Podnóże

[Mistrz Gry]

Dla Chala wszystko działo się zdecydowanie za szybko, nie potrafił pojąć tego co właśnie odbywa się wokół niego. Wątków, które nagle się pojawiły było zdecydowanie zbyt wiele, a przecież każdy z nich był potencjalną przewagą w zbliżających się dyskusjach i starciach. Na całe szczęście póki co właściwie nikt nie zwracał na niego uwagi, co oznaczało, że nikt nie spróbuje niczego przed nim ukryć. Musiał jedynie pozostać w tym stanie i nasłuchiwać. Chal gładkim, nadzwyczaj płynnym ruchem wskoczył na zbocze skalne i rozpoczął wspinaczkę, musiał mieć dobry widok na całe te przedstawienie. Miał nadzieję, że w zamieszaniu nikt go nie zobaczy.

Tymczasem Datura rzuciła się na kruka, ale ostrzeżenie Rei połączone z Ven zagradzającą drogę sprawiły iż skrzydlaty posłaniec zdążył poderwać się do lotu. Ptak szybko początkowo nie do końca wiedział co się dzieje i po nagłym wzlocie zaczął rozglądać się za potencjalną drogą ucieczki, po czym ruszył w tę samą stronę co Rea.

► Pokaż Spoiler

Datura test Zręczności 47 (- 5 za ostrzeżenie, - 10 za zagradzającą Ven) vs Kruk 60 Percepcji (-10 za wzrok utkwiony w Rei):

Datura (32):

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
21, 10, 50

Kruk (50):

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
34, 31, 12

[Datura]

Warknęła na Ven zagradzającą jej drogę. Co ta głupia dziewczyna znowu wyprawia... Jedyną wiadomość jaką mogła komuś przekazać przekąska to czy chce być podana w plasterkach czy z nadzieniem. Ze zdziwieniem przyjęła fakt, że obie próbują ją powstrzymać przed upolowaniem jakiegoś ptaka. Jeśli ma jakieś wiadomości, to niech ustawi się w kolejce za ambasadorem zebr, czy jak tam przedstawiała się Baqiea, a nie plotkuje z Reą.
Tak łatwo temu ptaszysku nie przepuści. Nie dość że głodna, to jeszcze zirytowana bezsensownym zachowaniem tej smarkuli nie da sobie spokoju dopóki z tej kupy pierza nie zostanie tylko, no właśnie pierze. Głupia nie była, żeby próbować łapać ptaka w locie, więc kiedy tylko ten poderwał się do góry pobiegła w stronę gdzie się kierował.

ZT?

[Ventruma]

Spojrzała błagalnym wzrokiem na Daturę, jakby przygotowywała się na karę śmierci z jej strony i pobiegła szybko, lecz delikatnie stąpając w stronę Rei i kruka. Niepokoił ją fakt, że Datura też idzie, jakby nie zrozumiała co tu się dzieję. Nie wiedziała jak sprawić, żeby wytłumaczyć Daturze, że może zjeść ptaka dopiero jak powie wiadomość, tak, żeby nikt nie usłyszał i, żeby ją nie zabiła wzrokiem. Myślała tak o tym gdy już skręciła za rogiem i nie było jej widać. zt

[Tib]

Po złożeniu przysięgi Athastan założył na jego szyję naszyjnik który był symbolem jego władzy. Kiedy krótkogrzywy zakończył swoją część, Tib ukłonił się wszystkim zebranym pod skałą. Jego służba się rozpoczęła. Wycofując się z widoku, jego wzrok powędrował na Chala, który właśnie gdzieś się wspinał.
-A dokąd to mein Freund?- rzucił wesoło w kierunku lwa.
-Musimy wyruszać, sojusz przeciwko Wodzowi sam się nie zawiąże- dodał identycznym tonem , po czym skinął na Maru a następnie ruszył w kierunku czekającego na uboczu Thana.
W międzyczasie przystanął przy Baq, która najwyraźniej chciała z nim pogadać.
-Mam nadzieję, że nie zanudziliśmy cię na śmierć- rzekł żartobliwym tonem.

[Baqiea]

Hiena zachichotała i nagle zaczęła udawać martwą na chwilę się przewracając
-Nie bardzo-
Powiedziała już powoli wstając
-Chciałam upewnić się że sytuacja nie ulega zmianie. Wiesz szybkość z jaką władza u was się zmienia sprawia iż mam obawy o pamięć sojuszy-
Bagieta spojrzała głęboko w oczy lwa
-Po za tym słysząc o zbliżających się walkach przeżywam nie mały stres związany z obawą o "zbrojne" działania które mogły by odbywać się zbyt blisko miejsca gdzie przebywa ma rodzina, co mogło by doprowadzić do niechcianej sytuacji gdy którejś z stron popuszczą nerwy. Wiesz ciężko poznać czy lew w trawie ma zamiar atakować czy skrada się do wroga.-
Oczy robakorzernej popatrzyły w dal
-I chyba warto bym potwierdziła nasze stanowisko u waszej... królowej? Wiesz dziwnie pełni mi się to funkcje, a chciałabym wiedzieć jak mogę się przydać, jak na razie to strasznie głupio tak być na każdym waszym ważnym "przedsięwzięciu" nie dając nic od siebie-

[Malahir]

Całe zamieszanie z krukiem jakoś mu umknęło. Znaczy, pojawienie się samego ptaka dostrzegł, zarejestrował jakieś zamieszanie, lecz nie obdarzył tego większym zainteresowaniem. Po pierwsze był zbyt zmęczony po długim biegu, by tam podejść, po drugie bardziej skupiał się na zastanawianiu, co powie rodzicom.
Zanim brat zdążył odpowiedzieć zauważył, że zbliża się do nich ojciec. Zaklął w myślach, podnosząc się zaraz do siadu, nie chcąc rozmawiać z Jasirem w pozycji leżącej. Zerknął krótko na milczącego Zafira, po czym utkwił spojrzenie gdzieś na lewo od ojcowskiego oblicza, nie chcąc patrzeć mu w oczy.
Słowa, które padły z jego pyska były w stu procentach tym, czego się spodziewał. Wiedział, że czekała ich poważna rozmowa, może nawet kara. Był świadom tego, iż zaczną się pytania. A on nie do końca wiedział, co odpowiedzieć. Czuł się z tym wszystkim strasznie głupio, zwłaszcza, że wpakował w to brata, narażając go na niebezpieczeństwo. Przez chwilę miał ochotę coś zmyślić, stwierdzić, że razem z Zafirem gdzieś przespali pół uroczystości, albo że zapędzili się gdzieś za jakąś zwierzyną, jednakże miał wrażenie, iż ojciec szybko dostrzegłby kłamstwo. Zwłaszcza po tym, jak dostrzegł siniaki. Westchnął.
- To był mój pomysł, Zafir tylko za mną pobiegł - powiedział po chwili smętnie. - Ja... Próbowałem szukać Jasmin - dodał po chwili, pewniejszym tonem, przenosząc w końcu spojrzenie na pysk Jasira. Pominął całą sytuację ze ściganiem sępa, gdyż wydała mu się nieistotna. W końcu i tak gonił go tylko po to, by go wypytać, czy nie widział siostry. Na wspomnienie samicy wzrok Malahira stał się nieco ostrzejszy, może nawet odrobinę oskarżycielski. Samiec odnosił bowiem nieprzyjemne wrażenie, że wszyscy kompletnie zapomnieli o Jasmin i pogodzili się już całkowicie z jej zniknięciem. A to nie było w porządku. - Poszliśmy...Trochę za daleko. Były tam jakieś obce lwy... Musieliśmy uciekać - zakończył dość koślawo, wbijając po tym wzrok w przestrzeń.

[Tib]

Widząc zachowanie Baq Tib delikatnie uniósł prawą brew ku górze, a na jego pysku błysnął delikatny uśmiech.
-Cóż, sojusz jest to swego rodzaju umowa i nawet władca nie może go sobie od tak unieważnić, potrzeba jest zgoda Rady Stada i cała masa formalności- rzekł żartobliwym tonem- w każdym razie nie musisz się o to martwić.
-Obawiam się, że działania zbrojne mogą niedługo ogarnąć całą krainę a na Lwiej Ziemi wasze stado będzie miało zapewnioną ochronę. Dobrze by było gdyby przekazać waszym jak wyglądają lwioziemcy, żebyście wiedzieli kogo w razie czego nie atakować. Ze swojej strony mogę wam obiecać, że każdy Lwioziemciec jaki zaatakuje waszą grupę trafi pod sąd- powiedział.
-Jasne- odparł posyłając hienie szeroki uśmiech- to dobry pomysł, zwłaszcza, że to ona nas reprezentuje.

[Mistrz Gry]

Chal zatrzymał się na dźwięk słów Tiba. Wreszcie wracał do centrum wydarzeń, pora było na wykorzystanie swych legendarnych już umiejętności politycznych. Musiał wziąć się w garść i przezwyciężyć żal, który wywołała w nim koronacja.
- Ależ oczywiście Kanclerzu, powiedz tylko konkretnie czego potrzebujesz -mruknął, a jego malunki zatańczyły w słońcu. Lew ruszył za Tibem i skinął łbem hienie, przysłuchując się wszystkiemu i zastanawiając jak może to wykorzystać.

[Zafir]

Zafir siedział cicho i próbował unikać wzroku rodziców, którzy zdążyli ich zauważyć. Było nieuniknione, że ktoś w końcu ich zapyta, gdzie byli. W końcu mieli zjawić się na uroczystość, a nie było ich dość długo. A może Zafirowi wydawało się, że minęło dużo czasu? Ta przygoda była tak straszna, niemal ekstremalna dla tak tchórzliwego lewka, że z jego perspektywy trwało to jak nieskończoność. Kłębiło mu się od tego tyle myśli, że błagał tylko aby to się skończyło. Ale jeszcze nie koniec wszystkiego. Tata do nich schodził i pewnie będzie zły. Jeszcze raz będzie musiał wrócić myślami do tych zdarzeń. Musieli wymyślić jakąś wymówkę. Brat widocznie też nie miał pojęcia, co mu powiedzieć.
- Eeee... Nie wiem... - powiedział cicho, zdezorientowany. Był raczej skłonny nie opowiadać ojcu o spotkaniu groźnych lwów. Z drugiej strony uczono ich nie kłamać. Zadrapania i tak ich zdradziły. Nie było innego wyjścia. Ze spuszczoną głową stał z bratem i słuchał w milczeniu. Jedyne co mógł, obronić Malachira, jako że dzięki niemu wyszli z tego cało.
- To dzięki jego reakcji mogliśmy uciec. - przyznał skruszony przed Jasirem. - Byliśmy w Nadrzeczu i spotkaliśmy grupę niemiłych lwów. Zaatakowali nas, bo naruszyliśmy ich tereny. - wyjaśnił, podnosząc głowę do góry i patrząc tacie prosto w oczy. Nie dało się zaprzeczyć, że rodzice musieli być tym przejęci, ale Zafir wciąż myślał, że za chwilę tata będzie ganił ich za nieodpowiednie zachowanie.

[Nilima]

Słowa ciotki do przyjemnych nie należały, aż położyła po sobie uszy, słysząc to wszystko. Może i takie miała zdanie o Narie, mimo wszystko nie tak łatwo jest przekonać szarą do tego typu opinii, nie uwierzy póki sama nie porozmawia z tamtą... i może to było najlepsze wyjście z tej sytuacji? Spotkać się z nią i dowiedzieć, o co tak naprawdę chodzi, dlaczego zostawiła stado. Bo póki co słyszała jedynie domysły a to jej nie wystarczało. Skoro Rea była niczym jej matka, może ona coś będzie wiedziała?
Zanim zdążyła coś powiedzieć, ciotka ruszyła w stronę białej lwicy i kruka, który właśnie do tamtej podleciał. Nieco ją to zaskoczyło, po co tam się zakradała, czyżby nagle aż tak zgłodniała by odejść od niej i się rzucić na marnego ptaka? Widząc całą sytuację, jeszcze bardziej była zażenowana jej zachowaniem, ostatecznie jednak postanowiła ruszyć za lwicami, z lekkim opóźnieniem, tak by jej nie zauważyły, białej pewnie przyda się pomoc.
/zt