Pracownia Athastana

[Ignis]

Ignis z uwagą obserwował przygotowania Athastana do odprawienia rytuału, co prawda nie wiedział do końca co dokładnie robi oraz co czemu cześć z tych przedmiotów i tworów ma dokładnie służyć, jednak sama myśl o nieuchronnym odzyskaniu pamięci napawała go optymizmem. W końcu wszystkie tajemnice teraz znikną, a przynajmniej zdecydowana większość. Tak samo Duch przyglądał się swoim okiem, za jego czasów wyglądało to trochę inaczej i co prawda, brakowało mu tego. Po słowach Athastana Ignis kiwnął głową i udał się do wyznaczonego miejsca. Feniks natomiast zszedł z niego stając w bardziej wygodnym miejscu.

[Athastan]

Gdy lew zajął przeznaczone dla niego miejsce, ustawił przed nim przygotowany specyfik, po czym cofnął się na swoją pozycję. Właściwie to w sumie wszystko było już gotowe... z jakiegoś powodu czuł jednak że przed tym jest winien Ignisowi choć pobieżny opis tego, co zaraz nastąpi. Zapewne poniekąd było to spowodowane tym, że większość pacjentów trafiała doń w stanie raczej mniej niż bardziej przytomnym, tym razem, niejako na drodze wyjątku... Poza tym, podczas tego rytuału uzyskanie właściwego efektu zależało także częściowo od świadomej współpracy osoby się mu podającej - lepiej więc było mu wyjaśnić w co się pakuje.
- Dobra, jeszcze tytułem wstępu: klątwa, z którą będziemy się mierzyć blokuje niektóre elementy twojego umysłu, siłą rzeczy nie da się więc zwalczyć jej czysto od zewnątrz. Co w praktyce oznacza, że w ramach rytuału zostaniesz wprowadzony w swego rodzaju trans - zakładam że nie miałeś do czynienia z niczym podobnym, więc może to być dla ciebie ciekawe doświadczenie - coś jakby uczucie zagłębiania się gdzieś w siebie, połączone z możliwością spojrzenia na samego siebie z nieosiągalnej inaczej perspektywy. I właśnie o to będziemy się opierać - tak powinniśmy dać radę dotrzeć do tych zablokowanych wspomnień. I nie przejmuj się, że nie wiesz co u jak masz zrobić - podczas całego procesu Przodkowie będą cię prowadzić. A przed wszystkimi niechcianymi gośćmi chroni ten oto krąg.- powiedział, klepiąc łapą po zdobiących podłogę rytach. Potem dał lwu chwilę na przyswojenie tego, co usłyszał. Na koniec zaś stwierdził.
- Tak więc ułóż się wygodnie, nos nad miskę, głębokie wdechy... i staraj się, w miarę możliwość, nie myśleć zbyt intensywnie.

[Ignis]

Teraz Ignis już wiedział, dlaczego duch nie mówił za dużo o sposobach ściągania klątw i ogólnie szamanizmie. Ogarnięcie tego było wymagające i pochłaniające. Jednak zrozumiał na czym stoją, miał zapaść w trans... cokolwiek to było. Pomimo opisu szamana nie miał zielonego pojęcia jak sobie wyobrazić tego "spojrzenia" w siebie z innej perspektywy. No, po prostu nie potrafił. Czy to było coś rodzaju snu, ale z otwartymi oczami? Albo chodzenie z zasłoniętymi oczami? Pływanie pod wodą? Na samo wspomnienie o wielkiej wodzie przeszły go dreszcze. Nigdy więcej takich kąpieli... Jedyne co go ucieszyło, że nie wymaga to od niego jakiś szczególnych rzeczy do zrobienia.
- Rozumiem, po prostu mam dać się prowadzić Przodkom po moim umyśle - Powiedział jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmiało oraz upewnił się, że czegoś nie przeoczył. Samo słowo "przodkowie" wydawało się być interesujące, był ciekawy co mu powiedzą lub co mu pokażą. A tak swoją drogą, czy Feniks również znajdzie się w tej grupie przodków, w końcu był duchem, prawda? Swoje przemyślenia skończył, gdy Athastan powiedział mu jak zacząć ten rytuał.
- Dobra...- Odpowiedział kładąc się wygodnie na brzuchu.
- Nie martw się Ignisie, w twojej sytuacji niemyślenie nie powinno sprawić problemów... Zamknij oczy. Wycisz się. A potem wdech, wydech i w kółko - Usłyszał od Feniksa, który zbliżył się do lwa. Ten spojrzał na niego, po czym wystawił nos nad miskę. Zamknął oczy i pozwalając wszystkim myślą odejść, zaczął robić głębokie wdechy.

[Athastan]

Zioła podane, pacjent doinformowany i na pozycji... wypadało więc zacząć właściwą część rytaułu. Umieścił na głowie nachylonego nad miską lwa wieniec spleciony z Wiciokrzewu, następnie zaś dopisał brakujące znaki, domykając tym samym krąg. Gdy powrócił na swoje miejsce, rzucił okiem na świecące niebieskawo ryty, po czym rozpoczął formułę inwokacji:

Baba wa nyota, tafadhali
Kinga Simba huyu na njia yake ya kiroho.
Mwongoze kwenye njia ya kumbukumbu
Fungua kufuli kwake.
Na urejeshe kumbukumbu yake.
Po tych słowach ściszył głos, do poziomu nieco powyżej szeptu, i jednostajnie, niczym mantrę zaczął niskim głosem intonować:
atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
atalala na kurudi - mwache alale
atalala na kurudi - wacha arudi.
atalala na kurudi - mwache alale
atalala na kurudi - wacha arudi.

I tak wciąż, i wciąż, bez końca, nie przerywając nawet gdy lew opadł już nad miską. Do momentu, aż przejdzie całą drogę i powróci.

[Ignis]

"Tak oto trafiasz do krainy między życiem, a śmiercią.
Spowita w całkowitym mroku nie przypomina miejsca, które powinieneś dobrze znać.
Wszystko jest ukryte za zasłoną przekleństwa ciemności"

► Pokaż Spoiler

Gdy Ignis otworzył oczy, nie widział nic przez otaczający mrok, a potem wokół niego rozpaliły się płomienie w dużych kamiennych misach. Na próżno było szukać jakichkolwiek barw, a one same dawały nieskazitelne białe światło. Zaraz po tym pojawiły się kolejne i kolejne, ujawniając kamienną ścieżkę prowadzącą na podwyższenie. Zdezorientowany Ignis, wpierw rozejrzał się, jednak nie dostrzegł niczego poza pustką, poza ciemnością rozbijającą się o białe płomienie. Ruszył ścieżką, idąc powoli przed siebie, jednak pewnie stawiając kroki, nie wiedział co myśleć o białych płomieniach. Nie pamiętał, aby kiedyś widział coś podobnego. Gdy dotarł na wzniesienie, jego oczom ukazała się sylwetka skąpana w cieniu lwa siedziała i wyczekiwała pewnego spotkania.
- Kim jesteś? Gdzie ja jestem? - Rzucił od razu Ignis, jednak ciemny lew nie odpowiedział słowem. Wstał na cztery łapy, a za chwilę, tuż za nim pojawiła się wyrwa. Tajemniczy lew wszedł do środka i zniknął z oczu Ignisa w oślepiającym, białym świetle. Ten natomiast wbiegł za nim, chcąc uzyskać odpowiedzi. Stało się jasno, zbyt jasno, lecz po chwili już nie było. Ignis stał teraz na plaży, obok gęstego lasu. W tle widać było ogromne klify oraz piękne spokojne morze, jednak wszystko było szare, pozbawione kolorów. Rozejrzał się jeszcze, nie wiedział dlaczego, ale czuł, że zna to miejsce... i pewnie by rozmyślał dłużej, lecz po chwili usłyszał dziecięce głosy, a zaraz za nimi, dosłownie przez niego przeszła mała grupka lwiątek. Chciał coś już powiedzieć, jednak te zachowywały się zupełnie tak jakby go tutaj nie było. Bawiły się, rzucały na siebie, krzyczały niczym zwyczajne dzieciaki. Nic interesującego, a przynajmniej taka była jego pierwsza myśl. Podszedł do fal spokojnego morza, jednak dotknięcie wody nie było w żaden sposób odczuwalne, jakby jej tam nie było. Nie zobaczył także własnego odbicia... aż nagle usłyszał krzyk, nie należący do zabawy, a walki. Odwrócił się, jednak nie zobaczył już piaszczystego brzegu, a skaliste równiny, gdzie właśnie walczyły ze sobą nie tak małe lwiątka, a raczej jej koniec, gdyż jedno z nich górowało nad drugim. Z jakiegoś powodu, czuł dumę, ale i nadciągające kłopoty, po dłuższej chwili z krzaków wyszły dwa lwy i jednak lwica. Na której widok od raz się wzdrygnął, wiedział, że zna ja aż za dobrze. Ruszył za grupą, jednak po kilku krokach był już w obszernej grocie z ozdobami wszelkiej maści. Znajdował się w centrum lew, który również wydawał się znajomy... Isarus. Król Klanu Ognia. Zwycięski lewek stał przed nim, a za nim lwica, która go tutaj przyprowadziła.
- Ignisie, złamałeś naszą umowę, mało brakowało, a Fero byłby już w świecie przodków - Powiedział król, poważnym i gniewnym tonem. Wtedy padł wyrok.
- Od dzisiaj będziesz pod żelaznymi łapami Ilianny, może to przygasi twój temperament - Wygłosił Isarus, na co Ilianna tylko ukłoniła się, a młody lewek nie wyglądał na szczęśliwego. To było wydarzenie, które mocno wpłynęło na jego życie. Nie miał wątpliwości, że ten lewek to on, a lwica to Ilianna. Przywódczyni Strażników. Tym samym jak zrozumiał, że to jest jego wspomnienie. Te od razu zaczęło nabierać barw, choć były wyblakłe to jednak wystarczające, aby rozpoznać konkretne barwy. Nim się zorientował, wspomnienie skończyło się, a za nim pojawił się tajemniczy lew. \\\+++/// - Zaczynam rozumieć... to moje wspomnienia - Rzekł Ignis, na co ten drugi kiwnął głową na potwierdzenie. Jednak za nim zdążył zadać mu jakieś pytania, to ten wszedł już do wyrwy i ponownie zniknął mu z oczu, więc Ignis zrobił to samo. Teraz znajdował się na małej polanie okolicach krańca lasu. Rozejrzał się chwilę i zauważył lwa o blado złotawo-białej grzywie trenującego już w sumie nastolatka.
- Dobrze Ignisie, jest jeszcze lepiej niż ostatnio - Pochwalił nauczyciel, jednak miał wrażenie, że przybył raczej na końcówkę tego treningu.
- Jednak na dziś już wystarczy - Dopowiedział, po czym Ignis spojrzał na jego ucznia, który ledwo trzymał się na prostych łapach.
- Myślisz? - Zapytał z uśmiechem nastolatek, po czym do niego doszło, że to już koniec.
- Nie! Mogę jeszcze trenować, nie jestem zmęczony... - Mówił, a nauczyciel roześmiał się.
- Chodź ze mną pokaże ci pewną sztuczkę jak odpoczywać oraz przy okazji się dalej trenować - Zaproponował, na co nastolatek od razi się zgodził. Brzmiało to znajomo, zbyt znajomo, czyżby chodziło o wodospad? Dlatego postanowił iść za nimi i jak się szybko okazało, miał rację. Doskonale pamiętał każde słowo... pytanie kogo one były? Widział jak lew wchodzi na kamienie u stóp spadającej wody, gdzie ta oprócz schładzania, działała jako masaż dla mięśni, to samo zrobił nastolatek. Siedzieli pod nim odpoczywając, lew miał zamknięte oczy, a młodszy próbował nie ześlizgnąć się do zbiornika wodnego pod nimi.
- A jak będę starszy nauczysz mnie swojej techniki walki? - Zapytał uczeń, na co odpowiedział mu lew, w dalszym ciągu mając zamknięte oczy.
- Najpierw musisz nabrać więcej siły i zręczności, potem dopiero szkolić się w konkretnej technice - Odpowiedział mu, po czym spojrzał na niego.
- A każdy powinien walczyć wedle swoich upodobań... ale z takim zapałem jak twój, to myślę, że mogę zrobić mały wyjątek - Dopowiedział uśmiechając się. Już w tym momencie Ignis wiedział, że to był Ares. Najwaleczniejszy ze Strażników. Niestety Ignisowi nie było dane poznać całej techniki, ale wiedział z prywatnych treningów z nim jak taką rozwijać.
- Dzięki Ares - Odpowiedział nastolatek ocierając się o nauczyciela, na co ten, poczochrał mu grzywkę.
- Nie ma za co, bracie - Powiedział, a wspomnienie nabrało żywszych kolorów, kończąc się pluskiem w wodzie obu lwów. Mimo, że aktualnie Ignis widział tylko parę wspomnień zaczynały mu się przypominać te mniejsze i mniej ważniejsze, lecz jak tylko się skończyło, to za nim otworzyła się kolejna wyrwa, a przy niej stał tajemniczy lew. \\\+++/// Ignis chcąc skorzystać z okazji, że ten jeszcze nie znikł i zadać mu pytanie.
- Kim jesteś? - Zapytał podchodząc do niego. Liczył na to, że teraz mu odpowie.
- Jestem tobą, a my jesteśmy mną - Odpowiedziała istota po czym znikła wewnątrz wyrwy. Natomiast Ignis cicho powtórzył sobie słowa, wypowiedziane od lwa. Nie wiedział za bardzo, jak miał je interpretować, ale mógł założyć, że jest jego przewodnikiem duchowym czy coś w tym stylu. Gdy wszedł do wyrwy, teraz pojawił się w zatłoczonej jaskini. Zwierzęta siedziały, zostawiając wolne centrum, jednak każdy wydawał się być znajomy. Zdecydowanie było to jedno ze świąt klanu, tylko pytanie które, zagnieździło się w głowie Ignisa, kiedy na środek wyszedł Isarus i zaczął do nich przemawiać. Naznaczenie Płomieni? Zadał sobie sam to pytanie, postanowił odnaleźć samego siebie, co jak się okazało, nie było zbyt trudne. Tak więc, zostało mu zobaczyć co się teraz wydarzy. Gdy nadszedł czas próby Ignis obserwował wcześniejszych kandydatów, lecz dopiero, gdy on ze wspomnienia, został poddany próbie, przypomniał sobie jak ważny był ten dzień. Dotknął lewą łapą swojego znaku, teraz słowa tego ducha, że: "ten znak jest powodem do dumy" nabrały więcej sensu. To był dowód, że został uczniem rzemieślnika, a gdy uderzył przez swoich przyjaciół świeżo oznaczonym ramieniem o skalną podłogę, nasunęła mu się krótka myśl - Auć. Następnie wszyscy goście zostali zabrani do wielkich jaskiń, lecz kiedy Ignis chciał się tam udać, coś go zatrzymało, a dokładniej młody lew, na którym leżała podobna do niego lwica... a dokładniej siostra Amber, obok niego siedział starszy brat Thane, jednak jak tylko wypowiedział to imię, wzbudziła się w Ignisie złość, gniew, rządzą zemsty, ale nie wiedział dlaczego. Po chwili wspomnienie przeniosło go do wielkich jaskiń, gdzie właśnie słonica... nie, Mufundi miała otworzyć i poczęstować swoim wyrobem gości. Gdyby wtedy Ignis wiedział, jak się skończy to próbowanie... to może pamiętałby więcej z tego wieczoru. Rozpoznał również orła Verwinda, lwa Sylo, narcyza Fero, Ventiego oraz Lenę. Jednak mimo jego obaw, wspomnienie nie było mgliste, a przynajmniej takie jakie sobie przypomniał. Zabawa trwała w najlepsze, oczywiście Isarus, Arden, Verwind nie chcieli ryzykować, dlatego szybko się zwinęli zanim Ilianna zaprowadziła porządek, jednak mimo tego, okazało się, że kilka par z tego całego zamieszania powstało. Venti lubował się w mojej siostrze, Ares w Iliannie, ale nie był to dla niej problem, aby sprowadzić go na ziemię, gdy ten się zaczął popisywać, River trzymała się z Heliosem, Ignis spędził resztę wieczoru z Leną. Tak oto kolejne wspomnienie zakończyło się, a za Ignisem pojawiła się kolejna wyrwa, tym razem dobiegało z niej czyste światło słoneczne. Jednak tym razem tajemniczego lwa nie było, co trochę zaniepokoiło Ignisa, lecz nie powstrzymało go to przed przejściem przez wyrwę. \\\+++/// Znalazł się na polanie, gdzie młody Ignis rozmawiał z Magnusem, wpadł akurat w sam środek rozmowy.
- Teraz ja się ciebie pytam, czy chcesz abym został twoim nauczycielem, opiekunem i drogowskazem w tej długiej drodze jaką jest nauka rzemieślnictwa - Zapytał się poważnym tonem Ignisa.
- Oczywiście, że chce, zrobię wszystko, aby cię nie zawieść... - Powiedział pewny siebie - Cieszę się, że mnie wybrałeś... - Chciał dopowiedzieć kiedy przerwał mu Magnus.
- Nie spiesz się, zobaczymy ile z tej obietnicy się utrzyma - Odparł - Talent należy pielęgnować niezależnie od charakteru czy celu wykorzystania. Nie mogłem pozwolić, aby taki mizerny płomień jak Udyr czy Helios zajęli się kształtowaniem twojej drogi, a tak będę miał przynajmniej pewność, że twój płomień będzie płonął najsilniej jak się da - Dokończył, po czym wszedł na chwilę do swojej groty, aby zabrać torbę
- Zbieraj swoje manatki, idziemy zrobić twoje pierwsze narzędzie - Dodał i ruszył z młodym Ignisem. Następnie wspomnienie zmieniło się, czas był znacznie późniejszy, teraz pojawił się w grocie Magnusa, gdzie młody Ignis robił swoją pierwszą sakwę, pod czujnym okiem mistrza. Początki bywały ciężkie, zdecydowanie kosztowało to dużo cierpliwości obydwu lwów.
- Wolniej i dokładniej Ignisie, to nie jest wyścig ani walka na śmierć i życie - Powiedział, spoglądając na poczynania ucznia.
- Robię to dokładnie i wolno - Odparł mu Ignis, który co chwila przyspieszał tempo tworzenia.
- Cierpliwości Ignisie, nie szkoda mi materiałów jakie zużyjesz, lecz twego i mojego czasu - Powiedział, co było prawdą, zawsze u Magnusa materiałów nie brakowało.
- Skończyłem - Pochwalił się, wyszła mu nawet fajna sakwa, Magnus przyjrzał się jej i skwitował krótko
- Jest niedokładnie zszyta, brak symetrii, a jak włożysz do niej coś cięższego niż zioła, to będziesz miał dwie dziury zamiast jednej. Zacznij jeszcze raz, ale powoli, a pewnie będzie dużo lepsza - Powiedział, po czym swoje spojrzenie zwrócił na swój twór. Ignis nie był zadowolony, lecz posłusznie usiadł i zaczął robić kolejną sakwę. Tutaj wspomnienie się rozmyło i teraz Ignis sam znajdował się w jaskini Magnusa, nie było ich obu, więc postanowił się rozejrzeć w prawdziwym warsztacie rzemieślnika. Oglądając narzędzia, różne wyroby, nowe projekty i przeróżne ozdoby przypominał sobie wszystko, czego Magnus go nauczył. Od prostych podstaw po zaawansowane schematy i projekty jakie robili razem. I pewnie by pooglądał jeszcze dłuższą chwilę, lecz nagle w taranował, tutaj Magnus i Ignis.
- To mi wytłumacz... jaki jest sens tych tytułów? - Rzucił wkurzony Ignis w stronę mistrza.
- Co ci daje tytuł Strażnika, Rzemieślnika, Księcia... nic, możesz siebie nazwać najsilniejszym Strażnikiem, lecz samo to ci nic nie daje, to trening i determinacja sprawia, że tytuł ma sens - Zaczął mówić poważnym tonem, lecz pozbawionym emocji.
- Możesz być najwyśmienitszym rzemieślnikiem, lecz to ci nic nie daje, to ćwiczenia i ciągłe dążenie do jak najlepszych rezultatów sprawia, że stajesz się lepszym i to jest powód, dla którego ten tytuł ma sens - Mówił kontynuując.
- Jedynym wyjątkiem jest tytuł księcia, na który nie masz wpływu, ale sam tytuł nie znaczy nic, poza urodzeniem się w "właściwej" rodzinie. Stajesz się księciem dopiero wtedy kiedy, ktoś chce abyś mówił w jego imieniu, chce oddać swój los tobie, abyś go poprowadził, chce abyś kierował jego poczynaniami i zadaniami. Ufa, że zrobisz to lepiej niż on sam. Wtedy dopiero ten tytuł ma jakiś sens oraz tytuł każdego władcy. - Powiedział, jakby wydawać się mogło, kończąc wykład.
- Tak samo jest z tytułem mistrza, samo w sobie nic nie daje, ale jeśli ktoś chce aby dana osoba została jego nauczycielem, opiekunem i drogowskazem w danej specjalizacji, to wtedy dopiero ten tytuł ma jakikolwiek sens - Dodał kończąc i czekając na reakcję młodego Ignisa.
- Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób - Przyznał Ignis, a spojrzenie Magnusa jak i ton delikatnie złagodniało.
- Taki urok młodości, jesteś młody i głupi, a niektóre rzeczy przychodzą z wiekiem. Jednak jeśli teraz dostrzegasz takie rzeczy, to może jest jeszcze dla ciebie nadzieja... - Odpowiedział, udając się w stronę wyjścia.
- ...a i jakaś ptaszyna przyleciała do ciebie - Dodał po czym wyszedł z groty. Wspomnienie zakończyło się, a za Ignisem pojawiła się kolejna wyrwa. Tym razem z niej z niej wydobywały się ciepłe promienia słońca. Zadowolony z efektów jakie udało mu się zyskać i wspomnień które sobie przypomniał, przeszedł przez nią pewnie. \\\+++/// Wrócił do punktu wyjścia, jednak teraz nie było w nim ciemności, a płomienie odzyskały swój normalny kolor oraz dawały przyjemne ciepło. Ścieżka była kamienna, lecz teraz widział coś poza nią, a dokładniej tereny swojego klanu. Od niej rosła złota trawa, która połyskiwała na złoto w promieniach słońca, w tle rozpoczynał się las z których wyrastają góry, przed sobą miał drogę na klif, skąd można obserwować nieskończone połacie błękitu. Było dokładnie tak ja zapamiętał te ziemie, jednak pora zakończyć tą wędrówkę. Udał się na wzniesienie, i to ujrzał tam wprawiło go w pewne zakłopotanie. Widział siebie, swój sobowtór bo w końcu to on był prawdziwy, co nie? Drugi Ignis stał i czekał, aż lew do niego podejdzie.
- Teraz rozumie... jesteśmy jednym? - Dopytał, czyli jego przewodnik był nim, to było zdecydowanie trochę za dużo jak na dzisiejszy dzień.
- Tak jak ci powiedziałem... Jestem tobą, a my jesteśmy mną. Jesteśmy jednym, chociaż na razie nie zjednoczeni - Powiedział, a za nim pojawiła się wyrwa, tym razem jej wnętrze było ciemne, chłodne i mroczne.
- Teraz został najważniejszy element i powód kłopotów oraz tej wędrówki - Powiedział, czekając aż Ignis wejdzie przez wyrwę.
- Dobra... zróbmy to - Powiedział pewny siebie, pewnie i tak wszystkiego się dowie, w końcu są tym samym prawda? Przeszedł przez wyrwę, a jego sobowtór za nim. Stali w nocy, wiał silny wiatr, zanosiło się na porządną burzę. Znajdowali się w Grocie Wietrznego Ognia, a dokładniej wspomnienie pokazało jak Arden przekazuje czerwony kamyk na sznurku Ignisowi.
- To jest... Serce Feniksa? - Zapytał przyglądając się wspomnieniu, który wywoływał głównie smutek i żal. Jego sobowtór kiwnął mu głową na potwierdzenie.
- Tak, choć wtedy tego nie wiedziałeś - Powiedział idąc dalej, a tym samym wszystko się zmieniło, teraz stali u szczytu klifu. Ignis i Thane którzy wyglądali jakby mieli za chwilę się na siebie rzucić z pazurami i kłami.
- Jak mogłeś zdradzić swój klan bracie?! - Zarzucił mu Ignis ze wspomnienia, był już trochę ranny, lecz zdolny prowadzić walkę.
- Ja?! To twój ojciec zabrał tron dla siebie! Teraz go odzyskam i prawowity władca powróci - Rzekł, pewny swojej racji, ewidentnie wierzył w swoje słowa. Po jego słowach na lwy spadły krople fali która właśnie rozbiła się o klif.
- Doskonale wiesz, że tak nie było. Nie wiem kto ci naopowiadał tych kłamstw, lecz można to jeszcze naprawić - Rzucił Ignis licząc na to, że jednak brat się opamięta.
- Ha! Właśnie to robię, pozbędę się ciebie, twojej siostry oraz tego zwiastuna ciemności jeśli będzie potrzeba. Dołącz do mnie, a przeżyjesz tą masakrę książę Ignisie - Ryknął, wyraźnie zadowolony z siebie.
- Nie. Popadłeś w szaleństwo Thane, nie mam zamiaru splamić swojego honoru. Jako Strażnik mam obowiązek za zdradę zabić ciebie na miejscu - Odrzucił propozycję brata oraz przygotował się do ataku, miał zamiar uderzyć pierwszy.
- To zginiesz jak król, a po was nikt nie będzie płakać... - mówił, gdy Ignis rzucił się na niego, rozpoczęła się walka, na szczytu klifu podczas szalejącego wiatru i deszczu, przy akompaniamencie grzmotów i piorunów. Podczas tej walki Ignis otrzymał ranę na lewym oku, lecz ta wyglądała o wiele gorzej niż teraz. Ostatecznie walka skończyła się wygraną Ignisa, jednak zawahał się, kiedy mógł wymierzyć w brata śmiertelny cios. Ledwo stojąc, zauważył, że idzie do niego zamaskowana istota w asyście dwóch ciemnych jak noc lwic.
- Lubię jak moi wrogowie sami siebie wybijają - Powiedział, a jego głos pokazywał, że jest niezwykle usatysfakcjonowany z aktualnego rozwoju wydarzeń.
- Wykończ go! - Krzyknął Thane do przybysza, nie był już wstanie walczyć dalej i było mocno ranny.
- Kim jesteś? - Ryknął Ignis, zostając czujnym, chociaż walka już raczej nie wchodziła w grę.
- Ja? Hahaha... Gdzie moje maniery. Jestem Zoldan. Zwiastun Ciemności, ale raczej nie przeżyjesz tego, aby powiedzieć swoim pobratymcom, o ile ktoś się ostanie. Hahaha - Przedstawił się, po czym skierował się w stronę Thane, szczerząc kły.
- A ty mnie oszukałeś, zabiłem tego Ardena, a Serca Feniksa brak. Gdzie on jest? - Żądał odpowiedzi.
- Arden go zawsze miał przy sobie - Odpowiedział mu, po czym spojrzał na Ignisa wrogim spojrzeniem
- A to szkoda, zabić go, nie przyda mi się już, może jego brat będzie bardziej rozmowny - Polecił dwóm lwicom, Thane zanim zdążył zareagować, został brutalnie dobity, na oczach jego brata. Ignis natychmiastowo rzucił się na Zwiastun Ciemności, lecz dał radę go tylko zadrapać po pysku, nim został przygwożdżony do ziemi. Zoldan przyłożył łapę do rany, po czym się zaśmiał.
- Oj... lubię osoby z iskrą. Cóż Thane, zdrajca umarł, więc nie miał artefaktu przy sobie. A może ty wiesz, gdzie on jest? - Zapytał się, starając jeszcze utrzymać swoją sympatyczną stronę.
- Nawet gdybym wiedział, to bym nie powiedział - Odpowiedział, próbując się jeszcze wyrwać, ale na daremno.
- Przeklęty Arden... ale wiesz co Ignisie, nawet cię trochę polubiłem... dlatego zamiast cię zabijać na miejscu, zafunduje ci los gorszy od śmierci... pożegnaj się ze sobą - Powiedział po czym narysował 2 małe okręgi wokół głowy lwa, 4 znaki i wypowiedział coś, co pewnie tylko on zrozumiał. Gdy tylko skończył, Ignis stał się niemy.
- Byłby z ciebie taki świetny niewolnik... zrzućcie go z klifu, jak przeżyje to długo mu zajmie zdjęcie przekleństwa zapomnienia - Po czym ruszył poszedł sobie, a jego sługi po spełnieniu polecenia udały się zaraz za nim. Wspomnienie rozpłynęło się, tylko po to, aby za chwilę ukazał się obraz lwa powoli płynącego na dno. Jednak gdy Ignis powoli już odchodził z tego świata, uaktywniła się pradawna magia. Serce feniksa rozbłysło, tworząc wiązki zielonej życiodajnej energii. Rany zostały uzdrowione, większa część blizn znikła, dodała zastrzyk energii, odmładzając trochę jego ciało. Napełniła płuca czystym powietrzem i przebudziła lwa, który następnie wypłynął na powierzchnię, jednak nie był to koniec problemów, a samo wspomnienie znikło. Powstała na nim ścieżka, gdzie stały dwa lwy, z czego jeden mienił się podobnym światłem do tego sprzed chwili.
- To już wszystko, nie ma już więcej tajemnic - Rzekł, wyczekując odpowiedzi od Ignisa.
- Nawet nie wiem, co teraz powinienem powiedzieć - Odpowiedział, lekko zamyślony.
- Pora wracać, przekleństwo zostało przełamane, reszta wspomnień ukaże się sama... - Powiedział po czym rozbłysł i jako energia wchłoną się w Ignisa, dokonując zjednoczenia.

=======================================================================

Ignis otworzył swoje ogniste oczy, w których tlił się gniew. Zerwał się na równe łapy, wywracając miskę na bok, chociaż nie chciał zrobić tego celowo. Był w gniewie, nienawiści, zemście oraz pewnego rodzaju żalu, jego postawa wyraźnie to pokazywała, jednak mimo wszystko był przytłoczony, zbyt wiele rzeczy na raz. Nie mogło to również umknąć duchowi.
- Przebudził się! - Niemalże krzyknął podlatując pod jego łapy - A więc... Strażniku Klanu Ognia, Rzemieślniku Płomieni, Książę Ignisie... witaj z powrotem - Ukłonił i przywitał z wielką oraz udawaną na potrzeby małego testu czcią, czekając na jego reakcję. Gdy tylko Lew usłyszał te tytuły, to jeden szczególnie go zabolał, co pobudziło jeszcze bardziej jego gniew.
- Mówiłem, abyś tak mnie... - Zaczął gniewnie niemalże warcząc, lecz przerwał gdy poczuł ból agonii, wywołany wspomnieniem, położył się na podłodze łapiąc się za głowę (i pewnie przygniatając wieniec). Czuł teraz niezwykle silny ból, jednak nie na ciele, a w głowie i chociaż próbował tego nie ukazywać, można było to bez problemu zauważyć. Duch wyprostował się, może nie do końca takiej reakcji się spodziewał, ale początek był dobry jak dla niego.
- Hmn... pierwsza reakcja dobra... - Powiedział, przykładając skrzydło do swojego dzioba - ...lecz tej drugiej... można było się spodziewać - Dokończył oceniając swoim eksperckim okiem.

[Athastan]

► Pokaż Spoiler

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
Monotonna pieśń dobywała się wciąż z jego gardła, napłeniając całe pomieszczenie jednostajnym rytmem, ciało zaś, posłuszne nałożonemu nań zadaniu, leżało spokojnie, z niemalże mechaniczną precyzją napełniało płuca kolejnymi partiami powietrza, naprzemian z wtłaczaniem ich zawartości pomiędzy pracujące według zapętlonego, zdawało by się bez końca, wzorca struny głosowe. Umysł zaś, pod wpływem swej własnej pieśni, wędrował...

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
Nie odpłynął, zapadając się w coraz to niższe poziomy świadomości, i poza nią - nie był wszak nowicjuszem, który nadzorując swój pierwszy rytuał sam dostaje się w jego władanie. Ten okres miał już za sobą, i opuścił go, jak wierzył, bezpowrotnie.
A jednak ta dawna, wypracowana siłami kolejnych pokoleń szamanów pieśń, czy też może towarzyszący jej rytm, z pozoru obcy, a przecież tak bliski im wszystkim rytm, także i w nim wzbudzał, cichszy, lecz przecież ten sam, rezonans.
Jego umysł nie był zaś dotknięty przypadłą w udziale Ignisowi klątwą, wspomnienień nie tamowała nałożona przez wrogie mu siły tama - to więc wystarczyło, by wypełnić nimi jego myśli.

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
A więc płynęły, kolejno, niczym fragmenty odczytywane ze zwoju, wszystkie przesycone otaczającym go rytmem.
Pierwsze, pochodzące jeszcze z... domu?... - choć czy to miejsce mógł właściwie zwać domem? Lub też jakiekolwiek inne? Przecież nawet tu, na ziemiach stada, z którym związał niegdyś swój los, miejsce, w którym przeżył większą część swych dni, zwał zwykle Pracownią... Co oddawało faktyczny stan rzeczy - tu pracował, mieszkał i pilnował swoich ziemskich spraw. A jednak, to wciaż nie był Dom.
Skoro zaś tak, to czy jaskinia jego Mistrza, w której spędził kilka swoich pierwszych świadomych miesięcy, jakkolwiek zasługiwała na to miano?
A jednak to właśnie z stamtąd pochodził pierwszy obraz - utrwalony przez pamięć moment w którym jego opiekun tymi samymi słowami, lecz w jakże odmienny sposób, pomagał przełamać klątwę, z perspektywy czasu młodej, choć wtedy przecież o całe wieki straszej od niego lwicy.
Oczywiście to, co wtedy miało miejsce było zrozumiałe dlań dopiero obecnie - wtedy zaś, jako lwiątko siedział zalękniony w koncie, jedynie częściowo, dzięki otrzymanym wcześniej tłumaczeniom, mając świadomość tego, co dzieje się dookoła...

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
Kolejna myśl pochodziła z pewnej odległej oazy, domu Gwiazdy Pustyni, z jednego z najmilej wspominanych przez niego momentów. Z czasu, kiedy jego śladem podążali żądni jego krwi łowcy. ... po dziś dzień nie mógł się nadziwić tej sprzeczności - jedne z najlepszych wspomnień pochodziły z okresu, w którym śmierć szła jego tropem... A jednak, zarówno pamięć, jak i uczucia nie zwykły współgrać z regułami logki. Czy więc był to efekt tego, że w tamtych chwilach świadomość zagrożenia nie ciążyła nań tak bezpośrednio, czy też czegoś innego - dość że wspomnienie trwało, a powodowany nim paradoks z biegem lat stawał się dla niego źródłem wesołości.
Teraz również powróciło, choć melodia pieśni nie dotyczyła go wtedy bezpośrednio - należała do szamanki klanu, sędziewej lwicy, której, zajęty sprawami młodości, nigdy zbyt dobrze nie poznał. I choć również wtedy wypowiadane gdzieś wydmę dalej, stanowiące jedynie tło dla księżycowej nocy i towarzyszącej mu lwicy, były dla niego tyle nie zrozumiałe, co obojętne, to wciąż odbiły się w jego umyśla na tyle wyraźnie, by teraz powrócić.

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
Pierwszy raz ich sens pojął dopiero na Lwiej Ziemi, gdy już na terminie u Rafikiego poznawał, czy też może uzupełniał i doprowadzał do stanu używalności posiadaną już wcześniej wiedzę szamana. To właśnie wtedy, w naukach starego małpiszona te słowa przestały być jedynie tajemniczym ornamentem, a stały się faktyczną, mająca swoje znaczenie formułą.
Która to pokazała swe znaczenie kilka tygodnie później, kiedy to prowadzony ich rytmem, pod okiem nauczyciela, po raz pierwszy zaglądnął w głąb siebie.

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
Pamiętał towarzyszące tej pierwszej wizycie wrażenia - choć zapytany, nie potrafił by ich dokładnie nazwać. Nie był to strach - wtedy jeszcze świadomość tego, że można bać się siebie samego, nie była w nim zbyt mocno zakorzeniona. Nie było to również zadziwienie. Raczej... coś większego niż ono, nagłe zachłyśnięcie się świadomością rozmiaru rozpościerającego się przed nim bezmiaru, tylko pobieżnie opasanego wychowaniem i wciąż niewielkim zasobem wiedzy. Jakże innego od unoszącego się na nim obecnie przestrzennego komleksu świetlistych bram, jasnych, radosnych obrazów, szarych przejść, ciemnych plam i mrocznych, zapieczętowany jam, których progu nigdy nie powinien przekraczać.
Unoszącego się na pokładach wciąż surowej materii umysłu, układającej się w przyćmionym świetle w coraz to kolejne warstwy.
Oraz, choć to wiedział jedynie ze słów większych od niego, leżąca poniżej otchłań, bez czasu i kierunku, w której można zatonąć na całe miesiące.

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
Głębiej... głębiej zaś leżeć ma pamięć krwi, miejsce, którego mglisty zarys widzieli jedynie nieliczni. Ponoć składało się ono z myśli ściśniętych tak, że zagłębienie się w niej przypominało wędrówkę przez litą skałę. Nić, wplecioną w osnowę ciała, złączoną z nim w jedno, myśl, która staje się materią, albo materia myślą... Włókno łączące wszystko co żyje z Kręgiem Życia, a zarazem jego podstawowy budulec, sekretny wzór, który kieruje budową ciała i umysłu, a przez to i dalszymi dziejami wszystkich stworzeń... Niepojętą, i niepojmowalną tajemnicę, której nawet istnienie ciężko przyjąć, bez popadania w obłęd.
A głębiej... ? atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi.
Zabawne, wszak sporo stworzeń, uznaje swój umysł, mniej lub bardziej świadomie, za niesłychanie złożony, obszerny i pełen tajemnic. I co więcej, praktycznie każde z nich ma rację - skrywa w sobie świat, jeśli nie wszechświat, pełen najrozmaitszych dziwów. Jedne są puste, inne rządzone przez odbicie ich samych, a jeszcze inne pełne żywych wspomnień. Jedne biegną prosto, inne kluczą pośród wirów emocji, przybierają postać cieczy lub fraktali. Jasne, szarawe, lub mroczne, piękne, bądź przerażające. Ciągłe, bądź powracające w urywkach - a każdy z nich inny , jedyny i niepowtarzalny.
A jednak ilu z pośród nich faktycznie kiedykolwiek go oglądało? - ułamek ułamka całości.
Choć... może to i lepiej? W końcu ciężko jest po powrocie prowadzić normalne, codzienne życie, ciężko również pogodzić się z tym, co można tam spodkać. A niekiedy bardzo ciężko wrócić - zwłaszcza, jeśli zgubi się pieśń...

atalala na kurudi - mwache alale.
atalala na kurudi - wacha arudi...

Ruch lwa odciągnął jego myśli od rozważań, z powrotem do chwili obecnej. I do bólu zdartego gardła, który pewnie doprowadził by go do obłędu, gdyby uświadomił go sobie wcześniej. Teraz jednak, skoro lew otworzył oczy, mógł przerwać - zrobił to więc, i zaniósł się suchym kaszlem, który jak należało się spodziewać, na suchość w gardle raczej nie pomógł...
Zarzęził więc coś w przepraszającym tonie, po czym sięgnął nieopodal półki z ziołami, i pociągnął wody z tykwy, w której miał się moczyć niedoszły marulowy eksperyment. Trudno, nie wymoczy się.
A z resztą i tak w sumie nie miało co.
Dopiero przywróciwszy swojemu narządowi mowy stan względnie optymalnego uwodnienia odwrócił się w stronę pozostałej dwójki, akurat na czas, by uchwycić słowa powitania ducha.
- Tak, witamy z powrotem. - dołączył się, nieco zdziwiony kolekcją tytułów poprzedzających imię lwa. Skoro duch wiedział, to mógł się tą wiedzą podzielić nieco wcześniej... z drugiej jednak strony, zmieniło by to coś? Raczej nie, przynajmniej jeśli chodzi o niego.
- Jak... - zdążył jeszcze zacząć, ale w dokończeniu przeszkodziły mu najpierw słowa lwa, a potem jego niespodziewana relacja.
- Z pierwszym się zgodzę, natomiast co do drugiej, to z mojego punktu widzenia raczej nie koniecznie... - odparł duchowi, tylko nieco uspokojony. Fakt, każdy przeżywał moment wybudzenia dość gwałtownie, ale nawet w świetle stwierdzenia ducha nagły ból głowy, bo na ofiarę takiego lew wyglądał, rzadko kiedy był dobrym znakiem.
Co prędzej podszedł więc do półki i przyniósł porcję Porcję psoralii, którą podsunął mu, gdy pierwszy atak wydawał się mieć ku końcowi, mówiąc:
- Spróbuj tego, powinno trochę pomóc... -oczywiście jeśli powodem nowej przypadłości było nagromadzenie się emocji, napięcia, albo czegoś podobnego...

[Ignis]

Duch słysząc pytanie szamana, postanowił na nie niezwłocznie odpowiedzieć.
- Tytuły które usłyszałeś, nie używaj ich... - Powiedział, po czym spojrzał na Ignisa - ...najlepiej nigdy... a przynajmniej dopóki Ignis sobie wszystkiego nie poukłada... - I nie zaakceptuje swojego losu dodał w myślach - ...no chyba, że bardzo rajcuje cię byciem duchem - Dokończył półżartem spoglądając na szamana, nie próbując nawet się uśmiechać. Wiedział, że Ignis nie przepada za nimi, a w gniewie mogło to się źle skończyć i trochę potem mogłoby być mu szkoda szamana.
- Uwierz mi, że jest - Zaczął tłumaczyć Athastanowi swoje rozważania i zaczął chodzić po jaskini robiąc kółka - Podczas agonii krótko przed śmiercią ból odczuwa ciało i umysł, jednakże klątwa zapomnienia nie blokuje od razu wszystkich wspomnień, tylko w krótkim czasie pozbawia ich właściciela klątwy. Dlatego chociaż ciało Ignisa odczuło ten ból oraz przeżyło, to jednak klątwa sprawiła, że zapomniał o bólu umysłu, a wraz z powrotem wspomnień wrócił na nowo, tyle, że w słabszej formie kulminacji emocji i przeżyć z tych wydarzeń, które odbyły się w pewnym sensie na nowo - Kontynuował, zatrzymując się przed szamanem.
- Także przejdzie mu... prędzej czy później - Zakończył swoje rozważania, w końcu temat życia i śmierci miał w małym... piórku? Pazurku?
Natomiast Ignis podczas długiego i niezrozumiałego wykładu ducha, którego nawet nie słuchał, podniósł się, a dokładniej usiadł, kiedy podszedł do niego szaman. Obwąchał ziółko, które mu dał, pachniało znajomo, lecz lew nie zgadłby, gdyby ktoś go o to poprosił. Wziął je pyska, po czym ugryzł, jego mina zgorzkniała, a on sam zaczął machać delikatnie machać głową na prawo i lewo. Na wieczny płomień, ależ to gorzkie! powstała taka myśl, podczas przeżuwania tej roślinki, którą ostatecznie połknął. Zdecydowanie nie lubował się w roślinach, więc kariera wegetarianina zdecydowanie dla niego odpadała. Jednak mimo chwilowej niedogodności, zaczynał czuć się lepiej… na pewno się trochę uspokoił, a w jego głowie zaczynało się już wszystko spokojnie układać. Jednak ból w dalszym ciągu emanował swoją obecnością, choć już nie tak intensywnie jak przed chwilą, a emocje, w dalszym ciągu były i czekały na dogodne ujście. Tak czy siak potrzebował chwili dla siebie, miał jeszcze dużo do poukładania. Dlatego gdy już czuł się już na siłach, postanowił nie nadużywać gościnności.
- Dzięki Athastanie za pomoc, na mnie już czas, niech Mityczny Feniks będzie nad tobą czuwał - Pożegnał się i pozdrowił szamana, a następnie wyszedł z jaskini, lecz jeszcze swój głos zabrał duch - Na wasze to będzie... niech Praojciec cię chroni, także do następnego spotkania - Powiedział, po czym wyleciał za wychodzącym lwem, jednak po chwili się zatrzymał.- A i bym zapomniał, jakiś lew chciał abyś powiedział mu coś o wodopoju - Dopowiedział po czym już zniknął ci z oczu.

/ZT/

[Mistrz Gry]

Nagle zatrzęsła się ziemia, a czarne chmury przesłoniły niebieskie połacie nieba oraz świecące tego dnia słońce. Zaraz po tym usłyszeliście ryk lwa, zniekształcony jakby zaczął się na w długiej jaskini i wyszedł, lecz bez pełni swojej pierwotnej siły.

[Nabo]

Nabo wbiegł do jaskini Radcy i niewiele brakowało a wpadłby na krótkogrzywego i przygniótłby go swoim cielskiem. Po zatrzymaniu się, tłuścioch potrzebował kilkunastu sekund na złapanie tchu i dopiero po dłuższej chwili spojrzał na Athastana swoimi wielkimi ze strachu oczami.
-Jaskinia...światła...czaszki...mroczny lew- wydukał przerażony dalej z trudem łapiąc kolejne porcje powietrza.
-Skaza powstał z martwych- podsumował. No bo jaki inny duch mógłby się czaić w mrocznych zakątkach Lwiej Skały.

[Athastan]

domysłówi tytułów duch zapewnił mu przed chwilą prezentację z gatunku: czego nie robić. Na tyle dobrą, że zapamiętanie tego nie powinno być szczególnie trudne. Tym bardziej, że nie szczególnie miał ochotę zakończyć żywot z rąk dopiero co wyleczonego pacjenta, tylko dla tego, że na skutek szoku towarzyszącego odzyskaniu pamięci ten źle ragował na niektóre tytuły. Nie żeby jakoś specjalnie obawiał się przejścia na drugą stronę - w końcu zawodowo był już na niej praktycznie jedną łapą, ale było by to takie... no głupie dość. Umrzeć można wszak na wiele sposobów, w tym na kilka takich, które z pewnością można było sklasyfikować jako godne, lub niekiedy wręcz chwalebne - ten jednak, mimo iż technicznie podpadał pod śmierć na stanowisku, podczas pełnienia służby dla dobra innych, do takowych chyba się nie zaliczał.
Także szkoda by było.
Nie wychodząc za bardzo z tematu, wsłuchał się w słowa ducha. Choć o tym, jak to jest umierać słuchał już wiele razy (a równe to były historie), to z bezpośrednimi obserwacjami wejścia w stan agonalny, i z powrotem nie miał jeszcze do czynienia. Teorię oczywiście znał - wykłady z zasad budowy i działania artefaktów obejmowały także tą kwestię - natomiast tego typy świadectwo było czymś nowym i wartym zapamiętania. Co nie zmieniało faktu, że należało posiadać wiedzę, miast samych domysłów, że ktoś przeszedł przez coś takiego by móc spodziewać się takiej reakcji...
- Miejmy nadzieję, że prędzej... Sam wolałbym tego uniknąć, i raczej mało komu tego życzę. - Stwierdził, zastanawiając się jednocześnie, czy nie dało by się z tym jeszcze czegoś zrobić. Zanim jednak zdążył coś wymyślić, lew zaczął się zbierać.
- Niech Przodkowie mają was w opiece - pożegnał się, choć prawdę mówiąc najchętniej po tym wszystkim zostawił by lwa na dzień czy dwa obserwacji. Nie mniej nie wyglądało na to by pacjent chciał pozostać tu choć chwilę dłużej...
Pozostawało więc mieć nadzieję, że mimo szoku będzie umiał się sobą zająć i nie da się zabić. I że nie zabije kogoś, kogo nie powinien, skoro już o tym mowa.
Rzucona przez ducha na odchodnym wywołała w jego umyśle cały ciąg analiz. Po chwili jednak doszedł do wniosku że opcja jest właściwie tylko jedna - a mianowicie Tib. Było to dość logiczne - w końcu lista osób które mogły interesować kwestią wodopoju, teraz, gdy ta była już rozwiązana, nie była zbyt długa. No i raczej prawie na pewno każdy inny na niej się znajdujący osobiście pojawił by się w Pracowni.
Ale kanclerz, czy nie kanclerz, chwilę sobie zaczeka. Gdyby kwestia była priorytetowa, przed wejściem stałby właśnie posłaniec, albo i niegdysiejszy Generał we własnej osobie. Zaś skoro nic takiego nie miało mu miejsca, aż tak się nikomu nie śpieszyło - i dobrze, bo po skończonym rytuale miał jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.
Przykładowo trzeba to było ogarnąć - zaczął więc od zamazywania teraz jedynie lekko lśniących znaków, poczynając od tych, które wpisał w momencie rozpoczęcia rytuału, następnie zaś wszystkie pozostałe, na końcu zaś sam krąg.
Potem zajął się porządkami - resztkami miski i jej rozsypaną zawartością, pozostałościami wieńca i innymi drobiazgami, a gdy poziom ogarnięcia znów stał się odpowiednio wysoki, rozważył swoje opcje.
W zasadzie, to miał dwie: zostanie tutaj, albo... powędrować na Skałę, i przykładowo, spróbować znaleźć Tiba. Czy jakieś inne ciekawe zajęcie.
Co prawda mógł jeszcze ruszyć gdzie indziej... ale jakoś nie miał chwilowo ochoty na samotne szwendanie się po okolicy. Ziół też nie trzeba było uzupełniać, więc... cóż.

Nim jednak zdążył opuścić Pracownię, przez okolicę przetoczył się ryk, na pierwszy rzut ucha mający swój początek gdzieś na Skale. Głęboki, zdecydowanie bardziej basowy niż być powinien, przenikający ciało do kości swym zniekształconym brzmieniem. idealnie zgrany w czasie z pojawiającymi się znikąd czarnymi chmurami - to zapewne na wypadek gdyby sam dźwięk nie wywołał odpowiedniego wrażenia. Albo gdyby ktoś przypadkiem uznał go za całkowicie naturalny...
Jak należało się spodziewać, w tej sytuacji wizyta na Podnóżu (pełniącym już od jakiegoś czasu funkcję centralnego miejsca stadnego życia lwioziemców) zyskała na priorytecie. Mimo to nie doszła do skutku - a to za sprawą Nabo, który wpadł do jaskini, dysząc jak gdyby goniło go coś z szeregów Bezgwiezdnych (co w sumie całkiem nieźle zgrywało by się z panującą na zewnątrz atmosferą... niepokojąco nieźle) i hamując awaryjnie jakieś pół metra przed nim. Na całe szczęście skutecznie - w przeciwnym razie potrzebował by zapewne nastawiania kilku stawów albo i kości. Masy nie oszukasz.
Dopiero gdy minęło pierwotne zaskoczenie, spowodowane tak nagłym wejściem, dostrzegł w jakim stanie znajduje się lew. Rudawy szaman czegoś się bał. Więcej, był autentycznie przerażony. A jego słowa zdecydowanie to potwierdzały.
- Hej, spokojnie. Już nikt cię nie goni. - zaczął uspokajającym tonem, po czym dla pewności zerknął przez widoczny za lwem otwór wejściowy. Chwilowo faktycznie nie było tam nic widać.
Na całe szczęście, bo słowa Nabo nie brzmiały zbyt optymistycznie. Czaszki i mroczny lew, w jaskini ze światłami... Brzmiało to jak rytuał, który poszedł bardzo nie tak jak powinien... albo niezłe halucynacje. Przyjrzał się lwu uważnie, wypatrując śladów odurzenia marulówką, albo jakimś innym wynalazkiem, niczego takiego jednak nie znalazł. Rudogrzywy był trzeźwy. Nieco nawet bardziej trzeźwy niż być powinien...
Co oznaczało kłopoty.
- Przodkowie, proszę, żeby to jednak nie było to... - westchnął w duchu, jednak bez większych nadziei na wyszukanie. Jeśli połączyć ze sobą zjawiska, które miał okazję przed chwilą zaobserwować, z przerażeniem w oczach szamana, można było założyć, że co się miało stać, to już się stało - więc teraz wypadało raczej prosić o siły do poradzenia sobie z... tym. Czymkolwiek to było. Co do powrotu Skazy do świata żywych miał bowiem silne, i w zasadzie dość uzasadnione podejrzenia (abstrahując już od tego że nie była by to najgorsza katastrofa ostatnich lat, a kto wie, czy nawet nie wręcz przeciwnie - nie skorzystali by na takiej sytuacji) - jednym z podstawowych praw szamanizmu, którego prawdziwość przyznawali praktycznie wszyscy adepci tej sztuki (mający na wiele innych spraw nierzadko mocno zróżnicowane opinie) było twierdzenie iż kto umarł, i umarł do końca, ten z wymiaru ducha powrócić, i w ciało swe na powrót przyoblec się nie może. A przynajmniej, jak dodawali niektórzy, nie przed końcem czasu, dopóki ten świat działa wedle nadanych mu u zarania praw.
Ponieważ zaś koniec czasów (chyba) jeszcze nie nastał, król Skaza miał znikome szanse na powrót do życia i paradowanie po Lwiej Skale. A biorąc pod uwagę pewne reguły rządzące światem zmarłych, można było spokojnie założyć że nie ukazał się we własnej osobie lwioziemskiemu szamanowi. Co sprowadzało się do tego, że w dalszym ciągu nie wiedział nic, po za faktem że coś poszło nie tak jak powinno.
- Dobra Nabo, opowiedz mi, co się stało. Najlepiej po kolei... - powiedział, gdy ten już nieco ochłonął. Domyślał się już, że odpowiedź raczej mu się nie spodoba, ale i tak było to lepsze od niepewności. ... a przynajmniej taką miał nadzieję.