Podnóże

[Datura]

Biała była gotowa do drogi, ale zbyt wiele się tu działo, by w tej chwili mogła po prostu odejść.
- Lepiej idź sprawdź czy cię nie ma w Martwej Rzece. - odwarknęła Thanatosowi. Już ona by wiedziała jak go zdenerwować, ale brązowy nie był tutaj główną atrakcją.
- Dziękuję skarbie. - odpowiedziała słodko malcowi. Uśmiechała się przyjaźnie do niego dopóki nie usłyszała bredni o kwiatkach i rosie. Robiła wszystko co mogła by okazał swój brak uwagi osobnikowi na którego grzywie siedział Piegusek. Młody schował się w sierści Tiba, więc nie sądziła że wydusi z niego coś jeszcze. Już dawno nie miała takiej ochoty zrobić komuś krzywdy. To jeden z niewielu momentów kiedy tęskniła za wujem, który doradziłby jej możliwe najbardziej bolesną i długotrwałą metodę.
- Tak, już idziemy Mjinga. - smyrnęła ją ogonem i nie mając sił na rozmowę zaczęła nucić, by poprowadzić lwicę swoim głosem.


ZT

[Mjinga]

Mjinga nie pojmowała, co się tutaj działo. Pewnie nie pojmowałaby nawet, gdyby jej IQ przerastało obecny poziom intelektu naleśnika dogorywającego na patelni. Działo się dużo; co zapewne każdy zauważył. Gdzieś tam w międzyczasie posłała Piegusowi ciepły uśmiech. Kurde, uroczy był! A potem padły słowa, pytania i odpowiedzi, których sensu nie umiała się doszukać, więc - aby się nie przemęczać - metaforycznie machnęła na to łapą, ruszając za tamtą niewidomą i Daturą.
- Chcę mieć dzieci! Ten tutaj jest taki uroczy! - rzekła do swojej najlepsiejszej z najlepsiejszych przyjaciółek tonem sugerującym co najmniej, iż chce mieć potomstwo z Daturą właśnie, nie zwracając przy tym uwagi na to, że tamta coś nuciła. Ba, próbowała nawet podłapać melodię i potem ponucić kilka taktów razem z nią, jednak jakoś nie wyszło. Zbyt skomplikowane piosenki Danka wymyśła, zdecydowanie!

/ zt.

[Tib]

-A tak jakoś - rzucił wesoło- myślę, że nie minie wiele czasu a też będziesz znać każdego Lwioziemca- dodał.
Swoją drogą zrobił się tu spory ruch. Zawsze tak było, gdy tylko na chwilę opuszczał swoją jaskinię. Kanclerz nie poświęcał większej uwagi Daturze, bo bał się, że zbyt długie wpatrywanie się w nią lub choćby próba odezwania się zaowocuje kolejną kłótnią. Kiedy Datura i Piegus nawiązali krótką rozmowę, Tib delikatnie spuścił łeb. Mały miał racje, szamanka ma piękne oczy i ogólnie cala jest bardzo ładna. Szkoda, że wtedy o tym zapomniał…
Posłał odchodzącym lwicom skinienie, po czym z zadowoleniem spojrzał na Rudego.
-Cóż, będziesz miał wiele okazji, żeby się wykazać, kto wie, może następnym razem to ciebie wybiorą na Kanclerza- powiedział przyjacielskim tonem.
-A też pozwólcie, że przeproszę was na chwilę. Jakbyś chciał pogadać o tym lamparcie, to daj mi znać- rzekł do Hamzy, po czym ruszył ku brązowemu.
-Przywitaj się z wujkiem Thanatosem- powiedział wesołym głosem.
-Jak leci Than, wszystko u ciebie dobrze- zapytał, cały czas mając w pamięci ostatnią akcję.

[Piegus]

Przytaknąłem mu lekko głową. Na pewno zapamiętam wszystkich... z czasem, no ten! Słuchałem tego mówił Tib siedząc wygodnie na jego głowie. Miałem z tego miejsca świetny widok.
-Co to lampart?- Zapytałem kiedy Tib ruszył na spotkanie z brązowym.
-Co to wujek? -Kolejne pytanie ale zaraz po niem spojrzenie swych brązowych oczu przeniosłem na drugiego samca.
-Hejo!- Przywitałem się lekko podnosząc się an grzywie taty.

[Rudy]

Mogę śmiało stwierdzić, że nikt poza Tibem nie skupił się na moim dojściu do stada. Ba. W sumie nie potrzebowałem większej atencji, ale miło by było usłyszeć ''witaj brachu''! Mimo wszystko byłem nadal baaardzo zadowolony. - Mnie? Kanclerzem? Wolałbym nie musieć wybierać, chyba to nie dla mnie. Obróciłem to w lekki żarcik i zaśmiałem się. - Pewnie będę miał co do roboty to i w trakcie poznam osoby ze stada. Uśmiechnąłem się do Tiba. Hmmmm. - Nie miałbyś nic przeciwko jeśli poszedłbym pozwiedzać nieco ziemie? Zapytałem.

[Thanatos]

Tib wreszcie przyszedł. Miał na głowie małego szkraba. - Hej młody. - Powiedział z uśmiechem do lewka.
Zwrócił się do kanclerza. - U mnie? Słuchaj jak nowo narodzony, tak długo spałem, że nawet nie wiem ile to trwało. Wyzdrowiałem też już po tamtym przeziębieniu, czy czym to było...? Już zapomniałem nawet, gdyby nie... - Dał znak, by Tib popatrzył na Daturę odchodzącą w oddali spod lwiej skały. - Właśnie, moglibyśmy we cztery oczy...? - Jego wzrok wskazał teraz na młodego lwa, który siedział na Tibie.

[Rudy]

Uśmiechnąłem się do obu Panów i postanowiłem na własną łapę nieco zbadać teren! Wolno się wycofałem. - Zostawię Was, bo chyba macie coś do załatwienia i tak. Powiedziałem i ruszyłem przed siebie, gdyby jeszcze coś mówili zapewne bym usłyszał... ale chyba nic pilnego.

z/t

[Tib]

-Jasne, w końcu dobrze by było żeby strażnik znał ziemie których przyjdzie mu pilnować, co nie?- odparł wesoło na słowa Rudego, po czym skinął mu na pożegnanie.
-Lampart to taki lew, tylko nieco mniejszy, bez grzywy i bardzo dobrze chodzi po drzewach- wyjaśnił.
-Głównie żyją w dżungli jednak ostatnimi czasy jeden przyszedł do nas w gości- dodał wesołym głosem, jednocześnie mając przed oczyma poharatany pysk Nabo. Nie powinno go to bawić, ale jednak bawiło.
-Wujek, to brat mamy albo taty, chociaż można tak też nazwać bliskiego przyjaciela rodziców. Tak się składa, że swego czasu razem z Thanatosem służyliśmy w gwardii królewskiej i zaliczaliśmy się do najlepszych wojowników na całej Lwiej Ziemi- powiedział z dumą w głosie, po czym spojrzał na Thanatosa.
-Cóż, nawet nie wiesz jak dobrze widzieć cię uśmiechniętego, aż mi się przypomniał stare dobre czasy kiedy razem przechodziliśmy szkolenie-rzekł, po czym po przyjacielsku klepnął Thana w bark.
-Jeżeli chodzi o mnie, to nasza rozmowa może poczekać- rzekł, posyłając mu przyjacielski uśmiech. Tib doceniał, że brązowy się o niego troszczy jednak Piegus działał jak magiczny talizman który odpędzał od Kanclerza większość trosk i zmartwień. Tak długo jak na pyszczku malucha gościć będzie uśmiech, tak długo brązowogrzywy sam będzie szczęśliwy.

[Gvalch'ca]

Jednak mały szkrab nie był wystarczająco silnym talizmanem odpędzającym wszelkie zło na tym świecie od kanclerza, bo oto zbliżało się do niego kolejne, którego nie dało się zatrzymać i było nieuniknione. Czarna lwica musiała włożyć naprawdę sporo wysiłku w to, by przeleźć z cmentarzyska na podnóże Lwiej Skały. Szło jej to dosyć mozolnie, nie mniej nie poddawała się. Gdyby nie silna wola, padłaby gdzieś po drodze. Choć biorąc pod uwagę fakt, jak mało energii w niej pozostało, mogło to nastąpić w dosłownie każdej chwili. I tu już silna wola nie miałaby nic do gadania. Nie chciała robić żadnych postojów, czy przerw. Im dłużej odwlekała wizytę u znachora, tym prawdopodobieństwo zasłabnięcia lub po prostu wykrwawienia się rosło. Obok ścieżki prowadzącej na monument zauważyła dobrze znanego jej lwa. Nieco jej ulżyło, że nie będzie musiała użerać się z innymi lwioziemcami i tłumaczyć im, że miała tu immunitet. Gdy pokuśtykała przed oblicze przywódcy, zauważyła wtulone w niego, szare nakrapiane lwiątko. Czyżby jego? Nie zawracała sobie tym obecnie głowy. Schowany był również drugi lew, którego nie zauważyła wcześniej. Skinęła im łbem, ale nie liczyła na odwzajemnienie gestu. W końcu stało przed nimi uosobienie nędzy i rozpaczy, wcielenie siedmiu nieszczęść. Chwiała się na nogach, z pyska nadal ściekało jej osocze, podobnie jak z szarpanych ran na szyi i barku. Choć tam w dużej mierze było już pozasklepiane strupami, albo zaognione. Całe futro, a przynajmniej to na przedniej części ciała, było umorusane w piachu i jusze, a gałki oczki przekrwione. Cóż, bywało lepiej.
- Zaprowadzicie mnie do medyka? Najlepiej najbliższego. - (jeśli któryś się nad nią ulituje, proszę aby zaprowadzić ją do Athastana, to ważne). Bujnęło nią porządnie, lecz stanęła szerzej i jako tako udało jej się uniknąć upadku. Wyglądała teraz jak buldog, w dodatku taki po walce psów, rozsierdzony i sfatygowany. Liczyła, że któryś z lwów jej pomoże i nie zostanie odprawiona z kwitkiem. Nie po to szła taki kawał, by teraz ją przegonili.

[Gunter]

Cierpliwie podążał śladem czarnej lwicy, zdeterminowany by poznać jej tożsamość i dowiedzieć się skąd może pamiętać jej pysk. Zgodnie z jego przewidywaniami samica pokuśtykała pod Lwią Skałę. Z daleka dostrzegł kilkoro samców i jedno lwiątko. Mimo że już kilkukrotnie nawiedzał tą okolicę, nie widział ich wcześniej.
Zaraz, zaraz, przecież kojarzył tą brązową mordę. Niech go dżuma dopadnie jeśli to nie ten zbrodniarz Tib. Wygląda na to, że przylazł aż tutaj gdziekolwiek się teraz znajdowali. Materia ducha zawirowała gniewnie widząc tego mordercę w lwiej skórze. Wiedział za kogo Tib go uważał i co rozpowiadał o jego działalności. Przez takich jak on musiał spędzać życie na uboczu i trzymać lwiczkę w zamknięciu by nie sprowadzać na siebie żadnych podejrzeń. Widząc Tiba tutaj, cała sprawa nagle się rozjaśniła. Ten padalec na pewno chciał jego śmierci i pewnie maczał w niej te swoje brudne łapy, którymi mordował niewinnych. Nie żeby Gunter nie miał nic ciemnego na sumieniu, co to, to nie. Ale on przynajmniej był medykiem, więc okazjonalnie pomagał innym, nie wojownikiem którego jedynym celem było zabijanie.