Rozłożyste Akacje

[Lyarra]

Oho, jednak w końcu szczęście się do niej uśmiechnęło. Chociaż... jeszcze zobaczymy czy na pewno szczęście. Otworzyła drugie oko i uniosła łeb. Otaksowała zbliżającą się postać uważnym, oceniającym spojrzeniem, czego efektem było zaklasyfikowanie jej do pokaźnej kategorii "nie przypadł mi do gustu". Ale cóż, chwilowo wielkiego wyboru nie miała.
- Mieszkasz tu? - szczeknęła zamiast powitania. Niech sobie nie myśli, że będzie dla niego miła. Wygląda na to, że rodzinne ziemie obudziły w niej nie tylko wspomnienia, ale i echo zbuntowanego podlotka. Cholerne sentymenty. Im szybciej dowie się, czego chce wiedzieć, tym szybciej będzie mogła stąd spadać.

[Haki]

-Widzę, że przechodzisz od razu do sedna- odparł posyłając jej zadziorny uśmieszek.
-Otóż nie, mieszkam sobie bardziej na południu, a z innych szczegółów z mojego życia to gustuję w marulówce i nie przepadam za lampartami- dodał, wesoło, po czym zatrzymał się tuż przy lwicy. Była od niego nieco młodsza i zdaniem Hakiego miał dość złoziemską urodę a za jej pochodzeniem mógł dodatkowo przemawiać brak ogłady.
-To teraz ja zapytam, wpadłaś na zwiady, czy urządzasz sobie wycieczkę krajoznawczą?- rzucił. Nie żeby spodziewał się szczerości, jednak był ciekaw w która stronę potoczy się rozmowa. Zastanawiało go też, czy te mendy z zachodu jakimś cudem się nie pozbierały i m najbliższym czasie miejsce H'runów zajmie kolejna plaga.

[Lyarra]

Uniosła brwi słysząc odpowiedź samca. Lwica niechętnie musiała przyznać, że, sądząc po pierwszym wrażeniu, jakie na niej wywarł swą aparycją, spodziewała się usłyszeć coś nieco innego. I na razie nie była pewna, czy była to zmiana na lepsze czy gorsze.
- Niesamowite, a cóż ci te biedne lamparty zrobiły? Czyżby hien w okolicy zabrakło że musieliście sobie znaleźć innego wroga? - zakpiła, choć, z pewnym rozbawieniem. Nieprzypadkowo użyła liczby mnogiej, może lew wygada się, czy jest ich w okolicy więcej.
Podniosła się do siadu i odsunęła kawałek, posyłając samcowi wymowne skrzywienie, gdy ten się zbliżył.
- Skoro to nie twoje ziemie to skąd to nagłe zainteresowanie? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, przesadnie akcentując "twoje ziemie". Lwy, a zwłaszcza samce, żywiły jakąś chorą manię żeby władać wszystkim co im w łapy wpadnie.
- Słyszałam, że mieliście tu ostatnio niezły rozpierdol - przyznała, tym razem nawet prawie normalnie i szczerze. Najwyższy czas dowiedzieć się czegoś przydatnego.

[Haki]

-My?- odparł nieco rozbawiony, po czym machnął łapą.
-Nie, to bardziej moje prywatne zatargi z młodości. Niewiele brakowało o te dranie kilka razy obdarły by mnie ze skóry żywcem- lew mimowolnie uśmiechnął nie na wspomnienie tamtych lat, kiedy to jego największym zmartwieniem były tropiące go kotowate. Haki skorzystał z jej zaproszenia i przysiadł sobie obok. W końcu nawet towarzystwo potencjalnego złoziemca było nieraz lepsze od długiej samotności.
-Na prawdę, chciałbym powiedzieć tobie, że ktoś mi za to płaci, ale obawiam się, że robię to bardziej w charakterze wolontariatu-powiedział wesoło, po czym przeskoczył na temat rozpierdolu.
-Ach, czyli nietutejsza. Żeby tylko jednego, najpierw Praojciec w swojej "nieskończonej miłości" zesłał na nas Wodza, potem były to jakieś demony z piekła rodem a zwieńczenie tego festiwalu miłości Przodków do żyjących była inwazja H'runów, która wyczyściła tę krainę z życia lepiej niż hieny czaszą padlinę z mięsa i kości. Rany, w tych zaświatach muszą się na prawdę nudzić, skoro raczą nas takim gównem. Aż strach pomyśleć co będzie następne - rozgadał się, ale od czasu do czasu Haki miał potrzebę wylania swojego żalu do Praojca i całej tej niebiańskiej bandy.

[Lyarra]

Zrobiła zmartwioną minkę.
- Jak to? Czyżby taki silny dzielny lew jak ty nie miał przy boku stadka wiernych pięknych lwic? - Zatrzepotała rzęsami i westchnęła teatralnie. Czego w zasadzie zaraz pożałowała, bo samiec ewidentnie nie był dobry w łapaniu aluzji. Gdy usiadł, grymas na jej twarzy jeszcze się poszerzył. Ostentacyjnie wstała, odsunęła się trzy kroki, i usadowiła się z powrotem, mierząc go ostrzegawczym spojrzeniem. Na jego szczęście przynajmniej zaczął gadać do rzeczy.
- Ah? Czyli stada stąd uciekły? - Wreszcie temat, który naprawdę ją ciekawił, co z pewnością dało się usłyszeć w jej głosie. Na resztę opowiadanych dyrdymałów nie raczyła odpowiedzieć, w końcu nie po to tu była by słuchać narzekań jakiegoś zmęczonego życiem samca. Zresztą serio? Przodkowie? Aż ciężko uwierzyć że jeszcze istnieją lwy wierzące w te bajki dla dzieci.

[Haki]

Haki nie skomentował wzmianki o pięknych lwicach, a jedynie wywrócił oczami.
-Spokojnie, nie gryzę- rzucił wyraźnie rozbawiony reakcją lwicy na jego zbliżenie się.
-Poza tym, na tym słońcu idzie dostać udaru a ty pewnie nie chciałabyś mnie stąd zbierać- dodał tym samym tonem, a gdy rozmowa powróciła na tematy stad, Haki poczuł, że oto ma kolejną okazję żeby się rozgadać.
-Uciekły to złe słowo. "Wyrżnięte w pień" lepiej opisuje to co się stało. Tak więc nie ma już Lwiej Ziemi, Złej Ziemi ani tych przyjemniaczków z gór, chociaż pod Kilimandżaro dalej coś morduje nieostrożnych przechodniów, więc może któryś z nich się tam ostał- opowiedział.
-A tak w ogóle jestem Haki, syn Tiba, być może o nim słyszałaś. Była to postać na prawdę WIELKIEGO formatu- zielonooki nie miał oporów wyśmiewać się ze swojego ojca nawet gdy w jego przekonaniu ten był martwy. Był też ciekaw jak lwica zareaguje na to imię. Haki nauczył się, że imię jego ojca mogło zadziałać jak klucz otwierający przed nim zamknięte drzwi lub sprawić, że wszyscy dookoła go nienawidzili. W tym wypadku uznał, że warto zaryzykować.

[Lyarra]

Parsknęła krótko.
- Naprawdę myślisz, że bym próbowała? - Też mi coś, żeby miała jakiegoś bufona skądkolwiek zbierać. W zasadzie żeby miała kogokolwiek zbierać. Co on sobie w ogóle myśli?
Opowieść o losie dawnych stad sprawiła, że lwica poczuła nieprzyjemny ucisk gdzieś w środku.
- Czyli... wszyscy nie żyją? - Miała wrażenie że głos, którym zadała to pytanie, nie należał do niej. Czemu czuła się tak paskudnie? Co to ją w ogóle obchodziło? Byli bandą głupców i słabeuszy, nikim, kogo powinno się żałować. A już zwłaszcza nikim, kim ona powinna się przejmować.
Z czarnych myśli wyrwało ją kolejne "wyznanie" brązowego. Spojrzała na niego oczami szeroko otwartymi ze zdumienia.
- Haki-pierdoła? - wyrwało jej się, zanim zdążyła przemyśleć ten ruch. - Ha! Czyli może jednak nie było aż tak źle, skoro tobie udało się przeżyć. - Czy to iskierka nadziei obudziła się w jej sercu. Nieeeee, wcale nie. A niech diabli porwą cholerne sentymenty.
Przechyliła głowę, jeszcze raz lustrując dokładnie samca wzrokiem. Oczywiście mógł się podszywać pod Hakiego, w końcu jakiegoś uderzającego podobieństwa do Tiba w nim nie widziała. Chociaż po tylu latach naprawdę ciężko było stwierdzić.

[Haki]

Haki spojrzał na nią, przez chwilę udając, że się zastanawia.
-Obstawiam, że zostawiła byś mnie na pastwę ścierwojadów i radością oglądała jak wyżerają moje wnętrzności. Najlepiej jeszcze na żywca- odparł, posyłając brązowej szeroki uśmiech. Drażnienie się z lwicą wyraźnie poprawiało mu humor po samotnym włóczeniu się po krainie.
-Albo zostali pognani w na północ w charakterze niewolników- powiedział, sięgając pamięcią do obrazów z niedalekiej przeszłości.
-Kiedy działałem w ruchu oporu spotkałem tam kilku byłych lwioziemców, którzy przetrwali pierwsze uderzenie i kontynuowali walkę. Jeżeli chodzi o złoziemców i tych z gór, to nie miałem okazji nikogo spotkać- dodał.
Kiedy zielonooki usłyszał swoje dawne przezwisko, w pierwszej chwili mógł sprawiać wrażenie nieco zdenerwowanego, jednak bardzo szybko uśmiech zagościł na jego pysku.
-Powiedz mi moja droga, czy zawsze jesteś taka irytująca i prosisz się o łomot, czy z jakiejś przyczyny jestem dla ciebie dobrym celem?- powiedział wyraźnie rozbawiony, by lwica przypadkiem nie pomyślała, że jej grozi.
-Ale tak masz racje, a po drodze był jeszcze: Haki- utrapienie lampartów, Haki - wędrowiec, Haki - lord, Haki - najemnik, Haki- bojownik o wolność - zielonooki podzielił się wymyślonymi na poczekaniu tytułami.
-Czasami już się gubię, którym Hakim teraz jestem - zażartował, po czym przyjrzał się uważnie lwicy. Wychodziło na to, że ta musiał być kiedyś na Lwiej Ziemi ale potem z niej odeszła. Może nawet spotkali się kiedyś w dzieciństwie?
-A jak ja mam się do ciebie zwracać? Bo zgaduję, że "Mała, upierdliwa wiedźma", nie będzie wygodne dla żadnego z nas- rzucił wesoło, jednocześnie mając nadzieje, ze lwica nie wydrapie mu za to oczu. Z drugiej strony należało jej się za tego pierdołę.

[Lyarra]

Pokiwała głową z udawanym zastanowieniem.
- Właściwie zgadłeś, brakuje tylko tego, że potem urządziłabym sobie ognisko na twoich kościach - Pomińmy proszę fakt, że kości przeważnie raczej słabo się palą.
- A teraz, gdy odeszli, nikogo nie spotkałeś? Albo wiesz może o kimś kto na pewno... hm... kogo na pewno już nie spotkasz? - Bardzo by chciała, by zabrzmiało to jak niewinne, obojętne pytanie, ale, niestety, czuć było, jak bardzo brązowej zależy na odpowiedzi. Jakoś nagle wizja swojej głupiej siostruni jako niewolnika nie wydała jej się aż tak zabawna, jak przez całe życie sądziła.
- Tylko gdy mam dobry humor. Albo kiedy spotykam starych znajomych - Wyszczerzyła ząbki. Ją również coraz bardziej bawiła ta rozmowa.
- I co jeszcze, może Haki-Król-Umiłowany? Jakżem szczęśliwa że spotkał mnie zaszczyt spotkania tak szlachetnej postaci! - Szczerze wątpiła, czy choć połowa z tych tytułów ma cokolwiek wspólnego z prawdą. A gdyby rzeczywiście były prawdziwe, potwierdziłoby to tylko teorię, że ma przed sobą nie prawdziwego Hakiego, a kogoś, kto się pod niego podszywa. Tylko po cholerę ktoś miałby chcieć to robić?
- Skąd znasz moje imię? - zażartowała. - Możesz jeszcze wybrać spomiędzy "wredna żmija", "ślepy szczur" albo "stara zołza". Ale jeśli zapamiętanie czegoś, co ma więcej niż jedno słowo, przekracza twoje możliwości, to możesz mi mówić Lyarra - Nie sądziła, by Haki kojarzył to imię. A zresztą... Teraz, gdy dawna kraina upadła, i tak nie miało to już żadnego znaczenia.

[Haki]

-Urocze, wiedząc to na pewno zdychałbym z uśmiechem na pysku- odparł, jednocześnie nie zamierzając wchodzić w szczegóły czy kości nadają się na ognisko.
-Czyli dobrze trafiłem. A przy następnym spotkaniu będziesz mogła mi ubliżać nawet pomimo złego humoru. Wspaniale.- odparł samemu również obnażając zębiska.
-Jak chcesz to dla ciebie mogę być nawet cesarzem- zażartował.
-Swoją drogą nie specjalnie przepadam za wszelakiej maści monarchami. Kolejna rzecz obok lampartów, która działa mi na nerwy. Gdybym już takowym został, to w imię własnych przekonań musiałbym rzucić się z tej skały- powiedział wskazując przy tym łbem na Lwią Skałę. Swego czasu Haki bardzo liczył, że ktoś zrzuci stamtąd Berghi, ale w pewnym momencie o tej wariatce zrobił się dziwnie cicho.
-Jakoś mi do ciebie pasuje, ewentualnie pokusił bym się o "wredną żmiję", ale niech już będzie ta Lyarra- powiedział wesoło, po czym postanowił poruszyć temat, o którym przez większość czasu usilnie próbował nie myśleć. Jak na zawołanie wszelka wesołość zniknęła z jego pyska a spojrzenie posmutniało.
-Jeżeli mówimy o czymś co nazywamy "potwierdzonym zgonem", czyli gdy na własne oczy widziałem martwe ciało, to obawiam się że nic nie mogę ci potwierdzić. H'runowie postępowali tak szybko, że nie byliśmy w stanie wracać po naszych zabitych- odparł, starając się usunąć z głosu wszystkie pobrzmiewające w nim emocje
-Wszystkich powinno się uznawać za zaginionych, jednak podejrzewam, że albo zostali niewolnikami, lub spoczywają w jakieś masowej mogile. Oczywiście o ile te dranie miały na tyle przyzwoitości by okazywać należyty szacunek ciałom. Zaś co do imion, mogę wymienić tylko lwioziemców, których sam znałem, a którzy uznawani są za zaginionych- powiedział, po czym poczynił dłuższą przerwę na pozbieranie myśli.
-Jasir...Athastan...Shani...Tib...Raisa...Danusia...Thanatos...Firya...Rea...Silver Hunter... Zawadi...Nabo...Chini...Ganju...Nilima...Ventruma...Maru...Piegus...Khali...Nejlos...Narwal...Haribu - przy każdym z imion zielonooki robił krótką pauzę, że móc przypomnieć sobie jak wyglądały osoby o których mówi, jednak to wypowiedzenie ostatnich czterech przyszyło Hakiemu z największym trudem. Wszyscy to byli jego znajomi, niektórych lubił mniej lub bardziej, ale jednak za wszystkim chociaż trochę tęsknił, nawet za tą wredną wiedźmą Daturą. Haki chętnie zobaczyłby jakieś masowe kastrowanie złoziemców.
Brązowy zamilkł na dłuższą chwilę i siedział wpatrzony w jakiś tylko sobie znany punkt na horyzoncie.
Żeby wyrwać się z letargu, Haki zrobił to samo co robił dotychczas, odwołał się do wewnętrznego poczucia obowiązku.
-Jestem tu, by upewnić się, że Lwia Skała jest już bezpieczna. Chcesz wyruszyć ze mną? Będzie mi raźniej wiedząc, że w razie gdy zginę, ktoś zrobi dobry użytek z moich kości- pomimo podłego nastroju, Haki zdobył się na żarcik.