Serce Gór [Enasalin]

[Mistrz Gry]

Ciśnięty przez Enasalin kamień uderzył kilkukrotnie o skalne podłoże, wydając z siebie wzmocniony przez cho dźwięk przypominający grzmot. Śmiechy umilkły wręcz natychmiastowo i z wnętrza mrocznej szpary wydobył się głos.
- Kto tam? - słowa tak normalne i wypowiedziane kulturalnym głosem, że zupełnie nie pasujące do sytuacji. Jak gdyby dla podkreślenia tego kontrastu tuż po nich horyzont błysnął, a ciemne chmury jakby zbliżyły się.

[Enasalin]

Wywróciła oczami. No chyba sobie żarty z niej robią.
- Gość, gospodarzu. Zbłąkana zjawa szuka schronienia przed burzą. Hieny zagoniły mnie tutaj.
Starała się przyjąć jak najbardziej zrozpaczony i ściskający duszę głos jaki mogła w swoim wykonaniu. Dobrze, że nikt ze stada jej nie widział, bo by się chyba musiała pod ziemię zapaść, tak się błaźniła w tym momencie.
Na domiar złego burza była o krok, już prawie czuła te krople deszczu moczące jej tyłek. Normalnie jak na złość jedyne schronienie miała przed nosem, a to jak nic była pułapka.

[Mistrz Gry]

Lwicy odpowiedział głęboki basowy śmiech i towarzyszący mu znany już hienie chichot.
- Ależ zapraszamy, mamy tu swój niewielki kącik w załomie skalnym. Z przyjemnością udzielimy schronienia komuś zgnębionemu przez hieny -dobiegło po chwili z wnętrza szpary. Wyglądało na to, że ci w środku uwierzyli w jej historyjkę, albo po prostu czuli się na tyle pewnie, że nie obchodziło ich kogo wpuszczają. Oczywiście istniała też opcja, że En właśnie pakowała się w najgorszą pułapkę świata.

[Enasalin]

Pułapka czy nie, burza ka ogonie w samym sercu gór to był znacznie gorszy pomysł, tym bardziej, że skoro już tu jest, to nie miała czasu szukać innej kryjówki. Musiała zaryzykować, zresztą, w najgorszym wypadku dojdzie do walki. Ale obcych na terenie nie będzie tolerować, więc sprawę głupich hien musiała rozwiązać jak najszybciej. Najlepiej zaraz po burzy.
Wcisnęła zatem swój zad w szczelinę i w miarę sprawnie przesuwała się naprzód.

[Mistrz Gry]

Po krótkiej przeprawie w głąb szczeliny oczom Enasalin ukazała się niewielka okrągła polanka z każdej strony otoczona skałami. Po prawej stronie lwicy widniała druga szczelina prowadząca na drugą stronę szczytu. Ten zakątek od deszczu chroniło kilka kamiennych występów blokujących drogę kroplom i parę niewielkich karłowatych drzewek wyrastających ze skalnych ścian. Na środku "polanki" leżała wgryziona w kawał mięsa hiena, a tuż za nią stał postawnych rozmiarów lew, z kudłatą grzywą "udekorowaną" błotem i małymi gałązkami.
- Witam Panią serdecznie, mi casa es tu casa - zagadała hiena najspokojniej w świecie, a stojący za nią lew wyszczerzył delikatnie kły w sugestii, żeby En tej "serdeczności" nie zepsuła.

[Enasalin]

Daleko nie musiałam szukać. Pomyślała patrząc najpierw to na hienę, a potem zaś na lwa. Przede wszystkim mierzyła siły na zamiary, a dwójka "intruzów" w takim miejscu to nie był zbyt dobry przepis na bijatykę. Nawet jak się wewnątrz niej gotowało. Ale co miała zrobić? Normalnie czekałaby przyczajona aż wyjdą z jaskini, ale szła akurat burza, psiakrew, więc sama musiała się schować.
Enasalin z ostrożności nie zbliżała się bardziej niż to konieczne, a oni przy okazji mogli odebrać to jako znak szacunku.
- Ja również... witam. Dorodną zwierzynę znaleźliście w tych górach.
Rzuciła przekąsem. Może to faktycznie wina tamtego amuletu co to ci dwaj o nim wspomnieli? Na razie jednak nie widziała ani amuletu, ani okazji by to sprawdzić. Może jej przypadkiem o tym opowiedzą.

[Mistrz Gry]

Hiena oderwała się na chwilę od swojego obiadu i gładkim ruchem podniosła z ziemi, po czym jak gdyby nigdy nic przesunęła nieco kawał mięsa w stronę Enasalin.
- Ależ proszę się poczęstować, rzeczywiście dorodna sztuka nam się trafiła, więc wypada się ze zbłąkanym wędrowcem podzielić. Szczególnie kiedy pogoda taka parszywa. Och byłbym zapomniał, jestem Hirat, a to mój towarzysz Kassei. Z kim mamy przyjemność? -już na pierwszy rzut oka lwica mogła stwierdzić, że ma do czynienia z jednym z tych wygadanych gnojków, którzy myślą, że wszystko rozwiążą pięknymi słówkami, a kiedy przychodzi co do czego mają w zanadrzu wielkiego, brutalnego przydupasa.

[Enasalin]

Coś czuła, że musiała się poczęstować tym mięsiwem mimo wszystkich podejrzeń. Tym bardziej, że z każdym hienim słowem miała ochotę wstać i rozwiązać sprawę już, to nawet lepiej, że mogłaby czymś się zająć. A skoro sama hiena przed chwilą z tego jadła, to raczej nie miała co zgubnie zakładać, że chcą ją otruć. Przecież ta hiena była tak dumna z tego, że miała swojego kolegę...
- Sali. Podróżuję przez świat w poszukiwaniu godnych przeciwników, ku chwale mojej bogini Freyi. Należę do rodu wojowników z Gór Sinych.
Wymyśliła na poczekaniu coś znacznie ciekawszego niż ta cała kompania kłów, zresztą, co do niej jakaś najemnicza banda w ogóle nie pasowała. Zresztą, poza zmyśleniem pochodzenia i spłycenia swojego imienia to mówiła prawdę. Była wojownikiem, z krwi i kości.
- Ze względu na to, że cenię sobie swój czas i wasz Hiracie, od razu wyjawię cel mojego przybycia. Nie skłamałam mówiąc, że mnie tu zagoniły. Wciągnęły mnie, prostego wojownika, w pułapkę i kazały przynieść medalion, rzekomo którego w posiadaniu jesteś.
Westchnęła cicho, licząc na to, że wezmą albo ją wyśmieją, albo wezmą do serca sobie otoczkę o prostym, honorowym woju i najwyżej ten lew wyzwie ją do walki. Wtedy miałaby trochę z górki, bo łatwiej było pokonać jednego lwa niż pakiet z hieną.

[Mistrz Gry]

Hirat obrzucił ją przeciągłym, uporczywym spojrzeniem tak jakby starał się prześwietlić jej duszę i wykryć każde najmniejsze kłamstwo. Uśmiech znikł mu z pyska kiedy tylko wspomniała o medalionie, a jego towarzysz natychmiast mocniej naprężył mięśnie, jak gdyby reagował na niewidzialną komendę.
- Wydaje mi się, że musiało zajść nieporozumienie. Ileż to hien Cię zaskoczyło jeśli zdecydowałaś się im ulec? Przecież honorowy wojownik nie powinien dać się zmusić do udziału w rozboju. Nieprawdaż? Z przyjemnością ja i mój przyjaciel pomożemy Ci odegrać się na tych hienach - ton Hirata był wesoły, ale wzrok cały czas podejrzliwy wyglądało na to, że nie do końca kupił jej bajeczkę, choć zamiast poszczuć En swoim przydupasem, zgodził się grać w tę grę. Lwica wiedziała, że takie cwaniaki są najgorsze.

[Enasalin]

- Cały klan. Porwali mojego potomka, bo myśleli, że jestem z Kompanii Kłów. Myślałam, że ucieknę i sprowadzę pomoc, ale mnie ubiegli w górach. Powiedzieli, że już mieli z wami styczność i kazali pójść przodem. Inaczej zabiją mi syna.
Trudno powiedzieć ile sił wkładała w to, by teraz udać rozpacz i smutek. Na szczęście nie była wesołkiem, więc przejście w bardziej dramatyczny stan nie wymagało aż takich umiejętności aktorskich, zresztą, jak nie uwierzą to trudno. Już im wyjawiła swoje zamiary, to czy to łykną to było bez znaczenia, ważne, by się wzięli za tamte hieny, a resztę już odpowiednio Enasalin zaaranżuje.
- Z waszym przyjacielem mogłabym się zmierzyć w walce, ale jeszcze pan, panie Hirat? Nie planowałam wchodzić wam w drogę, ale szła burza to nie miałam wyjścia.