Rozłożyste Akacje

[Lyarra]

Zastrzygła uchem z zainteresowaniem. Haki-Niehaki miał poglądy dotyczące królów zadziwiająco podobne do jej własnych.
- Och, czyli nazywanie cię tak może mi się jeszcze opłacić - nie mogła przegapić okazji do kolejnej uszczypliwości. Jednocześnie zanotowała w głowie tytuł Cesarza, na poczet przyszłych.
Potem jednak spoważniała, z niecierpliwością wyczekując na kolejne słowa samca, wręcz spijając je z jego ust. Przy każdym imieniu czuła się, jakby ktoś zadał jej cios, choć o dużej części z nich nigdy nawet nie słyszała. Zacisnęła mocno szczęki i wbiła pazury w ziemię, starając się nie dopuścić do siebie bólu. Ale prawda była taka, że nawet znienawidzonego Jasira było jej żal. A najbardziej serce złamało jej imię siostry, której przecież całe życie życzyła jak najrychlejszej śmierci.
- Nic mi to nie mówi - burknęła dla porządku, a zabrzmiało to dokładnie tak wiarygodnie, jak gdy marudne dziecko mówi, że wcale nie jest śpiące.
Gdy nieco się uspokoiła, przejrzała jeszcze raz w myślach listę. I zdała sobie sprawę, że jednej osoby brakuje.
- A córka Kiary? - zapytała z pewnym wahaniem. Z zasady nie chciała jej nazwać „księżniczką”, a imię z kolei nie bardzo chciało jej przejść przez gardło. W ten sposób łatwiej było udawać, że kuzynka nic dla niej nie znaczy.
Dla zasady skrzywiła się, słysząc propozycję Hakiego.
- A czemu niby miałabym chcieć? Chuja mnie obchodzi ten wasz głaz. - Krótka pauza. - Ale jestem głodna, więc mogę równie dobrze tam zapolować - zgodziła się łaskawie, zbyt ponura, by silić się na bardziej ambitne złośliwości.

[Haki]

Haki musiał by być ślepy, żeby nie dostrzec, grymasu na jej pysku, oraz mocno wbitych w ziemie pazurów. W tym momencie było mu szkoda z lwicy i chętnie poklepał by ją ku pokrzepieniu, jednak w porę uświadomił sobie, że Lyarra bardzo serio traktuje swoją przestrzeń osobistą.
-Jakby jednak zaczęło masz z kim o tym pogadać, to byli też moi przyjaciele. Ból z czasem nieco osłabnie, jednak rany pozostaną już na zawsze- powiedział, jednocześnie szykując się na jakąś uszczypliwość ze strony lwicy. Zieolonooki podejrzewał, ze Lyarra należał do tych, co prędzej poderżną sobie gardło, niż przyznają się do posiadania uczuć. Był jednak zdania, że nigdy nie zaszkodzi spróbować.
-Narie? Nie każ mi proszę rozwodzić się na jej temat. Zniknęła na długo przed całą tą inwazją i chyba tylko demony raczą wiedzieć, gdzie ją zagnało- odparł, jednocześnie nie zamierzając się kryć, że nie w smak mu poruszanie tematu byłej księżniczki Lwiej Ziemi.
Pomimo podłego nastroju, na odpowiedź Lyarry odnośnie wspólnej wycieczki, nie potrafił powstrzymać uśmiechu.
No tak, czego innego mógł się spodziewać?
A więc ruszajmy - rzucił,samemu nie będąc już w nastroju do żartów, po czym dźwignął się z ziemi i ruszył w kierunku Lwiej Skały.

z/t

[Lyarra]

Jeśli Haki liczył na docenienie jego troski i dyskrecji, to bym w głębokim błędzie.
- Chyba w twoich snach - fuknęła, nie do końca wiadomo, na którą część jego wielce pocieszającej wypowiedzi.
Sposób, w jaki brązowy mówił o Narie, wzbudził jej zainteresowanie i gdyby nie obecna (dosłownie) grobowa atmosfera, nie omieszkałaby pociągnąć dłużej tematu, zwłaszcza, że jakiemu ewidentnie temat ten nie pasował. Ale na razie zapisała sobie to w pamięci jako „zadanie na przyszłość”.
Mruknęła tylko coś nieartykułowanego, ale z pewnością pełnego dezaprobaty, i ruszyła w kierunku masywu skalnego.

z.t.

[Ignis]

/Myślę że tutaj można się zatrzymać @Shanteeroth

Nie musiał nawet daleko iść, przyjemne miejsce wraz z cieniem, aby nie gotować się na słońcu, nawet jeśli lubił ciepło i kochał ognień, to jednak wędrówki przez pustynię szybko sprawiły, że zaczął doceniać te chłodniejsze miejsca. Takie jak to... Teraz mógł się skupić na stworzeniu torby dla Shantee.

[Shanteeroth]

Nie zapanowała nad reakcjami. Zresztą... Nie było to nic dziwnego, zazwyczaj w Shantee można było bez większych trudności czytać. Ułożyła się niedaleko samca, rzecz jasna zostawiają mu dość przestrzeni, by nie czuł się jakkolwiek skrępowany przesadną bliskością.
- Poznałeś Jasmin? Gdzie ją spotkałeś? - Na szczęście chociaż trochę zdążyła przefiltrować pytania, które opuściły jej pysk. W końcu wyszłoby doprawdy dziwnie, gdyby pierwszym było "Jasmin żyje?", które zdążyła na szczęście zatrzymać gdzieś na etapie przedzierania się przez gardziel. Jasmin żyła. Inaczej @Ignis nie wspomniałby, że ostatnio się z nią widział. A przynajmniej... żyła WTEDY. Stąd ostatnie z pytań: - Dawno ją widziałeś? Chyba powinnam jej poszukać...
Z jakiegoś powodu czuła się odrobinę odpowiedzialna za niebieskooką, chociaż tamta na pewno była już dorosła i - jak widać! - świetnie sobie radziła.

[Ignis]

Ignis nie był zaskoczony, tym, że @Shanteeroth się dopytywała o Jasmin. Jeśli byli kiedyś w tym samym stadzie, to nawet dobrze o niej świadczyło w oczach ognistego.
- Ano, tak się przedstawiła. Podczas jedej z moich wędrówek przez pustynię do dżungli. Można by rzecz, że wpadliśmy na siebie... - Stwierdził bardzo dyplomatycznie nawet jak na niego.
- Nie zbyt, może jakieś 8 księżyców temu minęło odkąd wpadłem wraz z nią do wody w Oazie - Powiedział, choć pewnie Jasmin by to inaczej opowiedziała. Hehe. Jednakże, Ignisa nie grzało, aby od razu zdradzać wszystko co z nią robił. W między czasie zajął się tworzeniem torby. Trochę mu się z tym zeszło, ale nie tworzył w końcu byle czego! Każdy jego twór miał być nowych arcydziełem rzemieślnictwa. Tak był uczony i tak wykonywał swoją robotę i hobby. Gdzieś tam w między rozmawiał, gdyż większość rzeczy robił już na automacie i tylko czasami jeśli coś wymagało większej dokładności i precyzji przestawał mówić, aby się lepiej skupić.

Proces tworzenia torby

► Pokaż Spoiler

Wyciągnął ze swojej torby gałęzie z żelaznych drzew. Zaczął obrabiać gałęzie, pozbywając się nierówności i stępiając końce, a gdy tylko skończył standardowo zaczął cały twór od zrobienia delikatnych nacięć. Najpierw u podnóża prawej dolnej nogi do prawej górnej, potem to samo z lewej strony. Następnie połączył nacięcie z prawego do lewego i na górze to samo. Tworząc prostokątną "podstawę". Wziął gałęzie które obrobił chwilę temu... przymierzając i sprawdzając ich długość względem nacięć. Gdy już lew wybrał, zajął się skracaniem części z nich za pomocą kościanego noża, nie trwało to długo, a w porównaniu z wcześniejszą obróbką, błyskawicznie. Były proste, a ich końce stępione, aby przypadkiem nie przebiły skóry. Teraz Ignis musiał się upewnić, czy te na pewno pasują, a tak właśnie było, więc odłożył je na osobną kupkę. Następnie złożył skórę w pół, chciał zgiąć ją idealnie po środku, aby dokładnie przyjrzeć się miejscu brzucha oraz góry torby. Nie były zbyt równe, zatem przełożył na drugą stronę, przyjrzał się oraz zrobił kolejne nacięcie, po czym znowu przewrócił ją na drugą stronę i szybko, lecz dokładnie i pewnie zaczął odcinać kawałek skóry. Znowu ją przełożył i teraz powiększył różnicę, następnie zaczął nacinać skórę od swojej postawy torby. Zrobił kolejny teraz u krótszym końcu torby, wziął do łapy kolejną gałąź i starając się w tej samej odległości rozpocząć nacięcie. Teraz dla mnie były 3 prostokąty, z czego ten środkowy był najwęższy, a za prawym był jeszcze spory kawałem skóry. Znowu zaczął przymierzać gałęzie, a gdy Ignis wybrał odpowiednie obrobił je tak jak te wcześniejsze. Jednak to jeszcze nie koniec tego, a zostały do zrobienia wgłębienia, przypominające ząbki. Gdy tylko skończył, odłożył gałęzie na osobną kupkę i znowu złożył skórę na pół, tylko tym razem trzeba była było wyrównać boki, gdyż o ile ten na dole, był prosty, to ten z góry zazwyczaj poharatany, dlatego wymagał podcięcia i wyrównania, aby bez problemu i estetycznie szyć boki przyszłej torby. Następnie zaczął robić małe dziurki wzdłuż boków, przyszłej torby. Po tym znowu ją rozłożył i w wierzchołkach podstawy zrobił wgłębienia. Po skończeniu robienia dziurek przyszedł czas na ułożenie szkieletu torby. Tak więc zabrał z pierwszej kupki 4 gałęzie i położył je obok skóry. Następnie zaczął robić delikatnie głębsze nacięcia, z tą różnicą, że były one troszeczkę krótsze. Potem wybrał krótszą gałąź, miała ona dwa delikatne ucięcia, włożył ją do rozcięcia jednym końcem, aby ładnie ją potem dopasować drugim. Ucięcia musiały być skierowane do góry, to samo zrobił z drugiej strony. Teraz nadszedł czas na dłuższe gałęzie, tą samą techniką włożył je tak, aby nacięcia na tych gałęziach idealnie pokryły się z tymi od mniejszych gałęzi. Tak oto powstał szkielet podstawy tej torby. Jednak ułożenie podstawy było dopiero początkiem, teraz wziął dwa kawałki kory i ułożył je na podstawie z gałęzi. Rozmiarowo w miarę pasowały, ale i tak wymagały sporej obróbki, w końcu nie robił byle czego! A z tak ogromną wprawą jaką nabrał Ognistogrzywy, nie obawiał się kruchości tego materiału. Dlatego najpierw zaczął od odcinania pasków kory, sprawnie i dokładnie, po czym odłożyłem je na osobny stos. Teraz były już równe i proste, znowu przyłożył do podstawy, tak aby obcięte boki łączyły się idealnie na środku. Następnie odkroił pozostałe wyrównał nierówności boków kory jednej i drugiej nie spiesząc się, zgodnie z rozmiarami szkieletu, tak aby położone następnie obok siebie kory pokrywały się z postawą... I wtedy również pomyślał, już o dodaniu pasków, które mu zostały. Wyciągnął pojemniki i ułożył je na podstawie szkieletu. Następnie zaczął przykładać te paski i wyrównywać, aby te dobrze pasowały. Tak oto powstała mu kwadratowa ramka, z czterema miejscami w środku. Odłożył je na razie na osobną kupkę w takim samym układzie z pojemnikami. Teraz dopiero zacznie się najlepsze... Przemknęła mu luźna myśl. Naciął głębiej górne nacięcia, a następnie wziął dwie przygotowane gałęzie i tą samą metodą co wcześniejsze, włożyłem je u górnych nacięć. Potem zostały mi boki, więc również pogłębił nacięcie i włożył gałęzie odpowiednią stroną wgłębień tak, aby pasowały do pozostałych. To samo zrobił z drugiej strony. Teraz gdy szkielet torby był już gotowy, wyciągnąłem z torby już przygotowany rzemień, który podzieliłem na dwie części. Delikatnie wbił w nie pazur i naplótł trochę wokół palca. Pomógł sobie pyskiem przeciągnąć odpowiednią stroną końcówkę tworząc niewielki supeł. Teraz zostało mu zszycie boków torby i tym się niezwłocznie zaczął zajmować, przeplatając ścięgno przez dziurki, które wcześniej zrobił. Kiedy szył już pierwszy bok, zaprzestał na chwilę, aby wykonać czynność którą jego Mistrz: Magnus nazywał "przypieczętowaniem". Bardzo ładna i trafna nazwa, ale w skrócie polegało to na usztywnieniu szkieletu, układając szkielet bocznych ścian w kątach szkieletu podstawy, który był prostym, lecz bardzo znaczący, gdyż potem usunięcie go będzie nie będzie możliwe, bez uszkodzenia skóry czy obrobionych gałęzi. Gdy usłyszał charakterystyczne "cyknięcie", uśmiechnął się triumfalnie, a wiedział, że jeden bok już był gotowy, z drugim zrobił to samo. W ten właśnie sposób szkielet stał się niezwykle sztywny oraz na tyle elastyczny, że bez problemu można go przeciążyć, a przez użycie gałęzi z drewna żelaznego nie powinien się nawet ugiąć. Ba! Nawet jeśli ktoś by usiadł na niej... to wtedy ciężar będzie rozchodził się na całą torbę, a nie tylko jej spód. Następnie zabrał się za dalsze zszywanie od skończonego boku ku górze, aby zrobić już pasek z jednej strony oraz zszyć drugi bok. Gdy skończył zszywać drugi bok torby, zakończył ścięgno supłem, teraz zostało mu zajęcie się paskiem od strony wewnętrznej, co prawda przez dłuższą chwilę zastanawiałem się czym je zapełnić, po czym przypomniałem sobie, czym wypełnił taki sam pasek Pasterzowi Dusz. Postanowiłem zabrać pozostałe części kory drzewa, wyciągnął trochę bawełny z jednego pojemnika i ułożyć na wewnętrznej stronie paska, a wiedział już, że bez problemu starczy to, aby było wygodne do noszenia, czy to w zębach, bez lęku, że przegryzie się przypadkowo skórę na wylot, czy po prostu na plecach. Dlatego następnie ułożył te kawałki kory obok, a sam zaczął zszywać pasek, robiąc co chwilę przerwę na dodanie kawałka kory do niego. Natomiast główna część torby była już dawno stabilna, a ta informacja zawsze Ignisa cieszyła, mimo iż robił to już wiele razy. Skończył zszywać pasek, a torba była gdzieś tak 80% skończona. Założył ją, aby upewnić się, że nie będzie problemów z założeniem jej. Leżała dobrze, nie uwierała ani nie spadała oraz nie szurała po ziemi znajdując się idealnie pod podbrzuszem. Zdjął ją, bo teraz trzeba zająć się zamkami. W końcu trzymane w niej rzeczy nie powinny móc o tak wypaść. Tak więc położył ją na ziemi i otworzyłem. Wziął z powrotem nóż i znowu zaczął robić delikatne nacięcia, te różniły się głównie od innych tym, że teraz te przechodziły od jednej krawędzi ściany do drugiej. W nacięciu zostawił dwa w miarę szerokie ala ząbki, które później będę musiał przebić długim kamieniem, a potem zaszyć pozostałością drugą częścią rzemienia. Aż mu się przypomniało, jak kiedyś pewnie kilka razy bym poprawiał, robił nowe nacięcia w celu zwężenia ząbków i tak dalej... jednak teraz jego wprawa była już tak duża, że mógłby z zamkniętymi ślepiami zrobić idealne nacięcia. Teraz zostało mu je odciąć wedle nich oraz nie wyrzucałem odciętych części, gdyż wiedział, że za chwilę je wykorzysta, ale po kolei. Rozejrzał się za dwoma małymi i podłużnymi kamieniami w okolicy, a kandydatów było jakby nie patrzeć sporo, tak więc, wybrał kilka które na oko pasowały i położył obok mojego tworu. Szybko się okazało, że dwa pierwsze pasowały niemalże idealnie. Od razu zaczął tworzyć niewielkie dziurki przy bokach. Następnie zgiął ząbki w pół i przebił środek ostrym kamieniem. To samo zrobił z drugim ząbkiem. Teraz wybrał kawałek drugiego ścięgna i zaczął przeplatać przez dziurki tworząc coś na wzór "chwytaka". Gdy skończył już zabawę z ząbkami, została mu ostania rzecz do zrobienia. Wziął odcięty kawałek skóry i przystawił go do boku torby, gdzie jeszcze bezwładnie zwisały jego zamki. Chwilę "bawił się" w przymierzanie, po czym zaczął składać skórę, aby delikatnie ją uformować. Następnie znowu korzystając z kościanego noża, przebił obie skóry w kilku miejscach. Przyszył to ostatnimi kawałkami rzemienia jakie mi zostały z z drugiej części, po czym ustawił zwisający poziomo kamień w pion i wysunąłem z małego, świeżo powstałego tunelu. To samo zrobił z drugim. Czy może powinien ostatnie czynności zrobić w innej kolejności? Być może, ale kto by się czepiał takich szczegółów, w końcu nie był amatorem i wiedział co robi. Powtórzył czynność kilka razy, tak aby skóra się trochę rozciągnęła, a zamykanie jak i otwieranie torby przebiegało sprawnie i nie przypominało siłowania się. Teraz gdy była już skończona, wróciłem do robienia "kraty" na pojemniki, wziąłem jedną z gałęzi jakie mi zostały i wykorzystując resztki kauczuku posklejał poszczególne paski. Postawił ją na bok aby wyschła. Następnie ułożył jedną korę na spód torby, drugą w pionie na środku, a kratę włożył od prawej strony, a następnie uzupełniłem ją pojemnikami. Na sam koniec zostało mi zrobienie paska, aby torba dobrze współgrała ze zbroją jak i bez niej. Do tego wykorzystał pasek i jedno ścięgno. W tym pierwszym porobił odpowiednio zaplanowane dziurki, a wysuszonym ścięgnem przyszył go do torby. Po dwóch poprawkach dopasowałem pasek tak, aby działał zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Teraz zostało mi najważniejsze, wyryć znak Ognia na jego tworze, jego lokalizację wybrałem na górnej klapie nad zamkami.

- Voilà - Stwierdził, gdy zakończył jej tworzenie, teraz zostało tylko włożyć kratkę z pojemnikami i przegrody z kory do środka. Po czy przeszedł do zaprezentowania jej!
- Bardzo pojemna, całkiem spora, ale ma pasek, także będzie przyjemna do noszenia. Z szkieletem wykonanym z drewna żelaznego, który utrzyma jej kształt i wzmocni wytrzymałość. Nawet jeśli na niej usiądziesz nie wygnie się, jednak odradzam takiego użytkowania. W środku są dwie kory które mogą służyć jako przegrody na zioła, tykwy lub inne przedmioty oraz jako podłoże dla cięższych ładunków, które mogłyby przebić się przez skórę. Dodatkowo dorobiłem ci kratkę, aby pojemniki i tykwy które się w niej znajdują, nie latały luzem. Dołożyłem od siebie 4 drewniane pojemniki, dodatkowo posiada kamienne zamknięcia, które utrzymają wszystko w środku nawet jeśli będziesz się turlała z górki. Wyryłem na niej znak ognia, taką moją ala wizytówkę. A co najważniejsze, jeśli o nią zadbasz to prawdopodobnie posłuży jeszcze twoim wnukom. I jak się podoba? - Zadał na samym końcu pytanie z wyraźnie szelmowskim uśmiechem.
- Chcesz ozdobę w postaci czaszki antylopy, którą upolowaliśmy, czy może jeszcze ozdobić torbę barwnikami ? - Zapytał się gdy skończy twór, miał jeszcze miejsce aby czaszeczkę ładnie przyszyć oraz barwniki!

/-1 rzemień, -1 bawełna, -1 duża skóra,-1 mała skóra, -1 ścięgno, -1 pasek ---> +1 turbo uber super hiper legendarna kosmicznie podrasowana specjalnie wyposażona na potrzeby medyka Duża Torba z Paskiem

[Shanteeroth]

/ Dziękuję
Post na szybko, bo ostatnio mam problem z czasem, ale w wolnej chwili doczytam tworzenie torby - na razie nie zdążyłam jeszcze x'D


Oaza. To wydało się tak oczywiste, że Shantee było aż wstyd, że na to nie wpadła. Jasmin wróciła do domu. Mimochodem zerknęła ku północy, zmarszczyła lekko nos, jakoby próbując chociażby wstępnie oszacować, ile dni zejdzie jej na wędrówkę. Czy niebieskooka nadal był w tamtej okolicy? A może miną się sromotnie? I czy warto byłoby w drodze zahaczyć o Lwią Ziemię, upewnić się, czy nie natknie się na kogoś znajomego? Oj, wiedziała jedno - daleka droga przed nią.
Nie przeszkadzała @Ignisowi w tworzeniu, a jedynie od czasu do czasu spoglądała na zręczność, jaką się samiec wykazywał oraz jego dryg. Ona sama w życiu nie osiągnęłaby czegoś podobnego, nawet w o wiele dłuższym czasie. Jeszcze nim produkt został finalnie ukończony wiedziała, iż będzie to coś niesamowitego, epickiego. Dyskretnie przeliczyła paciorki. Umawiali się na dziesięć, jednak czy to nie za mało za ogrom pracy, którą włożył? Produkt na pewno wart był o wiele więcej!
Uważnie wysłuchała słów samca, gdy ten opisywał oraz prezentował torbę. Mógł dojrzeć, że fioletowe ślepia lwicy się zaświeciły z wrażenia, które wywarła na niej nie tylko biegłość i wprawa kocura, lecz i sama torba w sobie. Wiedziała, że będzie wyjątkowo wygodna. Spojrzała na swoją smętną sakwę. Wątpiła, aby nadawała się do czegokolwiek i by samiec mógł zrobić z niej jakiś użytek.
- Jest.. Jest po prostu niesamowita, dziękuję - odpowiedziała na postawione przez lwa pytanie, dopiero teraz zbierając się w sobie, aby w ogóle się odezwać. Odruchowo podeszła do niego i lekko go przytuliła, zarzucając głowę na jego kark. - Dziękuję - powtórzyła ciszej, odsuwając się od samca.
- Może barwniki? Czaszka prezentowałaby się chyba... no... całkiem makabrycznie - odpowiedziała spokojnie, lekko się uśmiechając. - Mam nawet pomysł, jaki wzór się powinien na niej znaleźć. Podpis stwórcy i użytkownika. Odciski naszych łap. Proste, ale do mnie przemawia, jak sądzisz?

[Ignis]

Ignis uwielbiał rzemieślnictwo, tworzone przez tą sztukę przedmioty miały swój niepowtarzalny urok, który lew za każdym razem starał się wydobyć na wierzch. Kiedyś pewnie cieszyłby się jak dziecko z byle tworu, ale teraz był już dorosły w tej kwestii. Pomimo tego nadal uwielbiał widzieć to spojrzenie, ten blask wrażenia w oczach. Nawet jakby go tutaj nie było, torba obroniłaby sama siebie! Jednakże @Shanteeroth zrobiła mu miłą przysługę, zawsze jest miło być docenionym, aczkolwiek nie spodziewał się, że ta, aż podejdzie się przytulić. Dobrze, że jest gorący, bo właśnie by się zrobił czerwony. Ale nie miał nic przeciwko, a nawet pozwolił sobie liznąć ją w po uchu i uśmiechnąć się zaczepnie.
- Taka praca, a ja jestem w niej cholernie dobry - Powiedział, kiedy z ust lwicy wyszły pierwsze słowa.
- No już... W końcu zapłaciłaś za ten wyrób - Dodał przy kolejnych podziękowaniach, dopiero drugi raz spotkał się z tak wylewnymi podziękowaniami, że nie wiedział do końca jak na to jeszcze reagować. Z kolei na jego ostanie pytanie, w jego spojrzeniu pojawiła się dosłownie na chwila iskra.
- Podoba mi się ten pomysł - Stwierdził przekonany, po czym wyciągnął z swojej torby 3 drewniane pojemniczki oraz kawałek kory wielkości nieco większej od łapy Ignisa. Wy pojemnikach było odpowiednio kolory czerwony, żółty i niebieski. Najpierw wysypał na korę trochę czerwonego na górę oraz żółtego na dół. Nieco przemieszał środek tworząc pomarańczowy, po czym przycisnął swoją łapę w barwnik, a zaraz po tym na odbił odcisk na torbie swojej lwiej łapy w ognistych kolorach.
- A tobie jaką mieszankę kolorów przygotować? - Zapytał się Shantee, co prawda nie miał wszystkich możliwych barwników przy sobie, ale z tego co miał na pewno da radę coś wymyślić.

[Shanteeroth]

Zaśmiała się dźwięcznie w reakcji na jego pierwsze słowa.
- Jesteś, to prawda - przyznała bez chwili zastanowienia. Zresztą... Nawet, gdyby chciała porównać warsztat @Ignisa z kimkolwiek innym, nie mogłaby. Był pierwszym rzemieślnikiem, który coś dla niej stworzył.
Ucieszyła się, gdy jej propozycja z autografami spotkała się z aprobatą. Bała się, iż samiec odbierze pomysł jako przesadnie infantylny i dziecinny, bo - jakby nie spojrzeć - Shanteeroth miała w sobie spore pokłady tychże. Obserwowała, jak samiec odciska swoją łapę, w porównaniu z jej małą łapeczką pewnie całkiem olbrzymią, uśmiechając się cały czas pod nosem. Uwielbiała cieszyć się z małych rzeczy. Jak... kocię, po prostu. Wyprostowała się, gdy spytał o kolor, w jakim chciałaby odcisnąć swoją własną.
- Hmmm, ten niebieski jest ładny. Bardzo ładny. A masz coś fioletowego lub podobnego? - spytała, przekrzywiając lekko czerep i spoglądając na samca pytająco.

[Ignis]

Ano, lwica mogła mieć takie odczucie. W końcu Ignis był wojownikiem, więc duże łapy i siłę w nich miał! Natomiast Shantee na pewno, aż taka drobna nie była, w końcu polowała z Ignisem i to całkiem skutecznie. W momencie kiedy @Shanteeroth zapytała o fioletowy, to Ignis obrócił korę, po czym wysypał trochę czerwonego na górze i niebieskiego na dole, delikatnie pomieszał tworząc właśnie fioletowy.
- Taki będzie dobry? - Zapytał się, podsuwając korę z barwnikami do lwicy.