Pływające kwiaty

[Ragir]

Wysłuchałem słów Tiba.
-W tym momencie nie mogę ci obiecać czegokolwiek ale jak powiedziałem przemyślę to wszystko. Ty masz już grupę od dawna zorganizowana. Ja jak wspomniałem, muszę swoich ogarnąć- Powiedziałem i machnąłem lekko ogonem-Nie mam zamiaru rzucać słów na wiatr, dlatego w tym momencie żadnych umów nie mogę podjąć- Muszę znaleźć nowy dom a to jest ważniejsze i wtedy dopełnić sprawy organizacyjne naszej grupy.
-Lwia Ziemia nigdy nie porywała- dodała i skinąłem mu tylko lekko głowa. Areszt na ziemiach niczyich to nic innego jak porwanie. Na razie chce mieć święty spokój z tymi lwioziemcami i nie mieć z nimi do czynienia. Przynajmniej przez najbliższy czas.
-Bywaj Tibie- Rzekłem na zakończenie tych negocjacji i skierowałem się do swoich
-Wracamy- Rzuciłem do stada. Sam będę szedł ostatni aby dopilnować aby nikt niczego nie odstawił.

[Nuzira]

Zdecydowanie zaczynało się robić coraz nudniej, kuzynka nawet postanowiła ich opuścić, choć kto wie czy powodem nie było wspólne leżenie Nuziry i Kifo, może jednak coś było na rzeczy i nie chciała tego oglądać, choć nic przecież takiego nie robili. W każdym bądź razie leżała spokojnie, co jakiś czas pacając go ogonem, jednakże co jakiś czas obserwowała otoczenie. W końcu wrócił jej brat, nakazując powrót. Nareszcie, brązowa ziewnęła po czym podniosła cielsko, szturchając łbem Kifo by poszedł razem z nią, kto wie czy po drodze jeszcze się jakiś lwioziemiec na nią nie rzuci. Ostatecznie rzuciła jeszcze reszcie pożegnalne spojrzenie, nie zamierzała nawet się odezwać po tej akcji, dość już użyła jęzora tego dnia. Ruszyła po chwili w stronę stadnych ziem.
/zt

Gojenie ran: +5 HP

[Mistrz Gry]

Towarzystwo zaczęło się rozchodzić i to w pokoju. To się Azmodanowi nie spodobało, zamysł był taki, że te stada nie będą ze sobą gadać, a już na pewno nie będą zawierać między sobą żadnych rozejmów. Celem było wywołanie między nimi wojny i cel ten oddalał się od nich szybciej niż zebra z płonącym zadkiem. Teraz będzie musiał przekazać wieści do Wodza.On będzie wiedział co robić. Sokół poczeka jeszcze aż wszyscy sobie stąd pójdą i wtedy odleci w stronę Kilimandżaro. Azmodan wydał z siebie poirytowany pisk i zatrzepotał kilka razy skrzydłami, nie znosił kiedy coś się komplikowało.

[Tib]

-Cóż, mógłbym się z tym kłócić- odparł a na jego pysku błysnął łobuzerski uśmiech- wiecie o nas tak samo mało jak my o was- dodał wesoło. Zdarzało się, że Pierworodni dorwali i przesłuchali nie tego co trzeba a sam Tib był kilkakrotnie świadkiem takich sytuacji. No nic, jeżeli pakt dojdzie do skutku to trzeba będzie być nieco ostrożniejszym.
-Bywaj Ragirze- odparł, po czym posłał Hersztowi delikatne skinienie- i uważajcie na siebie, ta kraina nie jest już tak bezpiecznym miejscem jak kiedyś- dodał, po czym ruszył w kierunku swoich.
-Dobra to by było na tyle. Zabierajmy się stąd zanim- urwał, bo dostrzegł gapiącego się w krzaki Bjorna. Wystarczył krótka chwila by generał połączył jego zachowanie z nieobecnością Sigrun.
A ci znowu swoje…-westchnął po czym spokojnym krokiem ruszył w kierunku jasnego samca.
-Zgubiłeś coś mein Freund?- zapytał, posyłając lwu delikatny uśmiech a już po chwili był tuż przy nim.

[Thanatos]

Dobra to ja idę szukać małej, bo znowu gdzieś musiała pójść. - powiedział i po chwili zaczął szybko rozglądać się. Gdzie jego córka mogła znowu pójść. Po kilku ruchach głową, zlokalizował ją przy...... No nie. Czy to są jakieś żarty.-pomyślał. Nilima stała przy Tazabanie. Jeszcze tego brakowało, aby jego córka rozmawiała z osobnikiem ze Złej Ziemi.
Thanatos podszedł szybko do swojej córki i jej nowego "rozmówcy". Popatrzył gniewnym wzrokiem na Nilime. - Nilima, chyba prosiłem abyś się nie oddalała!
Po sekundzie wysłał wrogie spojrzenie w kierunku Tazabana, jakby chciał go rozszarpać na kawałki na miejscu za to, że rozmawiał z jego córka.
Następnie powiedział do Nilimy. - Nilima ruszaj się, idziemy.
Z powrotem wrócił w stronę swojego stada. Tym razem zamierzał nie odrywać wzroku od Nilimy.

[Bjørn]

Obrócił się w strone Tiba rejestrując przy okazji słuchem rozkaz Ragira. Zanim odpowiedział na pytanie Generała kiwnął na Sigrun głową żeby sam zobaczył co go tak zajmuje w tych krzakach, a widok był dość zabawny. Teraz tylko czy kontynuować zabawę w "chowaną ciuciu babkę", czy zachować się jak poważny dorosły lew.
- Wskoczyła w krzaki jak zając do dziury. Nawet nie zdążyłem zapytać jej kim jest. - Bo od Lwiej, ani Złej na pewno nie była.
- I nie jestem Frojd, tylko Bjørn.- Nie rozumiał czemu Tib nazywa go własnymi wymyślonymi imionami zamiast spytać jak się nazywa.

[Aquila]

Nijak odpowiedziała na słowa sokoła, ale krążyła nad nimi nieco niżej by podsłuchać o czym rozmawiają wylapała słowa pożegnalne ciemnego samca o czarnej grzywie, Tib też odszedł, towarzystwo wyraźnie zaczęło się rozchodzi, a to ptaszysko dalej tam siedzi i w dodatku wygląda na najbardziej poirytowane z całego zgromadzenia. Postanowiła więc że wyląduje na gałęzi w sąsiedztwie Azmodana, obrała na cel grubszą, nieco wyżej i przysiadła na niej.
- Wielka szkoda. Liczyłam na jakiś tłusty kąsek, małym kosztem. - Obróciła łeb za najgruszymi osobnikami, ale też kuknęła na Nim. Młode lwiątka smakują jak przepiórki, szybko para bystrych zielonych orlich oczu powróciła na skrzydlatego nerwusa.

[Tib]

-Freund nie Frojd- poprawił go Tib a na jego pusty błysnął delikatny uśmiech.
-Oznacza to "przyjaciel". W każdym razie miło mi poznać panie Bjorn i nie wiem, czy miałem okazję się przedstawić ale nazywam się Tib- powiedział, pod koniec posyłając białemu delikatne skinienie łbem.
-A jeżeli chodzi o naszą przyjaciółkę, to obawiam się, że nic ci nie powie, jest niemową- rzekł po czym spojrzał na kryjącą się w zaroślach Sig.
-Marną kryjówkę sobie wybrałaś moja droga- westchnął uśmiechając się przy tym lekko- no już nie ma się czego bać. Jeżeli masz dość tego miejsca i chcesz sobie stąd pójść to nikt nie będzie ci przeszkadzać, prawda? – wymawiając ostatnie słowo Tib przerzucił spojrzenie na Bjorna a jego brew powędrowała ku górze.

[Sigrun]

Nie to żeby się bała, raczej dziecinna strona przejęła nad nią górę szczególnie gdy biały lew podjął zabawę. Rozchyliła łapy zerkając na rosłego samca stojącego tuż przed nią. Kryjówka według niej była idealna, uznała przeto Tiba za ważniaka bez iskierki poczucia humoru. Odbiła się tylnymi kończynami od ziemi gdy tylko Bjørn odwrócił łeb w stronę drugiego samca i oparła się przednimi łapami o jego klatę zostawiając tam błotne pieczątki. Jeśli biały lew spojrzy znowu na szarą to ta liźnie go w nos i uśmiechnie się promiennie. Czułości nigdy za wiele.
I tak, chciała odejść tam było tłoczno, atmosfera napięta a tu? Tu już mogła się bardziej rozluźnić, brudne futro jej nie przeszkadzało a nawet minione wydarzenia uznała za mało istotne.

[Bjørn]

Uniósł krzaczastą jasnobrązową brew. Żadnym Freundem też nie był, ale szybciutko wyjaśniło się o co chodziło grubemu.
- Ktoś może kiedyś pomyśleć że go obrażasz.- Tym bardziej że akcent lwa też nie brzmiał jakoś przyjemnie dla ucha, szorstki taki jakiś.
Skinął mu łbem po przedstawieniu się, przynajmniej imię miał w miarę normalne i proste do zapamietania.
- Wiem. - Jemu to że Sigrun nie mówiła nie przeszkadzało, co więcej nie uznał tego za wielką przeszkodę w dogadywaniu się z lwicą. Wzruszył ramionami i pokręcił głową, na siłę jej nie będzie trzymać, zanim zdążył dodać coś jeszcze mokre, zimne i brudne łapy szarej wylądowały na białym futrze brudząc je jeszcze bardziej. Zmarszczył nos, bo zbyt przyjemne to, to raczej nie było, popatrzył na nią z wyrzutem. No bo jak on to domyje? Dobrze się nie zaczął boczyć, a już musiał jej to wybaczyć, inaczej się nie dało skoro dostał "całusa", chyba na "przepraszam" czy coś w tym stylu.
- Właściwie to chciałbym się z nią umówić. - Oznajmił sugerując Tibowi że odrobinę teraz przeszkadza i jest jak to trzecie koło u roweru w relacjach lew-lwica.