Pływające kwiaty

[Mistrz Gry]

Azmodan był co prawda wyćwiczonym dyplomatą, ale nawet on miał swoje granice. Zmierzył Corrax, która wylądowała obok niego oraz Jasira, który podszedł bliżej najbardziej pogardliwym spojrzeniem na jakie było go stać. Od lat podróżował w służbie wielkiego Wodza, był wykształcony i świadomy politycznie, a wciąż niektórzy brali go za prostackiego padlinożercę.
- Na świecie chodzi o coś więcej niż żarcie -fuknął oburzony i zatrzepotał parę razy. Wódz miał rację, mówiąc że świat toczy choroba którą należy uleczyć poprzez Oczyszczenie. Być może kiedy wreszcie skończą ze swoim wielkim planem, na świecie będzie znacznie lepiej. Niestety żeby plan wypalił trzeba było go zmienić, gdyż liczenie na wojnę między Złą Ziemią a resztą stad byłoby już bezowocne. Sokół powrócił do obserwacji polany. Wyglądało na to, że towarzystwo zaczęło się całkowicie rozchodzić i nic więcej ciekawego się nie dowie.
- Żegnam -mruknął ozięble i poderwał się do lotu z piskliwym okrzykiem. Musiał natychmiast przekazać wieści na Kilimandżaro. Po kilku chwilach zniknął wśród chmur.

[Athastan]

Gdy tylko lwica usiadła, zabrał się do roboty, to jest zabezpieczania rany rany. Na tyle, na ile dało się w takich warunkach i tym sposobem, który akurat był dostępny, co sprowadzało się do delikatnego (jak na pracę na czas oczywiście) oczyszcznia wszystkich skaleczeń z błota i innego syfu, który miał okację tam dostać przy pomocy języka. Należało przy tym nadmienić, że cała mieszanina nie powalała walorami smakowymi.
Gdy skończył, zabrał się do nakładania opatrunku, a przy okazji mruknął coś potwierdzająco do Tiba i odpowiedział Daturze:
- Miło z twojej strony, ale jakoś żaden nie próbował mnie dopaść. Z resztą jakoś im się nie dziwię specjalnie, jeszcze by się który kośćmi udławił. - fakt faktem, nie był najbardziej 'dorodnym i smakowitym' osobnikem w całym towarzystwie.
Bezpośrednio na rany (zwłaszcza te co większe) nałożył pajęczyny, mające za zadanie przede wszystkim doraźnie zatrzymywać krwawienia, do których niemal na pewno dojdzie podczas ruchu, jak również zabezpieczyć je przed przedostawaniem się do środka drobniejszych zabrudzeń. Efekt antyseptyczny w tym wypadku mógł działać raczej stabilizująco, bo na pełne odkażenie raczej nie było co liczyć.
Jako zewnętrzną warstwę nałożył kilka zachodzących na siebie długich liści, których obydwie końcówki pozaciskał w supły na plecach szamanki, tworząc tym samym coś w rodzaju segmentowanej przepaski, zakrywające znajdujące się pod spodem obrażenia.
- Nie, właściwie już skończyłem. Przynajmniej na teraz, bo na Skale trzeba to będzie odkazić i opatrzyć do porządku. Ale na razie zbierajmy się z tąd. Też mam już dosyć tego bagniska.
Na drącego się ptaka nie zwrócił większej uwagi, ot tyle ,że przez chwilę zadźwięczało mu w uszach. Na obserwacje ornitologiczne będzie może miał czas i ochotę kiedy indziej.

[Aquila]

Nie dostała zbyt klarownej odpowiedzi od Azmodana, nie na tyle klarowną by określić jego intencje. Ale ptak połknął haczyk, aż z całą przyponą, poszło lepiej niż się spodziewała, może nawet aż za dobrze. - No spróbuj poderwać kuper z pustym brzuchem. - Odpowiedziała pod dziobem bardziej do siebie, skoro sokół już wzbił się w stronę chmur.
Jednocześnie jego zrzedliwa odpowiedź dała jej do myślenia, tam gdzie były bardzo ambitne jednostki coś się szykowało, skrzydlaty odstawał pod tym względem od reszty, tj. reszty jeśli idzie o złoziemców, nie poleciał też na zachód (skoro leci do szefa). Bez zbędnego rozglądania się, niby to ignorując wielkie koty, zerwała się i poleciała za nim niczym cień, cicho na tylena ile pozwalał furkot piór, trzymając się w miarę możliwości w przestrzeni której nie obejmują jego oczy. Im później ją wykryje tym lepiej.

ZT za Asmodanem

[Sigrun]

Wszyscy zaczęli się zbierać, nawet biały lew z którym miała się umówić na zabawy. Tib się wypisał z tego już na samym starcie. Westchnęła bezgłośnie, na dobrą sprawę rozochociła się niepotrzebnie. Na wzmiankę o Ragirze zerknęła w jego stronę. Właściwie dopiero teraz dostrzegła znajomego jej lwa. Bjørn zachęcał do pójścia z nim i całą resztą jego stada, tego samego pewnie zechciałaby i Datura. Nie mogąc się zdecydować siedziała jeszcze chwilę bez ruchu nie wiedząc co uczynić. Jeszcze niedawno chciała czmychnąć a teraz dałaby wiele by się rozdzielić. Nie mogąc się zdecydować odeszła samotnie zabierając swoje cacko, przebierając ostrożnie łapami by nie wpaść w grząski teren. Znajdzie sobie przytulne miejsce w którym doprowadzi swoje futro do porządku.

[Nilima]

Niestety długo sobie nie posiedziała w spokoju, bowiem ojciec w końcu ją odnalazł wzrokiem i dołączył do nich, by przerwać jej rozmowę z uroczym wąsaczem i rozkazującym tonem kazał wracać do stada, no cóż, najchętniej to powiedziałaby gdzie ma jego rozkazy, jednakże wrócił już wujek Tib, więc postanowiła podejść ale właśnie do niego, nie będzie łazić za tatusiem wiecznie. -Hej wujku! Idziemy do domu?- rzuciła, podbiegając bliżej samca. Ten zaś stał obok ciotki, która najwidoczniej nieźle oberwała, oby szybko jej pomogli.

[Ragir]

Wystarczająco dużo czasu zostało tutaj zmarnowane. Machnąłem ogonem i ruszyłem an nasze ziemie. Koniec obijania się. Czas odpocząć i ruszyć. Nie ma co marnować zbytnio czasu. Tyle jeszcze przed nami rzeczy i spraw a tak mało czasu. Westchnąłem i wyszedłem.
zt

[Tib]

Tib skomentował odpowiedź Datury delikatnym uśmiechem po czym powrócił do rozglądania się po okolicy i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jest z nimi ktoś kogo nie powinno tutaj być.
-Witaj moja droga- odparł wesoło na powitanie małej Nil.
-Tak, będziemy musieli się powoli stąd zabierać. Ciocia Datura została ranna i trzeba zabrać ją na Lwią Skałę bo inaczej może się zrobić nieciekawie- powiedział pod koniec robiąc strapioną minę.
-Ale spokojnie Athastan jest mistrzem w swoim fachu- dodał a na jego pysku ponownie zagościł szeroki uśmiech.
Kątem oka generał dostrzegł jak Corrax odlatuje gdzieś razem z tajemniczym ptaszorem. Tib miał tylko nadzieję, że ta wie co robi i ryzyko się opłaci. Brązowogrzywy odprowadzałe je wzrokiem tak długo, aż jego uszu doszedł głos Athastana.
-Widzisz, mówiłem ci- rzucił do Nilimy wesołym głosem, po czym ruszył w kierunku rannej.
-Świetnie się spisałeś Ath- pochwalił szamana po czym cała jego uwaga skoncentrowała się na rannej lwicy.
-W twoim stanie samotny spacer na Lwią Skałę byłby zdecydowanie złym pomyłem. Wesprzyj się na mnie i wrzeszcz prosto do mojego ucha jeżeli stracisz równowagę- powiedział i ustawił się tak by szamanka mogła się na nim wesprzeć. Rozglądając się po raz ostatni zatrzymał swoje spojrzenie na Sigrun. Co też siedzi w tej jej głowie? Mniejsza z tym.
-Zabierajmy się stąd, mam już serdecznie dość tego przeklętego bagna- rzucił w kierunku pozostałych lwioziemców, po czym ruszył w kierunku Lwiej Skały.

z/t

//lwioziemców zapraszam tutaj: viewtopic.php?f=10&t=38&start=60

[Datura]

Przytaknęła Athastanowi, gdy ten skończył czyścić jej ranę. Błota miała już po uszy i inne miejsca, gdzie nie powinno ono nigdy zawitać.
Przez chwilę miała ochotę utrzeć nosa Tibowi i pokazać, że wcale nie jest niedołężna. Ba, nawet sama może pobiec pod Lwią Skałę. Zdawała sobie jednak sprawę, że byłoby to niebezpieczne przy ledwie zasklepionej ranie. Musiała więc przystać na jego pomoc.
- Ostrzegam, że potrafię krzyczeć bardzo głośno. - poinformowała, zamierzając wykorzystać pierwszą nadarzającą się okazję by wypróbować wytrzymałość bębenków dowódcy.
- Jak już będziemy pod Skałą, muszę wreszcie zdać panu relację z patrolu. Oj, działo się. - uśmiechnęła się tajemniczo i podążyła z Tibem na wschód.

ZT

[Bjørn]

Ruszył więc za Ragirem nie mówiąc już nic więcej, każdy chyba idzie w swoją stronę. Zatrzymał się jeszcze na chwilę obserwując odlatujące ptaki. Czy ten sokół nie miał rozmówić się z ich Hersztem? Miał jakąś ciekawą propozycję ponoć, a odleciał w czort jakiś poirytowany. Otrząsnął się i w miarę możliwości starał się iść suchą ścieżką.

ZT

[Athastan]

Popatrzył jeszcze za oddalającą się niemą lwicą, zachodząc w głowę, czy będzie mu jeszcze dane dowiedzieć się, cóż w niej (za wyjątkiem braku umiejętności mowy) jest w niej takiego specyficznego.
Teraz nie za bardzo mógł zająć się tą sprawą, nawet gdyby zdecydował się na gonienie samotniczki, mającej zdecydowanie dość ich towarzystwa, a takiego zamiaru nie miał.
Rozejrzał się więc tylko po raz ostatni po pustoszejącym już mokradle i ruszył za resztą lwioziemców.

~Zt.