Na co komu dziś wczorajszy sen { Ferimalkia + Ushindi }

[Ushindi]

/ przepraszam, padł mi laptop

Od opowieści na temat porodu wzdrygnął się mimowolnie. Z jednej strony dobrze, że jego rola w dawaniu nowego życia ogranicza się tylko do tej przyjemniejszej części; z drugiej jednak zrobiłby wiele, aby jego przyszła partnerka, którą będzie przecież kochać z całego serca, nie cierpiała. Niczym rasowy bohater z dawnych komiksów wziąłby na siebie jej ból, do tego stopnia potrafił być szlachetny... przynajmniej z daleka, bo kto wie, czy na widok porodu nie zmieniłby zdania i nie uciekł w popłochu?
- A nie zdarzyło się, żeby mama była zawiedziona dzieckiem? - Cóż, sam odnosił ostatnio wrażenie, że nie do końca jest takim księciem, jakiego życzyła sobie mama, przez co nie poświęcała mu już tak dużo uwagi, jak wcześniej. Może go nie lubiła?

[Ferimalkia]

Może niekoniecznie zrozumiała pytanie. Więc postanowiła odpowiedzieć tak, by poruszyć wszystkie przychodzące jej do głowy konteksty jego pytania.
-Zawiedziona? Jak to? Może tylko tak, że dzieciak mógłby mieć inne ubarwienie lub nie mieć zadziorka. Ale sama nie wiem, bo przecież nie mam żadnego dziecka. Lecz i tak mimo tego kocha je całym sercem bez względu jakie by było.- Odpowiedziała najlepiej jak mogła, mimo iż nigdy nie rodziła.

[Ushindi]

Wysłuchał swojej nauczycielki, z należytą uwagą chłonąc każde z jej słów. Nie, mama nigdy mu nie powiedziała, że ma zadziorek w złą stronę, niewłaściwy kolor sierści czy oczu. W końcu był dość wierną mieszanką genów rodziców: po tacie, którego poznał stosunkowo niedawno, odziedziczył ogólne umaszczenie, po matce zaś złoty kolor oczu i zadziorną w nich iskierkę. A jednak ostatnio pojawił się pomiędzy nimi jakiś dziwny chłód, którego młody nie potrafił wyjaśnić...
- Też bym swoje kochał - powiedział niegłośno, jakby do siebie, z pewną nutką złości. Ojciec ruszył na misję i ich zostawił, teraz mama była dziwnie obojętna... Wszystko mogło być inaczej. Dotąd nie był tego świadom, jednak rozmowa z Ferimalkią uzmysłowiła mu, iż istnieją inne rodzaje więzi, inne formuły rodzin. No, cóż, mógł trafić lepiej, lecz pewnie też i gorzej.
- Okej, chyba o rodzicielstwie wiem już dość sporo... Może porozmawiajmy o czymś innym? - zaproponował, spoglądając z uśmiechem na rozmówczynię.

[Ferimalkia]

No nie trudno było zgadnąć, że i on kochałby swoje dzieci. Bo przecież kto by ich nie kochał? W mniejszym bądź większym stopniu, niekoniecznie każdy w ten sam sposób ale jednak.
Młody zaproponował zmienić temat, bo przecież wszystko zostało już omówione. Nie można czegoś ciągnąć na siłę i ciągle to samo mówić chociażby w inny sposób.
-A o czym chciałbyś porozmawiać? Może coś jeszcze nie daje ci spokoju?- Zapytała z chęcią wyjaśnienia potencjalnych niejasności w głowie młodzieńca.

[Ushindi]

Ushindiemu ulżyło, kiedy tylko zmiana tematu przebiegła prawie-pomyślnie. W końcu, póki co, ustalili, iż rozmowa o czymś innym może być dobrym pomysłem; brakowało jedynie pojęcia o tym, o czym mogliby porozmawiać dalej. A raczej brakowało go w pierwszej chwili. Ushindi bowiem usiadł nieco swobodniej i wygodniej, spoglądając poważnie na lica swojej towarzyszki. Wciąż walczył ze sobą, by nie uciekać spojrzeniem na piękne ozdoby jej uszu - uważał, iż nie wypada i chciał spoglądać w region jej pyszczka, aby Ferimalkia nie czuła się w jakiejkolwiek mierze ignorowana. Uśmiechnął się ku niej łagodnie, by zaraz podzielić się z nią pytaniem, które nurtowało jego młode serce odkąd tylko pierwsza przestroga o Wodzu dotarła jego uszu:
- Skąd się biorą wojny? Znaczy... czy nie lepiej żyć w spokoju i harmonii z innymi? Dlaczego niektórzy koniecznie chcą krzywdzić innych?

[Ferimalkia]

Dobrze, że zadał jej to pytanie.Był już na tyle duży, by wiedzieć co stoi za nimi.
-Wojny mój drogi biorą się z żądzy. A konkretnie z chciwości i chęci zdobycia czegoś, chociażby większej władzy czy czegoś co się nie ma. I tak lepiej byłoby tak żyć, lecz niestety niektórzy uważają inaczej albo uniemożliwiają to. A chcą krzywdzić innych, bo niestety tacy już są. z rządzą krwi lub po prostu mają taki charakter.Tacy byli, są i będą niestety.- Odpowiedziała mu na pytania najlepiej jak potrafiła. Dobrze, by zrozumiał to teraz niż później, ze względu na jego wiek.

[Ushindi]

Owszem, Ushindi był jeszcze całkiem młody oraz niedoświadczony. Na szczęście nie był głupi, chociaż zapewne pośród rodzeństwa też nie mógłby uchodzić za najbystrzejszego. Niemniej pokłady inteligencji, które gdzieś tam wytworzyły się w młodym umyśle, wystarczyły, by zrozumieć sens zawarty w słowach Ferimalki. Skinął lwicy nisko łbem, gdy zakończyła opowieść. Niech wie, że pojął jej naukę. Jednego tylko nie był w stanie zrozumieć...
- A jeśli ktoś porywa lwiątko i je krzywdzi, może nawet zabija... Dlaczego może to robić? Żeby dokuczyć rodzicom? Stadu? Przecież taki dzieciak pewnie nie zdążył mu ani podpaść, ani też nie posiadał niczego, co tamten mógłby chcieć zdobyć? - spojrzał w oczy Ferimalki poważnie, jakoby doszukując się w nich wskazówek. Oczywiście, że miał na myśli konkretną sytuację - niemniej niekoniecznie chciał wychodzić na słabego i delikatnego leszcza, toteż póki co kwestię tą przemilczał. Delikatne drżenie jego głosu mogło jednak zdradzać, iż pytanie to - pozornie obojętne i zwyczajne - podszyte było osobistymi pobudkami i doświadczeniami.

[Ferimalkia]

Zaskoczyła się. Nie spodziewała się, że młody mógłby poruszyć taki temat. Mimo wszystko postarała się mu odpowiedzieć.
-Ojej. Sama nie wiem. Nigdy się z czymś podobnym nie spotkałam... Ale z pewnością są różne istoty, które niekoniecznie mają poukładane w głowie i robią takie rzeczy, i nikt nie potrafi wytłumaczyć co stoi za tego typu działaniami. Lecz tak, też może być tak jak powiedziałeś.- Ciekawe skąd takie pytanie się wzięło. Może sam doświadczył czegoś takiego, może niekoniecznie bezpośrednio. Lecz i tak to był w pewnym rodzaju szok.

[Ushindi]

Faktycznie, być może dzieciak w wieku Ushindiego nie powinien poruszać takich tematów - w końcu były one dość ciężkie oraz nazbyt poważne jak na typowego nastolatka. Jednak niestety, kwestia losy Sariny nie dawała młodemu spokoju i niejednokrotnie spędzała mu sen z powiek. Nurtowały go setki, jak nie tysiące, pytań, które można by streścić i ograniczyć do tego jednego: DLACZEGO? Przecież była dzieckiem. Na pewno nie zdążyła wyrządzić nikomu krzywdy, bo i w jaki sposób mogłaby? Kichnęłaby mu przypadkowo w łokieć?
- Tacy są chyba najbardziej niebezpieczni. Bo robią rzeczy, których nie sposób przewidzieć... - skomentował jeszcze jej słowa. W sumie nie dowiedział się wiele więcej, aniżeli dotąd podejrzewał, bo i też trudno się dziwić. Nikt nie jest przecież w stanie wyjaśnić niewytłumaczalnego, co rozumiał, z czym się godził oraz co szanował i akceptował. Pewne pytania na zawsze już chyba pozostaną bez odpowiedzi.
Spojrzał w oczy kompance, odczuwając narastający smutek. Chciał go przegonić. Usłyszał jednak kiedyś, że podobno dzielenie się tym, co nas uwiera, może być oczyszczającym i pomocnym. Nie chciał jednak zadręczać Ferimalki swoimi zmartwieniami. Nie wypadało.
- Masz w tej krainie kogoś bliskiego? Jakichś krewnych lub przyjaciół? - Może rozmowa o bliskich lwicy pomoże mu na moment odstawić wspomnienia o siostrzyczce na boczny tor?

[Ferimalkia]

Po jego odpowiedzi wywnioskowała, że zrozumiał to, co mówiła i nie musiała nic dopowiadać do tego.
Gdy padło pytanie z pyska młodzieńca o jej rodzinę to zastanowiła się. W sumie nie przypominała sobie, by mówiono, jej, że w tych regionach mieszka ktoś z rodziny, lub jakiś znajomy, więc odpowiedź była oczywista.
-Nie nie mam tutaj nikogo. Ani krewnych ani przyjaciół.- Odpowiedziała szczerze.