Nadchodzi Burza [Tib, Danusia, Maru, Nana, Nilima, Corrax]

[Aquila]

Pod pewnymi względami martwi byli podobni do żywych, dalej posiadali pragnienia i pewne potrzeby, właściwie tak można było zdefiniować zjawy, które nie odeszły w pokoju, były pragnieniami żywych. Corrax słuchała tego co miał do powiedzenia widmowy przyjaciel Króla i nie podobało się jej to ani odrobine, to co raz trafiło do Krainy Zmarłych już nigdy nie będzie takie samo, najważniejsza zasada szamanów zakazywała przywracania do życia i nie tylko dlatego że było to nieetyczne. Poza tym w krainie umarłych przebywały nie tylko dusze zwierząt, siły o których zdefiniowanie nie pokusił się żaden znany Corrax szaman tylko czekały by opuścić swoje "więzienie".
- Twój Król nadal jest w tamtym świecie?- Im dłużej taki stan rzeczy trwał tym trudniej było do niego wrócić, a samo pozbawione duszy ciało narażone było na przejęcie.
Armia zombie to kolejny powód dla którego takie rytuały były zakazane!
Stado z Czarnej Grani pogwałciło nie jedną, a kilka praw natury.
W dodatku nie mieli pewności czy im uda się odprawić dobrze rytuał, to nie była prosta magia, co mogli sobie śmiało wywnioskować po tym jak bardzo się pokiełbasiło.
Kiedy ściana zniknęła i zobaczyła białego lwa na dość piekielnym tle zmarszczyła brwi. Podfrunęła do hieny odzywając się do Nany przyciszonym głosem.
- To nie córka Króla zostanie wezwana do tego świata. Tęsknota żywego została wykorzystana podstępem. Z tego co mówił tamten są długo poza ciałem i może już nie być szansy na uratowanie ich. - Stali się więc częścią świata umarłych. - ... czegoś tu brakuje. Coś tutaj nie pasuje. - Miała wrażenie że pominęli w układance jakiś istotny szczegół. - Czemu rytuał po tak długim czasie nadal nie jest ukończony?

[Tib]

Dlaczego to zawsze cholerna magia musi być źródłem wszelkich nieszczęść? Wygląda na to, że trzeba będzie zająć się tym całym panem zmarłych, bo inaczej czekach ich armagedon albo inna apokalipsa. Ponieważ, Tiba już nic nie było w stanie zdziwić, na znikające skały nie zareagował nawet uniesieniem brwi. W kontekście ostatnich zdarzeń nie było to już nic nadzwyczajnego.
-Dobra robota mein Lieber- pochwalił Nanę, po czym jego uwaga ponownie skupiła się na tajemniczym lwie. Na tą chwilę generał zignorował siedzącego tuż przy jeziorku lawy białasa. Było jeszcze jedno pytanie, na które musiał poznać odpowiedź.
-Twoja historia była bardzo ciekawa, jednak, jeżeli mamy powstrzymać to szaleństwo to potrzebujemy odpowiedzi na jedno pytanie. Czym jest ten kawał drewna z mieniącym się symbolem łapy i czy ma w tym wszystkim jakieś znaczenie? -

[Mistrz Gry]

Imerej popatrzył się na całą gromadkę swoim pokrytym bielmem wzrokiem i uśmiechnął się melancholijnie po nosem.
- Ten "kawał drewna" to jeden z wielu totemów podtrzymujących nasze ciała w dobrym stanie, ale nie radzę go rozwalać. Z duchami trudniej się walczy, a magii w nich płynącej wcale nie osłabia. Ruszajcie już, rytuał zbliża się do końca -mruknął cicho, pomijając poprzednie pytania. Rzeczywiście w tym momencie biały lew na stojący na jeziorem lawy począł wznosić pod sklepienie pieśń o tak smutnej melodii, że mogłaby rozerwać czyjeś serce. Ognisty płyn począł bulgotać i strzelać w górę, parzącymi strumieniami, a wśród kłębów dymu dało się dostrzec niewyraźny zarys drapieżnika utkanego z ognia i krwi. Równocześnie z korytarza naprzeciwko nich wyszedł raźnym krokiem zmarnowany pawian pokryty zielonym szlamem i bez poświęcenia im chwili uwagi ruszył w stronę wulkanicznej ścieżki.

[Nana]

Patrzyła jak ściana magicznym sposobem znika z pola widzenia, w jej miejscu pojawiła się ścieżka nad malownicza lawą i białym bossem na końcu drogi. Dotarli do celu swej podróży ale wcale jej to nie poprawiało humoru. Skrzywiła się nieznacznie a w tym momencie podfrunęła do niej ptaszyna. Nie słuchała zbytnio o czym prawił Tib ze strażnikiem, w pewnym momencie wyłączyła się. W każdym razie ogólny sens tej wypowiedzi Corrax dało się wyłapać.
- Może wymaga on solidnej ofiary? - Żeby coś uzyskać zawsze trzeba coś poświecić. Nawet w medycynie by wytworzyć lek potrzeba składników i innych środków. Tutaj zapewne będzie podobnie.
- Nie myślałam, że będzie to aż tak trudne. I jeszcze te duchy, które widziałam... te nieszczęsne zjawy kołujące się nad naszymi łbami, próbujące przeniknąć do naszych głów. -A co jeśli faktycznie rytuał potrzebuje określonej liczby żywych istot by się zakończył? A oni? Oni po prostu weszli niczym goście, zaproszeni przez strażników bez zbędnych trudności. Pomijając ekscesy podróży. Zmarszczyła brwi w głębokiej zadumie. Wychodziło na to, ze dali się wyrolować i zatańczyli tak jak im kazano.
Chwile później do jej uszu dotarła smutna melodie, położyła po sobie uszy a ogon podkuliła. Nie podobało jej się to, ta pokryta szlamem małpa też nie i to co wyczyniał ten biały lew. Jak oni maja walczyć przeciwko takiej magii?
- Zginiemy marnie. Chyba, że wepchniemy tego złola do lawy. - Rzuciła półgebkiem sarkastycznie do Corrax.

[Mistrz Gry]

Z powodu małej już aktywności postanowiłem zakończyć te wyprawę. Był to pierwszy tego rodzaju eksperyment i nie wszystko zostało dobrze rozplanowane, ale mam nadzieję, że i tak dość miło się pisało. Obiecuję, że następne "duże akcje specjalne" będą już bardziej profesjonalne i dotrwają do swojego końca. Tak czy siak dla wszystkich uczestników we wszystkich stadach mam nagrodę w postaci jednego punktu losowej statystyki (NIE Punktu doświadczenia). Nagroda jest jedynie pocieszeniem gdyż wyprawa zakończona sukcesem dostarczyłaby wam jakieś artefakty (Dla Pierworodnych którzy dotarli najdalej mam jeszcze dwie porcje Krwi Spod Góry, tego silnie żrącego osadu ze ścian, rozdzielcie to między siebie)

Nagle w jednej sekundzie rozległ się ogromny huk, a cały świat zatrząsł się w posadach. Hałas wdzierał się brutalnie wibrując w czaszkach wszystkich zwierząt w pobliżu i wewnątrz góry. Ta kakofonia sprawiała wręcz namacalny, fizyczny ból i wydawała się pochodzić nie z tego świata. Czas wyglądał jakby zwolnił. Mimo ogromnych chęci jakaś niezrozumiała, magiczna siła powstrzymywała wszystkich od poruszania się we wszystkich kierunkach. Co gorsza świat powoli zaczął się ściemniać, tak jakby wszystkie źródła światła gasły, jakby życiowa energia światła płynąca w ich żyłach powoli się kończyła. Kiedy mrok był już niemożliwy do przejrzenia i tak gęsty, że wręcz duszący, serca zgromadzonych zwierząt ścisnął lodowaty szpon przerażenia odbierając im wszystkie siły. I wtedy wszystkim niezależnie od miejsca w którym byli ukazała się ta sama scena. Ciemność ustąpiła jedynie na kilka metrów i każdy Pierworodny, Strażnik czy Złoziemiec ujrzeli dokładnie to samo. Bez znaczenia było to gdzie się znajdowali i w jakim kierunku zwrócony był ich wzrok przed hukiem. Zarówno drużyna Athastana w korytarzu, jak i przybysze ze Złej Ziemi na zewnętrznym zboczu oraz gromada, która dotarła najdalej pod przywództwem Tiba, każdy bez wyjątku dostrzegł wyłaniającą się z cienia dwójkę majestatycznych istot. Z jednej strony lew pokryty wręcz oślepiająco białym futrem z iskrą szaleństwa w oczach i kłami pokrytymi zaschniętą krwią, która wyglądała jakby pokrywała je od lat. Z drugiej sylwetka przerażającego monstrum przypominającego nieco panterę utkaną z dymu i płomieni ze złowrogimi ślepiami, jak krople płynnej lawy. Dwójka ta mierzyła się wzrokiem, wyglądali jak gdyby unosili się nad ziemią, w mroku widoczni byli tylko oni. W końcu po chwili ciszy głębokiej jak w sercu świata i niczym nie zmąconej, odezwał się biały lew.
- Jakem Genn, Władca Czarnej Grani, zrobiłem wszystko czego żądałeś. Sprowadziłem Ci niezliczone dusze wraz z pomocą mych towarzyszy -kiedy to mówił za jego plecami błyskały niewielkie obrazy przedstawiające jego przyjaciół. Uśmiechniętego pawiana, rudogrzywego lwa, węża błyskającego łuskami w słońcu, czarnego jak noc lwa i dumną, zadowoloną z siebie hienę. Wszystkie te obrazy po chwili rozpadały się w pył. Aż w końcu został tylko pełen, podniosłego wyczekiwania Genn, w którego ślepiach błysnęły łzy.
- Kosztowało to nas wszystko co mieliśmy, zwróć mi zgodnie z umową moją małą córeczkę -dodał po chwili drżącym ze wzruszenia głosem.
- Pan Zmarłych nie łamie swych obietnic. Pójdź w stronę błyszczącego tam światła, a już wkrótce zostaniesz wraz ze swoją córą sam na sam, i zostaniesz tam z nią do końca życia - kiedy płomienny potwór odezwał się, we wszystkie strony wystrzeliły iskry, a jego głos brzmiał jak gdyby potrafił spopielić duszę słuchacza w kilka chwil. Białofutry wydawał się jednak nie zwracać uwagi na aurę zła otaczającą Pana Zmarłych i posłusznie ruszył w stronę światła, które rozbłysło daleko za nim. Nie minęła krótka chwila a zniknął obserwatorom z oczu. Ognista pantera zaśmiała się, a płomienie na jej grzbiecie strzeliły wyżej. Za jego plecami rozbłysły obrazy przyjaciół Genna padających w mękach na ziemię. Pawian upadł a z buzi trysnął mu strumień zielonego śluzu. Z oczu hieny wypłynęła krew, mieszając się z tą z ran. Kustosz zatrzymał się nagle zaczął trząść w konwulsjach, kiedy z jego brzucha wysunęły się ogromne robaki. Wąż w pewnym momencie zwinął się w kłębek a jego ciało zaczęło się rozpuszczać. Tylko rudy lew wyglądał na nieporuszonego.
- Za późno -szepnął, położył się na ziemi i zamknął pokryte bielmem ślepia. Obrazy rozpłynęły się po raz kolejny i w ciemności pozostał jedynie Pan Zmarłych. Pan Zmarłych, który ni stąd ni zowąd zaczął rosnąć, jak gdyby ktoś podsycał trawiące go płomienie drewnem. Po chwili okazało się, że w jego stronę lecą malutkie fragmenty światła. Duchy. Duchy, które wrzeszcząc w agonii spalały się w ogniu pantery, by nigdy się z niego nie odrodzić. Duchy zmarłych pozwalały mu rosnąć w siłę. W końcu pantera była wielka jak sama góra, a jej złowrogie ślepia przywodzące na myśl krwawe słońca zwróciły się w stronę obserwujących tę scenę żywych. Wszyscy poczuli gryzące ciepło palące ich wnętrze.
- Z wami spotkam się po śmierci... Chociaż może wcześniej, w końcu teraz mogę dostać się do waszego świata! Ha, ha, ha! - jego grzmiący śmiech zabrzmiał jak element burzy. A Pan Zmarłych rozdarł swym olbrzymim pazurem wyrwę w czarnym nieboskłonie, wyrwę zza której dostrzec dało się zielone łąki Lwiej Krainy.

I nagle wszystko znikło. Pierworodni, Strażnicy i Złoziemcy obudzili się obolali i z ogromnym bólem głowy, w lesie który kiedyś stał u stóp szczytu. No właśnie kiedyś, Majeshi Yasiyofaa zniknęła jak gdyby nigdy jej tu nie było. W ogóle cała ta wyprawa wydawała się teraz snem, mimo że skończyła się zaledwie przed chwilą. Deszcz ustał, a czarne chmury rozeszły się dając miejsce słońcu i pięknemu niebieskiemu niebu. Koszmar się w końcu skończył. Zgromadzone zwierzęta popatrzyły po sobie i pozbawione siły do dalszej rozmowy ruszyły w drogę powrotną do swoich domów. I gdyby nie wspomnienie przerażającej ognistej pantery, głęboko w ich umysłach można by nawet uznać, że wyprawa była udana.