Brzeg

[Jasir]

Mając Zafira za przewodnika i będąc mocno zdeterminowanym, nic nie powstrzymało ich przed doścignięciem Bena. Zrezygnowali z postojów, nie tracili tempa, ale odważnie szli po "śladach", tam gdzie prowadził Zafir. Czarnogrzywy i syn dotarli do gęsto porośniętej Dżungli, a tam zatrzymali się koło Wodopoju. Okolica koło Wodopoju była najdogodniejszym miejscem na postój, jednak nie robili tego postoju dla siebie. Idąc drogą dedukcji w tym miejscu powinien zatrzymać się Ben.
Wychylając się z zarośli i wychodząc na niezarośnięte, piaszczyste okolice wody. Tuż przy brzegu leżał Ben, spokojnym, beznamiętnym wzrokiem obserwujący taflę wody. Razem z Zafirem podeszli bliżej, krocząc bezszelestnie po piasku. Zawołał za jego plecami robiąc mu, miał nadzieję miłą niespodziankę i niespodziewany zwrot akcji.
- Hej, bracie. - uśmiechnął się. - Pamiętasz, jak mówiłeś mi, że będę musiał wybierać w swoim życiu? - przerwał, zyskując chwilę na uporządkowanie swojej myśli. - I wiesz co, dorostamy. Rzeczy się zmieniają i przemijają. Ale nie chce cię drugi raz stracić, nie chce stracić szansy kiedy ponownie spotkaliśmy się po latach. - wyznał z początku niepewnie, kończąc pewny jak nigdy dotąd. Ze łzami w oczach i uśmiechem na ustach popatrzył na obu kochanych, syna i brata.

[Ben]

Ben odwrócił się. Był zaskoczony gdy za plecami usłyszał swojego brata. Uśmiechnał się i usłyszał pd jasira dobrą nowine. Otarł łapą jego łzy i uśmiechnął siędo obu bliskich.
- Bracie, w życiu nie chcę bardziej niczego innego. - odparł
- Chciałbym zbadać tereny na północ od tej części dżungli. To będzie dobry początek naszej przygody. Zafir, chodź z nami. - zachęcił brata i Zafira. Ruchem głowy wskazał stronę.

[JieLing]

JieLing szedł lekkim krokiem wzdłuż wody, która rozciągała się przed nim. Obranie tej ścieżki było najlepszą decyzja jaką mógł podjąć. Miał stały dostęp do wody, a i zwierzyna kręciła się zawsze gdzieś nieopodal. Nie pamiętał jak długo szedł, dzień może dwa, wiedział tylko, że od dłuższego czasu nie widział żadnych innych lwów niż jego odbicie w tafli wody. Mniej więcej koło popołudnia natknął się na małą grupkę lwów w oddali. Nawet nie zastanawiając się nad potencjalnym zagrożeniem LingLing podbiegł do nich z szerokim uśmiechem na pysku. Lekko podskakując z zadowolenia lew pojawił się przed samcami.
- Dzień dobry szanownym panom. Zastanawiałem się czy mógłbym się od was dowiedzieć gdzie jestem? - zapytał lekko kłaniając się nieznajomym. Szary lew aż ociekał energią, nie jeden mógłby o nim pomyśleć, że jest nadpobudliwy albo zjadł jakieś podejrzane zioła po drodze, jednak to nie było żadne z tych. Samiec zwyczajnie cieszył się, że w końcu spotkał kogoś ze swojego gatunku.

Widząc, że dwaj samy raczej nie mają ochoty rozmawiać z samcem, ten jedynie ukłonił się i poszedł dalej w swoją stronę.

/zt.

[Ignis]

Udałem się za szumem, z początku bardzo cichym, lecz z każdym krokiem stawał się coraz bardziej wyraźny i głośniejszy, aż w końcu dotarłem do miejsca, którego się po części spodziewałem. Wodospad, jednak o wiele większy niż przypuszczałem. Zostawiłem przedmioty i podszedłem bliżej brzegu. Niezwykle piaszczysty w porównaniu z kawałkiem dalej, zaczerpnąłem trochę wody i rozglądając się po okolicy, zachwycałem się widokiem. Długo jednak tak nie stałem, gdyż zaraz po tym wróciłem do pozostawionego nieopodal drewna. Przyniosłem go bliżej brzegu, złapałem w obie łapy, a ostry kamień chwyciłem pyskiem i powoli zacząłem obróbkę w nim. Na początku odrywałem całkiem spore płaty warstw według wizji mojego schematu zostawiając coś w rodzaju nierównego pala, następnie delikatniej i ostrożniej zacząłem nadawać kształt mojemu przyszłemu nożowi. Potem wyrzeźbiłem ostrze oraz miejsca na trzymanie go, który później pokryje się skórą i przymocuje pasek, dla lepszej kontroli nad nim. Całe zadanie zajęło ładnych parę godzin, lecz po tym czasie stałem, a w mojej łapie zamiast nierówniej gałęzi trzymałem i ostrzyłem noż. Jakby to powiedział Magnus, w końcu się nie ścigałeś z czasem. Uśmiechnąłem się na samo wspomnienie, a nóż był bardzo dobrej jakości. Wstałem, ale trzeba było go dokończyć, a dokładniej dodać pewne dodatki, ale zanim to, rozejrzałem się po okolicy w poszukiwaniu konkretnego rodzaju drzewa, a dokładnie figowca.

Wykonuje rzut zręczności na zdobycie surowca - kauczuk (60)

Ignis wyrzuca 3d100:
10, 20, 62

Moje oględziny skończyły się na specyficznym zapachu. Dobrze znanym mi zapachu, niekoniecznie miłym dla nosa, ale trudno. Podszedłem do figowca i na moje szczęście, akurat sączyła się spod gałęzi gęsta oraz bardzo klejąca substancja. I mam kauczuk, tylko... Przerwałem myśl, zastanawiając się jak ja go zbiorę, nie miałem ze sobą tykwy ani nawet małego drewnianego pojemniczka. Cóż... to przynajmniej użyje go teraz, Postanowiłem, po czym wróciłem do mojego miejsca pracy, szybko wymierzyłem i odciąłem dwa kawałki skóry, z której przyniosłem ze sobą. Jeden z nich był węższy i dłuższy, a drugi na odwrót. Przymierzyłem jeszcze dla pewności, czy aby na pewno mój pasek będzie idealnie pasował, i leżał dobrze, potem jeszcze tylko pobawić się w regulację i będzie genialne narzędzie. Oj Magnus, gdybyś mógł mnie teraz zobaczyć, to pewnie byś nie uwierzył... Następnie zabrałem niewielką gałąź i z trzema składnikami wróciłem do figowca. Złapałem nóż od strony ostrza, zamoczyłem gałązkę w kauczuku i powoli zacząłem obmalowywać rękojeść noża. Gdy tylko skończyłem starannie i przede wszystkim dokładnie zacząłem nakładać pasek, a potem na to skórę. Chwyt miał być stabilny ale i wygodny oraz co ważniejsze, nie powinien przeszkadzać mi w hobby. I taki właśnie był. Podobny do schematu Magnusa, ale dużo lepszy. Wróciłem znowu nad brzeg i położyłem go na rozłożone gałęzie. Teraz zostało mi trochę poczekać aż wyschnie. Jednak podczas tego zacznę już niezbędne kroki do stworzenia skórzanej zbroi, a tym pierwszy będzie wyznaczenie wymiarów.

Edit. 13.03.21r. 18:15
Po długim czasie, słońce w końcu stanęło w zenicie, kauczuk wysechł, a nóż wyglądał i sprawował się bez zarzutów. Wymiary zostały już zaznaczone na skórze, więc pierwszy krok bliżej, a teraz zostało mi przed tym nie małym projektem stworzyć rzemień. W tym celu rozejrzałem się za czymś co mogłoby posłużyć za miskę. A tym co wpadło mi w oczy była wykrzywiona i gruba gałąź, niby nijak mogła mi pomóc, ale nawet z tego da się zrobić coś o wiele bardziej użytecznego. Odłożyłem skórę, wziąłem w łapę gałąź, nóż założyłem na drugą i wyciąłem najgrubsze część drewna, zostawiając sobie ala walec. Zacząłem obkrawać korę i wygładzając po części ściany mojej przyszłej miski. Później zaczęła się najciekawsza część, drążenie. Żmudne i monotonne, czasem musiałem wspierać się kamienień, jednak ostatecznie udało wydrążyć dziurę, którą później wygładziłem. Obejrzałem swój twór robiony na szybko, do najładniejszych nie należał, a gliniane byłby pewnie lepsze, ale z braku lepszej alternatywy, ta opcja wydawała się być dobra. Ze skończonym dziełem podszedłem do brzegu, nabrałem wody, po czym wróciłem. Wrzuciłem do pojemnika z cieczą kryształki soli, a następnie włożyłem ścięgno.Teraz znowu zastało mi poczekać trochę, aż ścięgno nasiąknie i wyciągnąć, aby wysuszyło się. W ten sposób powstanie rzemień który będzie kluczowy, aby zbroja trzymała się w całości. Na szczęście ten proces nie trwał długo, a jak tylko ścięgno się wymoczyło posypałem je piaskiem i zostawiłem na gałęziach, aby sobie na spokojnie wyschło. A teraz pora zając się najciekawszą, ale i również bardzo czasochłonną rzeczą. Tworzeniem skórzanej zbroi. Na szczęście Magnus miał zawsze milion pomysłów jak wykonać dla kogoś konkretne uzbrojenie, a przez to ja również miałem ogromny nacisk na ten tworzenie pancerzy. I w sumie dobrze. Czego ja bym potrzebował, na pewno musi chronić barki oraz po części szyję. Łapy przenie i tylne, obowiązkowo plecy. A pysk... nie wygłupiajmy się, do tego przydałaby się czaszka. Hmn... niby na zachód od wulkanu było cmentarzysko. Można by się tam wybrać, albo zabrać komuś wkurzającemu? Czemu nie. Myślałem, nad przeznaczeniem zbroi, teraz nie zostało mi nic jak zaczął wdrażać projekt w życie. Zacząłem wycinać zgodnie z rozmiarami, a zbroję podzieliłem na dwie części główną i poboczne. Z czego najpierw zacząłem od tej pierwszej. Następnie należało połączyć oraz szyć konkretne części, jednak moja wizja była o wiele szersza, tak samo jak Magnusa i wiele bardziej złożona niż schemat na którym się uczyłem. Zacząłem najpierw od przodu, barki i ramiona oraz szyja były ważne, więc powinien użyć podwójnej skóry w tych miejscach, ale poszedłem o krok dalej i dołożyłem trochę kości tworząc coś w rodzaju wachlarza, ciągnącego się od kręgosłupa przez ramiona do klatki piersiowej. Nie usztywniałem tego, bo wtedy krępowałoby to moje ruchy, ale takie wzmocnienie na pewno będzie o wiele lepsze niż sama goła skóra, nawet podwójna. Natomiast jako od pleców wykorzystałem kręgosłup, pozyskany niedawno z polowania, wszycie go ułatwi na pewno ubieranie tego, jak i utrzymanie zbroi na korpusie. Często podczas zszywania przymierzałem zbroję, aby od razu korygować jakieś choćby nie wygodne lub uwierające miejsca. To wszystko zajęło sporo czasu, a ja nie byłem nawet w połowie, ale wiedziałem, że takie "udogodnienia" przyniosą tylko korzyści. Zszywałem dalej, czas płynął, przeplatałem, podcinałem, dodawałem, odejmowałem. Aż w końcu powstała część główna i wyglądała na prawdę dobrze oraz solidnie. Najdłużej jednak zajęło mi robienie zapięć oraz nazwanego przez Magnusa "zerwania czystego". Czyli możliwości zdjęcia pancerza przez noszącego jednym ruchem łapy, który uwalniał poukrywane paski. W końcu nie raz nie dwa się zdarzało, że skóra płonęła i lepiej było porzucić pancerz niż płonąć razem z nim. To byłoby bluźnierstwo względem Ognistego Opiekuna! Część podbrzusza również była chroniona, łącznie z tyłem, ale posiadały tylko jedną warstwę skóry. Całość miała długość od mojego karku do początku ogona. Teraz pora zacząć tworzyć "karwasze" po jednym na każdą łapę. Tutaj sprawa była o wiele prostsza, wystarczyło zawijać skórę wokół kończyny od łapy nad łokieć w stronę ramienia. Następnie zszyć górną część jak i dolną oraz zostawić pewne paski, które regulowały to wszystko. Nie wzmacniałem ich, nie widziałem takiej potrzeby, chociaż nie raz widziałem jak Magnus wplatał tam kawałki wysuszonej kory, aby utwardzić je. Ostatecznie udało mi się wszystko ukończyć jeszcze przed zachodzącym słońcem. Wszystko pasowało do siebie, idealne wymiary, na pierwszy rzut oka nawet wygląda jak pełna zbroja. Zacząłem ją testować i tak jak zakładałem nie ograniczała moich ruchów, była lekka oraz chroniła najważniejsze części ciała. Zdjąłem moje cudeńko i przyjrzałem się jeszcze. Czegoś mi tutaj brakowało... Aha... Znak Ognia! Od razu wziąłem się za wygrawerowanie znaku na boku, na podwójnej skórze. Teraz było wszystko. Nawet nie odczuwałem takiego dużego zmęczenia, czy chociażby bólu łap, ale jednak skoro był wodospad wokół, to czemu nie skorzystać z najlepszego wypoczynku pod słońcem dla wojownika? Zarzuciłem zbroję na grzbiet, zabrałem gałęzie, nóż i udałem się w stronę kamienistej plaży.
// (- 1 ścięgno, - 1 sól,) - 1 rzemień, - 1 duża skóra, - 1 kości gnu, - 1 pasek
// + 1 skórzany pancerz
/ZT/

[Ignis]

Nowa Fabuła
Było jeszcze ciemno, a słońce powoli zaczęło oświetlać krainę swoimi promieniami, które zgrabnie przeskakiwały pomiędzy roślinnością. To miejsce od początku kuracji stało się pewną moją... świątynią spokoju. Atak H'runów, niewola oraz zesłanie na nich furii pożogi. Gdzieś to wszystko pomimo iż minęło dobre parę miesięcy odbijało się echem w mojej pamięci, choć niekoniecznie chcianym... Wiem, że jak byłem tutaj rok temu to obiecałem, że tutaj wrócę. Jednak nie sądziłem, że w takich okolicznościach... Rozmyślałem, wróciłem myślami do kuracji. Dobroci Avu oraz Daktariego, którzy aktualnie mieli chyba najnowocześniejsze przedmioty, które skutecznie pomogą im w pełnieniu swojej roli. Heh... Uśmiechnąłem się mimowolnie. Nuda potrafi być naprawdę dokuczliwa... Nawet zakumulowałem się z tutejszymi lampartami, co prawda w dalszym ciągu to jest zupełnie inny świat. Jednak muszę przyznać, że wspólny wróg jest w stanie skutecznie odsunąć uprzedzenia na bok, a przynajmniej ich część. Ngare chyba jest tego samego zdania. Siedziałem tak, wsłuchując się w szum wody rozpryskującej się o pojedyncze skały. Wokół siebie miałem już przygotowaną skórę z upolowanej antylopy, jednak do mojego tworu trochę jeszcze mi brakowało surowców. Po dłuższym czasie robiło się coraz jaśniej i to był dobry moment, aby wybrać się po potrzebne materiały. Zabrałem skórę i ruszyłem w poszukiwaniu drewna żelaznego i gałęzi...

► Pokaż Spoiler

Zbieractwo:

Ignis wyrzuca 1d6:
4

Tropienie: +2 = 6

Udałem się do pierwszego drzewa, które przyszło mi na myśl. Dokładnie tego samego z którego zaczerpnąłem za pierwszym razem. Teraz było zdecydowanie większe i... żywsze. Obszedłem je dokoła w poszukiwaniu odpowiedniej gałęzi do zerwania i moim oczom ukazała się pewna prawie ułamana... Przypadek? Być może. Była trochę wysoko, ale co to dla mnie! Wziąłem rozbieg i zgodnie ze wskazówkami Czarnołapego, wpiąłem się... a raczej wybiłem na tyle wysoko, aby złapać gałąź. Skupiłem wystarczająco siły, aby wyrwać ją, a potem wylądować na czterech łapach. Co mi się udało, jednak w dalszym ciągu czułem, że nie wróciłem formą z przed okresu niewoli. Jednak nie czas teraz na to... powyrywałem odrosty i pozbierałem leżące na ziemi gałęzie. Te z kolei również mi się przydadzą. Następnie ruszyłem w stronę brzegu. Miałem jeszcze jedną rzecz do zebrania...
/+1 Drewno Żelazne

► Pokaż Spoiler

Zbieractwo:

Ignis wyrzuca 1d6:
2

Tropienie: +2 = 4

Cuchnący, lepki i niezaprzeczalnie przydatny kauczuk. Ostatnio znalazłem go przez przypadek wyciekający z drzewa, teraz było trochę łatwiej, gdyż przechadzki z Avu po dżungli dla rozprostowania kości były całkiem... umilające czas. Rozglądałem się po okolicznych drzewach, gdyż byłem pewny, że gdzieś w okolicy przecież musiałem je znaleźć. I dokładnie w tym momencie w poczułem ten drażliwy zapach, podszedłem za nim i znalazłem to czego szukałem. Spływający powoli, lecz nieustannie. Zabrałem jeden z pojemniczków, które tworzyłem dla uzdrowiciela i zacząłem powoli zbierać je. Po zapełnieniu, przymknąłem je wieczkiem, następnie wróciłem do mojego małego warsztatu...
/+1 Kauczuk

► Pokaż Spoiler

Tworzenie torby:

Ignis wyrzuca 1d6:
1

Rzemieślnictwo: +5 = 6

Usiadłem i rozłożyłem przed sobą skórę, po lewej ułożyłem zebrane gałęzie, łącznie z tą jedną grubszą. Natomiast po prawej ułożyłem sobie rzemień oraz mój drewniany nóż. I w tym momencie sobie przypomniałem o jeszcze jednej rzeczy. Korze drzewa! W końcu przegrody same się nie zrobią! Szybko podbiegłem i zerwałem całkiem obiecujące dwa płaty. Na razie wystarczy. Stwierdziłem po czym wróciłem, zacząłem najciekawszą jak i najdłuższą część dnia. Na oko był wczesny poranek, wiec... Powinien się wyrobić do południa.
(Opis Tworzenia Torby)

► Pokaż Spoiler

Zacząłem obrabiać gałęzie, pozbywając się nierówności i stępiając końce, a gdy tylko skończyłem. Standardowo zacząłem cały twór od zrobienia delikatnych nacięć. Najpierw u podnóża prawej dolnej nogi do prawej górnej, potem to samo z lewej strony. Następnie połączyłem nacięcie z prawego do lewego i na górze to samo. Tworząc prostokątną "podstawę". Wziąłem gałęzie które obrobiłem chwilę temu... przymierzając i sprawdzając ich długość względem nacięć. Gdy już wybrałem, zająłem się skracaniem części z nich za pomocą drewnianego noża, nie trwało to długo, a w porównaniu z wcześniejszą obróbką, błyskawicznie. Były proste, a ich końce stępione, aby przypadkiem nie przebiły skóry. Teraz musiałem się upewnić, czy te na pewno pasują, a tak właśnie było, więc odłożyłem je na osobną kupkę. Następnie złożyłem skórę w pół, chciałem zgiąć ją idealnie po środku, aby dokładnie przyjrzeć się miejscu brzucha oraz góry torby. Nie były zbyt równe, przełożyłem na drugą stronę, przyjrzałem się oraz zrobiłem kolejne nacięcie, po czym znowu przewróciłem ją na drugą stronę i powoli, lecz pewnie zacząłem odcinać kawałek skóry. Znowu ją przełożyłem i teraz powiększyłem różnicę, następnie zacząłem nacinać skórę od mojej postawy torby. Zrobiłem kolejny teraz u krótszym końcu torby, wziąłem do łapy kolejną gałąź i starając się w tej samej odległości rozpocząć nacięcie. Teraz dla mnie były 3 prostokąty, z czego ten środkowy był najwęższy, a za prawym był jeszcze spory kawałem skóry. Znowu zacząłem przymierzać gałęzie, a gdy wybrałem odpowiednie obrobiłem je tak jak te wcześniejsze. Jednak to jeszcze nie koniec tego, a zostały do zrobienia wgłębienia, przypominające ząbki. Gdy tylko skończyłem, odłożyłem gałęzie na osobną kupkę i znowu złożyłem skórę na pół, tylko tym razem trzeba była było wyrównać boki, gdyż o ile ten na dole, był prosty, to ten z góry zazwyczaj poharatany, dlatego wymagał podcięcia i wyrównania, aby bez problemu i estetycznie szyć boki przyszłej torby. Następnie zacząłem robić małe dziurki wzdłuż boków, przyszłej torby. Po tym znowu ją rozłożyłem i w wierzchołkach mojej podstawy zrobiłem wgłębienia. Po skończeniu robienia dziurek przyszedł czas na ułożenie szkieletu torby. Tak więc zabrałem z pierwszej kupki 4 gałęzie i położyłem je obok skóry. Następnie zacząłem robić delikatnie głębsze nacięcia, z tą różnicą, że były one troszeczkę krótsze. Potem wybrałem krótszą gałąź, miała ona dwa delikatne ucięcia, włożyłem ją do rozcięcia jednym końcem, aby ładnie ją potem dopasować drugim. Ucięcia musiały być skierowane do góry, to samo zrobiłem z drugiej strony. Teraz nadszedł czas na dłuższe gałęzie, tą samą techniką włożyłem je tak aby nacięcia na tych gałęziach idealnie pokryły się z tymi od mniejszych gałęzi. Tak oto powstał szkielet podstawy tej torby. Jednak ułożenie podstawy było dopiero początkiem, teraz wziąłem dwa kawałki kory i ułożyłem je na podstawie z gałęzi. Tym razem rozmiarowo przestrzeliłem i wymagały sporej obróbki, lecz pomimo kruchości tego materiału zupełnie się nie obawiałem. Miałem w końcu już w tym dużą wprawę i odpowiednie narzędzia. Dlatego najpierw zacząłem od odcinania sporych pasków kory, powoli i dokładnie, po czym odłożyłem je na osobny stos. Teraz były już równe i proste, znowu przyłożyłem do podstawy, tak aby obcięte boki łączyły się idealnie na środku. Następnie odkroiłem pozostałe nierówności boków kory jednej i drugiej nie spiesząc się, zgodnie z rozmiarami szkieletu, tak aby położone następnie obok siebie kory pokrywały się z postawą... I wtedy również pomyślałem jak wykorzystać te paski, które mi zostały. Wyciągnąłem pojemniki i ułożyłem je na podstawie szkieletu. Następnie zacząłem przykładać te paski i wyrównywać, aby te dobrze pasowały. Tak oto powstała mi kwadratowa ramka, z czterema miejscami w środku. Odłożyłem je na razie na osobną kupkę w takim samym układzie z pojemnikami. Teraz dopiero zacznie się zabawa... Przemknęła mi luźna myśl. Naciąłem głębiej górne nacięcia, a następnie wziąłem dwie przygotowane gałęzie i tą samą metodą co wcześniejsze, włożyłem je u górnych nacięć. Potem zostały mi boki, więc również pogłębiłem nacięcie i włożyłem gałęzie odpowiednią stroną wgłębień tak, aby pasowały do pozostałych. To samo zrobiłem z drugiej strony. Teraz gdy szkielet torby był już gotowy, wziąłem przygotowany rzemień, który podzieliłem na dwie części. Delikatnie wbiłem w nie pazur i naplotłem trochę wokół palca. Pomogłem sobie pyskiem przeciągnąć odpowiednią stroną końcówkę tworząc niewielki supeł. Teraz zostało mi zszycie boków torby i tym się niezwłocznie zacząłem zajmować, przeplatając ścięgno przez dziurki, które wcześniej zrobiłem. Kiedy szyłem już pierwszy bok, zaprzestałem na chwilę, aby wykonać czynność którą Magnus nazywał "przypieczętowaniem". Może trochę mrocznie, ale w skrócie polegało to na usztywnieniu szkieletu, układając szkielet bocznych ścian w kątach szkieletu podstawy, który był prostym, lecz bardzo znaczący, gdyż potem usunięcie go będzie nie będzie możliwe, bez uszkodzenia skóry czy obrobionych gałęzi. Gdy usłyszałem charakterystyczne "cyknięcie", wiedziałem, że jeden bok już był gotowy, z drugim zrobiłem to samo. W ten właśnie sposób szkielet stał się niezwykle sztywny oraz na tyle elastyczny, że bez problemu można go przeciążyć, a przez użycie gałęzi z drewna żelaznego nie powinien się nawet ugiąć. Nawet jeśli ktoś by usiadł na niej... to wtedy ciężar będzie wtedy rozchodził się na całą torbę, a nie tylko jej spód. Następnie zabrałem się za dalsze zszywanie od skończonego boku ku górze, aby zrobić już pasek z jednej strony oraz zszyć drugi bok. Gdy skończyłem zszywać drugi bok torby, zakończyłem ścięgno supłem, teraz zostało mi zajęcie się paskiem od strony wewnętrznej, co prawda przez dłuższą chwilę zastanawiałem się czym je zapełnić, po czym przypomniałem sobie, czym wypełniłem taki sam pasek Pasterzowi Dusz. Postanowiłem zabrać pozostałe części kory drzewa i ułożyć na wewnętrznej stronie paska, a wiedziałem już, że bez problemu starczy to, aby było wygodne do noszenia, czy to w zębach, bez lęku, że przegryzie się przypadkowo skórę na wylot, czy po prostu na plecach. Dlatego następnie ułożyłem te kawałki kory obok, a sam zacząłem zszywać pasek, robiąc co chwilę przerwę na dodanie kawałka kory do niego. Natomiast główna część torby była już dawno stabilna, a ta informacja zawsze mnie nie niezwykle cieszyła. Skończyłem zszywać pasek, a torba była gdzieś tak 80% skończona. Założyłem ją, aby upewnić się, że nie będzie problemów z założeniem jej. Leżała dobrze, nie uwierała ani nie spadała oraz nie szurała po ziemi znajdując się idealnie pod podbrzuszem. Zdjąłem ją, bo teraz trzeba zająć się zamkami. W końcu trzymane w niej rzeczy nie powinny móc o tak wypaść. Tak więc położyłem ją na ziemi i otworzyłem. Wziąłem nóż i znowu zacząłem robić delikatne nacięcia, te różniły się głównie od innych tym, że teraz te przechodziły od jednej krawędzi ściany do drugiej. W nacięciu zostawiłem dwa w miarę szerokie ala ząbki, które później będę musiał przebić długim kamieniem, a potem zaszyć pozostałością drugą częścią rzemienia. Kiedyś pewnie kilka razy bym poprawiał, robił nowe nacięcia w celu zwężenia ząbków i tak dalej... jednak moja wprawa była już tak duża, że niemalże od ręki zrobiłem idealne nacięcia. Teraz zostało mi je odciąć wedle nich oraz nie wyrzucałem odciętych części, gdyż wiedziałem, że za chwilę je wykorzystam, ale po kolei. Rozejrzałem się za dwoma małymi i podłużnymi kamieniami na tej małej plaży, a kandydatów było jakby nie patrzeć sporo, tak więc, wybrałem kilka które na oko pasowały i położyłem obok mojego tworu. Tak więc zostało mi teraz przymierzyć czy pasują, na moje szczęście pierwszy była niemalże idealny, za to szukanie drugiego zajęło trochę czasu... lecz ostatecznie drugim w miarę pasującym okazał się być ostatni wybrany. Od razu zacząłem tworzyć niewielkie dziurki przy bokach. Następnie zgiąłem ząbki w pół i przebiłem środek ostrym kamieniem. To samo zrobiłem z drugim ząbkiem. Teraz wybrałem kawałek drugiego ścięgna i zacząłem przeplatać przez dziurki tworząc coś na wzór "chwytaka". Gdy skończyłem już zabawę z ząbkami, została mi ostania rzecz do zrobienia. Wziąłem odcięty kawałek skóry i przystawiłem go do boku torby, gdzie jeszcze bezwładnie zwisały moje zamki. Chwilę "bawiłem się" w przymierzanie, po czym zacząłem składać skórę, aby delikatnie ją uformować. Następnie znowu korzystając z mojego noża, przebiłem obie skóry w kilku miejscach. Przyszyłem to ostatnimi kawałkami rzemienia jakie mi zostały z z drugiej części, po czym ustawiłem zwisający poziomo kamień w pion i wysunąłem z małego, świeżo powstałego tunelu. To samo zrobiłem z drugim. Czy może powinien ostanie czynności zrobić w innej kolejności? Może, ale kto by się czepiał takich szczegółów, w końcu nie raz, nie dwa już to robiłem. Powtórzyłem czynność kilka razy, tak aby skóra się trochę rozciągnęła, a zamykanie jak i otwieranie torby przebiegało sprawnie i nie przypominało siłowania się. Teraz gdy była już skończona, wróciłem do robienia "kraty" na pojemniki, wziąłem jedną z gałęzi jakie mi zostały i wykorzystując kauczuk posklejałem poszczególne paski. Postawiłem ją na bok aby wyschła, a w pojemniku zostało jeszcze trochę kauczuku. Następnie ułożyłem jedną korę na spód torby, drugą w pionie na środku, a kratę włożyłem od prawej strony, a następnie uzupełniłem ją pojemnikami. Na sam koniec zostało mi zrobienie paska, aby torba dobrze współgrała ze zbroją jak i bez niej. Do tego wykorzystałem pasek i jedno ścięgno. W tym pierwszym porobiłem odpowiednio zaplanowane dziurki, a wysuszonym ścięgnem przyszyłem go do torby. Po dwóch poprawkach dopasowałem pasek tak, aby działał zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Teraz zostało mi najważniejsze, wyryć znak Ognia na moim tworze, jego lokalizację wybrałem na górny bok zamka.

Po czym założyłem ją na zbroję i... Wszystko pasowało idealnie, a to sprawiło, że byłem z niej i siebie jeszcze bardziej zadowolony. Gdybyś mógł to tylko zobaczyć Magnus! Może byłbyś nawet dumny... Uśmiechnąłem się mimowolnie. Jednak do południa zostało jeszcze trochę czasu. Tak więc, postanowiłem zrobić jedno z wielu narzędzi, którego niestety nie odzyskałem podczas zemsty. Dłuto... Bez zbędnego czekania od razu zabrałem się struganie gałęzi, a następnie osobliwą obróbką. Nie trwało to długo, a na wykończenie zrobiłem skórzany uchwyt z paskiem, dla komfortu z korzystania z niego. Przykleiłem go resztkami kauczuka, po czy gdy wykorzystałem już wszystko przepłukałem pojemnik i schowałem go do torby. A samo narzędzie, na jakiś czas pozostawiłem na ziemi aby wyschło. Pochowałem wszystkie moje rzeczy, a gdy upewniłem się, że dłuto jest już gotowe, schowałem je do sakwy na narzędzia. Spojrzałem na kont padania promieni słońca przez gęste korony dżungli. Naprawdę polubiłem to dzikie oraz piękne miejsce, jednak... zanudzę się tutaj na śmierć, jeśli zostanę tu dłużej, a tak poza tym, zemsta na H'runach jeszcze nie dobiegła końca. Z tym założeniem spojrzałem po raz ostatni na wodospad po czym udałem się drogą ku wyjściu z dżungli.
//-1 rzemień, -1 kauczuk, -1 duża skóra, -1 ścięgno, -1 pasek ---> +1 torba rzemieślnika
//-1 drewno żelazne, -1 pasek ---> +1 dłuto

/ZT/

[Malahir]

Wyłonił się z zarośli, otrzepując grzywę z roślinnych resztek, które się do niej przykleiły. Oczywiście uprzednio upewnił się, że jest tu sam i takie beztroskie zdradzenie swej obecności nie skończy się dla niego tragicznie. Co też uczynił zupełnie odruchowo. Wiedział bowiem, że nie musiał się już tak ukrywać. Pogłoski dotarły także i do niego i choć początkowo im nie wierzył, prędzej czy później nie dało się nie dostrzec ich prawdziwości. Wróg się wycofał. Dlaczego? Nikt nie wiedział. Czy Malahira w ogóle to obchodziło? Ani trochę. Miał głęboko pod ogonem motywację tej bandy morderców i łowców niewolników. Jednakże całym swoim sercem życzył im wszystkim, by pozdychali po drodze.
Dlaczego więc wciąż był tutaj, z dala od rodzimych terenów, skoro wiedział, że kraina była już wystarczająco bezpieczna na samotną podróż? Czemu jeszcze nie podążył z powrotem ku Lwiej Ziemi? Sam nie wiedział. Z jakiegoś powodu strasznie się z tym ociągał, wciąż znajdując jakieś powody, by gdzieś dłużej zamarudzić. Być może po prostu bał się tego, co tam ujrzy? Nie chciał oglądać stadnych terenów zniszczonych i splądrowanych przez najeźdźców? A może bardziej od tego przerażało go to, że być może nie zastanie tam już nikogo?
Teraz nawet się nad tym nie zastanawiał. Wolał tego nie robić, by uniknąć wszystkich tych przykrych emocji, jakie rozmyślanie by niechybnie wywołało. Nie chciał znów czuć tego okropnego bezsilnego gniewu i żalu. Nie chciał tęsknić za stadem, czy rodziną. Wolał więc skupiać się na tych zwyczajnych, najbardziej przyziemnych sprawach.
Teraz po prostu na tym, jak bardzo chciało mu się pić.
Podszedł więc do brzegu, obdarzając wodospad jednym, ponurym spojrzeniem. Odrzucił niesforne kosmyki grzywy z oczu niecierpliwym gestem i jeszcze raz, na wszelki wypadek, się rozejrzał. Po czym nachylił się nad powierzchnią sadzawki i zaczął chłeptać wodę. Nie patrząc nawet na własne odbicie. Bo i po co?

[Narie]

Narie nie miała żadnego wzniosłego powodu, by znaleźć się akurat w tym miejscu. Ot, kolejny przystanek w trwającej już od dawna podróży. Podążała za słyszalnym już z daleka odgłosem wody, aż jej oczom ukazał się wodospad. Po grzbiecie przebiegł jej nieprzyjemny dreszcz. Widok ożywił w jej umyśle obrazy, o których wolałaby nie pamiętać. Zamknęła oczy i wzięła kilka głębokich wdechów. Tylko spokojnie. To nic takiego. Mało to wodospadów znajduje się na tym świecie? Zresztą, tamte czasy już dawno minęły, już nie istnieją. Nie patrz wstecz. Skup się na tym co tu i teraz. A teraz chciało jej się pić. Otworzyła oczy i, starając się mimo wszystko nie podnosić wzroku na masy spadającej wody, ruszyła dalej.
Po kilku chwilach żwawego marszu wyłoniła się z zarośli, a jej oczom ukazał spodziewany brzeg oraz niespodziewany osobnik, ewidentnie będący lwem płci męskiej. Trzepnęła nieco mocniej krzaki, by, niby to przypadkiem, dać znać o swojej obecności, i pewnym krokiem zbliżyła się do tafli wody. Wybrała takie miejsce, by być w bezpiecznej odległości i mieć nieznajomego na oku, ale jednocześnie na była na tyle blisko, by nie wyglądało jakby się go bała albo chciała uniknąć kontaktu. Jeśli lew na nią spojrzał, posłała w jego stronę niezobowiązujący przyjazny gest.

[Malahir]

Pił tak spokojnie, póki jakiś mocniejszy szelest nie przykuł jego uwagi. Odruchowo drgnął, szybko podnosząc głowę i zaraz odwracając ją w stronę, z której ten dźwięk nadbiegł. Spiął się przy tym nieznacznie, jakby spodziewając się, iż zwiastował on kłopoty. Przez chwilę bowiem miał o tym przekonany, póki nie przypomniał sobie po raz kolejny, że przecież powinien być już względnie bezpieczny a w tych krzakach nie czaił się jeden z tych barbarzyńców, bo przecież już dawno opuścili te strony.
Wypuścił powietrze z płuc, na wpół z ulgą, na wpół z frustracją. Dlaczego tak trudno mu było wrócić do normalności?
Przyjrzał się nowoprzybyłej samicy, najpewniej stanowiącej źródło tego odgłosu. Obserwował ją, jak zbliża się do tafli całkiem pewnym krokiem, zajmując miejsce w pewnej odległości od jego osoby. Nieco zaskoczyła go jej postawa. Przez chwilę, póki po raz kolejny nie uświadomił sobie, że przecież nie musiała już odnosić się do niego z nadmierną ostrożnością. Chyba powrót do normalności przychodził innym o wiele łatwiej, niż jemu.
Nie rozpoznał w brązowej lwioziemskiej księżniczki. Zresztą, czy można się temu dziwić? Opuściła stado, gdy był jeszcze małym kocięciem, którego nie obchodziły sprawy polityczne. Nawet, jeśli miał okazję przyjrzeć jej się wówczas dokładniej, do tej pory wszelkie szczegóły z tego okresu jego życia znacznie się zatarły. Zresztą, obydwoje się zapewne zmienili. Minęły lata.
Lwica nie wydawała się mieć wobec niego złych zamiarów, wręcz przeciwnie nawet. Odpowiedział na jej przyjazny gest czymś podobnym. Miał wrażenie, że powinien zmusić przy tym pysk do uśmiechu, ale... Cóż. Nie dał rady. Chyba zbyt długo tego nie robił.
- Witaj - zagadnął po chwili nieco niezręcznego milczenia. Głos miał nieco zachrypnięty, a jakże. Od jakiegoś czasu wędrował przecież samotnie i nie miał zbytnio okazji używać strun głosowych.

[Narie]

Zerknęła na lwa z lekkim zaskoczeniem. Sprawiał wrażenie, jakby się jej... bał? Niby nie powinna się dziwić, spotkała na swej drodze wystarczająco dużo osób, by przywyknąć do ich mniejszych i większych dziwactw. Ale jednak nieczęsto zdarzało jej się spotkać dorosłego, na pierwszy rzut oka w pełni sprawnego lwa, który by reagował tak nerwowo na widok samotnej lwicy. A przynajmniej nie na jej widok.
Spokojnie schyliła się i powolnymi ruchami języka zaczęła uzupełniać braki w nawodnieniu, dając tym jednocześnie nieznajomemu przestrzeń do uczynienia pierwszego kroku.
- Dzień dobry - odparła, przerywając czynność. Wyprostowała się i uśmiechnęła lekko, jednocześnie patrząc na samca z życzliwym zaciekawieniem.
- Z daleka idziesz? - ot, proste, niezobowiązujące pytanie, jakie jeden wędrowiec może zadać drugiemu. Bo że był wędrowcem, pozostawało bez wątpliwości. Nie spotkała w ostatnim czasie żadnych zorganizowanych grup, nic też nie wskazywało na ich obecność. A i powierzchowność samca wskazywała na to, że ostatnimi czasy prowadził raczej niespokojne życie.

[Malahir]

Chyba popadał już w jakąś paranoję. Jeszcze na długi czas przed inwazją stał się okropnym pesymistą, zawsze widzącym świat w czarnych barwach i spodziewającym się najgorszego. Być może dlatego tak trudno było mu przestać spoglądać na każdego osobnika z tak wielką podejrzliwością. Chyba był jednym z niewielu, którzy wciąż mieli z tym problem, gdyż najwidoczniej jego zachowanie zdziwiło rozmówczynię. Co też sprawiło, że czarnogrzywy poczuł się okropnie nieswojo. Weź się w garść, warknął na siebie w myślach.
Przysiadł tam, gdzie stał. Tym samym zmuszając ciało do rozluźnienia, jak również dając samicy, jak miał nadzieję, jasny znak, że nie ma wobec niej złych zamiarów. Gdy się uśmiechnęła, uniósł też lekko kąciki własnych warg w nieco koślawym przyjaznym grymasie. Tak dawno tego nie robił, że ów gest wydał mu się... Jakby dziwny nienaturalny. Miał wrażenie, iż musiał włożyć w niego zdecydowanie więcej wysiłku, niż powinien.
Gdy brązowa zadała kolejne pytanie... Nagle coś sobie uświadomił. Wzięła go za wędrowca. Był tutaj, sam jeden, nieco niepewny i niespokojny, więc musiał być w podróży. Być może po prostu miał za sobą trudną drogę. Nie pomyślała, nawet przez chwilę o tym, że jego zachowanie mogło wynikać z tego, iż wiele dni spędził w ukryciu i bojąc się o własne życie. Uciekając przed niszczycielskim najeźdźcą. Dlaczego tak było? Może dlatego, że sama wędrowała? I nie wiedziała, iż kraina do której zawitała dopiero wracała do życia po niszczycielskiej wojnie?
To by wszystko wyjaśniało. Jej pewność, brak podejrzliwości.
W odpowiedzi na pytanie pokręcił głową.
- Nie, nie idę z daleka - odrzekł, chrząknąwszy uprzednio dyskretnie, by chociaż trochę doprowadzić swój głos do porządku. - Pochodzę z tej krainy - dodał. - A ty? Długo wędrujesz? - spytał po chwili milczenia.