Kamienna Polana

[Ndogo]

Szczur uśmiechnął się pod wąsem.
- Mnie też miło łajzo. Nic się nie zmieniłeś. - powiedział. Po czym zeskoczył w dół tak, by i Narie mogła go widzieć.
-Ndogo, ndogo a jakże. Chyba nie masz wątpliwości hmmm? A może już mnie nie poznajesz? Oooo wcale bym się nie zdziwił.- zachlipał - Skąd o niej wiem? Ooo to długa historia. Najpierw chciał mnie zjeść pewien wąż, śmieszny facet, pobawiłem się z nim w kotka i myszkę, ale trochę się zgubiłem rozumiesz no. Potem jakiś ptak nade mną latał, więc musiałem się ukryć a nóż był drapieżny?! Chociaż jak tak teraz myślę to chyba był kruk... Nieważne! I tak mam awizofobię okej? Wlazłem do najbliższej nory no i oczywiście była czyjaś! Borsucza w dodatku ( jak ja ich nie cierpię).Prawie zostałem zjedzony i wystraszony na śmierć a na dodatek śmierdziało więc zgubiłem zpach ciebie siebie... i w sumie to tyle- szczur nawet sobie nie zdawał sprawy, że cały czas miał wstrzymany oddech z emocji i teraz wypuścił powietrze. Jego oczka się lekko zaszkiły a on sam wbił wzrok w ziemie.
- To... chcesz mnie z powrotem? Prawda?- zapytał cicho spoglądając w górę na Narie. Widać było, że szczur nie chce pokazać jak bardzo to wszystko było dla niego trudne.

[Lapis]

Na początku Lapis patrzył na Ndogo jakby widział idealnie przygotowane spaghetti, jednak zauważył, że zaczął rozmawiać z tą dwójką, więc momentalnie sobie odpuścił. Stracił ten zapał. Oblizał pysk i spojrzał na ziemie. Słuchał co mówią.
No ciekawy ten szczur. Chyba się znają.
Na razie się nie odzywał. Wsłuchiwał się i miał nadzieję, że go nie zaczepią. Lapis wolał siedzieć sam. Dobrze, że nie jest szczurem, bo chyba by sobie coś zrobił, jakby musiał uciekać przed wszystkim, zamiast leżeć bez końca. Dowiedział się dużo rzeczy, Ich księżniczka skądś uciekła.

[Haki]

Haki z wyraźnym rozbawieniem przyglądał się, jak Ndogo opowiada swoja historię niemal na jednym wydechu. Nie wiedzieć czemu brązowy polubił tego gryzonia i byłby rad gdyby Narie zgodziła się mu z nimi zostać.
-Zawsze może być naszym zwierzątkiem domowym. Załatwimy mu jakieś ozdoby na futro, zbudujemy mu piękną klatę i będziemy go regularnie karmić- rzekł żartobliwym tonem wodząc wzrokiem pomiędzy księżniczką a szczurem.

[Narie]

Co prawda szczur nie odpowiedział na jej pytanie, ale ona na jego także, więc można uznać, że byli kwita. Na słowa Hakiego posłała mu karcące spojrzenie, ale nie mogła powstrzymać śmiechu.
- Jasne, że chcę cię z powrotem. Tylko nie gub mi się znowu! - odparła z udawaną srogością. Teraz, gdy oboje byli z nią, Ndogo i Haki, przez chwilę uwierzyła, że będzie jak kiedyś, przez chwilę poczuła się szczęśliwa. Szkoda tylko, że nie było z nimi Rei...
Ale trwało to tylko chwilę. Potem przypomniała sobie, kim jest i jakie są jej obowiązki. Westchnęła cicho.
- Skoro więc wyjaśniliśmy tą kwestię, może udamy się w końcu na ten spoczynek? Czeka nas później dużo pracy - zaproponowała z udawanym uśmiechem.

[Ndogo]

Oburzony szczur już nabrał powietrza aby nakrzyczeć na Hakiego za tę bezczelność, kiedy zdał sobie sprawę że lwy się uśmiechają. Ach to ich poczucie humoru. Nigdy go nie zrozumie.
- Ha. Ha. - odpowiedział i uśmiechnął się do towarzystwa - O tak... Odpoczynek...- rozmarzył się. Tego mu teraz było trzeba. Wskoczył na grzbiet Nari i poczuł że nareszcie jest na swoim miejscu. Skulony na futrze księżniczki rozmyślał. Miał się za takiego niezależnego a tu proszę. Naprawdę polubił tą książęcą smarkulę i jej pachołka. Zależało mu na nich, choć sam przed sobą nie chciał tego przyznać.

[Narie]

Narie powiodła wzrokiem po towarzyszach. Nikt się nie sprzeciwiał, nie było tu nic więcej do załatwienia, więc chyba mogą iść? Uśmiechnęła się do Hakiego i ruszyła w dalszą drogę.

Z.t.

[Lapis]

Jako iż miał towarzyszyć Hakiemu, a nie Narie, od razu za nią nie poszedł. Zaczekał, aby zobaczyć co zrobi Haki.
Spojrzał się kątem oka na szczura i na odchodzącą Narie. Wstał i spojrzał na Hakiego pytająco, gdzie teraz, chodź był pewien, że za Narie. zt (jeśli Haki też)

[Haki]

Lew o mały włos nie wybuchnął śmiechem widząc złość pojawiająca się na pyszczku Ndogo. Przynajmniej nie będzie nudno. Oby tylko szczur nie wpadał do nich w najmniej odpowiednich momentach. W końcu brazowogrzywy liczył na chociaż odrobinę prywatności.
Zatem w drogę - rzucił wesoło w kierunku Lapisa, po czym ruszył za Narie.

z/t

[Dhoruba]

Gepard oddalił się nieco od brzegu, powoli kierując swe kroki z powrotem w stronę lasu, gdzie to kierowały go ślady pozostawione przez brązową lwicę. Postanowił skorzystać z tej chwili samotności, która zapewne nie miała szans trwać zbyt długo, by poukładać myśli. Ostatnimi czasy wiele się wydarzyło. Nie tylko właśnie osiągnął to, na co liczył - stał się częścią lwiego stada, tym samym zyskując ochronę, lecz również był świadkiem opuszczenia go przez kilku nowych członków. To ostatnie nieco go niepokoiło. Czerwonooki samiec może i sprawiał wrażenie niepoczytalnego, jednakże i taki mógłby im porządnie zaszkodzić, gdyby spróbował. W końcu posiadał już nieco informacji dotyczących ich terenów i liczebności. Dhoruba był pewien, że lwioziemcy daliby zabić za taką wiedzę.
Całkiem zabawne, jak bardzo jego rodzona matka szanowała lwie stado, które teraz zapewne uznałoby go za wroga. Zaraz jednak poczuł ukłucie poczucia winy. Jioni nie chciałaby, by wiódł takie życie. Lecz z drugiej strony postępując według matczynych zasad pewnie nic by nie osiągnął.
Gdzie zaprowadziły one ją samą? Najpewniej do piachu - pomyślał z goryczą. Zaraz jednak wzdrygnął się, jakby przestraszony własnymi myślami.
Przystanął, rozglądając się dookoła, pod pretekstem dalszego poszukiwania śladów Kisasi bądź też zwykłego zorientowania się, gdzie właściwie się znalazł. W rzeczywistości potrzebował jedynie chwili na uporządkowanie myśli. Odrzucenie tych nieprzyjemnych, uspokojenie wewnętrznych rozterek i ukierunkowanie na właściwe tory.

[Silver Hunter]

Opuściwszy okolice mrocznego lasu, srebrzysty gepard dotarł do morza, a stamtąd odbił na wschód, aż przybył nad piękne jezioro o przejrzystej, szmaragdowej toni. W jego pobliżu znajdowała się polana porośnięta zieloną trawą, pośród której znajdowały się różnej wielkości kamienie. Tam właśnie natknął się na kolejnego osobnika, którym był smukły kot jego wielkości, o żółtej sierści pokrytej czarnymi cętkami. Na jego widok uniósł brwi.
- Witam. Czy można spytać kim jesteś? - odezwał się nieufnie do nieznajomego, stając w pewnej odległości od niego.