się bezczynność zaczynała się mu nużyć, zresztą miał nieprzyjemne wrażenie, że jeszcze chwila a sierść do reszty przesiąknie mu odorem zgnilizny.
Odprowadził lwicę wzrokiem, po czym zerknął na jej brata. Skinął ku krótko łbem, a następnie ruszył przed siebie.

//zt.

[Nefthis]

Prawdę mówiąc nie wiedziała do końca gdzie powinna zacząć szukać. Szła uważnie się rozglądając dookoła w poszukiwaniu małych ciemnoszarych kulek. Zeszła najpierw do jednego z najbardziej atrakcyjnych terenów w oazie. Miała nadzieję, że urokliwy zakątek z wodospadem i jeziorkiem mógł zwabić tutaj te urwisy.
Oglądała się na Ember uśmiechając się do niej skromnie acz uprzejmie. Nie była pewna od czego zacząć więc chwilę milczała w poszukiwaniu tematów, które nie onieśmieliłyby nowej członkini stada.
- Jak podoba ci się Oaza? - Spojrzała na nią lekko unosząc brwi lecz wciąż się uśmiechając. - Mam nadzieję, że ten skarb pustyni znalazł uznanie w waszych oczach. Piękno okolicy zdaje się być wytchnieniem nie tylko dla ciała ale i dla duszy.

[Ember]

Morze bezkresnego złotego piasku a wśród nich niewielki zagajnik z oczkiem wodnym. Wyrośnięte palmy, które rzucają cień z czego skwapliwie skorzystała. Królowa wydawała się być bardzo uprzejma, Ember nie czuła tego dystansu jaki dane było jej doświadczyć w kiedyś w rozmowach z kimś na wyższej pozycji.
- Dość niespotykane i urokliwe miejsce. Pustynia stanowi swego rodzaju dobrą barierę, odstrasza potencjalnych wrogów bo łatwo wpaść w pułapkę i z niej nie wyjść. Cieszę się, że z Bomvu trafiliśmy tutaj choć jeszcze sporo muszę nauczyć się o tym terenie.
-Odwróciła się by spojrzeć na królową. - Przepraszam za pytanie ale jak powinnam się do ciebie zwracać o pani? - Nie chciała dać jakiejś wtopy czy nawet obrazić lwicę niestosownym zachowaniem.
Rozejrzała się raz jeszcze po tym terenie, nie doświadczając żywej duszy w postaci małych lwiatek.
- Czy nie mieliśmy szukać młodych?- Od dziś wiadomo, że im spokojniej tym maluchy bardziej rozrabiają a stracenie ich z oczu jest złym omenem. No cóż cała ta drużka czy opiekunka, zwał jak zwał. Zajmowała się rannym a młode miały pole do popisu.

[Nefthis]

- Istotnie - przyznała skinąwszy głową - piaski pustyni odstraszają nawet i najodważniejszych śmiałków, ale życie na pustyni uczy, że nawet najbardziej niegościnna powłoka skrywa w sobie piękne serce. Wytrwałość, wdzięczność dla darów bogów, tym mniej więcej się kierujemy.
Przeniosła spojrzenie na samicę pozwalając sobie na przyjrzenie się.
- Zapewne już zauważyłaś, że słońce na pustyni potrafi być nieprzyjemne. Jak długo przebywacie w okolicy?
Zamoczyła łapy i ostrożnym krokiem skierowała się w stronę wodospadu. Tafla wody była krystalicznie czysta i przejrzysta a jezioro samo w sobie było dość chłodne. Chłodniejsze niż na górze, skąd przyszły co zapewne było wynikiem większego cienia.
- Mogłaś już zauważyć, że noce na pustyni, pomimo ciężkiego upału za dnia, potrafią być dużo zimniejsze niż gdziekolwiek indziej.
Prawdę mówiąc nie zaskoczyło ją pytanie Ember. Była w stanie przewidzieć, że jej osoba mogła być dla nieobeznanych w ich kulturze dość niełatwą postacią w hierarchii.
- Nie ma wyższego lwa w hierarchii królestwa niż jego Faraon - powiedziała to co było dość oczywiste, ale zamierzała to rozwinąć. - Wspominałam, że wierzymy, iż jego władza została nadana przez samego Ra, który jest bogiem słońca. Jestem jego małżonką i królową tego miejsca. Najstosowniej będzie zwracać się do mnie zgodnie z królewskim protokołem. To co ważne do pojęcia w tej kwestii jest to, że dla nas to nie tylko kwestia zwykłej hierarchii ale i religii.
Kiwnęła głową wchodząc ostrożnie do wnętrza groty.
- Właśnie po to tu jesteśmy. Miałam nadzieję, że tu je znajdę.

[Ukatili]

A jednak, to nie była fatamorgana! Nawet z daleka zobaczył źródło wody. Genialnie! W końcu on i Jasmin będą mogli się napić. Był tu jakiś lew i lwica, ale nie zwracając na nich uwagi, kulejąc i nadal zostawiając za sobą krwawe ślady od łap podszedł do źródła. Pochylił się i zdjął z siebie Jasmin. - Hej mała, żyjesz? Miałaś rację, zobacz gdzie jesteśmy. - Powiedział do niej. Po czym zrobił krok do położył się połową ciała w wodzie i zaczął pić przez dłuższą chwilę do póki nie ugasił pragnienia.

[Jasmin]

Niewiele docierało do niej podczas drogi. Wreszcie było jej lekko i nie czuła bólu łap ani głowy. Chyba Ukatili ją niósł, ale nie wiedziała jak długo ani dokąd szli. Znalazła się na ziemi, lecz tutaj piasek nie parzył w skórę tak jak wcześniej i leżało się jej nawet przyjemnie. Miała wrażenie, że słyszy jakiś głos, ale szumienie w uszach tłumiło go na tyle, że nie potrafiła rozróżnić słów. Słyszała też coś jakby plusk wody. Czy fatamorgana może pluskać, czy tym razem nie dali się zwieść zwidom i odnaleźli źródło wody? Nie miała sił żeby wstać czy choćby otworzyć oczy. Czuła się spokojna i mogłaby leżeć w nieskończoność na mokrym piasku, śniąc o zielonej sawannie. Wtem przypomniała sobie co się stało - ponownie zawiodła. Najpierw przy przechodzeniu przez rzekę, później wspinając się na wydmę, a teraz po raz kolejny. To ona miała prowadzić Ukatiliego, przecież był ranny, a tymczasem to on musiał nieść ją przez całą drogę. Przynajmniej udało jej się wskazać mu właściwy kierunek, ale nie zmieniało to faktu, że była bezużyteczna i stanowiła jedynie ciężar dla swojego opiekuna. Może najlepiej by było gdyby ona tutaj została, na tym chłodnym piasku i nie sprawiała mu więcej kłopotów.

[Nefthis]

Ember zdawała się nie odpowiadać i jakby popaść w letarg. Nie była pewna co to miało oznaczać z jej strony? Póki co nie zamierzała jeszcze tego osądzać ale spoglądała długo wyczekująco na swoją towarzyszkę. Nie wiele jednak mogła poświęcić czasu Ember bo ledwie weszła do wnętrza jaskini a do jej uszu dotarł podejrzany dźwięk. Ostrożnie wychyliła się zza wodnej kurtyny dostrzegając obcego samca, który przyprowadził tutaj jakieś młode. Tak jakby jeszcze mogła przypuszczać, że ów samiec może pochodzić z jej rodzinnych stron (biorąc pod uwagę jego umaszczenie) tak lwiczka wyglądała zupełnie obco. Zauważyła, że położył młodą na mokrym piachu i zdawała się ona być nieprzytomną. Kolejna zagubiona dusza? Zmarszczyła brwi a jej powieki zwęziły się w cienkie szparki. Uniosła wysoko nos. Wiedziała, że to nie była jej rola, ale Setha tu nie było, musiała więc postąpić jak królowa.
- Kimże jesteście i co tutaj robicie? - Odezwała się dość surowym tonem. - Weszliście na terytorium królestwa.

[Ukatili]

Pił, pił i pił, aż naglę podeszła do niego ta lwica, którą wcześniej widział. W tym momencie, przestał pić, usiadł i popatrzył się na nią. - My... nikim szczególnym, szedłem z małą bardzo długi kawałek. Sam jestem ranny. - Pokazała zranione łapy z których jeszcze lekko leciała krew, były pocięte od ostrych kamieni po których musiał iść, oraz opuchnięte od ciepłego piasku pustyni. - A mała od tego skwaru straciła przytomność. - Popatrzył się na Jasmin. - Mam nadzieję, że za niedługo się ocknie. - Powiedział i zaczął ją głaskać po głowię.