Porośnięta droga

[Mistari]

Kiwała głową co chwila gdy Iris wyrażała swoje zdanie. Nie mogła odmówić jej pewnej racji w tym co mówiła, było w tym sporo zdrowego rozsądku ale i trochę romantyzmu na temat lamparciej siły i niezależności ale życie weryfikowało te cechy. Według niej więcej było w tej samotności bólu, krótsze życie. Przynajmniej mała grupa dawała pewne plusy, o których Iris wspomniała. Mogły być dalej lampartami a jednocześnie sobie pomagać.
- Wystarczy nam dżungla, nie jest jakoś mała ale w trójkę nie damy rady jej obronić jeśli lwy zechcą się tu osiedlić. One nie patrzą na innych - oznajmiła wbijając spojrzenie w swoje łapy. Potem ponownie podniosła je na lamparcicę gdy zadano jej pytanie. Wzruszyła ramionami, niby od niechcenia ale była w tym też lekka niepewność.
- Sama nie wiem.
Machnęła przy tym ogonem.

[Noir]

-Jak dla mnie jest wystarczająco duża. - Uśmiechnęła się, może w przyszłości gdyby ich grupa się powiększyła siłą rzeczy należałoby przejąc więcej ziem by każdy mógł mieć swój własny kąt i poczuć swobodę.
Mistari dręczyło coś jeszcze ale nie chciała się tym podzielić a biała nie zamierzała naciskać.
-Jak poznałaś Noira?

[Mistari]

Pokiwała głową. Zapewne była to po prostu kwestia perspektywy. Mimo to poczuła, że siła jej własnych wątpliwości nieco ścisnęło jej żołądek. Dopiero po wypowiedzeniu na głos kwestii o lwach i po przypomnieniu sobie, że przecież dopiero co przegoniły stąd (choć nie do końca one same tego dokonały) samca lwa. Nie zamierzała jednak ponownie zalewać Iris swoimi negatywnymi myślami. Zamiast tego uśmiechnęła się nieco krzywo po czym usiadła. Przekręciła jednak nieco łeb słysząc pytanie, którego obecnie się nie spodziewała a potem jej źrenice skierowały się w stronę prawej półkuli.
- Cóż... - zastanawiała się jeszcze chwilę - ...o ile pamiętam to przez zupełny przypadek. To znaczy po prostu wędrowałam sobie w poszukiwaniu terytorium i trafiłam tutaj do dżungli no i siłą rzeczy wpadłam na Noira. Jakoś tak to było. W każdym razie zaproponował mi układ by tu zamieszkać i w ogóle. Potem na jakiś czas zniknęłam żeby sobie wszystko na chłodno przemyśleć i... wróciłam.
Wiedziała, że Iris nie pytała o wszystkie szczegóły ale jakoś tak po prostu opowiedziała wszystko po kolei. Zresztą i tak nie było wiele do opowiadania.
- A ty?

[Noir]

Przegoniły lwa wspólnie a to już był sukces i za takowy uznawała go biała. Noir wiele razy powtarzał, że nie liczy się siła tylko zręczność, taktyka a często nawet partyzantka. Jeśli jakaś grupa lwów będzie chciała im zabrać dom, to będą żałować swojej decyzji i borykać się z problemami jakie będzie stwarzało "społeczeństwo" lampartów. Zresztą biała nie chciała zamartwiać się na zapas. Wysłuchała również jej opowieści. nie było w niej nic nadzwyczajnego ale takie zwykłe spotkania również są piękne. Uśmiechnęła się tylko.
- Zawsze miałam problemy przez swój wygląd. Stado małp chciało mnie na żywca oskórować i poświęcić swojemu wymyślonemu bóstwu. Noir narobił zamieszania dzięki, któremu mogłam się wymknąć. Nie wiem czy kiedyś spłacę ten dług.

[Mistari]

Oczywistym było, że uroda Iris mogła uchodzić za wyjątkową ale nie spodziewała się usłyszeć podobnej historii. Dotarło do niej, że przecież jej również mogła się przydarzyć podobna sytuacja. W jej życiu również nie obyło się bez przykrości z powodu dziwacznych pasków zamiast rozetek ale nigdy nikt nie groził jej z tego powodu śmiercią. Z całego serca współczuła lamparcicy takich przeżyć. Zmarszczyła brwi i zniżyła delikatnie łeb.
- Bardzo mi przykro, że musiałaś przez coś takiego przejść. Dobrze, że Noir był na tyle blisko żeby ci pomóc. Ale może kiedyś to ty będziesz mogła go ocalić. Kto wie? Może będziemy musiały znów poradzić sobie z szalonym lwem?
Wzruszyła ramionami rozchmurzając się jednocześnie.
- Mi jedynie dokuczano, że moja matka... tzn, że mój ojciec był serwalem albo gepardem królewskim. - Machnęła ogonem. - Idziemy dalej?

[Noir]

- Chciałabym. -Tylko tyle odpowiedziała, chciałaby się odwdzięczyć i spłacić ten dług. Póki co pozostało jej towarzyszyć samcowi tak długo, jak sobie tego będzie życzył. Iris uważała, że skoro poradzili sobie z szalonym lwem a potem we dwie również sprostały temu zadaniu to, żaden przeciwnik nie będzie im straszny. Szczególnie, że ten gatunek nie słynął z dobrego wspinania się po drzewach.
- Ale to głupie. -Uznała albinoska. Dokładniej nawet awykonalne. - Dobrze, że nie musiałaś się zadawać z takimi kretynami. Mi się twoje rozety bardzo podobają.- Na dobra sprawę ich trójka była ewenementami.
Kiwnęła łbem, że jest gotowa ruszyć dalej, tym razem niech Mistari prowadzi.
z/t x2

[Hiraeth]

Hireth czuła się nieswojo, coraz bardziej, im bardziej zagłębiała się w gąszcz dżungli. Choć gąszcz to może za dużo powiedziane, skoro wciąż przezornie trzymała się ścieżki. Mnogość roślin i form życia trochę ją przytłaczała; kakofonia odgłosów zwierzęcych też nie pomagała. Lisiczka musiała przyznać, że trochę tęskni za względną ciszą i ciepłem pustyni.
Uskoczyła przed lecącym w jej stronę skrzydlatym owadem, i stuliła uszy, wpadając w wilgotną roślinność. Wyszła z powrotem na ścieżkę, otrząsając odruchowo futerko.
Po co tu przybyłaś, Hiraeth? Czy choć ty sama wiesz, po co?
Wiem, odpowiedziała w myślach fenka, i już nie kuliła się tak bardzo. Rozprostowała uszka, chłonąc otaczające ją dźwięki - ale tak, żeby wsłuchać się w ich rytm, żeby wyłapać prawidłowość, żeby pojąć melodię tego nowego dla niej środowiska. Wystawiła pyszczek do przodu, powoli i z namysłem wciągając powietrze. A potem zrobiła krok, najpierw jeden, potem kolejny i kolejny, dostosowując się do tutejszego rytmu najlepiej, jak umiała. Nie stała się częścią dżungli, nadal była jasnym dysonansem na tle jej kipiącego zielenią jestestwa - ale już jakby... mniej zauważalnym. Mniej niewygodnym. A i ją samą dżungla zaczęła mniej uwierać.

Hiraeth wyrzuca 3d100:
76, 86, 56

Była chyba jeszcze zbyt blisko krawędzi lasu, żeby znaleźć cokolwiek, może jeszcze nie dostroiła się dostatecznie do tutejszych warunków. Podążyła zatem dalej. Z.T.

[Shuravi]

Kręciła się po dżungli i zostawiała swe ślady i wonie. W końcu w tych krainach chce założyć swój dom i posiadać swój teren. Stawiała powoli łapy i węszyła w powietrzu. Dżungla zdawała się być spokojna a ona sama była spokojna. Nie obiadowała się mieszkańców tego miejsca. Jakoś nie czuła świeżych woni. Przy jednym z drzew przeciągnęła się wbijając w korę swe pazury i zostawiając na drzewie swój ślad i woń. Po tej czynności ruszyła w dal lekko oblizując swój pysk. Nie odczuwała głód ale to miejsce wabiło ja rożnymi woniami, którymi idąc delektowała się.

[Ignis]

Szedłem drogą przed siebie podziwiając pobliską faunę. Tyle zapachów, tyle kolorów, tyle różnych pięknych roślin, których na próżno szukać gdzie indziej. Zapachy natomiast innych zwierząt były odczuwalne, lecz cześć tych należących do drapieżników o wiele słabsze, także teraz raczej niczyi. Droga natomiast po części wydeptana, jednak zdążyła już w niektórych miejscach zarosnąć. Czyżby mało kto nią ostatnio przechodził? W sumie... jeśli masz możliwość chodzić po ziemi, albo przeskakiwać między gałęziami drzew, to druga opcja jest o wiele bardziej... fajniejsza i ciekawsza. Natomiast pora pozbierać cześć gałęzi z drzew o wiele twardszych niż na sawannie. Drewno żelazne, ciężkie do złamania, o wiele bardziej czasochłonna jest jego obróbka, ale za to efekty są o wieczny płomień lepsze. Tak więc, szedłem dalej rozglądając się, aż w końcu znalazłem interesującą mnie roślinę.

Wykonuje rzut krzepy na zdobywanie surowca drewno żelazne (62)

Ignis wyrzuca 3d100:
64, 35, 16

2 sukcesy/ + 1 drewno żelazne

Znalezione przeze mnie drzewko w miarę młode, w porównaniu do gigantów znajdujących się tuż obok, miało o wiele niżej położone gałęzie. Stanąłem na dwie tylne łapy i chwyciłem kłami sporą gałąź wyrywając ją. Jak się zraz szybko okazało nie była potrzebna aż tak duża siła którą użyłem gdyż, część niej była ułamana już, a po jej oderwanie cała roślina nieco się wyprostowała. Czyżby ktoś skakał po niej? Możliwe, jednak nie wyczułem żadnego zapachu. Następnie oczyściłem ją z mniejszych gałęzi, te bardziej proste i grubsze pozbierałem i przewiązałem sznurkiem. Zostawiłem najgrubszy kawał drewna i ruszyłem dalej zwiedzając tę dziką, ale również piękną krainę, kierując się cichym szumem gdzieś w oddali.

/ZT/

[Ignis]

Ruszył dalej przed siebie w poszukiwaniu potrzebnych mu składników. Tutaj chciał znaleźć duże i najlepiej najszersze konary drzew żelaznych. Idąc przed siebie napotkał parę takich ładnych dorodnych drzew, z których brutalnie powyrywał to co uznał za przydatne. Oczywiście nie było to proste zajęcie, lecz żaden dla niego problem. Najgorzej było obrobić je do jakiegokolwiek użytku... Wyciągnął nóż z tego samego drewna i obrabiając je spędził nieco czasu. Gdy skończył, szczęśliwy ruszył prosto do wodospadu.

► Pokaż Spoiler

Ignis wyrzuca 3d100:
8, 11, 10

/+4 żelazne drewna

/ZT