Ukryta Jaskinia

[Piegus]

Wysłuchał go w milczeniu. Jednak minęło go więcej niż myślał. Będąc tutaj jakieś tam plotki do niego docierały. Były to jednak jakieś tam gadanie. Nie wiedział co powinien odpowiedzieć.
-Nie wiem czy jakieś miałam, a szamani, tak są dziwni i dziwne rzeczy mówią- On nie bardzo rozumiał ten ich bełkot. Wolał skupiać się na trochę innych rzeczach.
Zaskoczyło go to pytanie ojca. Nie wiedział dlaczego mu zadaje takie pytanie. Dla Piegusa odpowiedz zawsze była i jest oczywista.
-Nie wiem czemu tato zadajesz mi takie pytanie, nigdy nie myślałem inaczej niż tak, że wszystko co robiłeś, to robiłeś dla dobra stada. Poświęcałeś się dla niego. Każdy kto by myślał inaczej to ignorant- Dlatego szary chciał iść śladami ojca. Być tak nieugiętym i wiernym swoim ideałom.

[Tib]

-No tak, jak taki Athastan zaczynał nawijać to sam potrafiłem zgłupieć. Brakuje mi tego wygadanego skurczybyka- powiedział, pozwalając sobie na odrobinę nostalgii.
-Bo sam zaczynam się nad tym zastanawiać- Tib pozwolił sobie na ciche westchnienie.
-Ostatnio spotkałem Daturę, naszą dawną medyczkę a prywatnie moją partnerkę. Automatycznie czyni to z niej twoją przybraną matkę, jednak znając ją, to nie będzie skakać z radości jak się dowie- wyjaśnił, po czym postanowił powrócić do sedna.
-Planowaliśmy powrót na Lwią Skałę i odbudowę Lwiej Ziemi, ja jako Król, ona jako moja Królowa- powiedział, po czym pozwolił sobie na krótką pauzę, by Piegus mógł przetrawić to co właśnie usłyszał.
-Nie mam pojęcia kogo ani co tam spotkamy. Co się stanie, jeżeli ktoś z prawowitych dziedziców tronu przeżył inwazję. Ze swojej strony wiem, że nigdy nie podniosę łapy na żadne z dzieci Raisy, ale cała reszta jest dla mnie wielką niewiadomą. I chociaż domyślam się odpowiedzi, to chciałbym usłyszeć to z twoich ust synu. Czy niezależnie od tego co tam spotkamy, mogę na ciebie liczyć?

[Piegus]

-Trochę czasu wam to zajęło- On i jego partnerka. Od małego widział, ze coś miedzy nimi było. Nie umiał tego sprecyzować ale jakaś dziwna relacja. Szarak nie umiał tego nazwać. Zapewne jest na to za młody aby mógł pojąć cos takiego.
-Rozumiem ale nie wiem czy byłbym w stanie mówić do niej... mamo- Jak i jej aby go nazywać synem. W końcu zero jej krwi i on sam jest duży. Samica tez w jego wychowaniu nie brała udziału.
Zaś plany ojca trochę go zaskoczyły. Był jednak pewny swego i nie zmieni swojego zdania.
-Zawsze możesz na mnie liczyć, nie zależnie od sytuacji- Był tego pewny. Nie było niczego co by go jakoś mogło od tego odwieść,

[Tib]

-Cóż, to była...jest dość skomplikowana relacja. Tak to już bywa z lwicami. Jak się zakochasz, to sam się przekonasz, że miłość potrafi nieźle namieszać- powiedział. Cóż, o jego skoku w bok też nie zamierzał się teraz rozwodzić, a najlepiej już nigdy do tego nie wracać. Jak by się teraz nad tym zastanowić, to było sporo rzeczy, o których nie chciał Piegusowi mówić. Pewnie kiedyś trzeba to będzie wszystko przegadać.
-I chyba najlepiej będzie jak będziesz do niej mówić Daturo. Za "mamo" mogłoby ci się oberwać- Tib postarał się by wybrzmiało to jak żart, chociaż nie wiedział jak dokładnie zareaguje Datura. Lwica od zawsze była dość...nieprzewidywalna.
-Ciesze się, że to słyszę synu. Jeżeli nie jesteś zmęczony, proponowałbym wyruszyć na miejsce spotkania. Datura przywiązuje dość dużą wagę do punktualności a nieciałbym, żebyś oglądał jak na mnie krzyczy-znów zabrzmiało to jak żart, jednak Tib na prawdę nie chciał fundować takich scen piegusowi.

[Piegus]

-Nie wiem.. Myślałem już że się zakochałem ale... ale to mi się zdawało- Posłał ojcu lekki uśmiech.
-Oj może czasem pozwolę sobie na podrażnienie- Wystawił ojcu lekko język. Czy faktycznie się odważy? Nie wie jeśli tam będzie władczynią, to zapewne nie.
-Ruszajmy- Nie był zmęczony a skoro mają jak najszybciej to nie bedzie zwlekać.

[Tib]

-Też tak miewałem w młodości, to normalne, zakochujesz się, a potem wszystko nagle znika. Ale kiedy spotkasz już tą właściwą osobę twoje uczucia będą silne i długotrwałe- powiedział, chociaż Tib był dość kiepska osobą do rozmowy o uczuciach. Pod tym względem brązowogrzywy był dość prosty w obsłudze.
-Jakby chciała cię kiedyś obedrzeć ze skóry, to uciekaj do mnie, obronię cię- zażartował, chociaż w duchu liczył, że Piegus nigdy nie zajdzie Daturze za skórę.
-Doskonale, zatem za mną- powiedział, po czym opuścił jaskinię.

z/t

[Piegus]

Może i miał racje. No cóż, piegowaty może z czasem będzie miał okazję i możliwość przekonania sie o tym.
-Dam sobie radę- Rzucił wesoło ale i pewny siebie.
Skinął mu łbem i ruszył za ojcem.
zt.