Złote Łąki

[Zawadi]

Nie trzeba było jej dwa razy powtarzać. Zawadi ruszyła za nim szybkim krokiem, który później zmienił się w lekki trucht. Chciała jak najszybciej być na miejscu.
/zt

[Rudy]

Wyruszyłem z podnóża i trafiłem na przepiękną złocistą łąkę. Zapach trawy unosił się w powietrzu... przyjemnie. Choć nie jestem przecież roślinożercą, a ... ale jednak coś w tym zapachu było. Może to, że dobrze się na niej leży, śpi? Usiadłem na jednym z wzniesień i rozglądałem się to prawo, lewo i tak z coraz wolniejszymi przerwami... położyłem się i zmrużyłem nieco oko, aby słoneczko mogło zagrzać mój kark!

[Rea]

Z jaskini udała się na sawannę, sądząc, że przy obecnym zamieszaniu na Lwiej Ziemi większość lwów zebrana jest w centrum. Nie miała ochoty rozmawiać, tym bardziej nie marzyło jej się natknąć na Tiba. W obliczu ostatnich nieprzyjemności nie potrafiła patrzeć na niego bez wyrzutu.
No i... przydałoby się coś upolować. A gdzie będzie więcej roślinożerców niż właśnie w tym miejscu? W pewnym momencie zwolniła nieco krok i ugięła lekko łapy. Nie chciała rzucać się w oczy, choć jednocześnie utrzymywała pozycję, z której mogła swobodnie rozglądać się po terenie. Nie szukała długo, zanim dostrzegła niewielką grupkę antylop pasących się wśród traw. Zbliżyła się jeszcze, a gdy oceniła, że stoi w wystarczającej odległości, napięła mięśnie i wybiła się z ugiętych łap, wyciągając pazury. Jej cel upadł pod naporem jej ciała, wierzgając rozpaczliwie, reszta zaś rozbiegła się w popłochu. Jedno, silne zaciśnięcie szczęk na krtani antylopy wystarczyło, by wkrótce uszło z niej życie. Białofutra póki co nie dostrzegła nawet leżącego na pobliskim pagórku lwa, zbyt skupiona na polowanku. A teraz równie skutecznie pochłonęło ją jedzenie obiadu. Mniam.

[Rudy]

Tup, tup... tup! Coraz mocniej coś tuptało i nie mogłem trzymać głowy na ziemi! Co jest u diabła? Podnoszę głowę i widzę uciekające malutkie stadko antylop, a wśród nich coś białego porusza się z prędkością światła, a potem zabija ofiarę. No jasne, że lew! W sumie... może mnie poczęstuje? Wstydź się! Nie, nie. Podnoszę więc wolno zależałe ciało i rozciągam się, jak guuuuma. Wydaje z siebie jakiś gardłowy pomruk, coś na zasadzie ''uuuuuuu'' i ruszam w kierunku zaistniałej akcji. - Smacznego. Zapowiadam Swoje nadejście, gdy lwica zajada smaczny kąsek. - Syte? Czy antylopy przeszły na jakąś dietkę? Zażartowałem sobie i usiadłem. Poczekam, aż przekąsi by mogła rozmawiać pełną gębą! Ha, niedosłownie.

[Rea]

Bliżej niezidentyfikowany dźwięk momentalnie przykuł uwagę Rei. Uniosła wzrok ponad jedzonko i wtedy dopiero zorientowała się, że nie jest tu sama. W jej kierunku właśnie zmierzał czerwonogrzywy lew.
- Dzięki - odpowiedziała, lekko rozkojarzona z powodu swojego niedopatrzenia. Z jakiegoś powodu nie spodziewała się tutaj towarzystwa. I nie chciała go, lecz ta niechęć najwyraźniej wiązała się stricte z Tibem i jego ziomkami. Lew, który ją zaczepił wydawał się być na tyle poza tym wszystkim, co działo się na LZ, że być może to wystarczyło, by jego obecność nie czyniła jej większego problemu.
- Całkiem niezłe, idealne żeby się najeść. Z tego co mi wiadomo, antylopy nadal są wege, a zielsko podobno jest zdrowe. - odrzekła bez namysłu, a kącik jej pyska wykrzywił się nieznacznie ku górze. Wróciła do konsumowania obiadu, nie zważając na siedzącego obok lwa. Kiedy poczuła się syta, oblizała ubrudzony krwią pysk i przeciągnęła się lekko.
Gdzieś z tyłu głowy wciąż miała wiadomość od Narie. Może to ten moment... okazja, żeby się wymknąć. Nie miała jednak pewności, czy ktoś nie siedzi jej na ogonie. Bo co, jeśli taki tibowy przydupas kryje się teraz gdzieś w trawie i pilnuje, żeby nie zrobiła niczego wbrew jego rozkazom? Po tym, jak zobaczyła w swojej jaskini Jasira, to wcale nie wydawało jej się tak abstrakcyjne.
- Ty nie jesteś stąd, prawda? Widzimy się chyba pierwszy raz. - zagadnęła, spoglądając na lwa. Zdecydowanie, nie kojarzyła typa, ale nie dał jej żadnego powodu, by była wobec niego szczególnie nieufna.

[Rudy]

Wrrrr! Przeleciały mnie lekki ciarki, kiedy się obróciła. Czerwonkawe oczy, jasne futerko i ściekająca po nim krew. Wyglądała bardzo upiornie... a prócz tego była bardzo atrakcyjna. - Podobno tak, ale widocznie my aż tak nie chorujemy, a żeby leczyć się zielskiem. Uśmiechnąłem się. - Na ból głowy lepsze mięso, niż koperek! Zażartowałem sobie. Kiedy tak przegryzała kawały mięcha to i mnie w sumie cicho zaburczało w brzuchu, ale udałem, że to ... em coś innego niż ja. - Nie urodziłem się Tutaj, ale właśnie wracam z Podnóża. Zrobiłem przerwę na oddech. - Rozmawiałem z Tibem, a ten przyjął mnie do stada. Wcześniej byłem samotnikiem... Naświetliłem jej sprawę. - Nie mieliśmy wobec tego wcześniej okazji, aby się wiedzieć. Przyglądałem się jej oczom. - A Ty? Ty jesteś stąd? Zapytałem.

[Mistrz Gry]

Cholerne łąki były zdecydowanie zbyt rozległe i znalezienie na nich żywej duszy, graniczyło z cudem. W końcu jednak Eltaenowi i Mugambie dopisało szczęście i pochwycili zapach innych lwów. Szybki trucht w stronę z której doleciała ich woń, doprowadził ich do posilającej się w towarzystwie samca i samica. Idealnie. Mugamba skinął łbem swemu towarzyszowi, który zanurkował w zarośla i zaczął się skradać, a samemu ruszył w stronę nieznajomych. Jako honorowy wojownik pragnął ich chociaż ostrzec, że zaraz zawalczą. Ryknął przeciągle, a ryk jego był najgłośniejszym jaki ta sawanna słyszała. Skalny Wojownik naprężył mięśnie zmieniając się w morderczą machinę i skinął łbem w stronę obcych lwów dając wyraźny sygnał rzucanego wyzwania.

[Tib]

Ammar akurat patrolował pobliskie tereny gdy jego uszu dobiegł głośny ryk. Nie tracąc chwili lew udał się w tamtym kierunku a po chwili jego oczom ukazała się czwórka lwów. Strażnik kojarzył agresorów z wyglądu więc bez z chwili zwłoki ruszył ku Lwiej Skale po posiłki.

ZT

[Rea]

- A jakżeby inaczej. Zresztą, założę się, że mało to pożywne. Trzeba by żuć godzinami, żeby najeść się takim zielskiem. - odparła, również w tonie żartu. Nastał moment ciszy, a jej uszom nie umknęło ciche burczenie w brzuchu towarzysza. Niezależnie od tego, jak bardzo chciał to przed nią ukryć, zmysły miała jednak całkiem dobre. Kącik jej warg wykrzywił się ku górze w przelotnym uśmiechu.
- Nie krępuj się, trochę jeszcze zostało. - rzuciła zadziornie, spoglądając wymownie na kawałek antylopy. Po czym zaczęła czyścić swoją łapę, która również ubrudziła się czerwienią. Wysłuchała jego odpowiedzi na wcześniej zadane pytanie, a mina mimowolnie jej zrzedła, gdy padło imię kanclerza. Aż zrobiło jej się szkoda rudzielca. Nawet go polubiła, a w obecnej sytuacji z całym tym Wodzem też mógł stać się ofiarą jakichś dziwnych decyzji Lwioziemców.
- Cóż, tak. Choć już nie długo. - odparła zdawkowo, lecz nawet nie zdążyłaby powiedzieć nic więcej, bo nagle spokój sawanny rozdarł głośny ryk. Rea wdrygnęła się, a gdy odwróciła wzrok od rozmówcy, niemalże od razu zatrzymała go na rosłym lwie, który swoją postawą wyraźnie sygnalizował, że nie chodzi mu o zwykłe dołączenie do pogawędki. Wstała, napinając mięśnie i wbijając nieufne spojrzenie w przeciwniku. Już same nieprzeciętne rozmiary jego ciała budziły wrażenie, że delikwentowi zdecydowanie nie brakuje krzepy.
- Co jest? - wypaliła bezwiednie. Zmarszczyła brwi, schylając lekko łeb i przyjmując pozę pełną gotowości. Nie miała złudzeń, ten typek domagał się walki. I nie podejrzewała też, by mogła dostać jakiekolwiek wyjaśnienia, zanim rzucą się sobie do gardeł. No dobrze, a więc wpierdziel.

[Rudy]

Musiałem apetycznie patrzeć na ten kawał mięcha, że postanowiła się zemną podzielić! - Nie, przepraszam... natrudziłaś się, a ja miałbym sobie tak po prostu zjeść? Uśmiechnąłem się do niej. - Co to, to nie! Mówiłem żartobliwym głosem. Jakoś tak ta męska duma mi nie pozwalała, a byłem naprawdę głodny... - Niedługo? Dopytałem, ale przerwał mi ten wstrętny ryk! Rany, ależ donośny! Zerwałem się prędko automatycznie poddenerwowany, jakby ktoś wbił mi coś szpiczastego w zad! No, kolec! Właśnie jakiś wściekły buszmen rzucił nam wyzwanie! Podbiegłem więc nieco kawałek przed lwice i fuknąłem na niego ostrzegawczo. - Znajdź sobie inne towarzystwo do bójki, szaleńcu. Mój głos stał się niski, chrypliwy... aż sam nie poznawałem siebie. Jakby wstąpił we mnie jakiś demon! Pokazałem kły i pazury, precz!