Krzewiasty Zagajnik

[Ventruma]

Nie, nie musisz! Nasze stado z chęcią wita gości, A tym bardziej nowych członków jeśli byś chciała.- Dopiero po wypowiedzeniu tych słów zrozumiała, że to zabrzmiało jakby była kimś ważnym w tym stadzie, ale raczej ona tak nie pomyśli. Uśmiechnęła się na myśl o nowej koleżance, chodź o Narie nigdy nie zapomni i na pewno ją znajdzie. Ma jeszcze Raise, ale nie czuje się jej przyjaciółką. Może dlatego, że zna ją 20 minut? Dla Ven i tak każdy był przyjacielem. Ale Narie najbardziej. Ciekawe czy śliwka będzie chciała dołączyć do stada. Skoro jest samotnikiem to co ma do stracenia?

[Śliwka]

Opadła mi szczęka! Pierwszy raz w życiu! Nareszcie się dowiedziałam, że to się może naprawdę wydarzyć, że to nie tylko takie porzekadełko! Otworzyłam pysk i rozwarłam szerzej oczy, bo normalnie nie mogłam, ta lwica powiedziała, że jej stado wita nowych członków, jeślibym chciała. JEŚLIBYM CHCIAŁA. POWIEDZIAŁA O MNIE.
Aż usiadłam.
Dalej od brzegu z wody wyłonił się krokodyl i pożarł mój niebieski kwiatuszek, po czym od razu zniknął pod powierzchnią. Niebieski kwiatuszek zniknął więc z moich myśli i już nie mogłam na nim polegać. Pozostawał mi zdrowy rozsądek. O w ciężkie pierony.
Poprawiłam się trochę i odrobinę odsunęłam od lwicy, żeby odwrócić głowę w jej stronę jeszcze bardziej. Byłam maksymalnie skupiona, ale z trudem ukrywałam, jak to się mówi, zewnętrzne oznaki zdenerwowania - trochę się wierciłam, a jak się odezwałam, to słabym głosem, powtarzałam słowa no i zapatrzyłam się na łapy lwicy (wbrew naukom, że jeśli nie oczy, to lepiej wybierać policzek, czoło, nos, coś w miarę blisko... tatulo zawsze podnosił moją brodę brzegiem łapy i mówił: "Tak lepiej").
- W stadzie lwy współpracują i mogą polegać na sobie nawzajem. Bez stada polega się tylko na sobie i to jest czasem trudne. Czasem trudne. Chciałabym, żeby ktoś na mnie polegał, polegał, ale myślę, że to bardzo mało prawdopodobne.
Oblizałam wibrysy. Zorientowałam się, że siedzę na swoim ogonie i chyba zupełnie spłaszczyłam uszy.
- Jak masz na imię?
Udało mi się na momencik na nią spojrzeć.

[Ventruma]

Ven. Jak chcesz możesz pójść ze mną do Tiba, naszego kanclerza.-Uśmiechnęła się przyjaźnie. Ciekawe co robi teraz Tib. Dawno go nie widziała. A jeśli go teraz nie ma? Może pójdzie z nią do Athastana? Ale ona na Athastana jest zła! Trzeba będzie czekać na Tiba. Machnęła głową w stronę lwiej skały by lwica ruszyła za nią. Śliwka.. Śliwka. Dziwne imię. To... jakaś roślina? A może owad? Hmm... Ven za bardzo się na tym nie zna. Ruszyła, więc prowadząc Śliwkę. //zt?

[Śliwka]

Byłam zbyt zdenerwowana, żeby się ruszyć, zesztywniałam niemożliwie i patrzyłam na oddalające się łapy Ven z taką głupolowatością w głowie, że aż trudno to opisać. W takich chwilach w ogóle się nie myśli, tylko czuje się okropnie dziwne rzeczy, jakby całe ciało zamieniało się w środku w drzewo, twarde, suche drzewo. Prawie widziałam gałązki tego drzewa wychodzące mi przez dziurki w nosie. A oprócz tego nic.

[Ventruma]

Odwróciła się i zdziwiona zobaczyła siedzącą śliwkę.
-To idziesz?-Usiadła i czekała. Może nie chce do stada? Hmm.... A może jest nieśmiała? Przekrzywiła głowę i spojrzała na nią.
-Nie chcesz?-Zapytała. A szkoda. Wydaje się być bardzo fajna.
//Wiem, że ostatnio pisze krótkie posty ale w namiocie jest słaby zasięg i pisanie postów to męczarnie.

[Śliwka]

Zaczęłam myśleć o wielu rzeczach. Tak wielu, że udałoby się je wymienić - ale z wielką trudnością! - chyba tylko jakiemuś genialnemu małpiszonowi. Moje wewnętrzne oczy otwarły się bardzo szeroko i patrzyły na przeszłość, na przyszłość i na mnie teraz. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłam. To było prawie tak szalone jak migoczące na niebie gwiazdy.
Widziałam siebie malutką obok tatula - wielkiego, czarnogrzywego lwa pokrytego bliznami jak stara kora drzewa, kulawego. Nigdy mu tego nie powiedziałam, ale czasami podglądałam go z ukrycia i wtedy przyłapywałam go na tym, że się martwi. Martwi się o to, co ze mną będzie. Podbiegałam wtedy do niego, a on od razu weselał. Wyobrażaliśmy sobie, że nasze szczęście się nigdy nie skończy i tak mijały nam pory deszczowe i suche, aż w końcu niebieskie światło połówki księżyca oświetliło tylko mnie. Ciemność drugiej połówki nie mogła oświetlić nieżywego tatula i skąpała jego ciało w czarnym cieniu. Lepiej tego nie wspominać. Chociaż moje wewnętrzne oczy nadal to widzą.
Wtedy zaczęła się dla mnie prawdziwa wędrówka, wędrówka starego samotnika, chociaż miałam dopiero sześćdziesiąt sześć miesięcy księżycowych. Nie miałam do kogo mówić. Nie rozumiałam szumu liści. Słuchałam tylko kroków swoich ciężkich łap, jakby to nie były moje łapy, i czasami odstraszałam od siebie inne zwierzęta, które próbowały ze mną rozmawiać, ale nie potrafiłam być interesująca. Jakie to wszystko było przygnębiające! Nie umiałabym tego nikomu powiedzieć. Nie umiałabym tego na pewno powiedzieć Ven, na którą odważnie podniosłam wzrok.
- Idę - tylko tyle powiedziałam. Swoim kamiennym głosem głupola-głupola. Cała zmarszczona i brzydulinda.

zt

[Rea]

Przywędrowała tu w towarzystwie Silvera i, nie czekając już na niego, skierowała się od razu ku tafli wody. Schyliła się nad nią, by zaczerpnąć parę łyków chłodnej cieczy. Słońce było dziś dokuczliwe, tutaj jednak można było schronić się w cieniu. Idealne miejsce, by zmarnować trochę czasu.

[Silver Hunter]

Gepard i lwica doszli do zielonej oazy, porośniętej bujną i soczystą, zieloną trawą. Było tu dużo cienia, rzucanego przez wysokie i rozłożyste palmy kokosowe, a wśród gęstej trawy rosły niebieskie róże. - Ale tu fajnie - stwierdził, bowiem było to naprawdę przyjemne miejsce. Z zadowoleniem podszedł do krystalicznie czystego źródła i zanurzył pysk w chłodnej, orzeźwiającej wodzie. - Prawdę mówiąc mam ochotę na drzemkę - oznajmił ziewając, kiedy już zaspokoił pragnienie i ułożył się wygodnie pod palmą. Dzień był skwarny, a wokół panował niczym niezmącony spokój. Było to idealne miejsce na odpoczynek.

[Rea]

Opinia Silvera była zrozumiała. Sama lubiła tu przebywać, jednak rzadko mogła liczyć na samotność. Dziś wyjątkowo nie widziała nikogo w pobliżu, co było jeszcze dziwniejsze, o tyle, że słońce grzało w najlepsze.
- Jedno z przyjemniejszych miejsc na Lwiej Ziemi. - przytaknęła, spoglądając znad wody na wznoszące się do lotu ptactwo. Odeszła od tafli, siadając w cieniu drzewa.
- Jak chcesz. Właściwie, masz prawo być zmęczony po tej całej akcji. - odparła, sama nie czując potrzeby snu. Gdyby tak było, zwyczajnie pożegnałaby się z gepciem i wróciła do swojego legowiska. Nie miała wcale tak daleko.
- I jak, natrafiłeś na jakiś trop siostry? - zapytała, przypominając sobie, jak ostatnio wspominał, że jej szuka. Nie, żeby była tym jakoś mocno zainteresowana, ale, o ile Silver nie ma zamiaru zrealizować swojego drzemkowego planu od zaraz, warto byłoby od czegoś rozpocząć rozmowę.

[Silver Hunter]

- Hmm? - otworzył jedno oko. Zdążył już bowiem ułożyć głowę na wyciągniętych łapach. - Niestety nie. Obawiam się, że już jej nie odnajdę. Nie mam pojęcia, co też mogło się z nią stać - westchnął posmutniawszy na myśl o siostrze, która zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach.