Plaża

[Tendai]

Od kilku dni nie widziałem ani matki ani królowej. Martwiło mnie to i postanowiłem ich odszukać. Po królowej nie było śladu, co mnie dodatkowo martwiło. Żadnych świeżych śladów.
W ten sposób dotarłem i tu. Z daleka dostrzegłem tylko dwie sylwetki. Czarnej lwicy nie dostrzegłem. W pierwszym momencie uznałem biała postać za samicę. Z odległości, z jakiej ich dostrzegłem nie byłem w stanie rozpoznać płci. Będąc bliżej czułem ich woń, i ten biały na pewno nie jest samicą. Zaniepokojony ruszyłem i skoczyłem między nim a matką zasłaniając ja i przyjmując bojową postawę. Warknąłem na białasa.

[Nuzira]

Reakcja chyba najbardziej odpowiednia, bo czego też się spodziewać po tak nagłej informacji, w dodatku w takiej a nie innej sytuacji, na szczęście nie był zły... przynajmniej jeszcze, bowiem to nie wszystko, musiała powiedzieć jeszcze że dzieci myślą że ktoś inny jest ojcem... jak ona się w to wszystko wpakowała? -Chciałam dać ci znać wcześniej, ale nie mogłam ich zostawić, były za małe...- westchnęła, już mówiła mu że potrzebowała go do pomocy przy stadzie i to było prawdą, choć nie wyglądało to mieli kryzys, tylko jeszcze nie wiadomo czy już zażegnali go sami czy może jednak coś się stało, skoro nie mogli znaleźć Lyanny. Długo jednak nie było dane im porozmawiać, bowiem nagle przed nimi strzelił piorun, brązowa aż przylgnęła do ziemi, rozglądając się przy tym nerwowo, czy lada chwila nie strzeli kolejny. Usłyszała również głos czarnej, tylko czy bezpieczne było teraz wchodzić do wody? -Idziemy?- zapytała zdenerwowana białego. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć, nagle znikąd pojawił się jej syn, warczący na Elandira. Co tu się działo... -Działaj sama, zaraz będziemy!!!- krzyknęła do czarnej, po czym odwróciła się do syna i warknęła głośno, sprowadzając go do porządku. -Tendai co to ma być! Wpadasz tu i warczysz na niego bez powodu!- zdecydowanie była wkurzona, miała milion pytań, lecz najpierw chciała w końcu dać mu do zrozumienia, że nie jest tu u władzy, może kiedyś. Póki co był dzieciakiem w skórze prawie dorosłego samca, zazdrosnym do granic. -To Elandir, o nim ci opowiadałam niedawno. Więc z łaski swojej zachowuj się i mów gdzie jest ciotka Lyanna i Nataka, co się stało w tej grocie?- zapytała, patrząc na nim srogim wzrokiem, omijając przy tym i siadając obok Elandira.

/Chimp, nie jest możliwe byś usłyszał z takiej wysokości ich rozmowy, nie mówiąc już o tym że nie da się słyszeć po przyjściu na miejsce. Tyczy się to również poprzedniego wejścia.

[Tendai]

Nie do końca zrozumiałem zachowanie matki. Chciałem dobrze a wyszyło? No średnio. Chciałem pomóc, myślałem, że może coś jej grozić. Nie wiedziałem, że ten tutaj... samiec to ten, o którym mi mówiła.
-Jak to bez powodu? Jest obcym w naszym domu- Lekko skrzywiłem pysk w niesmaku. Położyłem uszy po sobie słysząc jej słowa i widząc jak ta siada tuż obok tego... typa. Może i bywam zazdrosny ale było mi po prostu teraz trochę... przykro? Chyba to własnie to.
-Królowa wybiega z jaskini nie wiem gdzie jest, nie widziałem jej kilka dni a ciotka zapewne zbiera zioła czy coś- No nie wiedziałem co się z obiema działo.
-A w grocie nic szczególnego, szamanka sie tym zajęło. To ja będę wracał na kaskadę- Mruknąłem pod nosem i skierowałem swoje łapy w stronę ów kaskady.

[Elandir]

I choć od dawna zdawał sobie sprawę z tego, skąd biorą się młode. To wtenczas, dzieląc z nią wspólną przyjemność, nie spodziewał się, iż wykorzysta to przeciwko niemu. Bowiem skoro nie mogła usidlić go mentalnie na terenach stada, to postanowiła skorzystać z tak niecnego sposobu. Jakim były by ich dzieci. A może to wszystko tylko zmyśliła na potrzebę wpakowania go w ojcostwo?
I wszakże, jak trafnie zauważyła dwu ogoniasta niewiasta, o której teraz nie wiedział wnet co myśleć. Gniew nie był nigdy jego dewizą, przy którym zresztą nie myślało się nazbyt trzeźwo. Toteż białolicy zareagował tak, jak zawsze. Grobowym milczeniem, nawet na kolejne słowa, które padły z pyska lwicy. Które w jego osobistym mniemaniu, były jakże słabym argumentem…
Nad którym nie miał zanadto chwili wytchnienia, aby nieco bardziej wszystko przedumać w swoim jestestwie. Bowiem chwilę później, gromowładne niebo przeszyła zbłąkana błyskawica, która raziła grunt nieopodal nich samych. Na co białolicy zareagował zerwaniem się na łapy i spojrzeniem wprost w niebo. Aby upewnić się co do tego, czy aby dziwne zjawiska pogodowe nie szykują się na kontratak. Tym samym dostrzegając na niebie zarys, bodajże tego samego ptaszora. Który wcześniej przyglądał się im wszystkim w czasie rodzinnego spotkania przy grocie. Do jakiego postanowił wnet coś odrzec, lecz po krótkiej chwili dosięgły go słowa barczystej lwicy oraz szybki sus i zarazem złowrogi pomruk wymierzony wprost w niego. Którego sprawcą okazał się lwi podrostek, jaki samym sobą zdradził mu tak wiele.
Iż zamiast w obecnej chwili przyjąć obronną postawę, z niedowierzaniem wymalowanym w fiołkowych tęczówkach. Odsunął się w tył, bacznie obserwując sylwetkę syna dwu ogoniastej. Co też dwu ogoniasta chwilę później potwierdziła swymi słowami wymierzonymi do białogrzywego podrostka. I w tym samym momencie serce stanęło mu w gardle, bowiem czyżby mogło to oznaczać, iż widzi swojego syna?! Lecz po krótkiej chwili szybkiej kalkulacji, zdał sobie sprawę z tego, że dzieliła ich całkiem nieznaczna różnica wieku. A zatem, tym bardziej ten tutaj mógł być jego synem, lecz nie zmieniało to wcale obecnego faktu, iż był potomkiem Nuziry oraz innego białasa.
I wówczas, po raz kolejny raził go grom z jasnego nieba. Który momentalnie uświadomił mu pewnym wspomnieniem, jakie wyłoniło się pośród całego chaosu w jego głowie. Kto mógł być ojcem owego podrostka i zarazem lubym dwu ogoniastej niewiasty. Która zapewne tamtego dnia, zdradziła go w chwili miłosnych igraszek z nim samym.
Po czym bez słowa, nie zważając na rodzinną sprzeczkę, w jakiej być może nie miał najmniejszej ochoty uczestniczyć. Ignorując również obecność jestestwa nierządnej lwicy, jaka obok niego zasiadła. Białofutry szaman ruszył w kierunku wody, gdzie postanowił ostrożnie się zanurzyć i popłynąć w kierunku barczystej towarzyszki. Może tego właśnie teraz potrzebował? Rześkiej kąpieli, która ostudziłaby w nim gorejące serce.

[Mistrz Gry]

Barczysta lwica już miała przedrzeć się przez ostatnie gęstwiny odzielające ją od źródła światła gdy usłyszała huk pioruna, który udeżył o ziemię. Samica od razu połączyła fakty, że owa błyskawica mogła zranić jej towarzyszy toteż momentalnie zawróciła aby sprawdzić czy nic im nie jest. Na szczęście gdy dotarła z powrotem na plażę ujrzała, że tym na drugim brzegu nic się nie stało.
Z kolei jeśli już mowa o pozostałych to oni także zareagowali dość gwałtownie na owe zjawisko pogodowe. Z resztą jak by mieli tego nie zrobić skoro piorun uderzył tuż obok nich. Zarówno Elandir jaki Nuzira wyglądali na przestraszonych jednak ich umysły szybko zostały zakrzątniętne czymś innym. Mianowicie ni stąd ni zowąd pojawił się Tendai, syn dwuogoniastej. I właśnie gdyby nie ona, zapewne zaatakowałby białolicego, który o dziwo zamiast siebie bronić wycofał się niczym jakiś tchóżrz. Ba, nie dość, że nie włączył się w rozmowie to odszedł od ich dwójki i postanowił sam przeprawić się przez jezioro.

► Pokaż Spoiler

Test zręczności:
(Elandir - 50)

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
89, 46, 92

Kiedy Elandir wszedł do wody przez pierwsze minuty nawet nieźle sobie radził. Były to jednak tylko pozory gdyż gdy znalazł się mniej więcej w połowie dystansu jaki miał do przebycia zaczęły się problemy. Mianowicie dopadł go ten sam prąd, z którym przed tem zmagała się Falka. Niestety samiec nie był aż tak wprawionym pływakiem jak ona, stąd przy każdej próbie wyswobodzenia się z rąk żywiołu został spychany co raz bardziej na środek zbiornika. Krótko mówiąc nie wyglądało to zaciekawie. Jednak czy sobie z tym poradzi? Czy lwice rzucą się mu na ratunek? O tym mieliśmy się dopiero przekonać.

@Gvalch'ca @Nuzira @Elandir

[Gvalch'ca]

Zaraz po piorunie znów coś się tam zaczęło dziać. Zauważyła kolejną postać, która wyszła z gąszczu i zaczęła warczeć. Myślała, że to kolejny obcy, albo Samael, ale zaczęli rozmawiać, uspokoili się, więc porzuciła temat, musiał to być ktoś ze Szkarłatnych. Wkrótce do wody zaczął schodzić Elandir. Chodziła nerwowo w tę i na zad po brzegu, niecierpliwiąc się. Długo mu to schodziło. No tak, już wiedziała czemu tak nie palił się do pływania. Mimo wszystko nie wskakiwała do wody, ażeby mu pomóc, musiał poradzić sobie sam i miała nadzieję, że Nuzira pomyśli trzeźwo, zanim sama to zrobi. Gdyby natrafili na jakiś wir wodny, na nic zdałyby się ich połączone siły. Woda była tak samo niebezpiecznym żywiołem jak i ogień. Póki żaden go nie pochłonął i nie zaczął ściągać na dno, nie widziała powodów, by tam wskakiwać.

[Nuzira]

Westchnęła ciężko widząc reakcję swojego syna, znów zrobiła nie do końca tak, jakby tego chciał, jednakże zdenerwował ją swoją reakcją. Nie była jeszcze tak stara, żeby ją bronił, zresztą nie było przed kim, przecież to mógł być ktoś ważny... zdecydowanie trzeba było porozmawiać ze stadem i ich reakcją na każdego obcego. Oczywiście, nie można było być miłym dla każdego, lecz jeśli obcy był już z kimś to oznaczało że wszystko jest ok. -Nie jest obcym, poza tym jest tu mile widziany. Czasem najpierw się dowiedz jak wygląda sytuacja, później atakuj.- mruknęła zmęczona już psychicznie i fizycznie. Ostatnio miała zdecydowanie za dużo na głowie, sprawy rodzinne oraz stadne to kiepskie połączenie, jak widać. -Możesz przecież zostać i pomóc...- rzuciła krótko, po czym przeniosła wzrok na białego który to postanowił po prostu opuścić to spotkanie i wleźć do wody, jak gdyby nigdy nic. No ona zaraz oszaleje z tymi samcami. Widząc jak coś się z nim zaczęło dziać w wodzie warknęła pod nosem i rzuciła się do wody, całe szczęście że radziła sobie niemal jak Gvalch'ca, o ile nie lepiej. Podpłynęła do niego i chwyciła jego kark, po czym zaczęła ciągnąć w stronę wyspy, mając nadzieję że chociaż uda się im uciec z wiru.

► Pokaż Spoiler

Test krzepy:
(Nuzira - 50) -5 za holowanie

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
3, 23, 26

[Elandir]

Z łatwością można było nazwać każde jestestwo tchórzem, które akurat stroniło od wszelakiego fizycznego konfliktu. Jednakże czy sama odwaga nie była czymś znacznie więcej, aniżeli demonstracją siły?
Choćby takim przekonaniem, iż wiedziało się, w jaki sposób ową siłę ukierunkować. Co też właściwie uczynił białolicy, który wiedział o tym, że prawdopodobnie dałby radę takiemu oto młodzieniaszkowi. Nie mniej jednak, czy było warto? Skoro w tym samym czasie zainterweniowała dwu ogoniasta. Wobec jakiej, tym bardziej nie wypadało poturbować jej syna. Poza tym, obecnie mieli znacznie ważniejsze zmartwienia na głowie w postaci misternego znaleziska z nieba, aniżeli potyczka ze smarkaczem. Który pomyślał, iż w samym sercu ich ziem, w obecności dwójki tutejszych lwic. W dalszym ciągu uchodził za wroga, którego należało czym prędzej przegnać. Jak widać, młody nie grzeszył nazbyt wielce mądrością, co też nie jemu było dane oceniać. Toteż, uczynił to, co uważał w tym momencie jak najbardziej za słuszne. Pozostawiają ową dwójkę samym sobie, skoro mieli co nieco do wyjaśnienia.
Tymczasem woda okazała się w miarę przyjemna, co też odebrał z jako taką ulgą. Do czasu, kiedy nie pochwycił go ten sam prąd co chwilę wcześniej barczystą. Z którym białofutry szaman począł walczyć, nie dając póki co za wygraną. Lecz w pewnym momencie, jego siły wykorzystane do granic swoich możliwości, zaczęły go coraz bardziej opuszczać bezwiednie. Co też skutkowało tym, iż mimo wszelakich starań w zachowaniu wewnętrznego spokoju, poczęła ogarniać go panika. Która momentalnie objawiła się w jego chaotycznym zachowaniu typowego topielca, jaki za wszelką cenę nie chciał skończyć na dnie owego akwenu. I kiedy wszystko było już przesądzone na jego niekorzyść, a sam wyrok na niego wydany. Wówczas stało się coś, czego doprawdy się nie spodziewał, choć niewątpliwie miało to miejsce znacznie wcześniej, o czym starał się również do tego czasu zapomnieć. Albowiem w jego umyśle po raz kolejny nastąpiła istna eksplozja różnorakich głosów, które na przekór samym sobie, wzajemnie się przekrzykiwały. Leczy tym razem, jeden z nich wszystkich wydawał się wyróżniać spośród tego chaotycznego ogółu. Na którym postanowił skupić resztki świadomości, jaka wszakże niknęła w nim samym ku ciemności. Wraz z opadaniem z sił, zanikających w nim w trakcie nierównej walki. A sam głos, w który usilnie starał się wsłuchać, w końcu począł przemawiać w miarę wyraźnie oraz klarownie. A słowa, jakie kierował ku niemu, zdawać się mogło, iż kazały mu czym prędzej się poddać. Lecz zanim białolicy zdążył w nich całkowicie się rozeznać, wtenczas nastąpił pewien zwrot akcji, którego po raz kolejny wszakże się nie spodziewał. Bowiem ku niemu, na ratunek ruszyła dwu ogoniasta, jaka zdawać się mogło, równie dobrze radziła sobie z mokrym żywiołem, co jej stadna towarzyszka.

[Mistrz Gry]

Cóż, lew może i przez chwilę sobie radził lecz po kilku chwilach emocje wzięły górę. Zaczął się szamotać, próbując w ten sposób nie dopuścić by jego głowa znalazła się pod wodą. Jednak na dłuższą metę tylko pogorszał tym swoją sytuację gdyż kosztowało go to mnóstwo sił. I kiedy już zupełnie z nich opadł oraz powoli godził się z rychłym końcem stało się coś niespodziewanego. Mianowicie jedna z lwic, a dokładnie Nuzira rzuciła mu się na ratunek. Widząc jego problemy momentalnie wskoczyła do jeziora i zaczęła płynąć w jego stronę. Owa przeprawa szła jej nawet lepiej niż Falce i już po krótkiej chwili znalazła się tuż przy topielcu. Następnie bez wahania chwyciła go za kark i zaczęła holować do brzegu. I odziwo szło jej to całkiem nieźle, mimo tego, że Elandir swoje ważył. Oczywiście, woda niwelowała jego ciężar ale i tak nie było to łatwym zadaniem. Zatem dobrze, że trafił akurat na tak silną ratowniczkę.
Dzięki samicy i jej sprawnej akcji ratunkowej bardzo szybko udało im się dotrzeć do wysepki. Lecz o tym co będzie dalej i czy czarnofutra pomoże im wyjść na brzeg? O tym mieli się dopiero przekonać.

@Gvalch'ca @Nuzira @Elandir

[Gvalch'ca]

Obserwowała uważnie całą akcję, już nie krążąc w tę i na zad po brzegu. Elandir siłował się z wodą, powoli odpuszczając sobie walkę. Co chciał udowodnić wchodząc do jeziora? Męskość, spryt, odwagę? Powątpiewała obecnie we wszystkie trzy cechy. Widząc tę szamotaninę miała zrezygnować ze swych zasad i popłynąć do niego, lecz ubiegła ją ta wyższa rangą. Robiąc za koło ratunkowe, zaczęła płynąc razem z nim w kierunku wyspy. Fakt, szło jej dobrze, ale tylko dlatego, że nie miała po drodze żadnych wirów i zmiennych prądów, z którymi ona musiała wcześniej się zmierzyć. Próbowała nie skomentować tego siarczystym przekleństwem. Widząc, że już nie potrzebują pomocy, usiadła i dalej obserwowała bieg wydarzeń. Gdyby teraz weszła do wody, byłoby to całkowicie zbędne.